Do pokoju czarnowłosej dziewczyny wdarły się małe promyki słońca, które raziły ją po oczach. Przewróciła się tylko na drugi bok i poszła spać dalej. Niestety dzwoniący telefon jej przeszkodził. Podnosząc się z łóżka, przetarła oczy i odebrała telefon.

- Czego? - powiedziała zaspanym głosem. - Próbuję spać!

- Jest prawie południe, a ty śpisz? - odezwał się dziewczęcy głos w słuchawce. - Będę u ciebie za jakieś dziesięć minut! Do tego czasu masz być gotowa do wyjścia. - rozłączyła się.

Z niechęcią zwlokła truchło z łóżka i poszła do łazienki przemyć twarz. Spojrzała w lustro, a w nim dostrzegła jakie gniazdo ma na głowie. Po ogarnięciu włosów jej uwagę przykuły krwisto czerwone oczy i blizna, która przechodziła w pionie przez prawe oko. Zasłoniła szramę włosami i zaczęła się ubierać. Gdy już skończyła, zeszła na dół i zjadła coś na szybko. Nagle rozległ się dzwonek do drzwi.

- Już idę. - krzyknęła i podeszła do drzwi.

To była jej najlepsza przyjaciółka Zayada. Miała arabską urodę, czarne jak smoła włosy sięgające jej za pas i niebieskie oczy. Przeszła przez próg rozglądając się dookoła.

- Masz szczęście. - powiedziała Zayada z lekkim uśmiechem.

- Co jest tak ważne, że kazałaś mi tak wcześnie wstać? - powiedziała lekko nieprzytomna.

- Możesz wyjść z domu? Chciałam ci coś pokazać!

- Jasne! Tylko zostawię kartkę z informacją dla taty.

Zrobiła, jak powiedziała i wyszła z przyjaciółką. Poszły do jej domu. W mieszkaniu Zayady zawsze panowała miła i przyjazna atmosfera. Dziewczyny weszły do małego i sympatycznego mieszkania i udały się do pokoju gospodyni.

- Patrz, co dostałam! - powiedziała Zayada z ogromnym bananem na twarzy.

- Co to? - zapytała z zaciekawieniem.

- Dostałam kota! Rodzice powiedzieli mi, że mogę go zabrać do tej nowej szkoły, do której się przenoszę. - nagle obie dziewczyny posmutniały.

- Obiecaj, że będziesz do mnie często pisać!

- Obiecuję! A ty, że nie będziesz szukać zaczepki.

- Ja ich nie szukam, to one mnie znajdują. - atmosfera trochę się rozweseliła. - To kiedy wyjeżdżasz?

- Spokojnie! Mam jeszcze całe wakacje. Chodź! Wykorzystajmy jakoś ten czas!

Wyszły z domu i skierowały się w kierunku swojego ulubionego miejsca schadzek, a konkretnie na Kreta. Była to niewielka pozostałość po bunkrach, zaszyta głęboko w lesie, niedaleko rzeczki. Rzadko kto tam bywał więc się przyjęło, że to ich miejscówka. Po drodze natknęły się na Nathana [czyt. Nejtan], miejskiego gimbusa co myślał, że mu wszystko wolno. Ma blond włosy i piwne oczy, a na nosie kilka piegów. Pomimo, że wyglądał na małego grubaska, budził strach nawet u starszaków.

- Proszę, proszę! Kogo my tu mamy? Czy to nie Eris Kinney i Zayada Evans? - zapytał przedłużając głoski. - Co takie dwie urocze dziewczynki, jak wy robią same w lesie?

Wspominałam, że najczęściej lubił dokuczać naszym bohaterką? Nie? To przepraszam...

- Nie twój zakichany interes Prescott! - powiedziała pewna siebie Eris.

- Why so serious? Chciałem tylko pogadać.

- Ta... A ja jestem wróżką.

- Czego tak naprawdę od nas chcesz? - zapytała Zayada.

- Czego? - zaczął swoje przedstawienie. - Czy już nie mogę po prostu z wami pogadać?

- Sorry dude, not this time! - powiedziały w tym samym czasie. Chciały go wyminąć, ale złapał arabkę za rękę i przyciągnął do siebie.

- Puść ją! Bo inaczej...

- Inaczej co? Mała Eris poskarży się mamusi? A nie sorry, ty nie masz mamy!

Już miała rzucić się na chłopaka, ale na szczęście Zayada zainterweniowała, czyli kopnęła chłopaka tam gdzie boli i uciekły. Dobiegły do Kreta. Padły na glebę, spojrzały po sobie i zaczęły się śmiać.

- Świetna akcja! - powiedziała czerwonooka. - Miał szczęście, że dostał od ciebie.

- Hahaha... i ta gra słów*... Będzie mi tego brakowało.

Leżały tak i podziwiały piękną florę oraz słuchały śpiewu ptaków. Od czasu do czasu zaszumiał wiatr. Było tak błogo, że dziewczyny się zdrzemnęły. Po jakimś czasie Eris wstała i zobaczyła przyjaciółkę bawiącą się wodą. Ale to nie była taka zwykła zabawa typu "popluskam se wodą", tylko ciecz robiła to, co dziewczyna chciała.

- To mi się śni czy dzieje na prawdę? - podeszła bliżej rzeczki.

- Esu! Nie strasz... Znaczy się... TO TYLKO SEN! - zaczęła machać rękami na wszystkie strony.

- Kocham, kiedy jesteś taka zakłopotana. - powiedziała z figlarnym uśmieszkiem.

- Czy ty mi coś proponujesz? - powiedziała z oburzeniem.

- Ja? Skądże przyszedł ci do głowy takowy pomysł? - uśmiechnęła się i zgarnęła kuksa. - Ała! To boli!

- Serio? Przepraszam...

- Haha! Nabrałaś się.

- I hate you!

- But still love you. A teraz powiesz mi co to była za sztuczka?

- Jaka sztuczka?

- Nie udawaj głupiej. - objęła ją ręką. - Mówię o tym, jak panowałaś nad wodą.

- Nie powinnam tego mówić, ale...

- Tu się schowały nasze papużki nierozłączki. - usłyszały za sobą znajomy męski głos. To był Nathan. Tylko że tym razem był uzbrojony. - To teraz albo mnie wysłuchacie, albo sprawdzimy, jak bardzo ostry jest ten nóż. - zaczął się nim bawić.

- Eris, odwrócę jego uwagę, a ty go zaatakujesz. - przekazała tę informację między sobą tak, żeby chłopak nie usłyszał.

- Więc chciałbym poinformować was, że w te wakacje nie pozbędziecie się mnie tak łatwo.

- Nie zaczyna się zdania od więc. Naucz się najpierw poprawnie wysławiać, a dopiero potem ze mną rozmawiaj!

- Dobrze! Tak trzymaj. - pomyślała Eris powoli się wycofując.

- Myślisz, że jesteś taka mądra i w ogóle...

- Wiesz, to nie ja kiblowałam trzy lata w tej samej klasie. - powiedziała z ironią.

- Bo jak cię zaraz!

- TERAZ!

Dziewczyna wyskoczyła z ukrycia prosto na chłopaka, wytrącając mu broń z ręki. Po krótkiej szarpaninie udało się grubaskowi zrzucić dziewczynkę. Druga natomiast chwyciła za nóż i skierowała jego ostrze w stronę chłopaka. To już nie była niewinna szarpanina przedszkolaków.

- Eris! Nic ci nie jest? - stała jak wryta i wpatrywała się w nieprzytomną przyjaciółkę.

- Jedna z głowy... Teraz twoja kolej. - po jego twarzy zaczęła spływać krew. Widoczne Eris udało się go jakoś zranić.

- Nie podchodź! Mam ten przeklęty nóż i nie zawaham się go użyć. - powiedziała lekko drżącym głosem.

- No śmiało. Dźgnij mnie. Jeśli masz tyle odwagi. - był coraz bliżej. Na tyle blisko by wtrącić broń przerażonej dziewczynie.

- Zayada? - powiedziała cała obolała. Spojrzała na tamtą dwójkę. - Odejdź od niej!

Z trudem wstała. Była dalej oszołomiona upadkiem, co było widać po jej twarzy. Wzięła głęboki wdech i spojrzała na Nathana jak spod byka. Można było bez problemu wyczuć jej aurę.

- Odsuń się od niej! - jej głos się zmienił.

- Lepiej nie fikaj, bo dostaniesz mocniej.

- Zaraz się przekonamy, kto dostanie.

Jej krwistoczerwone oczy teraz były szmaragdowe, a kły wysunięte. Wyglądała groźnie.

- Radzę uciekać. - powiedziała przyjaciółka.

Dziewczyna ledwo zrobiła krok do przodu, a łobuz uciekł, przewracając się po drodze kilka razy. Eris uspokoiła się i wróciła do swojego wyglądu. Upadła, ale zdążyła ją złapać towarzyszka.

- WOOW! Co to było?

- Nie mam pojęcia. Lepiej wracajmy.

Wróciły do domu Eris. Jej ojciec już był.

- Jak wam miną dzień dziewczyny?

- Tato, musimy pogadać.

Opowiedziały o tym, co zaszło w lesie. Wszystko, włącznie z przemianą Eris. Kiedy skończyły, ktoś zapukał w okno. Mężczyzna podszedł i je otworzył. Przez nie wleciała sowa z listem w dziobie. Wylądowała na stole przed Eris i wypuściła list zaadresowany do dziewczyny. Wzięła przesyłkę do ręki.

- Hogwart?

- Nie wierzę! Czyli ty też! - powiedziała z entuzjazmem Zayada. - Otwórz go!

- Okej, okej. - otworzyła go i zaczęła czytać na głos. - "Szanowna Pani Kinney,
Mamy przyjemność poinformowania Panią, że została Pani przyjęty do szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia. Rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Oczekujemy pańskiej sowy nie później niż 31 lipca.
Z wyrazami szacunku, Minewra McGonagall, zastępca dyrektora."

- Dostałaś się! Czyli jedziemy tam razem!

- Czekaj! O co tu chodzi? Szkoła magii i czarodziejstwa? Tato?

- Nic nie chciałem ci mówić, bo była szansa, że będziesz mugolem tak jak ja.

- Czyli mama była czarownicą? Odlot!

- Będzie trzeba ci kupić książki i inne niezbędne rzeczy. - podrapał się po głowie. - Tylko kiedy my to i co ważniejsze jak?

- Jutro wybieram się z rodzicami. Jak chcesz, możemy cię zabrać.

- Dobrze. Przynajmniej wprowadzicie ją w ten świat. - powiedział z uśmiechem.

Jeszcze trochę rozmawiali na ten temat. Potem zrobiło się późno i arabka musiała wracać do domu. Eris nie mogła spać w nocy z powodu dzisiejszych zdarzeń. Nie tylko dostała się do szkoły, o której nikt normalny nigdy nie słyszał, ale i ta sprawa z Nathanem. Podziwiała piękną sowę i w końcu zasnęła.

____________________________________

*Zayada po arabsku znaczy szczęście.

BOOM! I oto przed wami moje nowe opowiadanie ^ω^ Mam nadzieję, że się spodoba.