Pov. Autor

Alex i Sylwia poszli na polanę, gdzie sobie Alex znalazł i namalował na niej jakby twarz Makungi, bo miał zamiar potrenować zanim na serio z nim zawalczy. Sylwia mówiła mu, że taki podobny do worka treningowego. Prawda, jest podobny.

- Dziwi cię mój widok Makunga? Oto chciałem się z tobą rozprawić! Jak prawdziwy lew! To jest ostatecznie prawdziwe?! - i zaczynał Alex w to uderzać - Albo to! I to! Za to, że mnie wystawiłeś i za to, że wywaliłeś mojego tatę z pracy, a to, że upokorzyłeś moją rodzinę! I, że przez ciebie wyszedłem na głupka! - gdy uderzył to po raz ostatni, to wyleciały jakby z tego kokonu ptaki i zaczęły Alex'a atakować i go dziobać, aż go podniosły i dały mu parę ciosów i poleciały do swojego kokonu. Jeszcze wypluł ptaki, które niechcący wleciały mu do ust. Podbiegła do niego Sylwia zmartwiona. Aż zobaczył w niej Mię. One są normalnie prawie takie same.

- Nic ci te ptaki nie zrobiły? - zapytała się go Sylwia.

- No nie... - odpowiedział jej niepewnie. Później usłyszeli jakby długie "nie", więc pobiegli tam i zobaczyli jak mnóstwo zwierząt jest wokół... pustego wodopoju. Zobaczyli lekko małą kałużę co zostało po wodopoju i rybę.

- Nasza woda... nie ma jej - jedna żyrafa powiedziała pełna zdziwienia.

- Woda w wodopoju wcześniej nie wysychała - powiedziała zaskoczona hipopotamica i wszyscy zaczynali ze sobą gadać, aż przyszedł Makunga pchając się.

- Mogę w końcu przejść?! - wyszedł na środek i zobaczył co się stało - To tu się znowu wyrabia?! - zapytał się patrząc na kałużę wody.

- Wodopój kompletnie wysechł. Zostało tylko na jedną małą porcję - powiedział mała antylopa.

- Ta, słuszna uwaga Shirley - powiedział prawie niezruszony.

- Jestem Boby - poprawił go mała antylopa.

- Makunga! Co mamy robić? - wszyscy zaczynali się go pytać.

- Milczeć! Mam jeden sposób by wyjść z tego strasznego impastu. Będziemy o tę wodę walczyć - powiedział Makunga w dramatyczny sposób, niestety nie chcieli ze sobą walczyć. Sylwia popatrzyła na Alex'a zmartwiona, a on na nią, ale szybko popatrzyli się na tłum jak i na Makungę.

- Zaraz, to nie fair! Jesteś większy! - powiedział wkurzony antylopa.

- Otóż to Shirley - powiedział Makunga uśmiechając się wrednie.

- Jestem Bo- - ale antylopa nie dokończył, bo Makunga go kopnął by nic nie mówił.

- Niestety moi drodzy, ale takie jest życie! Ja tutaj dowodzę! Dzięki Alekejowi i jego pląsom. I dzięki tej głupiej ludzkiej dziewczynie - powiedział Makunga mówiący o Sylwii i Alex'e. Sylwia poczuła się lekko źle.

- Proszę Makunga, to ostatnia woda w rezerwacie - powiedział błagalnie mała żyrafka z złamaną nogą, oczywiście, jest tak, że ma jakby bandaż dzięki Melmanowi.

- Skoro tak ci suszy, to może pójdziesz poszukać wody poza rezerwatem - powiedział wrednie Makunga do małej żyrafki. Wszyscy byli w szoku, że tak powiedział.

- Przecież nikt nie przeżył poza rezerwatem - powiedział ktoś, a Sylwia i Alex mieli pomysł.

- Ja opuściłem rezerwat. I jeszcze żyję. Mogę to jakoś naprawić - powiedział Alex do zwierząt, a oni popatrzyli się na niego jak i na Sylwię.

- To pewnie kanalizacja. W mieście często się zaklina, więc ja i Alex pójdziemy w górę rzeki by naprawić to - powiedziała Sylwia pełna odwagi.

- Wy? Ph- HAHAHAHAHA!!! - zaśmiał się w głos Makunga myśląc, że to żart.

- Tak. Odetkamy tą rurę i znowu będziecie mieli wodę - powiedział Alex.

- To świetnie! Pomógłbym ci się spakować, ale sądząc po tej koronie, to masz najlepsze, hahaha! - powiedział na końcu się śmiejąc.

- Tak, śmiej się, śmiej! - powiedział wkurzony Alex.

- Śmiej się, aż ci grzywa odpadnie, a my i tak zrobimy swoje - powiedziała Sylwia wkurzona, a ona i Alex poszli jeszcze tam gdzie są Zebry by znaleźć Marty'ego. 

Tam gdzie są wszystkie zebry, gdy znaleźli Marty'ego i poszli do dżungli...

Nasza trójka przyjaciół, szli przez dżunglę bardzo ostrożnie by nie zobaczyli ich żadni kusownicy jak i ludzie,

- Powiedz stary, czy ty też zaczynasz się bać?- zapytał się Marty Alex'a.

- Wejdziemy, skradniemy się, kusownicy się nawet nie połapią - powiedział Alex skradając się.

- Taki mamy plan - powiedziała jeszcze Sylwia.

- A dlaczego akurat MY to robimy? - zapytał się ponownie Marty.

- No bo chciałbym... no chcę udowodnić mojemu tacie, że jestem prawdziwym lwem - odpowiedział Alex.

- A nie na przykład... czekoladowym, tak? - powiedział Marty/

- Może wydawać dla ciebie to dziwnie Marty, ale jak się okazuję, prawdziwe lwy nie tańczą - powiedziała Sylwia.

- CO?! - powiedział zaskoczony Marty.

- Csii! Przynajmniej mój tata tak uważa - powiedział Alex.

- A co na to człowieki? Byłeś gwiazdą stary! - powiedział Marty.

- Ale w Nowym Jorku, a to jest Afryka. Tu są bardziej wybredni - powiedziała Sylwia do Marty'ego.

- Marty! Sylwia! To tutaj! Tu jest ten zator! - podbiegł szybko Alex do tamy wybudowana z wielkich drzew. Nasza trójka wspięła się zobaczyć czy tam jest woda i okazało się, że jest tam

- No tak! Oto i woda! - powiedział Marty do nich. Ale gdy chciał już się napić to został zatrzymany przez Sylwię.

- Marty, czekaj! - powiedziała do Marty'ego szeptem.

- To ona - powiedział Alex gdy zobaczył babcię jak uczyła mężczyzn szydełkować, co okazało się dziwnie dla naszej trójki. Zeszli lekko, a Alex szybko kombinował jak zniszczyć tamę.

- Trzeba jakoś zniszczyć tamę. Masz jakiś dynamit? - zapytał się Alex Marty'ego.

- Ou, szlak! Akurat rano żułem ostatnią laskę, wiesz? - powiedział Marty. Zobaczyli jak jakaś dzida wpija się w koronę Alex'a, a gdy popatrzyli się w górę, to zobaczyli ludzi ubranych jak indianie.

- Indianie! - wykrzyczeli Marty z Sylwią i szybko nasza trójka biegła przed siebie, niestety Alex wpadł w sidła i wisiał nas ziemią.

- Alex!! - wykrzyczeli Sylwia i Marty jednocześnie.

- No i na co czekacie?! - zapytał się Alex, ale Sylwia nie chciała zostawić go jak i Marty.

- Ale przecież cię nie zostawimy! - powiedział Marty patrząc jeszcze na tłum.

- Sprowadźcie pomoc! Tylko szybko biegnijcie! - powiedział do nich Alex, a Marty i Sylwia szybko pobiegli po pomoc z rezerwatu.

Na polanie, gdzie siedział tam Zuba z Mią...

Zuba siedział na kamieniu, a Mia przy drzewie. Podeszła do nich żona Zuby.

- Cały dzień będziesz się tak użalał? - zapytała się go.

- Mhm - powiedział lekko wkurzony Zuba.

- Żadne "Mhm". Posłuchaj mnie Zuba. Zdarzył się cud, rozumiesz. Nasz syn do nas wrócił, po tylu latach. Nie rozumiem dlaczego to do ciebie to nie dociera - powiedziała zmartwiona żona.

- Ale o co ci chodzi kobieto - powiedział zrezygnowany Zuba.

- Już raz go straciliśmy Zuba. Nie powtórzmy tego błędu - powiedziała po raz kolejny jego żona.

- Lepiej nie rób tego jak było kiedyś Zuba... ja wiem, Alex nawet i mnie zranił, ale mogę jeszcze mu wybaczyć, ale jeszcze nie mam odwagi by mu to powiedzieć - powiedziała jeszcze do nich Mia. Jeszcze nie wiedzieli co się dzieje z Alex'em. Do nich podbiegł zdyszany Zuba.

- Zuba! Zuba... - podbiegł do niego, ale i tak Zuba był na niego wkurzony, ale wziął miotłę.

- Wynocha stąd! - odparł szybko wkurzony Zuba.

- Czego od nas chcesz Makunga? - zapytała się go żona Makunga.

- Właśnie, czego chcesz? - zapytała się też go Mia.

- To straszne... wodopój doszczętnie wysechł - powiedział Makunga.

- Jak to wysechł?! Grrr! Przecież to niemożliwe - powiedział wkurzony Zuba.

- Nie ma ani kropli - powiedział mu po raz kolejny Makunga. Zuba popatrzył się na niego przez chwilę.

- No cóż, jesteś przywódcą stada Makunga. Co masz zamiar z tym robić? - zapytał się go.

- Twój syn, Alekei, chciał to jakoś naprawić... poszedł w górę rzeki - powiedział Makunga, a gdy do Mia usłyszała, jej serce jakby zostało trafiony przez nóż.

- Opuścić rezerwat?! - zapytał się go zaskoczony Zuba.

- Przecież to do niego nie podobne... - powiedziała zaskoczona Mia.

- Nie! - powiedziała wystraszona żona Zuby.

- Próbowałem go zatrzymać! Tłumaczyłem mu, że to samobójstwo, ale tak chciał zasłużyć na twoją miłość - powiedział Makunga. Zuba i Mia popatrzyli się na siebie i zrozumieli się od razu,

- Ty tu zostań! Na wypadek gdyby miał wrócić! - powiedział Makunga do swojej żony, a gdy Mia wskoczyła na jego grzbiet, to Zuba jak najszybciej biegł na czterech łapach do dżungli. Mia strasznie się bała o Alex'a. Ona go strasznie kocha.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1382 słów

Oto rozdział dzisiejszej nocy! Sorki, że piszę i publikuję o takich godzinach, ale jestem nad jeziorem