-Ej! Ale nigdy się we mnie nie bujałeś co nie? - zapytałem z rozbawieniem zerkając na przyjaciela, gdy wchodziliśmy do szpitala.

-Wiesz... Kiedyś... - zaczął drapiąc się po karku.

Spojrzałem na niego z szeroko otwartymi oczami zaskoczony jego słowami oraz z lekkim strachem. Nick zerknął na mnie, a dostrzegając moją minę wybuchnął śmiechem.

-Serio myślałeś, że mi się podobałeś? - zapytał wciąż się śmiejąc.

-No wiesz... Laski na mnie lecą, więc podejrzewam, że geje też - odpowiedziałem jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.

-No nie da się ukryć, że jesteś przystojny, ale jesteś dla mnie jak brat, więc jakbym miał być z tobą... Blee... - na końcu na jego ustach pojawił się grymas i tym razem to ja zacząłem się śmiać.

-No już nie ukrywj tego, wiem że marzysz o mnie - powiedziałem uwodzicielsko uderzając go przy tym w ramię.

-Lepiej zostaw ten flirt dla Sami - odpowedział poruszając znacząco brwiami.

-My się tylko przyjaźnimy - uniosłem ręcę w geście obrony.

-Na razie - mruknął pod nosem z szerokim uśmeichem na ustach.

-Jesteś debilem - bezradnie pokiwąłem głową na boki.

-A dzięki, dzięki - odpowedział śmiejąc się.

Weszliśmy do pokoju Sam obydwoje rozbawieni. Gdy dziewczyna nas zobaczyła na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech.

-Widzę, że moje mediacje nie poszły na marne - wyszczerzyła się zadowolona z siebie.

-Tym razem ci się udało - odpowiedział Nick puszczając jej oczko.

-To w ramach podziękowania - podałem jej dwie reklamówki pełne jedzenia.

Dziewczyna z zachwytem przyjęła je ode mnie. 

-Jesteście wspaniali - powiedizała po zajrzeniu do obydwóch worków.

Od raz z pierwszego z nich wyjęła hot doga i zaczęła go wcinać. Usiedliśmy z Nickiem obok niej.

-Muszę wam coś wyznać - oznajmiła z pełnymi ustami bardzo poważnym głsem.

-Coś się stało? - zapytał przerażony Nick.

Oboje patrzyliśmy na nią uważnie bojąc się co możemy od niej usłyszeć.

-Zakochałam się - powiedziała po chwili.

-Co? - zapytałem nie mogąc w to uwierzyć.

-W kim? - zapytał tak samo zaskoczony Nick -Musisz mi wszytsko o nim powiedzieć! - zapiszczał radośnie.

Chwyciła za frytki i zaczeła je jeść, gdyż skończyła już swojego hot doga.

-Wiecie... Jestem w bardzo poważnym związku z jedzeniem - oznajmiła poważnie wpatrując się w jedzenie.

Patrzyliśmy na nią oszołomieni. Miałem szeroko otwarte usta oraz oczy i zapewne Nick wyglądał podobnie. Sam spojrzała na nas i wybuchnęła śmiechem, a po chwili my do niej dołączyliśmy. 

-Jeny... Dziewczyno, już myślałem, że naprawdę sobie kogoś znalazłaś - powiedział lekko naburmuszony Nick.

-Obiecuję, że jeśli ktoś się pojawi będziesz wiedział o nim pierwszy - zapewniła go posyłając mu pocieszający uśmiech.

-Ha! Widzisz ja będę pierwszy - chłopak zwrócił się do mnie wytykając na mnie język -Jestem lepszy!

-Jak dziecko - skomentowała Sam lekko chichocząc.

-Jak mnie tak obrażasz to ja sobię idę - powiedział oburzony.

-Oj, Nickuś nie obrażaj się - dziewczyna zrobila smutną minkę.

-Przecież wiesz, że na ciebie nie potrafię się obrażać - uśmiechnął się szeroko -Muszę lecieć, bo zaraz zaczynam pracę.

-Dobra, to powodzonka, wpadnij później!

-Jasne, trzymajcie się!

-Narka!

Nick wyszedł z pomieszczenia, a ja z Sam zostałem sam na sam. Położyłem się obok niej na łóżku.

-Dzięki, Sam - odezwałem się po chwili.

-Za co? - zapytała zdezorientowana.

-Za to, że mnie zrozumiałaś, pomogłaś, za wszystko - wzruszyłem ramionami.

-Czekoladkę? - zapytała wysuwając w moją stronę słodycz, która znajdowała się w drugim worku.

Zaśmiałem się, ale mimo to wziąłem jeden pasek czekolady.

-Nie musisz mi za nic dziękować, Carter. Ty robisz dla mnie o wiele więcej - posłała mi delikatny uśmiech.

-Nauczysz mnie tego?

-Czego? - zapytała marszcząc brwi.

-Tego... Tego wszystkiego, tego jak to robisz, że każdego dnia, mimo że tu jesteś znajdujesz powód do radości, zawsze wiesz co powiedzieć...

-Tego nie da się nauczyć od tak, to wymaga czasu, ale jesteś na dobrej drodze - uśmiechnęła się szeroko -Pamiętam jak jeszcze na początku naszej znajomości zawsze byłeś takim gburem, a teraz? Prawie ciągle się uśmiechasz, jesteś miły i po prostu wspaniały. Już bardzo się zmieniłeś, Carter.

-To dzieki tobie - uśmiechnąłem się delikatnie.

-Może miałam w tym swój mały udział, ale to twoja zasługa - chwyciła mnie za dłoń i lekko ścisnęła.

-Jesteś niesamowita - powiedziałem wpatrując się w jej niebieskie oczka.

-Tak samo jak ty - odpowiedziała szeptem także się we mnie wpatrując. 

Uśmiechnąłem się do niej, po czym podniosłem rękę do góry, na wysokości jej głowy, i poczochrałem jej włosy. Zaśmiałem się, a ona razem ze mną.

-W ogóle miałaś mi powiedzieć o co chodzi z tą twoją listą? - zapytałem, gdy się uspokoiliśmy.

Sam od razu usiadła prosto, a z jej ust zniknął uśmiech.

-Chodzi o listę rzeczy do zrobienia przed śmiercią - wyznala nie patrząc na mnie.

Oniemiałem. Nie potrafiłem w żaden sposób tego skomentować, po prostu siedziałem i wpatrywałem się w nią.

-Są rzeczy, których po prostu chciałabym spróbować zanim umrę - wzruszyła ramionami.

-Ale... - chciałem coś powiedzieć, lecz nie wiedziałem co.

-Nie staraj się zaprzeczyć, że ja wcale nie umieram, Carter. Wiem w jakim jestem stanie, i że lekarze nie wiedzą co mi jest. Chcę po prostu czerpać z każdego dnia i spełnić swoje marzenia - uśmiechnęła się delikatnie do mnie, ale ten uśmiech nie był tak jak zawsze wesoły.

-Pomogę ci ją zrealizować - powiedziałem pewnie ściskając delikatnie jej dłoń.

-Dziękuję.

-Pokaż mi ją - nakazałem.

-Em... Aktualnie nie mam jej przy sobie - odpowiedziała pośpiesznie.

Za bardzo nie uwierzyłem jej w to, ale postanowiłem nie nalegać, widocznie nie chciała jej jeszcze pokazywać.

****

Wszedłem do domu nie przejmując się niczym dookoła, gdyż byłem za bardzo skupiony na moim telefonie. Właśnie pisałem z moimi kumplami i umawialiśmy się, żeby jutro się spotkać. Nieświadomie trzasnąłem drzwiami, a zdałem sobie z tego sprawę dopiero, gdy usłyszałem krzyk mojego ojca, że mam się zachowywać ciszej. Westchnąłem głośno. Schowałem telefon do tylniej kieszeni spodni. Zdjąłem buty i odłożyłem je na swoje miejsce. Zauważyłem, że zarówno mamy jak i mojej siostry nie ma w domu. 

-Gdzie byłeś? - usłyszałem ostry głos ojca.

-W szpitalu.

-Widziałeś gdzieś matkę?

-Nie? - odpowiedziałem zdziwiony spoglądajac na niego.

Jego szczęka była mocno zaciśnięta, a jego czoło było całe pomarszczone. Na szyi pulsowała mu żyłka.

-Pewnie znowu się kurwi - prychnął.

-Co robi? - zapytałem myślać, że się przesłyszałem.

-Dzieciaku, lepiej naucz się słuchać - warknął - Twoja matka się zapewne bzyka z jakimś doktorkiem, jest zwykłą dziwką - oznajmił z odrazą.

-Możesz nie mówić tak o mamie? - zapytałem czując nagłą potrzebę chronienia mojej rodzicielki, która nigdy nie robiła tego w moim przypadku.

-Mówię tylko prawdę - wzruszył ramionami -W tej rodzinię tylko ja i moja kochana Veronicka jesteśmy normalni.

-Ty na pewno nie jesteś normalny - prychnąłem.

-A ty jesteś taką samą kurwą jak matka - powiedział zbliżając się do mnie.

-Z ciebie za to niezły skurwiel - uśmiechnąłem się wrednie.

-Przegiąłeś, młody - warknął.

Jego pięść powędrowała w stronę mojej twarzy, ale zdążyłem go powstrzymać łapiąc jego rękę.

-Jeżeli nie chcesz, żeby stała ci się krzywda radzę ci się odsunąć - warknąłem.

Mój ojciec nie zrobił sobie nic z moich słów, a zamiast tego uderzył mnie drugą pięścią w brzuch. Z powodu spowodowanego bólu zgiąłem się w pół i puściłem jego rękę. Zanim zdąrzyłem się obejrzeć kilkukrotnie dostałem od niego po twarzy z pięści. Nie mogłem już się powstrzymać. Wycelowałem w jego szczękę i z całej siły uderzyłem. Mężczyzna aż upadł na ziemię. 

-Pamiętaj, że już nie jestem tym małym, bezbronnym chłopcem.