Ain't used to this fame shit

This you-all-know-my-name-shit

~G-Eazy, Chris Brown, Tory Lanez - "Drifting"

- Mmm...- Jęknęłam, gdy usłyszałam budzik. Przetarłam oczy i wstałam z łóżka.

Obudziłam Oliviera, zjedliśmy śniadanie i zawiozłam go do przedszkola. Zrobiłam zakupy i wróciłam do domu. Zadzwonił mój telefon.

- Słucham?

- Pracujesz dzisiaj?

Stalker. Przysięgam. Gość ani myślał się odczepić.

- Nie, a czego dusza jęczy?

- Jęczeć możesz, ale wieczorem, jak już zaprosisz mnie na górę.

- To nabyte, czy urodziłeś się z nadmierną pewnością siebie?

- Nie mam pojęcia. A tak wracając do tematu... jak zapewne wiesz, jutro jest wyścig w Londynie i dzisiaj jest impreza otwierająca... zechciałabyś wybrać się tam ze mną i pomóc mi przetrwać ten wieczór?

- Żartujesz sobie? A co powiesz swoim znajomym jak spytają, kim jestem, "panie inteligentny"?

- Praktycznie nikt nie zjawia się dwa razy z tą samą osobą, więc... co ty na to?

- Nie! Zwariowałeś.

- Ładnie proszę...

- Nie zajmuję się tym zawodowo, nie jestem damą do towarzystwa.

- Jezu, naprawdę pomyślałaś, że o to mi chodzi? Chcę zaprosić cię prywatnie. Błagam.

- Nie mam się w co ubrać.

- Jaki rozmiar nosisz?

- xs

- Będę wpół do ósmej, wyślij mi adres.

- Ale Lewis...

- Do zobaczenia, piękna!

Połączenie zostało przerwane, a ja opadłam na łóżko. 

W co ja się wpakowałam?

Z kim zostawię Oliviera? Carrie mnie zabije. A może jednak nie?

- Hej Carrie! - Stało się. 

- Eww... - Ziewnęła. - Mów, czego chcesz.

- Mogę zostawić ci dziś wieczorem Oliviera?

- Spadasz mi z nieba, nie będę musiała pomagać mamie przy robieniu rodzinnego obiadu! O której?

- Przywiozę go około czwartej, ok?

- Jasne. Teraz wracam spać. Siemka. - Rozłączyła się.

Spojrzałam na zegarek, była trzynasta, więc miałam jeszcze sporo czasu. Ugotowałam Oliemu obiad, co zajęło mi godzinę. Pojechałam odebrać go z przedszkola, a gdy zjadł odwiozłam go do Carrie.

 Wzięłam prysznic i owinięta w ręcznik zabrałam się za robienie makijażu. Nie wiedziałam, jakiego koloru sukienkę wykombinuje mi Lewis, więc powieki pomalowałam na uniwersalny złoty kolor. Usta pociągnęłam czerwoną, matową szminką. Rozczesałam i wysuszyłam włosy, troszkę je prostując, przez co moje naturalne afro zamieniło się w pokarbowane, długie włosy. Wkrótce usłyszałam dzwonek do drzwi. Poszłam je otworzyć.

- Doberek. Proszę bardzo. - Podał mi torbę.

- Czy to już sponsoring? 

- A czy dla ciebie wszyscy faceci robią ci przyjemność tylko dla seksu? Znaczy, wiesz, nie obraziłbym się, ale to jest zupełnie bezinteresowne.

- Wejdź.

Weszliśmy do salonu.

- Usiądź, napijesz się czegoś?

- Nie, dzięki. To twojego synka? - Podniósł z uśmiechem zabawkowy model F1.

- Tak, lubi to tak samo jak ja. Czasami w sezonie, jeśli wyścigi są w ciągu dnia pozwalam mu nie iść do przedszkola. Wiem, strasznie demoralizujące, ale nie chcę mu odbierać tej frajdy. - Zaśmiałam się.

- Komu kibicuje?

- Zgadnij. - Powiedziałam, pokazując mu koszulkę Oliego z napisem "Hamilton 44". Lewis się zaśmiał.

- A ty?

- Ja? Zależy. Czasami tobie, ale jak ci nie idzie to Vettelowi. Sainz ma potencjał.

- Znasz się na tym trochę.

- I co mi po tym? Mogę tylko siedzieć przed telewizorem i rzucać w niego popcornem jak coś idzie nie po mojej myśli. A teraz pójdę się przebrać.

Sukienka była prześliczna. Zaczęłam zastanawiać się, czy Lewis na pewno sam ją wybierał.

- O wow. - Powiedział chłopak, gdy wróciłam do pokoju.

- Co?

- Pięknie wyglądasz.

- Dziękuję. Zbieramy się?

- Zbieramy.

Wyszliśmy z mieszkania i poszliśmy do auta.

- Mogę prowadzić, prooooszę! - Pisnęłam, gdy zobaczyłam czerwone Lamborghini.

- A jak znowu przejedziesz kogoś na pasach? - Zaśmiał się.

- To była twoja wina!

- Niech stracę. - Rzucił mi kluczyki.

Niemal wbiegłam do samochodu.

- Jezu, to jest piękne. - Westchnęłam, gdy odpaliłam silnik. 

Chwilę się zachwycałam, a Lewis w międzyczasie dawał mi instrukcje, którędy jechać. 

- To jest... nieprawdopodobne. - Zaśmiałam się. - My się praktycznie nie znamy. To wszystko jest jakieś za szybkie.

- Polubiłem cię.

- Nie znasz mnie! Z resztą... jak ty się znalazłeś w tym klubie?

- To zupełny przypadek, przysięgam. Poszedłem tam zbierać zwłoki przyjaciela, ale cię zobaczyłem. I stwierdziłem, że nic nie dzieje się bez przyczyny.

- Nie mów o tym, gdzie pracuję, okej?

- Jasne. Swoją drogą, skąd ta praca?

- Na trzeźwo tego nie opowiem, więc musisz trochę poczekać.

Wkrótce dojechaliśmy na miejsce. Budynek powalał, jak i samochody przed nim. Gdy wchodziliśmy po schodach, Lewis złapał mnie za rękę. Spojrzałam na niego i zobaczyłam jego tryumfalny uśmieszek.

- Sukienka, prowadzenie samochodu, łapanie za rękę, czego będziesz chciał w zamian? - Mruknęłam.

- Na to przyjdzie czas. - Puścił mi oczko.

Gdy weszliśmy do środka, od razu podeszło do nas kilka osób, które oczywiście kojarzyłam, bo byli to między innymi Sebastian Vettel czy Fernando Alonso. Byłam w stanie między "zamurowało mnie", a "za chwilę zacznę piszczeć ze szczęścia".

- A ty to...? - Spytał Sebastian.

- Yyy... Raven. - Podałam mu rękę.

- Miło cię poznać.

- Mi was też.

- Raven jest wielką fanką F1. - Wyjaśnił Lewis. - Dlatego też dałem jej prowadzić. Mała zna się na rzeczy.

- Mała, to jest twoja...

- Nie sprawdzałaś.

- Okej, nie przeżyję tego upokorzenia na trzeźwo. Idę się napić. Którędy?

- Pozwól, że ci potowarzyszę. Do zobaczenia później, chłopaki.

Wzięliśmy drinki za baru i usiedliśmy przy stoliku.

- Ile masz lat? - Spytał.

- Dwadzieścia jeden.

- Ile lat ma twój synek i jak ma na imię?

- Olivier, ma pięć latek.

- Miałaś szesnaście lat? 

Pokiwałam głową.

- Rodzice wyrzucili mnie z domu jak tylko dowiedzieli się o ciąży. "wstyd dla całej rodziny" czy coś. Ojciec Oliego jak tylko mu powiedziałam, zwiał i więcej go nie widziałam.

- Chuj.

- Ta...

- Przepraszam, że o to tak pytam, ale po prostu zastanawia mnie, dlaczego taka młoda dziewczyna, która ma całe życie przed sobą wpakowała się w coś takiego. 

- No więc jeśli chodzi o moją "pracę"... - powiedziałam, robiąc cudzysłów w powietrzu. - Przez ciążę nie skończyłam szkoły, a teraz nawet, żeby pracować w supermarkecie trzeba mieć "doświadczenie i kwalifikacje". Poza tym... nie tak łatwo z tym skończyć.

- Rozumiem...

- Nienawidzę tej roboty. Wiem, jak mogę wyglądać w twoich oczach, ale ja naprawdę...

- Nie oceniam cię. Wierzę, że to musi być trudne, zostać matką w wieku szesnastu lat i nie mieć się gdzie podziać.

- Pójdę po drinki. - Powiedziałam, widząc, że nasze szklanki są puste.

Wkrótce później wróciłam do stolika.

- Możesz mi coś obiecać? - Spytał Lewis.

- Zależy co.

- Obiecaj, że ta znajomość się na tym nie skończy. Chcę się jeszcze nie raz z tobą spotkać. Spodobałaś mi się.

- To... nierealne. Przez tyle lat... obserwowałam cię w telewizji marząc, że będę pierwszą kobietą za kierownicą królowej motorsportu. Wszystko później chuj strzelił, a teraz... spotykam cię zupełnie nagle i... co masz na myśli mówiąc, że ci się spodobałam?

- Nie wiem. Sama wiesz, znamy się jeden dzień. Ale...Może z tego by coś wyszło.

- Co do ciebie nie dociera? - Pochyliłam się nad stołem i ściszyłam głos. - Jestem jebaną dziwką.

- Z wszystkiego jest wyjście.

- Jesteś nienormalny. - Oparłam się o krzesło, krzyżując ręce na piersiach.

- Być może.

***

Przepraszam za długą nieobecność, od teraz będę bardziej regularna