Aishi poczuła na policzku coś miękkiego. Jakiś puch. Powoli uniosła ciężkie powieki zauważając jakąś białą plamę. Z czasem obraz nabrał ostrości. Przekręciła głowę w stronę miękkiej rzeczy przyciskając ją do siebie dłonią.

-Usagi? - spytała rozpoznając przyjaciela.

-Nie podnoś się - poradził.

-Co się stało? - dociekała unosząc głowę i puszczając jego rękę ze swego policzka.

-Mówiłem, nie podnoś się - powtórzył.

Chwycił ją za ramiona ponownie kładąc na poduszce. Dziewczyna zdała sobie sprawę, że leży na łóżku.

-Zemdlałaś - wyjaśnił.

-Aha - przypomniała sobie. - Czyli to, że Donnie jutro się żeni to nie był sen.

Usagi pokrecił głową. Kunoichi westchnęła ciężko zakrywając oczy ręką.

-Boże, myślałam, że nie będę musiała tego oglądać, ale wszystko przeciw mnie - powiedziała.

-Spokojnie, przecież to jeszcze nie koniec świata - pocieszył ją królik.

Aishi zabrała dłoń patrząc na niego krzywo.

-Nie rozumiesz mnie - rzuciła z wyrzutem.

-Masz rację, nie rozumiem - potwierdził. - Nie rozumiem jak można tak sobą pomiatać.

-Słucham?

-Aishi, byłaś ukochaną Donatello choć już wtedy wiedziałaś, że jesteś tylko kimś zastępczym dla niego dopóki April nie zrozumie swego błędu. I pozwalałaś sobie na to? Zaniżasz siebie o to, ile jesteś warta. A jesteś warta wiele.

-Na szczęście nie będę musiała już patrzeć na nich. Nie chodzi o to, że jestem na nich zła, ale widok ich razem po prostu boli.

-Co zamierzasz zrobić?

Aishinsui powoli się podniosła siadając na brzegu łóżka obok ronina.

-Chciałam powiedzieć to po weselu Raphaela i Mony, żeby nie psuć nikomu zabawy, ale... - zawiesiła się. - Usagi, tobie powiem jako jednemu tylko obiecaj, że się nie wygadasz.

-Obiecuję - rzucił.

-Więc... Wiesz co to Polska?

-Kraj, z którego pochodzisz.

-Właśnie. I wkrótce do niego wrócę. Za pięć dni.

-Na długo?

-Na zawsze. Może i będę tu przyjeżdżać by odwiedzić chłopaków i dziewczyny, ale nie zamierzam osiąść tu na zawsze.

-Chcesz uciec?

-Uciec? Od tego, że nie potrafię patrzeć na Donniego z inną dziewczyną? Ja nie uciekam. Gdybym uciekła to nigdy bym tu już nie wróciła, a ja chcę wracać. Raz na jakiś czas. Ten kraj jest moim drugim domem.

-Więc dlaczego odchodzisz?

-Rodzice otrzymali pracę w Polsce. Nie jestem pełnoletnia więc nie mogę żyć jeszcze na własny rachunek. Dlatego jadę z nimi.

-Rozumiem.

Nagle do pokoju ktoś zapukał. Aishi poprosiła by wszedł. Chciała spotkać każdego. Każdego tylko nie jego. Nie dziś.

-Cześć, nie przeszkadzam wam? - spytał Donnie domykając drzwi.

-Nie - zaprzeczyła dziewczyna. - Coś się stało?

-Aishi, mam do ciebie wielką prośbę tylko się spieszę więc od razu przejdę do sedna sprawy - rzucił. - Czy zgodziłabyś się zostać nasza druhną?

Kunoichi rozszerzyła oczy.

-Ja... - zaczęła.

-Proszę cię - błagał.

-Okay - zgodziła się.

-Dziękuję - powiedział. - Jesteś wspaniała.

Zniknął za drzwiami tak szybko jak się pojawił.

-Ja mu zaraz... - wkurzył się Usagi wstając.

-Nie, stój - zatrzymała go. - Nie ma potrzeby.

⚜️

-Jesteś cudowną panną młodą - stwierdziła Renet oglądając April w sukni.

-Nawet lepszą niż ja - przyznała Mona.

-O nie, nie - zaprzeczyła rudowłosa. - Ty wyglądałaś zjawiskowo. Nie przebije cię.

-Nie ruszaj się - powiedziała Karai.

Wczepiła April w kok welon a następnie udekorowała go jeszcze kwiatami.

-Cudowna jesteś - skomentowała Aishi wchodząc do pokoju.

-O, cześć - przywitała się przyszła żona Donatello. - Czy wszystko zrobione?

-Tak, Donnie już gotowy do wyjścia.

-W takim razie idziemy!

Dziewczyny zeszły po schodach, ale zakrywając dyskretnie pannę młodą.

Aishi podeszła do Mikey'go łapać go za ramię.

⚜️

Ceremonia przebiegła bez zakłóceń. Było jeszcze piękniej niż na ślubie Mony i Rapha. Stali w pierwszym rzędzie przypominając sobie, że jeszcze wczoraj to oni stali przed tym ołtarzem.

Na zabawie bawiono się w najlepsze.
Nie sposób opisać jej przebiegu. Taniec, śpiew i miłość nowożeńców w powietrzu.

⚜️

Trzy dni później Aishi przekazała przyjaciołom smutną wiadomość.

-ŻE CO?! - krzykneli wszyscy.

-Przykro mi - odparła.

-Nie możesz wyjechać - protestował Mikey. - Jesteśmy drużyną!

-Nie mam wyjścia - powiedziała.

-Ale kiedy? - dociekał Leo.

-Za dwa dni - wyjaśniła.

-I nie mogłaś powiedzieć wcześniej? - nie rozumiał Raph.

-Nie, ponieważ nie zamierzała psuć nikomu ślubu - bronił dziewczyny Usagi.

-Aishi... - zawiesił się Donnie. - Ale wrócisz, prawda?

Kunoichi westchnęła.

-Będę was odwiedzać- obiecała.

⚜️

W piątek dziewczyna pożegnała się ze wszystkimi już w ciemnej alejce metra. Nie pominęła nikogo. Wyściskała się ze wszystkimi.
Gdy dotarła do Usagiego ten rozłożył ręce, ale potem wyciągnął do niej tylko dłoń.

-Powodzenia - powiedział.

Dziewczyna mocno rozczarowana podała mu swoją rękę.

-Tak żegnają się przyjaciele - dodał.

-Racja - potwierdziła.

Odwróciła się zabierając walizki. Donnie podszedł do królika uderzając go łokciem w ramię i posyłając groźne spojrzenie po czym kiwnął głową w stronę Aishi.

-Co? - zdziwił się ronin.

-Nie bądź tchórzem - syknął.

Usagi spojrzał w stronę dziewczyny, ale zanim zdąrzył coś zrobić, ona ponownie na niego spojrzała zostawiając walizki.

-Ale wiesz... - zaczęła. - Niektórzy przyjaciele żegnają się tak.

Podeszła do niego, przyciągnęła go do siebie i pocałowała. Królikowi aż uszy podniosły się z zaskoczenia, ale w porę się opanował odwzajwmniając gest.

Wszyscy z tyłu zaczęli albo się odwracać albo chichotać.

-To tak jakbyśmy mieli się więcej nie spotkać - powiedziała Aishi.

-Na pewno jeszcze kiedyś się zobaczymy - zapewnił ją.

Dziewczyna wzięła walizki odchodząc.

-Cóż, coś tu się kończy i zaczyna - powiedział Raph. - Nowa droga życia.

THE END
Dzięki za czytanie, gwiazdki i komu :)