Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

XII

Angeline não estranhou a visita, mas a falta do verdadeiro filho nela. Sabia que Ettore insistiria. Que continuaria a alimentar o bem nutrido esquecimento.

Ela desviou o olhar da moça. Disse,  segura: "Lily está morta. No mundo e em minha mente."

A outra suspendeu a aproximação. Amargou-se: "O que está dizendo?! Eu estou aqui!" E reiniciou os passos lentos.

Angeline olhou-a novamente. Negou uma tristeza. Continuou confiante: "Não é necessário fingir mais, garota. Aplique sua beleza e seu talento em outras coisas. Eu não preciso esquecer. Obrigada, mas não preciso."

A confiança do olhar não influenciou seu corpo. Os batimentos aceleraram. O suor saiu da pele. A visão ficou turva. E antes que a moça voltasse a negar, esta chamou a enfermeira.

A noviça chegou rápido. E com orientações de respiração e posicionamento, ela conseguiu acalmar o físico de Angeline.

A outra limpou as lágrimas. Não esperou a noviça ir e a respiração voltar ao normal para falar: "Estou sempre rezando para... para que volte a ser a mulher caridosa e alegre de antes. Meu tio me pediu para não vir... mas... mas eu preciso que se lembre, mãe. Nem que... nem que eu tenha que forçá-la." E o choro voltou. "Mesmo quando... quando o papai morreu naquele... naquele maldito navio, a senhora não ficou distante de nós. Nunca ficou como está agora."

Nem com todo o apelo dramático Angeline acreditou. Nem com a convincente cena. Nem com o sentimento de perda que chegou em seu corpo frágil e esquecido.

Respirou fundo. Assegurou-se e esfriou-se. Falou: "Vá embora. Não me procure mais. Seus serviços acabaram."

A mulher tentou abraçá-la. E, com mais uma negação, engoliu o choro e se foi finalmente.

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro