*Vincent*

Vincent vond het best jammer dat Adinda niet bij hen bleef in het museum. Hij had haar graag nog wat meer horen vertellen over het eiland. De oude man die hen nu rondleidde, en zichzelf had voorgesteld als Hagar, kon zeker ook heel interessant vertellen. Maar het was gewoon niet hetzelfde.

Vincent was het meest onder de indruk van de twee maquettes die de grote zaal overheersten. De eerste stelde het dorp voor hoe het er nu uit zag, terwijl de tweede een weergave was van hoe de eilandbewoners rond het jaar 1000 hier geleefd zouden hebben. De vorm van de huizen leken wel omgedraaide boten, waartussen her en der verspreid iets kleinere, lage, driehoekige hutjes met gras op het dak uit de grond staken. Verder bevatte het museum een hoop informatieborden en foto's over alle archeologische opgravingen op het eiland, beelden en uitleg over de fauna en flora die je er kon vinden, en als laatste, wat vooral de kleine Torsten wel leuk vond, de mogelijkheid om een foto van jezelf te maken in traditionele klederdracht.

Al bij al hadden ze toch bijna twee uur doorgebracht in het museum. Natuurlijk volgde daarna nog de eilandwinkel. Deze was voor de helft gevuld met handwerk dat op het eiland zelf gemaakt werd, zoals houten borden en kopjes en allerlei ander kookgerei. Maar ook een speelset met houten dieren en zelfs een houten poppenhuis van twee verdiepingen stond er uitgestald. Aan de andere kant van de winkel zag Vincent dan weer voeding liggen, zoals confituur van bosvruchten. Of traditionele graankoeken met noten en gedroogd fruit. Maar er was ook kleding: dikke wollen truien, mutsen, sjaals, handschoenen, ... . Op het eerste gezicht zagen die er allemaal vrij eenvoudig uit, alles in dezelfde gebroken witte kleur. Maar zo was er bijvoorbeeld van geen enkele trui het kabelpatroon hetzelfde. En als laatste kon je er handgemaakte zeep, crèmes en nog allerlei verzorgingsproducten kopen, waarvan Vincent niet exact kon zeggen waarvoor het allemaal diende.

Toen hij zijn schapenwollen sokken wou afrekenen, trof hij Friederich aan bij de kassa. Vincent zocht naarstig de ruimte af op zoek naar Adinda. Maar zijn teleurstelling was groot toen hij moest concluderen dat ze er niet was. Hij wou graag vragen of ze misschien in de buurt was, maar aan de andere kant wilde hij ook niet te opdringerig overkomen. Dus hield hij die vraag maar voor zichzelf.

Friederich daarentegen, was minder terughoudend en zei meteen waar het op stond. "Als je haar pijn doet, dan krijg je met mij van doen. Dus denk goed na over je bedoelingen."

Vincent opende zijn mond om te antwoorden, maar wist niet meteen wat zeggen. Hij ademde diep in en fronste zijn wenkbrauwen.

"Oh, doe nu niet of je geen idee hebt waar ik het over heb," Friederich rolde met zijn ogen. Hij legde zijn hand op Vincents schouder en vervolgde "Tot nu toe ben je goed bezig. Dus hou het zo. Ok?"

Vincent knikte en al stotterend wist hij uiteindelijk te antwoorden, "Ga ik haar binnen een paar dagen sowieso niet pijn doen?"

"Niet als je het goed aanpakt," Friederich knipoogde naar hem. Vincent begreep niet helemaal  wat hij daar juist mee bedoelde, dus bevestigde hij uiteindelijk maar terug met een knik.

Tijdens de volgende uren werd de groep door Friederich rondgeleid in het dorp. Ze bezochten het schuurgebouw waar aan houtbewerking werd gedaan en waar Vincent al had binnengekeken, de wolweverij en de fruitpersen, en kwamen voorbij het monument van Mert en Malene, waarbij Vincent alleen maar kon besluiten dat Adinda de verhalen beter had verteld dan Friederich.

Ze mochten toekijken hoe een mand gevlochten werd, kregen een Mert te proeven, want men had het op het eiland gebrouwen biertje naar de kobold genoemd, en luisterden naar een vrouw die vol passie sprak over haar zoektocht naar verschillende typische eilandgeuren om te gebruiken in haar verzorgingsproducten.

Bij het avondeten zag hij eindelijk Adinda terug. Ze was al in de eetzaal toen de groep, met Friederich op kop, binnenkwam. Vincents hart maakte een sprongetje toen ze hem strak aankeek en al hij kon doen was terugkijken.

"Hey," zei hij toen ze elkaar bereikt hadden.

"Hey," zei ze terug.

Vincent zag hoe ze bloosde. En onbewust beet hij weer op zijn lip. Het was hem al eerder opgevallen dat ze groene ogen had. Maar nu hij zo dichtbij stond, werd hij overdonderd door de bruine puntjes die als een golf vanuit het midden van haar iris zich naar buiten toe verspreidden. Het was het groen van de naaldbomen op het eiland die baadden in het licht van de opkomende zon.

Hij volgde haar langs het buffet en week niet van haar zijde tot ze naast elkaar aan de tafel gingen zitten. Hij kon zich niet concentreren op de gesprekken rondom hem. En ook Adinda naast hem leek zich niet te mengen in de discussies. Vincent zag toe hoe ze eerst al haar eten in kleinere stukken sneed, en daarna enkel met een vork verder at. Hij grinnikte. Dat was iets wat hij thuis nooit had gemogen.

Haar vrije hand, die aan zijn kant, lag bewegingloos op tafel. Hij staarde ernaar. Ze had een paar schrammetjes op haar duim, wat hem niet echt verwonderde. Als je op een eiland woonde, was dat vast niet abnormaal. Haar nagels waren kort geknipt en het horloge aan haar pols was er nog eentje met wijzers.

Jongeren van hun leeftijd droegen niet meer vaak een horloge. Ze hadden altijd genoeg andere apparaten mee om de tijd te kennen. Had je toch een horloge, dan was dat zo'n slim geval dat je hartslag en je stappen bijhield. Vincent was nooit echt gefixeerd geweest met tijd. Toen hij twaalf werd, had hij van zijn vader zo'n klassiek gouden horloge met leren bandje gekregen. Hij had het nooit gedragen.

Vincent besefte dat hij sinds hij op het eiland toegekomen was, nog niet één keer het uur had gecheckt. Het horloge aan Adinda's pols gaf aan dat het bijna zeven uur was. De schemering buiten was ingezet. De eerste dag was al bijna voorbij, en hij had spijt dat hij Adinda nog maar zo kort had kunnen spreken. Binnen vier dagen zou zijn tijd op het eiland al voorbij zijn.

Hij dacht terug aan de woorden van Friederich eerder op de dag: "als je het goed aanpakt". Vincent had geen idee hoe hij het moest aanpakken. Maar hij wist wel dat hij niet te lang mocht twijfelen. Dus verzamelde hij al zijn moed en legde hij trillend zijn hand tegen de hare.

Op het moment van hun aanraking, keek Adinda onmiddellijk op en staarde ze hem met grote ogen aan. Ze bloosde weer, wat Vincent uitermate schattig vond. Haar lippen bewogen zachtjes maar ze zei niets.

Ze bleef hem aanstaren en Vincent deed hetzelfde. Vincent voelde het kloppen van zijn hart tot in zijn tenen. Zijn hartslag sloeg over toen hij merkte dat ze haar hand enkele millimeters dichter geschoven had. Het toverde onmiddellijk een glimlach op zijn gezicht.

"Mogen we nog een tweede keer opscheppen?" klonk het plots heel luid aan tafel. Het was Aubrey, de Amerikaanse, die aan de overkant van de tafel zat.

Vincent staarde naar zijn bord nu hun trance verbroken was. Hij had zelf nog maar amper iets gegeten. Het was niet gemakkelijk om met één hand te eten, maar toch wou hij voor geen geld ter wereld zijn tweede hand verplaatsen. Adinda deed dat ook niet. En dus aten ze zwijgend, met hun handen tegen elkaar, hun maaltijd op.

Later op de avond, splitste de groep op. De twee Amerikaansen en de jonge Deense vrouw Miriam hadden een gesprek aangeknoopt met enkele eilandbewoners. De anderen hadden zich in één van de zithoeken verzameld en zaten geboeid te luisteren naar Friederich en zijn vader Hagar die met veel handgebaren vertelden over de verschillende vogels die ze binnen twee dagen zouden zien.

Vincent had zich naast Adinda in een zetel gezet en was vooral gefocust op het brandende gevoel in zijn knie, waar hij haar been raakte. De woorden van Friederich en Hagar drongen niet tot hem door. Hij lachte mee als de anderen dat aangaven, maar hij had geen idee waarom.

Toen de groep na een tijdje begon uit te dunnen, stond Adinda uiteindelijk ook recht. Bij elke stap die ze richting de deur zette, voelde hij zijn hartslag omhoog gieren.

Een luide kuch deed hem naar Friederich kijken. Die maakte met een subtiele hoofdbeweging duidelijk dat Vincent dringend actie moest ondernemen.

Wankelend stond Vincent recht. Hij mompelde "tot morgen" tegen niemand specifiek, en haastte zich vervolgens naar buiten.

Op het plein, onder de lichtjes bij de grote boom, zag hij haar staan. Ze staarde naar haar handen. Pas toen Vincent vlakbij was, keek ze op.

"Ik weet niet goed wat ik nu moet doen," zei ze na een tijdje.

"Ik ook niet."

Vincent beet op zijn lip. Ze aapte hem na wat bij hem een glimlach op zijn gezicht toverde. Hij nam haar beide handen vast en voelde zich helemaal warm worden.

"Mag ik ...," stotterde hij. "Ik wil ... Ik zou heel graag ... Ik bedoel ...". Wat was eigenlijk de juiste manier om te vragen of je iemand mocht kussen?

Hun gezichten waren niet meer dan tien centimeter van elkaar verwijderd. Het enige waar hij nog op kon focussen waren haar lippen. Ze trilden. Hij zag hoe ze haar ogen sloot. Nu of nooit, dacht hij. Waarop hij traag de afstand verkleinde tot hij haar neus tegen de zijne kon voelen. Hij sloot nu ook zijn ogen en liet zijn gevoel het overnemen.

Ze waren zacht, haar lippen. En warm. Hij had graag nog wat langer zo gestaan. Maar de zenuwen zorgden er toch voor dat hij niet helemaal durfde.

Toen hij zijn ogen weer opende, keek hij recht in die van haar. "Ik vind je wel leuk," zei hij zacht.

Adinda bloosde weer. Vincent wou graag zijn hand op haar wang leggen maar durfde niet.

"Ik vind jou ook wel leuk," antwoordde ze amper hoorbaar.

Plots ging achter hen de deur van het gebouw open, waarop de stilte werd verstoord door het drukke gepraat van Svend en Andreas die richting het gastenverblijf trokken. Vincent krabde in zijn haar en slikte.

"Ik denk dat ik maar eens naar mijn kamer moet gaan," zei Vincent tot zijn grootste spijt.

"Ik moet ook ...," ze wees de andere kant op. En hij knikte.

"Slaap zacht," fluisterde hij. Vincent zag hoe ze weer bloosde.

Hij keek haar na tot ze in het donker verdween, waarna hij zich ook naar zijn kamer begaf. Hij kreeg de grijns maar niet van zijn gezicht. En toen hij in de badkamer in de spiegel keek, zag hij dat hij zelf ook rode wangen had.

Hij had het nog steeds veel te warm. Dus hield hij enkel zijn boxershort aan en kroop hij even later in bed. Met het beeld van het mooiste meisje van de hele wereld in zijn hoofd, viel hij meteen als een blok in slaap.