Omg 10000x sorry dat ik mega lang niks meer heb geüpload. Mijn leven stond even helemaal op zijn kop en schrijven lukte voor geen meter.. Vandaag is het me eindelijk weer gelukt, en man wat voelt het fijn :) Enjoy! xx

--

Hoofdstuk 12.

Een waterig zonnetje sierde de lucht toen Beau en ik op vrijdag ochtend aankwamen bij de kapperszaak waar Beau werkte. Er waren al een hoop mensen druk in de weer en er stonden al een aantal kraampjes met spullen. Beau liep voor me met twee boodschappen tassen in elke hand en ik volgde haar met twee dozen die langzaam zwaar werden in mijn armen.

'Geweldig! Zet hier maar neer,' zei een vrolijke roodharige vrouw tot mijn opluchting.

Ze pakte de twee tassen van Beau aan en gilde ondertussen instructies naar twee andere vrouwen die net aan kwamen lopen. Met een zucht liet ik de dozen op het blad van het houten kraampje vallen. Waar waren die sterke mannen als je ze nodig had?

'Komt Nicolai nog?' vroeg Beau alsof ze mijn gedachten kon lezen.

Ik knikte en gebruikte mijn huissleutel om de bovenste doos open te maken. Waarom had ik hem ook al weer dicht geplakt? Nicolai zijn achternaam was het eerste wat ik zag toen ik de flappen karton open duwde en automatisch verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Ik hoorde Beau naast me kreunen en nog geen tel later greep ze mijn arm vast.

'Wat doet hij hier Roos?' siste ze terwijl ze me achter het kraampje trok zodat we uit het zich stonden.

Ik trok mijn arm los en keek voorzichtig om het hoekje om te zien waar ze het over had. Een paar meter verderop stonden Joël en Nicolai, elk met een doos in hun handen en ze keken zoekend om zich heen. Mijn lippen krulde op in een glimlach, het was Nic dus gelukt om hem mee te krijgen. Stap eén ging van start. Beau trok nogmaals aan mijn arm en keek me boos aan.

'Heb jij hem uitgenodigd? Je weet dat ik hem niet hoef te zien, ik ben nog steeds boos op hem,' zei ze, en ze sloeg haar armen over elkaar.

'Eigenwijs kind, ga nou gewoon met hem praten en geef hem een kans om het uit te leggen. Ik denk dat je er teveel achter zoekt schat, hij vind je duidelijk leuk anders was hij hier nu niet,' zei ik, haar vraag negerend.

Zonder verder op antwoord te wachten stapte ik weer achter het kraampje vandaan en ging verder met het uitpakken van mijn doos. Ik deed net alsof ik de jongens nog niet had gezien en legde de netjes opgevouwen kleding naast me neer. De voetbalshirts van Nicolai en Viktor kregen een mooi plekje vooraan op de tafel, en ik hing twee van hun bordeauxrode trainingsvesten van het Deense Nationale team aan een hangertje.

'Hey knapperd,' hoorde ik opeens vlak naast me.

Met een grijns draaide ik mijn hoofd opzij en meteen keek ik recht in de blauwe ogen van Nicolai. Joël stond naast hem en keek een beetje ongemakkelijk om zich heen.

'Hallo leukste voetballers van Amsterdam, leuk dat jullie ons op deze speciale dag komen vergezellen,' zei ik met een bekakt stemmetje.

Joël liet zijn gespannen schouders bijna meteen zakken en glimlachte naar me. Misschien dacht hij wel dat ik ook boos op hem was.

'We hebben nog wat spulletjes meegenomen,' zei Joël precies op het moment dat Beau weer vanachter het kraampje tevoorschijn kwam.

De ogen van de blonde voetballer werden groot en hij zette de doos die hij vast had neer op de tafel. Hij schraapte zijn keel en opende de flappen.

'We hebben wat merchandise van vorig jaar gekregen van de club en Nic en ik hebben handtekeningen verzameld op drie voetballen en twee kampioen shirts,' ratelde hij terwijl hij alles uit de doos haalde.

Beau bleef abrupt staan en ik stootte Nicolai aan met mijn elle boog.

'Het was Joël's idee, er word toch niks mee meegedaan en zo kan de opbrengst naar het goede doel,' zei Nicolai met een knipoog naar zijn vriend.

Heel langzaam draaide Beau zich om. Ze had een frons op haar voorhoofd en beet op haar lip. Met haar handen frunnikte ze aan haar grijze trui en ik kon de verwarring bijna in haar ogen zien.

'Waarom?' vroeg ze.

Het bleef stil en Beau zette een stap in Joël zijn richting.

'Waarom?' vroeg ze weer.

Ik keek opzij naar Nicolai en maakte zo onopvallend mogelijk een knikje naar rechts. Nic begreep me meteen en pakte Joel zijn auto sleutels uit de voetballers zijn zak.

'Uhm, ik ga de laatste doos wel vast pakken. Roos kun je even meelopen? Er liggen ook nog wat losse voetballen in de auto,' zei hij en zonder op antwoord te wachten liep hij met grote stappen weg.

Ik haalde met onschuldige ogen mijn schouders op naar Beau en jogde achter Nicolai aan.

'Roos?!' riep Beau nog gefrustreerd, maar ik deed net of ik niks hoorde.

Toen Nicolai en ik de hoek om waren, draaide hij zich lachend naar me om. Zijn blauwe ogen straalde en hij pakte mijn beide handen vast om me naar zich toe te trekken.

'Ze gaat echt pissed op je zijn,' grinnikte hij.

Ik haalde grijnzend mijn schouders op en ging op mijn tenen staan om hem een kus te geven, en vervolgens mijn armen om zijn nek te slaan. Nicolai glimlachte lief naar me en drukte op zijn beurt een kusje op mijn neus. Zijn helder blauwe ogen straalde en mijn hart maakte een sprongetje, damn wat waren zijn ogen mooi.

'Ik kan echt uren verdwalen in die prachtige kijkers van jou Nic,' fluisterde ik.

Mijn handen verplaatsen zich naar zijn gezicht en ik streek met mijn duimen over zijn wangen. De blik in Nicolai's ogen veranderde, het leek bijna alsof ze een tintje donkerder werden en zijn beide handen pakte mijn heupen vast om me nog dichter naar hem toe te trekken. 

'Zeg jij mevrouwtje, ik heb nog nooit zulke ogen gezien als die van jou. Groen, met een goud randje. En ik weet niet of iemand het weleens verteld heb, maar ze veranderen van kleur als je blij of verdrietig bent. Het is facinerend.' zei Nic zacht. 

Zijn rechterhand liet mijn heup los om een verdwaald plukje haar achter mijn oor te stoppen. Zijn vingers gleden daarna over mijn wang naar mijn nek en lieten een spoor van warmte achter. 

'Gosh wij zijn echt kots verwekend cute of  niet dan?' giechelde ik toen hij met zijn voorhoofd tegen de mijne leunde. 

Nicolai grinnikte en drukte zijn zachte lippen op die van mij. 

'Geloof mij, dit is nog niks. Als ik alles zeg wat ik denk als ik jou zie, dan ren je waarschijnlijk gillend weg.' 

Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hem aan terwijl mijn vingers met de blonde haren in zijn nek speelde. 

'Waarom zou ik wegrennen van een lieve eerlijke jongen? Nooit Nicolai. Ooit had ik weggerend van angst waarschijnlijk, omdat ik niet zou weten wat ik met zo iemand als jij aan moet. Wat ik moet doen met al die gevoelens die ik krijg door jou, maar dat is de oude Roos. De nieuwe Roos gaat proberen om niet bang te zijn, om te genieten van elk moment, om te leren, om te praten. Ik vertrouw jou Nic, ik wil ons een kans geven.' 

De glimlach op de blonde Deen zijn gezicht werd alsmaar groter en toen hij met beide handen mijn gezicht vastpakte om me passioneel te kussen, voelde ik me zielsgelukkig. Ik had geen idee waar het gevoel van vertrouwen en zekerheid vandaan kwam, gisteren had ik nog die angst gevoeld. Maar door het hardop te zeggen, werd ik er alleen maar zekerder van dat dit was wat ik wilde. Ik wilde verliefd zijn, ik wilde het een kans geven en ontdekken hoe mooi het kon zijn. Ik wilde weten wat iedereen bedoelde. Ik wilde Nicolai in mijn leven. 

De zoen kwam veel te snel tot zijn einde en licht hijgend keken we elkaar aan. Zijn ogen straalde, zijn wangen waren rood en die oh zo mooie lach sierde zijn gezicht. 

'Ik ben zo enorm blij dat je dit zegt Roos, ik wil ons ook een kans geven. En ik ga er alles aan doen om aan jou te laten zien dat dit de beste beslissing is die je ooit hebt gemaakt.'