Dawno, dawno temu, w czasach, gdy królowie rządzili krajami, a rycerze walczyli ze smokami, żył sobie pewien chłopiec imieniem Grześ. Mieszkał on w bardzo ubogiej wiosce, gdzie razem ze swoimi rodzicami pracował w polu. Choć Grześ nigdy nie narzekał na swoje życie, to jego dzielne serce rozrywało pragnienie wielkich czynów. Marzył o tym, by zostać rycerzem i bronić niewinnych przed złem.

Pewnego razu przez wioskę przejeżdżała grupa najemnych wojowników, którzy walczyli za pieniądze. Werbowali oni akurat ludzi do jakiejś większej potyczki. Grzesia nie trzeba było długo zachęcać. Pożegnawszy rodziców wyruszył wraz z najemnikami na poszukiwanie przygód. Niestety, szybko się okazało, że przywódca był człowiekiem niegodziwym. Zdarzyło się, że rozkazał spalić jakąś wioskę tylko dlatego, że jeden z wieśniaków nie ukłonił się wystarczająco nisko. Grześ odmówił wykonania polecenia, za co został okrutnie pobity, związany i pozostawiony w lesie na pastwę dzikich bestii.

Byłby pewnie tam zginął, gdyby nie grupa królewskich rycerzy, którzy szczęśliwie tamtędy przejeżdżali. Grzesia uwolniono i zaprowadzono przed oblicze króla. Wysłuchawszy opowieści chłopca, król zaproponował mu towarzystwo dwóch rycerzy, którzy doprowadziliby go bezpiecznie dokądkolwiek zechce. Grześ podziękował za tak wielką dobroć, ale, jeśli król uzna go za godnego, chciałby odtąd służyć swojemu wybawicielowi. Król zgodził się, przyjął od chłopca przysięgę wierności i mianował go swoim giermkiem.

Od tamtej pory chłopiec z oddaniem służył królowi. Zlecenia królewskie bywały niebezpieczne, ale król dbał o bezpieczeństwo swoich sług. Nawet, gdy Grześ na własne życzenie wpadał w tarapaty (w młodym wieku nietrudno o nierozsądne pomysły) zawsze okazywało się, że któryś z królewskich rycerzy czuwał nad nim z daleka. Mimo tej młodzieńczej krnąbrności Grześ nigdy nie przekroczył królewskiego rozkazu. Władcy podobał entuzjazm chłopca. Jego odwaga i wierna służba została nagrodzona i Grześ szybko został pasowany na rycerza.