Przez ponad 24 godziny Simon pozostawał nieprzytomny. Nie dawał żadnego znaku odzyskania świadomości, niczym uśpiona księżniczka czekająca na bajkowego księcia i magiczny pocałunek.

Izzy nie zgodziła się na powrót do Instytutu i została w mieszkaniu Magnusa i Aleca, czuwając przy swoim chłopaku. Nocą tonęła we łzach, szeptała do niego, dotykała zimnych dłoni i twarzy, jednak nie wzbudziło to w nim żadnych emocji. 

Rankiem zaś podjęła pewną decyzję. Odczekała, aż Alec wyjdzie do pracy, po czym stanęła przy łóżku, w którym leżał nieruchomy Wampir.

- Muszę ci coś powiedzieć, Simon...- uśmiechnęła się, choć po jej policzkach płynęły słone łzy- Huh, to takie szalone i dziwne...- spojrzała na sufit, mrugając szybko, by odgonić płacz, a gdy to nie pomogło, chwyciła bezwładną rękę chłopaka i wsunęła pod swój sweter- Będziesz ojcem, Simon. Wiem... Wiem, że mnie słyszysz...- szloch wstrząsnął całym jej ciałem- Na-na pewno się cieszysz... N-nie sądziliśmy, że t-to w ogóle możliwe...- mocniej przycisnęła jego zimną dłoń do swojej ciepłej skóry- Musisz być silny... Dasz radę... D-dla nas...

W tym momencie dał się słyszeć szczęk klucza w zamku, a po chwili do mieszkania wbiegł zdyszany Łowca, krzycząc:

- Magnus! Zapomniałem buziaka na drogę!

Czarownik jednak był właśnie w trakcie brania prysznica i nie usłyszał słów swojego ukochanego. Wtedy ten odwrócił się na pięcie i ujrzał siostrę w dosyć osobliwej sytuacji.

- Izzy?- mruknął zdezorientowany, idąc w jej kierunku.

Dziewczyna szybko wyjęła rękę ukochanego spod swojego ubrania i ułożyła ją na łóżku. Spuściła wzrok na ziemię, głośno płacząc.

-Isabelle...- starszy objął ją mocno- Co się dzieje?

- T-tak nie miało b-być...- szlochała w jego ramię.

- Jak? O co chodzi, dlaczego płaczesz?

Po chwili dziewczyna otrząsnęła się, otarła łzy wierzchem dłoni i wzięła głęboki oddech. 

- Jest coś, o czym ci nie powiedziałam.

- Mieliśmy nie mieć przed sobą tajemnic- spojrzał na nią uważnie- Martwię się o ciebie i dobrze o tym wiesz.

- Wiem...- chwyciła jego dłonie i spojrzała mu w oczy- Obiecaj, że nie będziesz się złościł...

- Po prostu powiedz mi o co chodzi.

- Alec... Jestem ciąży.

- Co? Izzy, ja...- niebieskooki klęknął na podłodze, zdumiony tym, co właśnie usłyszał. Nie miał powodów by nie wierzyć swojej siostrze, w jej głosie wyczuł, że mówi prawdę- Ja nawet nie sądziłem, że... To po prostu niesamowite- objął ją w pasie, przytulając policzek do brzucha młodszej- To takie magiczne...- do jego oczu napłynęły łzy.

- Zostaniesz wujkiem- szepnęła cicho, głaszcząc jego włosy- Zareagowałeś nieco bardziej entuzjastycznie niż tatuś...- uśmiechnęła się smutno.

- Iz... Zaopiekuję się wami najlepiej jak potrafię- obiecał- Możesz zamieszkać z nami tak długo, jak tylko chcesz.

- Alec...

- Od kiedy wiesz?- spytał, wstając z kolan.

- Kilka dni- wzruszyła ramionami.

- Dlaczego wcześniej mi nie powiedziałaś?

- Ja... Chyba... Bałam się twojej reakcji- wydusiła- Przepraszam.

- Oh, nie przepraszaj, głuptasie- objął ją- Byłaś u lekarza? Z dzieckiem w porządku? Opowiedz mi o nim wszystko, co wiesz!

- Alec...- uśmiechnęła się, patrząc mu w oczy- Jesteś najlepszym bratem świata.

Niespodziewanie do pomieszczenia wszedł Magnus w czarnym, satynowym szlafroczku i z ręcznikiem  tego samego koloru na głowie.

- Alexander? Zdawało mi się, że wychodziłeś do pracy- zdziwił się, po czy skrzyżował spojrzenie z płaczącą ze szczęścia Izzy- Oh... Rozumiem, rozumiem!- klasnął w dłonie podekscytowany.

- On już wie?- Łowca wskazał palcem na swojego męża, a młodsza tylko pokiwała głową- Naprawdę najpierw powiedziałaś jemu, a nie mnie?

- Cóż, prawda jest nieco inna, Alexandrze...

- To Magnus powiedział mnie.

- CO?- zdziwił się niebieskooki.

Czarownik w skrócie przedstawił mu historię niebieskiego wywaru w małej szklanej buteleczce, smaku truskawek i ust zabarwionych na fioletowo. Łowca co chwilę otwierał i zamykał usta w zaskoczeniu.

- Oh, mogłem nie zabierać wtedy Magnusa do Jade Wolf...- powiedział w końcu- Pewnie wizyta u lekarza z Jace'm była istnym koszmarem- dodał, na co wszyscy troje parsknęli śmiechem.

- Nie było źle- odparła młodsza- Poza faktem, że zwyzywał pielęgniarkę, prawie ją uderzył i został wyrzucony z gabinetu.

- Cały Jace- mruknął Alec.

- Chciał mnie chronić.

- Wiem- objął młodszą ramieniem- Ale na następną wizytę idziesz ZE MNĄ.

~~

W nowojorskim Instytucie nigdy nie brakowało pracy. Nic więc dziwnego, że gdy Alec Lightwood tylko przekroczył próg tej zacnej instytucji, został zasypany lawiną pytań, próśb i zażaleń, składanych przez swoich lamentujących podwładnych. 

Ostatnimi czasy dawał Łowcom dwa razy więcej pracy niż do tej pory. Straże nie pilnowały już tylko gabloty z obrazem "Goodbye Ithuriel", ale też samego wejścia do lochów, bocznych wejść do budynku i samych jego okolic. Zarówno od zwiadowców, jak i od przeciętnych pracowników wymagał dłuższych i bardziej szczegółowych raportów. Wystosował zalecenie o wydłużeniu i zwiększeniu intensyfikacji treningów (nawet tych dla świeżo upieczonych Nocnych Łowców) oraz skierował polecenie do pracowników kantyny, by zmienili menu i przygotowywali konkretne, bardziej wyważone posiłki (Madzie wybłagała go, by zostawił wtorki, będące Dniem Naleśników, za co cały Instytut ją pokochał).

Dotarłszy do swojego gabinetu, Alec odetchnął z ulgą, zasiadając w fotelu. W końcu chwila wytchnienia, przerwa od ludzi... Tylko on i stos papierów piętrzący się przed nim na biurku. 

- Alec, jesteś tam?- usłyszał głos Luke'a.

- Jasne, wejdź- powiedział, po czym walnął się otwartą dłonią w czoło. Pięć sekund samotności...

- Masz gościa- westchnął starszy, przekraczając próg gabinetu. Za nim pojawiła się niska, szczupła i dosyć znajoma obydwu Łowcom postać.

- Dot?- zdziwił się Lightwood- Co sprowadza cię tutaj?

- Mam istotne informacje, które mogą się przydać w prowadzonej przez was sprawie.

- Zatem usiądź i powiedz wszystko, co wiesz- odparł, ruchem dłoni wskazując fotel stojący po drugiej stronie biurka. Czarownica usiadła i oparła drobne ręce o stary blat.

- Magnus przesłał mi próbkę brokatu, który opadł na obraz, chwilę przed pojawieniem się Simona. Przeanalizowałam ją i...

- Chwileczkę- przerwał jej zdziwiony czarnowłosy- Chcesz powiedzieć, że jakiś kosmetyk Magnusa przywrócił nam Simona? To brzmi co najmniej dziwnie.

- To nie jakiś kosmetyk Magnusa, tylko czerwony brokat, który dostał od ciebie.

- Ode mnie?- młodszy zdziwił się jeszcze bardziej- Nie przypominam sobie, bym dawał mu coś takiego.

- Twierdził, że był w torbie z prezentami rocznicowymi- Dot wzruszyła ramionami, nie chcąc drążyć tematu- W każdym razie... Zawiera w sobie drobinki o mocy wyzwalania Zaklętych w przedmiotach. 

- Czyli- wtrącił się do tej pory milczący Luke- Jeżeli posypiemy nim obrazy Clary, to jest szansa, że uwolnimy więcej ludzi?

- Nie jest to takie proste... Proszek łączy się tylko z odpowiednią farbą. Sam proces zaklinania wymaga odpowiednich środków: złoconej sztalugi przeplatanej włosiem jednorożca z domieszką fioletowych włosów Ferie, swoją drogą bardzo rzadkich i cennych, farby, której esencja jest w stanie wciągnąć stworzenie w inny wymiar oraz osoby o odpowiednich zdolnościach. Z takich osób znaliśmy tylko Jocelyn i Clary. Zaklinanie jak i odklinanie jest bardzo bolesne, ból jest zapłatą i, jakby siłą napędową samego procesu transportu między wymiarami. By odkląć Simona, czerwona farba musiała zostać połączona z czerwonym pyłkiem- wytłumaczyła- Pozostałe obrazy Clary nie mają w sobie czerwonych elementów.

- Są bezużyteczne- podsumował Garroway.

- Czy portret Catariny zawierał jakieś czerwone elementy?

- Zaginął razem z Clary- niebieskooki bezradnie rozłożył ręce.

~~

Izzy obudziła się z krótkiej drzemki, w którą zapadła po pełnym wrażeń poinformowaniu Simona i Aleca o rozwijającym się w niej dziecku. Spojrzała na stolik, na którym stała miseczka z pokrojonymi owocami i jej ulubiona herbata, a przy kubku karteczka z napisem Z wody gotowanej w czajniku elektrycznym, tak, jak lubisz. 

Zaśmiała się na to, jak Magnus dobrze ją znał. Jego starania o to, by czuła się dobrze, były urocze. Upiła spory łyk herbaty, a potem sięgnęła po miseczkę zjadając całą jej zawartość. W szczególności zasmakowały jej soczyste jabłka i truskawki.

Odstawiła puste naczynie na stolik, a wzrokiem wróciła do spokojnej twarzy swojego chłopaka. Pogłaskała jego zimny policzek i zaczęła szeptać z podekscytowaniem o tym, jak będzie wyglądał pokój ich małej księżniczki. Wierzyła w to, że Simon ją słyszy. W pewnym momencie stało się coś nieoczekiwanego.

- Oh, to  tak bardzo boli...- wyjąkał Wampir, kuląc się na łóżku.