Olivia, Paryż

W nocy nie mogłam spać, ponieważ miałam moment zwątpienia. Chciałam kupić bilet i dołączyć z samego rana do mojej rodziny w Chicago. Święta to czas dla bliskich a ja ich olałam. Jednak szybko porzuciłam tą myśl. Miałam do stworzenia choreografię. Teraz to było najważniejsze. Jeśli chciałam coś osiągnąć musiałam się temu całkowicie poświęcić. Liczy się tu i teraz. Święta będą jeszcze nie raz. Koniec świata niby zapowiadany co chwilę a tak naprawdę jeszcze do niego daleko. Szukają tylko sensacji.

Wstałam po południu, cała obolała, chyba przesadziłam z wylegiwaniem się w łóżku. Zjadłam późne śniadanie właściwie można było to już zaliczyć jako obiad. Przejrzałam pół internetu, szukając inspiracji modowych i wnętrzarskich do mojego "nowego życia".

Potem rozłożyłam w salonie matę i zaczęłam wykonywać ćwiczenia rozciągające. Byłam w trakcie robienia szpagatu kiedy rozległ się dzwonek. Domyślam się, że to był Phillippe. Niechętnie się podniosłam i ruszyłam do drzwi.

-Cześć. Mama dała ciasto-wsadził mi do rąk pojemnik i w butach poszedł do salonu. Spojrzałam na niego zniesmaczona.

-Chyba nie przyszedłeś na długo?

-Dlaczego tak uważasz? Chyba nikogo się nie spodziewasz?-zapytał kładąc się na kanapie. Czuł się jak u siebie. Zdecydowanie było mu tu za dobrze. Założył ręce za głowę a ja próbowałam nie zabić go wzrokiem.

-Nie rozbierasz się-zauważyłam stawiając pojemnik na blat w kuchni.

-Zimno jest jakbyś nie zauważyła. Masz tu lodówkę-fuknął zły, aby podkreślić swoje słowa okrył się szczelniej kurtką, ba nawet założył kaptur. Pokręciłam głową rozbawiona.

-Mogłeś chociaż zdjąć buty-warknęłam poirytowana. Znowu będę musiała zmywać podłogę.

-Wybacz-uśmiechnął się przepraszająco co w jego wykonaniu i tak wyglądało jakby ze mnie kpił, i na pewno tak było. W końcu to Phill. Typowy facet. Uważa, że nic się nie stało-To gdzie ten mój prezent?

Machnęłam głową w stronę prowizorycznej choinki.

-Podasz mi, prooooszę?-zrobił oczka słodkiego bezdomnego pieska.

-A masz ręce i nogi?-zapytałam retorycznie wracając na matę. Nie jestem jego służącą.

-Nie. Jestem kaleką. Nie zauważyłaś?

-Bardzo śmieszne-widziałam jak mi się przygląda-Jak chcesz to sobie weź.

-Jesteś wredna.

-A ty leniwy-dotykałam czołem kolana, robiłam to bez żadnego wysiłku. Lubiłam takie wyciszenie umysłu o ile nikt mi nie przeszkadzał.

-Ugh-Phill sapnął podnosząc swoje cztery litery i pomaszerował po pakunek. Rozerwał papier nawet nie doceniając tego, że trudziłam się pół godziny z zapakowaniem go. Spojrzał na zawartość i się uśmiechnął.

-Żelki?-zapytał uradowany jak dziecko. Ten chłopak mnie zadziwiał.

-To aluzja, że ostatnio zeżarłeś mi całą paczkę i ich nie odkupiłeś.

-Dzięki-nagle zrobił zniesmaczoną minę. Najwidoczniej pomyślał, że kupiłam tylko to. Czemu ten głupek nie zajrzy głębiej. Z mojego ćwiczenia jednak nic dziś nie wyjdzie. Ciągle mnie rozprasza.

-Zobacz co jest pod spodem.

Chwila ciszy a potem dziki okrzyk radości ze strony Philla uderzył we mnie z taką siłą, że aż się wystraszyłam.

-To ten kaszmirowy szalik co ta gruba baba zwinęła mi sprzed nosa. Jak udało ci się go zdobyć?-zaczął macać materiał i się nim zachwycać.

-Mam swoje sposoby-wstałam i poklepałam go po ramieniu przechodząc obok niego, żeby schować matę do szafy.

-Co robisz wieczorem?-jak widać euforia Pilla nie trwała długo.

-Idę do teatru-powiedziałam wzruszając ramionami, znajdowałam się w kuchni, nalałam sobie szklankę soku pomarańczowego i upiłam łyk ze szklanki.

-Po co?

-A po co chodzi się do teatru durniu?-spojrzałam na niego wymownie z nad ramienia. Miał tępy wyraz twarzy. Nie zwracając na niego większej uwagi poszłam do sypialni a on ruszył za mną.

-Ponudzić się albo pospać. Są tylko dwie opcje.

-W takim razie jesteś w błędzie-uświadomiłam jego przerośnięte dziecinne ego, czy on na prawdę w głowie ma tylko imprezy i to ile jest w stanie wypić?

Opierał się o framugę drzwi. O dziwo zdjął już kurtkę, czyżby zrobiło mu się ciepło.

-Wystawiają "Opowieść Wigilijną". Wersji francuskiej jeszcze nie widziałam-poinformowałam go i zniknęłam za drzwiami do garderoby-Nawet nie waż się wchodzić tymi buciorami na mój perski dywan-wrzasnęłam ostrzegawczo, wiem że byłby zdolny to zrobić.

-Kochana, nie gorączkuj się tak. Doceniam takie rzeczy bardziej niż ci się wydaje. To była by zbrodnia tak jak połączenie pasków z kratą.

Pokazałam mu dwa zestawy sukienek. Jedna z długim rękawem, a druga granatowa do pół łydki. Obie proste. Nie lubiłam zbyt przesadnego przepychu.

-Czarna. Klasyka-powiedział snując palcem wskazującym po dolnej wardze, jakby się nad czymś głęboko zastanawiał-Idziesz sama?

Ta dam! I już wiem o co chodziło.

-Tak. Coś w tym dziwnego?

-Cóż.. wyjdziesz na trochę zdesperowaną.

-Nie obchodzi mnie to. Dobrze mi samej-zapewniłam z bladym uśmiechem. Zawsze czułam się od kogoś uzależniona, teraz mogłam być sobą.

-Wiesz nawet zaspokojona jesteś nieznośna-powiedział widocznie zmartwiony, co on tak się przejmuje?

-Dzięki.

-To takie smutne..-wyminęłam go i przewróciłam oczami. Miałam go już dość. Kiedy on sobie pójdzie?

Przedstawienie było niesamowite. Takie emocjonujące. Aktorzy wczuli się w rolę. Przekazali widzom wszystko tak jak chcieli, na ich twarzach było widać zadowolenie. Nie było mowy o żadnej pomyłce.

Pod koniec spektaklu dwa rzędy przed mną dostrzegłam siedzącą prosto panią Delacour. Oglądała ze skupieniem.

Kiedy przedstawienie się skończyło podeszłam do niej gdy opuszczała salę.

-Dobry wieczór, pani Delacour.

-Olivia?

-Tak to ja-powiedziałam z głupkowatym uśmiechem, widać była zaskoczona moim widokiem, nie spodziewała się mnie tutaj.

-Myślałam, że lecisz na święta do Stanów do rodziny.

-Plany się zmieniły-wzruszyłam ramionami jakby mnie to wcale nie obchodziło. Grałam twardą-Jak podobało się pani przedstawienie?

-Z roku na rok grają coraz gorzej, obsada się zmienia i już nie jest taka zgrana-powiedziała lekko zniesmaczona, w rękach trzymała jakąś broszurkę.

-Dla mnie się podobało-uśmiechnęłam się po raz kolejny. Dlaczego była taka naburmuszona.

-Jesteś tu sama?

-Tak, znajomi woleli iść na imprezę-powiedziałam z lekką kpiną a ona uniosła brew. Nie docenia pani młodego pokolenia które jeszcze interesuje się teatrem? Nie ładnie-A Pani?

-Słucham?-odwróciła się zdezorientowana, czekałyśmy w kolejce do szatni po płaszcze.

-Czy jest tu pani sama?

-Ah tak, to była taka nasza mała tradycja z mężem. Od prawie pięćdziesięciu lat niezmiennie-wzięłam swój płaszcz i ubrałam go stojąc naprzeciwko niej.

-To urocze. A gdzie pani mąż?-zapytałam jakbym była na jakiś prochach. Co się ze mną działo.

-Nie żyje-odpowiedziała chłodno. Patrząc mi prosto w oczy. Lekko się garbiła, dzięki lasce stała prosto, zauważyłam że często utykała. Na pewno przez jakąś kontuzję.

-Ojej. Przykro mi-spojrzałam na czubki swoich butów. Teraz poczułam się głupio. Po co ingerowałam w jej życie prywatne.

-Może dotrzymasz mi towarzystwa podczas spaceru?-te pytanie uderzyło we mnie jak grom z jasnego nieba. Kobieta nie wyglądała jakby potrzebowała towarzystwa.

-Czy to też tradycja?-czemu coraz bardziej się pogrążałam? Strzeliłam sobie mentalną piątkę w twarz.

-Owszem-wyszłyśmy z budynku i skierowałyśmy w stronę oświetlonego parku-Strasznie dużo gadasz, Olivio. Jednak wolę cię na treningu, kiedy skupiasz się na tańcu.

-A ja panią teraz. Przynajmniej jest pani milsza-mam nadzieję, że nie wyczuła w moim głosie zbytniego sarkazmu, nie chce potem mieć wycisku na sali treningowej. Jeszcze się na mnie zemści.

Zaśmiała się cicho. Widać, że ją rozbawiłam. Jej nastrój był zmienny.

-Jak ci się podoba Paryż Olivio?-zapytała żeby zmienić temat, chyba nie lubiła mówić o sobie.

-Jest piękny. Zawsze o nim marzyłam-na usta wkradł mi się uśmiech, od najmłodszych lat chciałam tu mieszkać, teraz to marzenie się spełniło.

- A na uczelni dużo masz zajęć?

-Nie jest tak źle. Jeszcze nadrabiam zaległości-pokiwała głową ze zrozumieniem. Szłyśmy przed siebie. Śnieg lekko prószył ale nam to nie przeszkadzało. Kobieta miała długą suknię.

-Z tego co widzę to bardzo dobrze sobie radzisz.

-Jestem w trakcie robienia ważnego projektu, pochłania strasznie dużo mojego czasu-wyjaśniłam, możliwe że widziała tylko pozory mojej postawy.

-O czym?

-O Clarisse Pierre-westchnęłam w zadumie, tyle nas łączyło a jeszcze więcej dzieliło.

-Clarisse była moją przyjaciółką-wyznała cicho jakby ze smutkiem w głosie, po chwili odchrząknęła-Jeśli potrzebujesz jakiś materiałów mogę poszukać jakiś zdjęć albo nagrań.

-Była bym pani bardzo wdzięczna.

Nastała chwila ciszy. Niebo było czarne, nie było na nim żadnej gwiazdy. Miasto powoli zasypiało. Śnieg skrzypiał pod naszymi butami. Szłyśmy ramię w ramię.

-Jaka ona była?-nie wytrzymałam, musiałam wiedzieć.

***

Dopiero zauważyłam, że zapodział mi się ten rozdział, szybciutko poprawiam ten błąd. Wybaczcie. Dodaje go teraz i wszystko poprawiam w odpowiedniej kolejności.