Kapag masiyado ka nang nahulog sa isang tao, mahirap na itong takasan pa. Lumipas man ang mahabang panahon at gaano man ang kalala ang sakit na idinulot nito sa 'yo, babalik at babalik ka pa rin sa kaniya. Handa ka pa ring sumugal kahit sa dulo'y hindi mo alam kung talagang magtatagumpay ka.

Wala, eh. Gano'n siguro talaga kapag mahal mo. Kahit gaano ka pa katalino...pagdating sa pag-ibig? Mangunguna ka sa pila sa pagiging bobo.

Pero noon 'yon...

Ilang taon na rin ang nakakalipas magmula nang mawala siya. Sa bawat patak ng ulan, bawat paggalaw ng kamay sa orasan, at sa bawat okasyon na nagdaan, walang araw na hindi ako naghintay. Walang araw na hindi ako umasa

At noong napagtanto ko na wala na talaga, saka lamang ako nagdesisyon akong ipagtuloy na ang buhay ko nang hindi siya kasama. Wala na akong balak maghintay pa dahil marahil ay hindi naman talaga kami para isa't isa.

Tanggap ko na.

Pero bakit...bakit kung kailan tanggap ko na? Kung kailan ayos na, saka pa muling magtatagpo ang landas naming dalawa? "Come on, Bluie. Kiss me back."

Mariin kong ipinikit ang aking mga mata kasabay ng pagkawala ng mahinang halinghing mula sa aking labi. I can feel his calloused hands roaming around my body. It sent shivers down my spine. He cupped my butt and slapped it, napaungol ako. Mas lalong lumalim at dumiin ang kaniyang halik sa akin.

My mind says 'no, stop him.' pero sadyang trinaydor na yata ako ng aking katawan at hindi na napigilan pang suklian ang kaniyang halik. Masiyadong nakakabaliw. Masiyadong nakakadarang ang apoy na unti-unting tumutupok sa aming dalawa. Everything was blurry for me. Kung anumang kalabasan nito ay bahala na.

I just found myself inside his apartment, harshly removing my clothes while he's looking intently at me and stroking his manhood. His eyes were burning with desire and anticipation. I can definitely see it through him.

Nanginginig ang mga kamay kong binaba ang aking underwear.

He licked his lips and chuckled. "Calm down, honey."

Tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa. Ang kaniyang mga mata ay punong-puno ng pagnanasa. Ganoon din naman ako.

"Open your legs," he ordered. Namamaos ang kaniyang boses.

Sumunod ako at walang pag-aalinlangang binuka ang mga hita. Uminit ang pisngi ko ng titigan niya aking pagkababae. Nakaramdam ako ng hiya at akmang isasara ang mga hita ngunit pinigilan niya ako.

"Don't." His eyes were blazing in fire while still staring at my womanhood.

"Damn, you're beautiful," he uttered huskily.

He strokes his manhood again. Mas mabilis. Tumingala siya at umungol. I can see his Adam's apple move up and down.

"Damn!" Miguel cursed when he reached the climax. Agad siyang pumaibabaw sa akin at marahas na hinalikan ako sa labi.

I kissed him back. I moaned when I felt his shaft poking at my wet entrance. Lumuhod siya sa pagitan ng aking mga hita. Sinampay ang kaliwang hita ko kaniyang balikat at pinasok ang kaniya sa akin.

My mouth fell open.

Mabagal lamang ang kaniyang paggalaw kaya naiinis ako! I moved my waist at sinasalubong siya ngunit mukhang sinasadya niya yatang bitinin ako dahil mas lalo pa niyang binagalan.

"M-Miguel please...." I whispered, painfully begging for more.

He looked at me playfully and chuckled. "Please what, Bluie?" Dumapo ang kamay niya sa aking dibdib at pinisil iyon.

I bit my lower lip as a soft moan came out from my mouth. Unti-unting nawala ang ngiti sa kaniyang labi. Kitang-kita ko sa kaniyang mga mata ang matinding pagnanasa, pagmamahal, at iba pang hindi maipaliwanag na emosyon.

"I'll go faster,"

With a swift movement, Miguel suddenly turned into a mad beast. Every move he made was rough, hard, yet pleasurable. Nagpakawala ako ng malakas at walang tigil na halinghing. Pinikit ko ang aking mga mata habang awang ang mga labi. Napakapit ako nang mahigpit sa bedsheet at hindi ko alam kung saan ibabaling ang aking ulo.

"Damn honey you're so tight." He kept on cursing at mas lalo akong ginaganahan. "You like it?"

"Ahhh y-yes!"

He stopped. "Tuwad."

Agad akong sumunod at sinubsob ang ulo ko sa unan. He took me from behind. He took me using different positions. Kaya nang magising ako kinaumagahan ay hindi ko magalaw ng ayos ang aking katawan. Idagdag pa ang mahigpit na yakap ni Miguel na animo'y tatakasan ko siya.

Mariin kong pinikit ang aking mga mata at inalala ang mga nangyari.

I was drunk but I am aware of what happened. Sadyang hindi ko ma-control ang sarili ko dahil sa sobrang kalasingan. This is wrong! Damn, what did I do? Kagabi ay sarap na sarap ako tapos ngayon naman ay punong-puno naman ako ng pagsisisi.

Marahan kong inalis ang mga braso ni Miguel na nakayakap sa akin. Bumangon ako at pinulot ang mga damit kong nakakalat sa sahig at nagmamadaling isinuot iyon. Mabilis ko ring inayos ang aking sarili sa kaniyang CR at pagkatapos noon ay lumabas na ako ng kaniyang condo.

Sumakay ako sa taxi pauwi sa aking tinutuluyang apartment. Mabuti na lang pag-uwi ko ay wala na ang kaibigan kong si Rose. Marahil ay pumasok na sa trabaho. I informed my boss na hindi ako makakapasok dahil masama ang pakiramdam ko and that was fine with her. Buong maghapon akong natulog at nagkulong sa aking kwarto. Nang dumating si Rose ay saka lamang ako lumabas at sinabi sa kaniya ang matinding pagkakamaling nangyari kagabi.

"Ang tanga tanga mo, Bluie! Ang tanga tanga mo!" Nanggigigil siya sa inis at kulang na lang ay sabunutan ako. "Hindi ka na nadala!"

Yumuko ako at pinalis ang luhang lumandas sa aking pisngi.

"Alam kong mali, Rose."

"Ay gaga ka! Ngayon mo lang naisip?! Matapos mong bumukaka saka mo lang maiisip na mali? Ano 'yon? Bumili ka ng sim card tapos mare-realize mo na wala ka nga palang cell phone?" Umiling siya at sinabunutan ang sarili. "Naloloka ako sa 'yo!"

Magpro-protesta pa sana ako at ipagtatanggol ang sarili nang may makarinig kami ng sunud-sunod na katok sa pinto. Nagkatinginan kaming dalawa ng kaibigan ko at marahas akong napalunok nang makita ang nagbabagang tingin nito sa akin. Tatayo na sana ako para buksan ang pinto ngunit pinigilan n'ya ako.

"Ako na. Kilala ko na 'yan kung sino," she said and pointed my room. "Pasok sa loob, huwag lalabas."

Wala akong nagawa kung 'di ang sumunod sa kaniya. Mula sa kwarto ay dinig na dinig ko ang pagbukas ng pinto at pagsasalita noong bisita. Bumuntonghininga ako at pagod na humiga sa kama.

I stared at my white ceiling. From here, I can clearly hear their conversations. Paano ba naman kasi, ang lakas-lakas ng boses ni Rose! Putak nang putak! Nakakahiya sa kapitbahay!

"Rose naman, sige na. Gusto ko lang siyang makausap!" Dinig kong pagmamakaawa ni Miguel sa kaibigan ko.

"Ang kulit mo rin 'no?! Sinabi ko na ngang wala siya rito! Wala! Umalis! Tulog! Nagkakape!" singhal ng kaibigan ko bago pabagsak na isinarado ang pinto ng apartment.

Ilang beses pang kumatok ang lalaki hanggang sa narinig namin ang mga bigong yapak nito paalis. Doon pa lamang ako nakahinga nang maluwag.

***

"Hindi ka talaga sasama sa amin, Bluie?" tanong sa akin ng isa kong katrabaho.

Ngumiti ako at umiling.

"Maybe next time. Kailangan kong puntahan ang Café," sagot ko.

Bumalatay ang panghihinayang sa kanilang mukha ngunit wala naman ng nagawa pa. Magkakasabay kaming lumabas ng building na pinagtatrabahuhan namin. We were laughing because of Yohan's joke when someone held my shoulder. Natigilan ako sa pagtawa. Nawala ang malawak na ngiti sa aking labi at batid kong gano'n din maging ang mga katrabaho. They eyed me suspiciously before shrugging their shoulders. Nang mapansin ang pagbabago ng itsura ko ay mabilis silang nagpaalam sa akin.

Pagod kong hinarap si Miguel. He looked like a mess but I don't care.

I shouldn't care.

"What are you doing here?" malamig kong tanong.

He licked his lips before he answered. "Let's talk."

My brows furrowed and crossed my arms. "Talk about what?"

"Bluie, that night—"

"It was just a mistake, Miguel. Please, forget about it," I cut him off.

Napaawang ang kaniyang labi at hindi makapaniwalang tumitig sa akin. "W-what?" mahinang usal niya kasabay ng pag-igting ng panga. "It was not a mistake, Bluie. It was not–"

I shook my head intensely as I bit my lower lip. "It was a mistake! I-Ikakasal ka na sa susunod na linggo Miguel. Tangina, paano hindi naging mali 'yon?!"

Hindi siya nakasagot agad. Dumaan ang sakit sa kaniyang mga mata at habang ako ay pilit pa ring pinipigilan ang pagpatak ng luha. Tila mayroong paulit-ulit na sumusuntok sa aking puso. My conscience is fuckingly hunting me and it will probably hunt me every day.

"I called it off," Miguel whispered and bowed his head.

Hindi napagilan ang panlalaki ang mga mata ko. Gulat na gulat akong tumitig sa kaniya. "A-ano?" hindi makapaniwalang usal ko.

"I backed out because I don't really love her. I cancelled it because I want you back!"

Napatanga na lang ako at tila nanuyo ang lalamunan sa sinabi niya. Hindi ako makapaniwalang kaya niyang gawin iyon...para sa akin.

A bitterness spread like a wildfire to my being. Ilang taon na ang lumipas, hindi ba? Bakit ngayon pa? Bakit ngayon pa kung kailan hindi ko na siya mahal? Bakit ngayon pa kung kailan hindi ko na nakikita pa ang sarili ko sa hinaharap na kasama siya?

Matagal na akong nakaahon mula sa pagkakalunod sa kaniya. "You're still my asset, Bluie..."

Mariing pumikit ang mga mata ko sa malambing na sambit niya. Nang banggitin niya ang katagang iyon ay agad bumaha ng mga ala-ala sa aking isip. Mga ala-ala naming dalawa noon.

Asset.

Langya! Bumalik na naman ang lahat. Lahat lahat...pati ang dahilan kung bakit kami humantong sa ganito!

Nang buksan ko ang aking mga mata, hinayaan ko siyang makita kung anong nararamdaman ko. Anger, disappointment, regret, and even pain. Nang magtagpo ang mga mata namin ay pinakiramdaman kong muli ang aking sarili. I don't feel anything. Kahit pagbilis ng tibok ng puso katulad noon ay wala. Hindi ko maramdaman.

"Huwag mo na akong guluhin. Masaya na ako sa buhay ko." My voice was stern and full of conviction.

This is the right thing to do. Tama na ang isang beses na nagkamali kaming dalawa. Tama na iyong isang beses akong nagpakatanga.

Sunud-sunod ang ginawa niyang pag-iling. Sinubukan pa niyang hawakan ang mga kamay ko pero agad kong iniiwasan 'yon na tila ba isa siyang apoy at natatakot akong mapaso. Natatakot akong matupok.

"Bluie please," he pleaded, "M-mahal mo naman ako di 'ba? Mahal mo pa naman ako?"

I sighed and looked away when tears started to pooled down his cheeks. Hindi ko siya kayang tingnan na nagkaka-ganiyan pero hindi ko rin naman kayang magsinungaling sa kaniya.

"Bluie m-mahal mo 'ko di 'ba?" pag uulit niya.

His voice was full of hope but...

I gathered all my strengths before answering him.

"Minahal kita." I swallowed the lump in my throat after uttering those two words.

Napaawang ang kaniyang labi kasabay ng pagbagsak ng balikat. Nanghihinang humakbang siya paatras sa akin. Tila ba hindi siya makapaniwala na kaya ko iyong sabihin nang buong tapang at mata sa mata.

For the past few years, my love for him was depreciated and now, I'm okay. I finally moved on.

I am not your asset, Miguel.

Not anymore