*Vincent*

De negentienjarige Vincent staarde uit het raam van de trein. Maar eigenlijk was hij zich maar amper bewust van het voorbijglijdende landschap. Hij was te diep in gedachten verzonken.

Toen hij aan zijn gastouders onzeker de smoes had verteld dat hij met alle AFS-uitwisselingsstudenten was uitgenodigd voor een projectweek, hadden zij geen verdere vragen gesteld en hem zonder meer geloofd. Hij kon dat feit nog altijd niet goed vatten. Het had veel te gemakkelijk geleken. En nog steeds verwachtte hij een telefoontje om hem terug te roepen. Maar tot dusver was dat uitgebleven. Deze ochtend was hij al vroeg vertrokken. En hij werd pas volgende zaterdag terugverwacht.

Toen hij zijn vwo had afgerond, had hij niet goed geweten hoe hij zijn verdere leven moest gaan indelen. Als uitstel om nog geen keuze te moeten maken over zijn verdere studies, had zo'n extra jaartje middelbare school in het buitenland wel ideaal geleken. Op papier had alles er perfect uit gezien. In realiteit was het even anders geweest. Eigenlijk had hij graag een warm land gehad. Maar het gastgezin waar hij aan gelinkt was, bleek in Denemarken te wonen. Vincent wist niet wat er mis was gelopen in het hele proces, maar het was hem al snel duidelijk geworden dat hij geen enkele connectie kon vinden met zijn gastouders en gastbroer.

Ondertussen was het al bijna juni, en nog steeds wist hij niet wat hij verder wilde studeren. Hij was goed in wiskunde en economie. Maar hij wist dat hij niet veel zin had om, zittend in een donker kamertje, dag in dag uit de boekhouding van verschillende bedrijven te gaan uitpluizen en narekenen. Hij wou graag met zijn handen werken. Maar dat vonden zijn ouders te min. "Met zo'n goed hoofd als dat van hem moest je iets doen" was hun filosofie.

Vincent schrok op uit zijn gedachten toen de treinbegeleider hem zachtjes aantikte. Ze waren aangekomen in het eindstation. Toen hij deze ochtend in het treinstation had gestaan, en naar het bord met bestemmingen had staan staren, had hij met spijt in het hart beseft dat hij nog niets van Denemarken had gezien. Zijn gastgezin deed niet aan reizen. Nog zoiets wat geen match was geweest.

Hij had gekozen voor een trein naar de kust. Hij vroeg zich af of de kust in Denemarken gelijkaardig was aan Nederland. Maar er zouden vast meer overeenkomsten zijn met de Waddeneilanden in Friesland, dan met de kust in Den Haag waar hij vandaan kwam.

De hele dag slenterde hij wat rond in de stad. Hij wist niet goed waarheen. Hij had geen plan gehad. En nu overviel hem de absurditeit van zijn vlucht. Ook nu had hij geen idee wat hij de komende dagen zou gaan doen. Tegen valavond was hij in de kleine haven beland. Verschillende rederijen boden een boottocht rond de eilanden voor de kust aan. Misschien moest hij dat doen?

Zich afvragend welke rederij het interessantste aanbod had, en al prijzen vergelijkend, stootte hij op een kleine rederij die aan de rand van het jachthaventje gevestigd was. Wat hem meteen aansprak was de volledig andere aanpak. Geen groot bord met indrukwekkende foto's waarmee elke andere rederij uitpakte. De ene foto al prachtiger dan de andere, van zonnebadende mensen op het dek van de boot, over de meest kleurrijke bloemen, tot zwemmende dolfijnen in de golven. Deze rederij had slechts een eenvoudig uitstalbord met een opgevouwen flyer en slechts één type tocht. Een vijfdaags verblijf op een eiland dat zo'n twintig jaar geleden de stempel van natuurhistorisch en cultureel erfgoed had gekregen. Vincent had geluk. Nog net voor sluitingstijd wist hij een plaatsje te bemachtigen op de boot die de volgende dag al vertrok. Hij zou dan net op tijd terug zijn om de trein naar zijn gastgezin te nemen zonder iets te moeten wijzigen aan zijn smoes. Dat was dan toch iets wat hij goed gepland had.

Vincent vond een kleine hostel vlakbij de haven. Hij at een kebab bij een Turkse take-away om de hoek, waarna hij zich al vroeg terugtrok in de amper bezette slaapzaal van de hostel. De common room vermeed hij bewust. Het verplichte sociaal doen was nooit iets voor hem geweest.

De volgende ochtend stond hij al om half acht 's morgens klaar bij de aanlegsteiger van de kleine rederij. De boot vertrok eigenlijk pas om negen uur, en op de informatiefiche stond dat iedereen slechts een half uur op voorhand aanwezig moest zijn.

Maar zijn nacht in de hostel was vreselijk geweest. De weinige gasten hadden geluid gemaakt voor honderd. Eén vond het nodig om midden in de nacht een serenade te starten, waarna de anderen in canon invielen. Tegen zes uur in de ochtend waren ze eindelijk stilgevallen. En dat was het punt waarop Vincent had opgegeven en was opgestaan.

Hij had op zijn telefoon naar informatie gezocht over het eiland. Maar er bleek maar weinig te vinden. Er waren verschillende onderzoekartikels maar die zaten achter een betaalplatform. En op Google Earth was het hele eiland geblurd. Net zoals gedaan werd met militaire zones. Op toeristische sites werd het eiland amper vermeld. En uiteindelijk moest hij het stellen met de vijf zinnen op Wikipedia. De flyer die hij gisteren had meegenomen van de rederij had dan ten minste nog wat foto's.

Bij de boot was al veel bedrijvigheid. Een paar mannen waren een bestelwagen aan het uitladen en de goederen op de boot aan het brengen. De boot werd bijgetankt en in gereedheid gebracht. Er werd weinig gepraat. Iedereen leek perfect te weten hoe de taakverdeling was.

Vincent had zijn trekkingsrugzak naast zich gezet en vanop een bolder hield hij het tafereel in de gaten. Als ontbijt nam hij de paar overgebleven sneden smørrebrød die hij nog van bij zijn gastouders had meegenomen.

Iets na achten begonnen de andere gasten toe te komen. Als eerste zag hij een vader en moeder met een zoon van een jaar of tien. Vader en zoon waren volledig in camouflage outfit. Beiden hadden een verrekijker om de nek en begonnen bij aankomst al meteen de einder af te turen. De moeder was minder extreem gekleed, doch was wel duidelijk dat ook zij volledig voorbereid was. De wandelschoenen, de bruine broek met verschillende zakken op de benen en de duur uitziende, vast helemaal waterafstotende donkergroene jas, gaven blijk van enige ervaring met avontuurlijke vakanties.

Niet veel later volgde een tweede, iets jonger koppel in een gelijkaardige klederdracht. Vincent begon zich af te vragen of hij wel op zijn plek zat. Zijn zwarte, half afgesleten Dr. Martens boots waren best stevig. Maar ze stonden in het niets vergeleken met de high end trekkingsschoenen die zijn mede avonturiers droegen. Met zijn 'gewone' jeansbroek en zijn rood-bruin geruite winterparka met nep-bonten kraag viel hij volledig uit de toon.

Vincent verlegde zijn focus op de crew van de boot. Hij was enigszins opgelucht dat hij bij enkele mannen onder hun werkjassen ook geruite hemden wist te bespeuren. Hun schoenen waren stevig, maar het waren zeker geen dure wandelschoenen uit een gespecialiseerde winkel. Het gaf hem de hoop toch te kunnen overleven op het eiland zonder trekkersoutfit.

Toen het tijd was, riep een man met clipboard iedereen bijeen. Eén voor één riep hij alle namen af. En al snel bleek dat er nog twee toeristen ontbraken. Er werd duchtig overlegd door de crew. De meningen waren duidelijk verdeeld. Aangezien de gesprekken in het Engels gevoerd werden, kon Vincent alles volgen. De man met het clipboard wou wachten, terwijl een andere, vermoedelijk de kapitein van de boot, vond dat ze zonder hen moesten vertrekken. Gelukkig hoefde geen van beiden toe te geven, want een luid gejoel in de verte deed iedereen omdraaien.

Twee meiden, elk met een reiskoffer op wieltjes, kwamen zwaaiend op hen toegelopen. Luidruchtig begonnen ze beide crewmannen te bedanken voor het wachten, waarna ze iedereen een hand schudden. Met een dik Amerikaans accent stelden ze zich voor als Sophia en Aubrey.

Het eerste wat beide dames deden toen iedereen op de boot een zitplaats had gevonden, was hun make-up bijwerken. Vincent moest een lach onderdrukken. Het verschil tussen hen en de andere toeristen kon niet groter zijn. Eentje droeg zelfs een spierwitte jas. Wisten ze eigenlijk wel waarvoor ze zich ingeschreven hadden?

Na het opstarten van de motoren, kwam de boot al snel los van de kade. De kapiteit had gemeld dat de reis twee uur zou duren. Uit het raam starend zocht Vincent de horizon af. In de verte zag hij wel wat eilanden liggen. Maar welk was dat van hen? Door het zachte wiegen van de boot en het gebrek aan slaap de voorbije nacht, vielen zijn ogen al snel dicht. Hij vond het niet erg. Hij was vooral benieuwd naar het onbekende eiland. De zee interesseerde hem niet zo veel.