Rodzeństwo Lewis weszło do budynku szpitala trzymając się za ręce. Obydwoje drżeli, a serca biły im jak szalone. W oczach mieli łzy.

- Chcielibyśmy odwiedzić Isabelle Lightwood- powiedział Simon do pracownicy recepcji.

Po kilku kliknięciach w komputer czarnowłosa kobieta z gęstą grzywką i nieodłączną gumą do żucia powiedziała coś do siebie, a potem zniknęła na chwilę w pomieszczeniu dla personelu.
Po chwili wróciła, trzymając w dłoni kilka kartek.

- Ostatnie drzwi po lewej- powiedziała- Zalecany czas trwania wizyty to nie więcej niż 15 minut. Nadal jeszcze nie doszła do siebie.

- Nie rozumiem- chłopak zmarszczył brwi.

- Wczoraj wybudzono ją ze śpiączki. Ni czuje się najlepiej, ale jej stan jest stabilny. Niech nie nadużywają państwo jej zdrowia.

- Wybudziła się?- jego oczy gwałtownie się rozszerzyły- To cudowna wiadomość! Dziękuję bardzo!

Chwycił Becky za ramię i razem pognali we wskazanym kierunku.

- Wiedziałam, że wszystko będzie dobrze- brunetka uśmiechnęła się, gdy stali pod drzwiami wyznaczonej sali.

- Powinienem być tu wczoraj- Wampir nagle stracił swój wigor- W końcu wczoraj się wybudziła...

- Twoje biadolenie teraz nic nie zmieni. Nie przeciągaj tego momentu i wchodź już- dziewczyna lekko pchnęła go w stronę wejścia, a po chwili obydwoje byli już w sali.

- Izzy...

Dziewczyna leżała, wpatrzona w okno. Jej ciemne włosy leżały na poduszce i układały się wokół jej głowy niczym aureola. Na dźwięk głosu chłopaka, zwróciła oczy ku niemu.

- Simon... Becky?

- Hej- machnęła ręką do swojej przyszłej szwagierki i uśmiechnęła się szeroko- Pięknie wyglądasz.

Te słowa nie były do końca prawdą. Łowczyni była blada, a jej oczy mocno przekrwione. Zupełnie jakby płakała całą noc. Widocznie też schudła.

- Ty też, Becky- wymusiła uśmiech- Dawno cię nie widziałam...- jej głos był cichy i słaby.

- Miałam dużo na głowie, wiesz... Zaczęłam studia i w ogóle. W końcu udało się znaleźć chwilę, by was odwiedzić, więc jestem. Mam nadzieję, że niedługo poczujesz się na tyle dobrze, że dostaniesz wypis i pójdziemy razem na jakąś kawę. Co ty na to?

Siliła się na optymizm, choć miała ochotę płakać. Widząc dziewczynę, która właśnie straciła dziecko, będąc w ciąży z drugim i nawet nie mogła uczestniczyć w pogrzebie... To po prostu było za dużo. Ona na to nie zasłużyła. Jej brat na to nie zasłużył. Nikt na to nie zasłużył. Obydwoje byli za młodzi na takie okropne lekcje od życia...

- Chętnie opuściłabym już to okropne miejsce. Czuję się dobrze, mogłabym już wrócić do domu- tylko część słów Isabelle była prawdą- Dziękuję, że przyszłaś... Mogłabyś zostawić mnie z Simonem samych? Tylko na minutkę, proszę.

- Oczywiście- Becky podeszła do szpitalnej szafki i położyła na niej małą figurkę kotka- Wykonała ją moja koleżanka z roku. Weź ją do domu, żebyś o mnie nie zapomniała, kiedy już wyjadę- jeszcze raz uśmiechnęła się szeroko, pomachała do ciężarnej, a potem zniknęła na korytarzu.

- Kochanie...- teraz Simon podszedł do dziewczyny- Jak się czujesz?

- Przepraszam- zacisnęła powieki, pod którymi zgromadziły się łzy.

- Za co?- chłopak chwycił jej dłoń w swoje- Co się dzieje?

- Powiedzieli mi...- jej ciałem wstrząsnął szloch- Powiedzieli mi o wszystkim. To moja wina...

- O czym ty...?- chwilę zajęło mu zrozumienie o co chodzi.

- Nie dałam rady... Tak bardzo cię przepraszam, Simon...

- Izzy...- uklęknął przy niej, również płacząc- To nie jest twoja wina... 

- Co za matka wydaje na świat dziecko, które nie ma prawa przeżyć?- jej głos się załamał, a spojrzenie, którym obdarzyła Lewisa, niemal fizycznie bolało.

- Kochanie... Nie mów tak... Nic nie jest twoją winą. Po prostu jej serduszko było za słabe...- wtulił twarz w ciało brunetki, która objęła go drżącymi dłońmi- Nie miałaś na to żadnego wpływu. Proszę, nie obwiniaj się...

~~

W zastraszającym tempie pochłonął obiad, który postawiła przed nim Maryse. Mimo, że już od dwóch dni jadł normalnie, to nadal każdy posiłek pożerał niczym wygłodniały sęp. Nigdy nie śmiał poprosić o więcej, ale miał wrażenie, że byłby w stanie opróżnić całą  lodówkę za jednym podejściem.

- Dziękuję- powiedział.

Kobieta bez słowa zabrała od niego talerz i nałożyła dodatkową porcję.

- A Luke?

- Zje w pracy, rzadko wraca na noc.

- A ty siedzisz tu sama?

Kiwnęła głową.

W mgnieniu oka dokładka zniknęła w brzuchu blondyna.

- Co on właściwie robi?

- Niewiele mi mówi- uśmiechnęła się smutno- Na dobrą sprawę sam niewiele wie. Odbywa serie morderczych treningów, czasem trenuje innych. Bywa w laboratoriach, podobno testują jego wytrzymałość. Chodzi o jakiś nowy lek, coś takiego.

- Brzmi co najmniej dziwnie.

- Też nie do końca w to wierzymy...

- Czegoś mi nie mówisz- sięgnął po jej dłoń- Widzę to w twoich oczach. O co chodzi?

- To nic takiego.

- Maryse?

- Grozili mu. Kilka razy.

- Czym?

Westchnęła.

- Że skrzywdzą mnie, jeśli wyda coś o swojej pracy osobom niepowołanym.

Jace wstał i przytulił się do pleców starszej.

- Nie pozwolę nikomu dotknąć cię choćby jednym palcem. Nie musisz się już bać.

- Jestem z ciebie dumna- spojrzała mu w oczy- Zawsze byłeś silny i mądry, a teraz... Jesteś prawdziwym mężczyzną. Z zasadami, z honorem. Marzenie każdej matki.

- Niech tylko Alec to usłyszy!- zaśmiał się.

- Alec... Chciałabym go zobaczyć, usłyszeć...

- Zaraz... Nie możesz do niego zadzwonić?

- Zabronili mi mieć telefonu- wzruszyła ramionami- Tylko Luke może dzwonić do kogoś, kiedy jest w pracy czasem mu się udaje, ale zawsze robi to w tajemnicy. Mnie pozostaje jedynie pisanie listów, by ich ostrzec, gdy o czymś się dowiemy... Nawet nie mają mi jak odpisać. Nie wiem czy moje wiadomości w ogóle do nich dochodzą.

Herondale gestem zachęcił ją by mówiła dalej.

- Dowiedzieliśmy się, że będą chcieli pozyskać ciebie. Napisałam do Aleca, by miał na ciebie oko, ale...

- Ale było już za późno- dokończył, a ona tylko potaknęła ruchem głowy.

- Mam tylko nadzieję, że zdążyli ochronić Madzie.

- Na pewno- posłał jej pokrzepiający uśmiech- Umieją się zająć swoim dzieckiem, nie dadzą jej byle komu.

- Obyś miał rację.

~~

W Instytucie Magnus od rana przesiadywał w bibliotece. Alec zwołał właśnie nadzwyczajne spotkanie z częścią swoich ludzi, więc i on postanowił nie marnować czasu. Wyszukiwał rozmaite zaklęcia oraz przepisy na eliksiry, które mogą się przydać podczas podróży do Idrysu. Brakowało mu jednak książek, które zostały w mieszkaniu. Postanowił, że zaproponuje mężowi, by wybrali się po nie razem tego popołudnia.

- Dzień dobry- usłyszał znajomy głos, jednak nie był w stanie go rozpoznać.

- Och, witaj, Anesso- spojrzał na dziewczynkę- Co tu robisz?

Blondynka pokazała mu książkę, ilustrowany zbiór baśni o średniowiecznych rycerzach.

- Czytam. Jest zbyt ciężka, bym mogła zabrać ją do pokoju- stwierdziła- Ma ponad tysiąc stron!

Madzie przeczytałaby ją w dwie, może trzy godziny, stwierdził w myślach.

- To prawda, jest dosyć gruba- ocenił- Wolisz czytać o rycerzach niż o księżniczkach?

- Zdecydowanie! Księżniczki w literaturze są ukazywane jako słabe, mające jedynie ładnie wyglądać kobiety. To nudne i krzywdzące. Wolę więc poczytać o rycerzach, u nich przynajmniej coś się dzieje. Smoki, jazda konna, bitwy, wojny...

Był pod wrażeniem jej słów. Nie posądzał tak młodej osoby o tego typu wnioski.

- To prawda, większość księżniczek nie potrafi jeździć konno ani walczyć- przyznał- A słyszałaś może o Mulan?

Blondynka pokręciła przecząco głową.

- Choć- chwycił ją za rękę i zaprowadził do odpowiedniego regału. Obrzucił spojrzeniem książki, po czym z zadowoleniem sięgnął po cienką historię o Mulan- Tę możesz wypożyczyć. Na pewno ci się spodoba.

- O czym to jest?

- O bardzo silnej i przebojowej młodej kobiecie- uśmiechnął się- Myślę, że ci się spodoba.

Młodsza kiwnęła głową, podziękowała mu i wróciła do historii o rycerzach.

Magnus z kolei udał się do kantyny. Zjadł w niej syty obiad, a potem wrócił do pokoju, w którym zastał Aleca.

- Jak zebranie, panie Lightwood?

Niebieskooki fuknął na niego, ale uśmiechnął się zaraz potem.

- Ludzie są zdenerwowani, ale też zdeterminowani. Wracamy do ostrzejszych treningów, kilkoro najlepszych zabierzemy ze sobą do Idrysu.

- Tylko nie narzucaj im tak morderczego tempa, jak przed odnalezieniem Clary.

- Czy ja ci mówię jak masz szkolić swoich ludzi?

- To była tylko rada, Alexandrze.

Młodszy był wyraźnie poirytowany.

- Wiem, co mam robić.

- W to nie wątpię, kochanie- Mag dotknął jego ramienia- Jesteś strasznie spięty.

- Trudno być rozluźnionym, gdy ktoś non stop krytykuje twoją pracę.

- Skarbie... Już nie będę ingerował w twoje działania- Bane postanowił odpuścić- Tylko nie denerwuj się tak.

- Najpierw kwestionujesz moje słowa, a potem każesz mi się nie denerwować- Lightwood prychnął.

Magnus pokręcił głową, a potem przytulił Łowcę od tyłu.

- Jesteś strasznie rozdrażniony, Alexandrze... Martwi mnie to- oparł brodę o czubek jego głowy- Ostatnio byłeś taki szczęśliwy po otrzymaniu dobrych wieści z Idrysu, a teraz... Po prostu nie chcę byś wrócił do tego błędnego koła, które zatoczyłeś wcześniej.

- Myślałem, że miałeś nie komentować moich wyborów.