*** ten rozdział spróbuję napisać innym stylem***

Kazumie i Ivanowi coraz ciężej się oddychało. Byli prawie na szczycie góry. Żaden z nich nie miał siły się odezwać. Kazuma pokazał Ivanowi ręką, aby zatrzymali się.

- Nie....mam siły - wydyszał Kazuma

- Tak niewiele nam zostało do szczytu...- powiedział równie z trudem Ivan

-Ale jeszcze trzeba będzie zejść.

-Nie marudź idziemy.- powiedział stanowczo Ivan

Po kilku minutach dobiegli do szczytu. Odpoczęli 5 minut i wyruszyli w drogę powrotną. Kazuma poczuł, że drętwieją mu nogi, a następnie rozmazuje mu się obraz przed oczami.

-Iva- Kazuma nie dokończył zdania i padł na ziemię.

- Kazuma wstawaj nie mam siły na twoje głupoty.- Ivan zaczął szturchać go nogą.

Po jakimś czasie zorientował się, że Kazuma jest nie przytomny.

- O kurwa. - westchnął Ivan - No dobra.

Wziął Kazume na barana i w taki sposób zeszli na sam dół nie natykając się na większe przeszkody. Kiedy doszli do domku Urokodakiego ten już na nich czekał.

- Co tak długo?- powiedział lekko zniesmaczony Urokodaki

Ivan nie miał siły odpowiedzieć po prostu padł na ziemię.

Kazume obudziły promienie słońca wpadające przez okno, rozejrzał się po pokoju obok niego spał Ivan.

- Witaj młodzieńcze, jako iż Ivan zniósł cię z góry mam dla ciebie specjalne zadanie - Powiedział Urokodaki stojąc w drzwiach.

Kazuma z lekkim leniem w dupie wstał i wyszedł za Urokodakim na podwórko.

Urokodaki wskazał na wysokie drzewo - Chcę, żebyś ściął to drzewo i pociął je na kawałki, tutaj leży siekiera. Fajnie by było gdybyś zrobił to do wieczora.

- A-ale - powiedział zrezygnowany Kazuma -...no dobrze...

Urokodaki odwrócił się i wrócił do chatki. Kazuma podniósł siekierę i stanął przed drzewem, nie wiedział od czego zacząć.

- ehhhhh...

Zaczął energicznie uderzać w drzewo pod kątem. Zniechęcił go fakt, że jego wysiłki dają bardzo kiepski efekt. Spociły mu się ręce, zamachnął się jeszcze raz i siekiera wyleciała mu z rąk i prawie wbiła mu się w nogę.

- Całe życie szmatą w ryj. - w głosie Kazumy dało się wyczuć rozczarowanie i gorycz.

- Dlaczego się poddałeś? - Zapytał Urokodaki zza pleców Kazum, który się wzdrygnął.

- Bo widzę, że to nic nie daje.

- Naprawdę chcesz się się poddać, bo nie wyszło ci za pierwszym razem? Zabójcy demonów się nie poddają tak łatwo. - głos Urokodakiego zmienił się na bardziej życzliwy

- Ale ja nie jestem zabójcą demonów...- odezwał się Kazuma po jakimś czasie.

- Ale do tego dążysz, prawda?

W oczach Kazumy można było zauważyć przebłysk nadziei. Kazuma ponownie złapał za siekierę i z całej siły uderzył w drzewo zostawiając głębokie pęknięcie. Nie udało mu się ukryć zadowolenia i uśmiechu, zamachnął się jeszcze kilka razy i drzewo zaczęło się chwiać, aż w końcu z ogromnym hukiem upadło na ziemię. Kazuma uśmiechnął się od ucha do ucha. Odsapnął chwile i zabrał się do cięcia drzewa na kawałki. Na początku szło mu nie najlepiej, ale po jakimś czasie szło mu coraz lepiej.

- Dzień dobry, panie robotniku. Jakiż to masz syndrom Gepetto? powiedział Ivan, który nie był w stanie nie zaśmiać się z własnego żartu.

Kazuma, aż podskoczył.

- Przepraszam, nie chciałem spłoszyć sarenki. - powiedział Ivan z widocznym zacieszem na twarzy.

- Widzę, że jesteś w wyśmienitym chumorze.- odburknął mu Kazuma.

- A żebyś wiedział - Ivan uśmiechnął się jeszcze szerzej - Potrzebujesz pomocy?

- Nie, już kończę - powiedział Kazuma rozbijając gruby kawałek drewna na pół.

- Plecy mnie przez ciebie bolą. - powiedział Ivan znudzony ciszą

- Oh nie, co my teraz zrobimy! Starucha bolą plecy! - Kazuma się uśmiechnął

- Nie pierdol tylko tnij. - powiedział zaczepliwie Ivan.

- KAZUMA! IVAN! SZYBKO! - to był krzyk Urokodakiego z domu.

Chłopcy popatrzyli sie na siebie i pobiegli w stronę chatki.

***

jezu sory, że nic nie wstawiałam, ale kurde zapomniałam, że mam wattpada XD