- Mówisz, że to był przypadek? - mruknął Arcady, mając w ustach pełno ciasta. Prychnęłam, a Katy się zaśmiała.

- Przypadkiem to cię pielęgniarka po porodzie upuściła.

Chłopak słysząc słowa Katy, zaczął się śmiać, co przeszło w dławienie się ciastem.

- Głupek - poklepałam go po plecach, cicho się podśmiewując. Pocieszny chłopak.

- Dobra, ale teraz poważnie - Kate poprawiła się w fotelu. Popatrzył z powagą na Arcady'iego, który miał wziąć kolejną garść ciasta do ust, ale pod jej spojrzeniem stwierdził, że lepiej będzie jak je odłoży na talerz.

- Violetta ma chłopaka.

Zakrzytusiłam się własną śliną, gdy usłyszałam jej słowa.

Chłopak?!

Od kiedy ja się pytam?!

Arcady spojrzał na mnie z zaskoczeniem, a potem przez jego twarz przeszła prawdziwa mieszkanka uczuć.

Strach, zaskoczenie, zawód, ale i ciekawość.

- Wcale nie mam żadnego chłopaka! - wyrzuciłam ręce w powietrze. - Kate, przestań mu wciskać głupoty - splunęłam.

- Niedługo będziesz miała - zadowolona z siebie puściła mi oczko.

Boże... Daj mi cierpliwość, bo jak dasz mi siłę, to ją uduszę...

- To będzie mój nauczyciel! Szkoleniowiec, Kate, nie żaden chłopak!

- No to ty masz tego chłopaka czy nie?

Westchnęłam, zasłaniając twarz dłońmi. Arcady był nie kumaty, ale nadrabiał to swoim urokiem.

- Nie - spojrzałam na niego ze zmęczeniem. - Nie mam żadnego chłopaka - widocznie odetchnął. - We wtorek mam mieć to szkolenie i Katy ubzdurała sobie, że mój szkoleniowiec będzie moim chłopakiem. Ale tak zdecydowanie nie będzie - Katy przewróciła oczami, kiedy spojrzałam na nią, dając nacisk na ostatnie zdanie.

- Dobrze, ale jak coś, chcę być druhną.

- Jezus Maria... - walnęłam się dłonią w czoło.

Reszta wieczoru na szczęście odbyła się bez tematu szkolenia. Rozmawialiśmy, ale myślami byłam w zupełnie innym miejscu. Przez Kate i tą jej obsesję na punkcie znalezienia mi chłopaka, zaczęłam się zastanawiać jaki jest ten cały Horan.

Pewnie okaże się być dupkiem, a ja będę na niego skazana przez dwa tygodnie.

***

W poniedziałek praca szła mi wyjątkowo szybko. Nie miałam dużo do zrobienia, a to, co mi zlecono było do wykonania w kilka, może kilkanaście minut.

Cieszyłabym się z tak krótkiego dnia pracy, gdyby nie zakupy, które miały mnie czekać po pracy. Katy stwierdziła, że muszę jakoś wyglądać jutro, żeby Niall miał co oglądać... Ona jest nienormalna.

- Entuzjazm godzien podziwu - prychnęła Kate, gdy zobaczyła mnie wlekącą się w jej stronę.

Miejscem naszego spotkania była fontanna przed znienawidzonym przeze mnie centrum handlowym. Nie lubiłam zakupów, ale często byłam do nich zmuszana, bo moja przyjaciółka bardzo je kochała.

- Czy to konieczne? - marudziłam od razu po wejściu do środka centrum. Kate westchnęła rozdrażniona.

- Tak, nie marudź i chodź - pociągnęła mnie za rękę do najbliższego sklepu odzieżowego, który wyglądał na drogi.

Wiedziałam, że nie wyjdę stamtąd dopóki nie wydam trzech moich wypłat.