Dobra, rozpakowany. Miałem coś zrobić... um... aha zejść na dół, no to idziemy. Ciekawe czy padną pytania w stylu, Jeff, czujesz coś do jakiegoś chłopaka? No powiedzmy... Kiedyś, ale nazwał mnie ciotą więc już nie... tak sądzę.

Zamknąłem drzwi od swojego pokoju i zszedłem na dół. Amanda robiła coś w kuchni, ale dobrze widziałam, że nie jest tam by robić kanapkę tylko, żeby podsłuchiwać. Pewnie rodzice kazali jej iść do swojego pokoju, a ona tłumaczy się tym, że jest głodna i musi sobie zrobić jeść. Moja matka siedziała na kanapie razem z ojcem, widziałam po nich, że chcą poważnie porozmawiać. Amanda nie mogła się doczekać jakieś dramy, ale widząc po tym, że już kończy robić żarcie, a rozmowa zapowiadała się długa, raczej nie uda się jej robić kanapek przez godzinę. Usiadłem na krześle przed nimi i się zaczęło:

-Jeff... chcemy poważnie porozmawiać o tobie i o tym co czujesz...-powiedział ojciec

Miałem racje chcą gadać o mnie eh... to będzie naprawdę długa rozmowa...

-Wiedz Jeff, że jesteś dla nas bardzo ważny i chcemy wiedzieć o tobie i twoich uczuciach, niezależnie do kogo je masz. Chcielibyśmy również porozmawiać o tym co dokładnie robiłeś w psychiatryku.-wykrakała moja matka

O cholera jasna... na pewno o psychiatryku? Nie błagam nie chce do tego wracać myślami... Do Rankina... Kurde znowu on, niech się odwali od moich myśli. Mam go dość i jego widoku za każdym razem kiedy mrugam. Amanda chyba również zauważyła mój przerażony wyraz twarzy i wtedy się wtrąciła:

-Pomyślcie o Jeffie, wiecie... jednak psychiatryk to nie bajka gdzie wszystko się dobrze kończy, albo Jeff poprostu nie chce wracać do tego myślami. Pomyślcie czasem o tym co czyje, a nie tylko pytacie.

Amanda mimo to, że powiedziała to tylko dla tego, żebym potem miał u niej dług wdzięczności i z gębą pełną jakiegoś XXL jogurtu. To jestem jej wdzięczny. Ale coś jej nie wyszło, bo ojciec od razu zaczął krzycieć:

-Amando, albo teraz pójdziesz do swojego pokoju, albo ostaniesz kare i zobaczymy kto wtedy będzie bawić się w prawnika. 

A ona na to:

-Sorki Jeff... Kocham Cię bracie, ale nie poświęcę dla Ciebie telefonu.-i się naprawdę dobrze uśmiała po tym jak to powiedziała

-No, dzięki Ci bardzo- wymamrotałem

I wyszła, a ja zostałem sam z rodzicami, którzy chcieli gadać ze mną o Rankinie, cholera jasna, jak jeszcze raz pomyślę o Rankinie to zadźgam się na miejscu. 

-A więc Jeff kogo poznałeś w psychiatryku?

Serio... Ranki- Nie! Nie! Będę udawał, że był w psychiatryku, ale się dobrze nie poznaliśmy i nie wiem o nim za dużo...

-Sadie... To była moja przyjaciółka przez naprawdę długi czas.- Sadie... czasem nie chcę sobie przypominać o niej, ta jej anielska cierpliwość i odwaga, to wszystko naraz sprawiało perspektywę idealnej osoby. Ale tak czy siak się zabiła. 

-Powiesz coś więcej o tej dziewczynie, może Ci się podobała?- powiedziała matka, jakby z nadzieją, że jeszcze będę normalny

-Nie, nie podobała mi się, mamo nie zmienisz tego. Jestem gejem i tyle.-powiedziałem to z taką pewnością i gracją, że moich rodziców zatkało

Po chwili ciszy ojciec powiedział:

-Jeff ma rację kochanie... Już taki jest i musimy to zaakceptować

Wow no nie spodziewałem się, że mój ojciec mnie obroni. Matka nie może się z tym pogodzić, zresztą, zauważyłem to już w psychiatryku. Zapytała się Gejem?! Choć dobrze wiedziała kto to jest. Nie dziwię się jej, ale wykurzyła mnie tym, że może Sadie mi się podobała.

-Naprawdę liczyłam, że będę mogła rozmawiać z twoją przyszłą dziewczyną o sukienkach i butach

I tu już naprawdę się wkurzyłem, wstałem

-Jeff gdzie idziesz?! Wracaj jeszcze nie skończyliśmy-Krzyknął mój tata

-Ta, może wy nie, ale ja skończyłem.-i wyszedłem

Miałem gdzieś to, że potem będą na mnie źli i dadzą mi kare na telefon za pyskowanie, ale się opłacało. Czułem, że musiałem tak zrobić.

Wszedłem po schodach do pokoju, a potem się w nim zamknąłem. Szczerze chciało mi się poprostu płakać, ale tego nie zrobiłem. Położyłem na łóżku i leżałem tak rozmyślając. Uświadomiłem sobie, że myślenie o Rankinie to wcale nie jest nic złego, poprostu zapadła mi w pamięć ta postać, po tym co mi zrobiła. Ale... czemu o Rankinie, a nie o Sadie, z nią spędzałem o wiele więcej czasu... Może dla tego, że Rankin jest jeszcze żywy, a Sadie nie...

Sam nie wiem...

(680 słów, do następnego)