-Nie proszę nie! Mamo! Ciociu! Emi! - poczułam lekkie szturchanie i poderwałam się do pozycji siedzącej.
Poczułam słony posmak w ustach i otarłam łzy z twarzy. Rozejrzałam się dookoła. Ogarnęło mnie chwilowe zdziwienie gdzie się znajduję. Przypomniałam sobie wczorajszy wieczór. Obróciłam głowę w drugą stronę a przed sobą zobaczyłam kucającego przy łóżku Alexa.

- Hej mała, wszystko w porządku? - zapytał jakby troskliwym głosem?

- Tak... - odpowiedziałam

- Możemy porozmawiać? - zapytał po czym jego kąciki wzniosły się ku górze.

- Mhm.. - odparłam

Nie wiedziałam do tej pory co łączyło Alexa i Lucasa. Skoro to rodzinny dom Luke'a to nie wiem może są kuzynami, bo w tym samym domu mieszkają rodzice dwójki chłopaków. W końcu dom jest ogromny i mógłby pomieścić przynajmniej 2 duże rodziny.

Usiadłam po turecku na łóżku i przykryłam swoje nogi kocem. Sięgnęłam jeszcze na chwilę na telefon ale ujrzałam brak powiadomień o nieodebranych połączeniach. Na wyświetlaczu widniała godzina 11.00

Alex też usiadł na brzegu materaca. Po czym zaczał:

- Skąd znasz Lucasa? Wiesz, w końcu jest od Ciebie 6 lat starszy

- Ehhh... to jest trochę skomplikowane - zaczesałam ręką swoje włosy do tyłu. - Po prostu.... - chłopak jednak nie pozwolił mi dokończyć.

- Jesteście razem tak? - zapytał zdezorientowany. Na moją twarz wtargnął uśmiech którego nie dałam rady powstrzymać - no przecież mój braciszek nie pochwaliłby się, że ma dziewczynę.

Na moją twarz wpłynęło zdezorientowanie.

- Wy jesteście braćmi!? O mój Boże, tego nigdy bym nie pomyślała - powiedziałam.

Lucasa znałam bardzo dobrze, ale nigdy nie wspominał o swoim bracie. Może nie mieli dobrego kontaktu?

- Ja i Lucas... my po prostu..... - moją wypowiedź przerwał dzwonek mojego telefonu. Szybkim ruchem chwyciłam telefon i w mgnieniu oka nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Dzień dobry, dzwonię ze szpitala w Los Angeles. Pani Nicola Adams?

- Tak przy telefonie

- Prosimy, aby pani jak najszybciej przyjechała do szpitala

- Czy coś się stało? Co z moją ciocią? - zapytałam załamanym głosem

- Bardzo nam przykro.....

Nie musiałam nic więcej słyszeć. Telefon wypadł mi z rąk, a ja ukryłam twarz w dłoniach.

- Wszystko w porządku? - zapytał Alex

- Nic nie jest w porządku.... - odpowiedziałam, patrząc prosto w jego zdezorientowane, zielone oczy. Takie same jakie miał Luke. - Mógłbyś zawieść mnie do szpitala?

- Jasne, idź do łazienki się przebierz. Luke uszykował Ci bluzę i legginsy naszej mamy, które są już na nią za małe - uśmiechnął się

- Dziękuję - nie wiedziałam co mam innego powiedzieć.

Wstałam z łóżka o podeszłam do fotela, na którym leżały ubrania. Wzięłam je ze sobą i udałam się w stronę białych drzwi, które otworzyłam. Przekroczyłam ich próg i je zamknęłam. Podeszłam do lustra wiszącego nad zlewem i spojrzałam na swoje odbicie. Opuchnięte oczy od płaczu, potargane włosy. Odkręciłam kran z zimną wodą, po czym obmyłam sobie nią twarz. Przebrałam się w rzeczy uszykowane przez Lucasa, a następnie poprawiłam włosy.

****

Właśnie wchodziliśmy do szpitala. Szybkim krokiem podeszłam do recepcji.

- Dzień dobry, Nicola Adams. Dostałam pół godziny temu telefon, żebym przyjechała.

- Dzień dobry, pani Nicolo. Niech pani się uda do gabinetu dr Miller. Trzeba iść prosto korytarzem i skręcić w lewo. Naprzeciwko będzie gabinet pani doktor.

- Dziękuję - odpowiedziałam. Czułam, że moje oczy się zaszkliły.

Poszłam z chłopakiem według wskazówek pani recepcjonistki i naszym oczom ukazały się drzwi z tabliczką, z nazwiskiem, które zostało nam podane.

- Wejść z tobą? - zapytał Alex patrząc mi w oczy

- Nie, nie musisz. Chyba dam radę - miałam taką nadzieję, że dam radę.

Zapukałam delikatnie i kiedy usłyszałam "proszę" chwyciłam za klamkę i ją nacisnęłam.

- Dzień dobry - powiedziałam na co kobieta odpowiedziała i wskazała na krzesło naprzeciw jej biurka.

- Pani w sprawie Emmy Adams? - zapytała, na co kiwnęłam głową

- Wczoraj tuż po operacji pani Emma została przypisana pod moją opiekę. Noc minęła całkiem spokojnie, jednak około godzinę temu nastąpiło zatrzymanie akcji serca.... - kobieta zrobiła krótką przerwę, a ja zacisnęłam załzawione oczy - robiliśmy co w naszej mocy jednak nic nie dało się już zrobić - odparła. - Pani jest z rodziny tak?

Chwilę milczałam, ponieważ w mojej głowie było za wiele myśli.

- Tak, jestem jej siostrzenicą - odpowiedziałam cicho

- Przeglądałam dokumenty znalezione przez policję w domu pańskiej cioci, które mogłyby poświadczyć o jakiejś rodzinie. Pani Emma miała jedną córkę, która w tym roku kończy 18 lat. Urodziła ją będąc jeszcze nastolatką. Zna ją może Pani? - zapytała, na co odpowiedziałam jedynie zdziwieniem. Nie wiedziałam, że mam kuzynkę w swoim wieku od strony mojej mamy.

Kobieta zaczęła czytać jakieś kartki z biurka i nagle przerwała.

- Znalazłam coś przydatnego. Córka twojej cioci została oddana do adopcji, zaraz po urodzeniu. Niestety nie ma podanych nazwisk rodziców adopcyjnych.....Zaraz, zaraz mam coś jeszcze. Dziewczyna ma na imię Nicola.

________________________
02.11.2023r. (Czwartek)

Hejka, dajcie znać co myślicie o rozdziale.
Pozdrowionka <3