Może ktoś z was planuje być w Meksyku na przełomie października i listopada? A może wasz bohater ma takie plany?

Jeśli tak, trafiliście idealnie! Przygotowałam garść najważniejszych informacji dotyczących meksykańskich zwyczajów na święto zmarłych, przypadające obecnie 1 i 2 listopada.

Początki Día de Muertos, czyli Dnia Zmarłych, sięgają ponad trzy tysiące lat wstecz. Już Aztekowie obchodzili swoją wersję tego święta. W epoce prekolumbijskiej obchody zaczynały się na początku sierpnia i trwały przez miesiąc. Również wiązały się z czcią bliskich, którzy odeszli, ale wtedy stanowiły też festiwal na cześć Królowej Śmierci - bogini Mictecacíhuatl, żony Władcy Krainy Zmarłych. Wystawiano wtedy na pokaz prawdziwe czaszki ludzkie, będące trofeami wojennymi i stanowiące źródło obecnej tradycji.

Podczas kolonizacji obchody zostały przesunięte na początek listopada, żeby upodobnić je do chrześcijańskich Zaduszek czy Święta Zmarłych. Obecnie trwają dwa dni - 1 listopada, kiedy na ziemię przybywają zmarłe dzieci, i 2 listopada, kiedy przybywają dusze dorosłych.

Kolonizatorzy chcieli również narzucić Meksykanom atmosferę przygnębienia i zadumy - nieodzowną część europejskich obchodów Święta Zmarłych - jednakże nie osiągnęli tego celu.

Tak więc obecnie meksykański Dzień Zmarłych jest świętem raczej radosnym, pełnym poprzebieranych kościotrupów, śmiesznych wierszyków i kolorowych parad. Miejscowi kierują się filozofią mówiącą, że zmarli nie przychodzą na ziemię raz w roku po to, by opłakiwać własną śmierć, a po to, by bawić się z żywymi. Skoro już przybywają z powrotem, należy z nimi ucztować.

Stąd też w domach i na grobach pojawiają się bogate ołtarzyki ku czci tych, którzy odeszli. Ich waga jest nie mniejsza niż waga choinki bożonarodzeniowej u nas. Mogą mieć różne formy, w każdej części kraju tradycja jest nieco inna. Zazwyczaj ołtarzyki te mają siedem poziomów, symbolizujących siedem etapów, które musi przejść dusza, aby dostać się w zaświaty. W innych przypadkach poziomy są dwa i symbolizują one niebo i ziemię lub trzy, symbolizujące niebo, ziemię i zaświaty.

Każdy z poziomów przykrywa się specjalnym obrusem, a później zastawia równie obficie, co wigilijny stół. Na ołtarzyku można znaleźć zdjęcie zmarłego (zazwyczaj ustawiane w centrum), jego ulubione potrawy i napoje, w tym tequilę, sól, żywicę i kadzidło (symbolizujące oczyszczenie duszy), chleb zmarłych (słodkie drożdżowe pieczywo o wielu możliwych formach), cukrowe czaszki, owoce, wodę (jako źródło życia i sposób na ugaszenie pragnienia po długiej wędrówce), kwiaty i świece.

Również na nagrobkach ustawione jest o wiele więcej niż, na przykład, w Polsce. Meksykanie ustawiają tam szkielety poubierane w tradycyjne stroje, chleb zmarłych, cukrowe czaszki i koniecznie kwiaty.

Nie byle jakie kwiaty. Koniecznie aksamitki. Są to rodzime meksykańskie rośliny nazywane też kwiatami zmarłych. Miejscowi wierzą, że mają one moc wzywania i prowadzenia dusz zmarłych do ich grobów, domów czy ołtarzy ku ich czci.

Pisząc ten artykuł, nie raz wspomniałam o cukrowych czaszkach i wypadałoby ten temat rozwinąć. Calaveritas, czyli właśnie czaszeczki, są najważniejszym elementem Día de Muertos. Tak, jak nie ma Halloween bez wydrążonych dyń, tak nie ma Día de Muertos bez tychże czaszek. Mogą być to porcelanowe figurki, śmieszne wierszyki o śmierci noszące taką nazwę lub cukrowe czaszki doprawione czekoladą, amarantusem i koniecznie tequilą. Nazywa się je imionami zmarłych (lub wciąż żywych, dla żartu), a następnie rodzina i przyjaciele taką czaszkę spożywają.

Po tym podsumowaniu meksykańskich tradycji, możecie śmiało zorganizować Día de Muertos w swojej powieści lub też niewiele was zaskoczy, gdy weźmiecie udział w tym święcie osobiście. A może ktoś z was już był w Meksyku na początku listopada i chce się podzielić wrażeniami?

Źródła:
national-geographic.pl
wikipedia.org
podróże.se.pl
aztecas.eu
soliści.pl

MaiyaRaev