\Αμαρυλλίς\

«Και από δω, όπως μπορείτε να δείτε κυρία Γουάλας και κύριε Μορέλ, είναι η κουζίνα. Αρκετά μεγάλη για τις ανάγκες της οικογενείας σας και πολύ φωτεινή!» χαμογέλασε η μεσίτρια στους γονείς μας.

Χμ, η κουζίνα μπορούσε όντως να χαρακτηριστεί “φωτεινή”, όχι όμως και μεγάλη, σιγά, ήταν μόνο ένα τακ μεγαλύτερη από την παλιά μας. Φυσιολογική θα έλεγα.

«Πολύ ωραία, είναι ακριβώς όπως το περιέγραφε στην ιστοσελίδα!» συμφώνησε η μαμά.

Στροβίλισα τα μάτια μου χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο, ίσως με εκνεύρισε το γεγονός ότι η μαμά έκανε σαν χαζοχαρούμενη; Το σπίτι δεν είναι καν τόσο τέλειο, σιγά πια. Αλλά είμαι γενικώς αρκετά ειρωνική, ένα από τα ελαττώματά μου, τι να κάνουμε.

Αναζήτησα με το βλέμμα μου τους άλλους και αντίκρισα λίγο πιο πίσω τον Πέρσι να του ξεφεύγει ένα χασμουρητό, μα καλά πόσο βαριόταν; Χαμογέλασα ενστικτωδώς.

Τώρα που το σκέφτομαι όμως, ίσως να ήταν και από την έλλειψη ύπνου.

Τελικά προλάβαμε το αεροπλάνο και δε χάσαμε το ραντεβού με τη μεσίτρια. Η μαμά ήταν πολύ αγχωμένη, γιατί ο Πέρσι άργησε πέντε λεπτά παραπάνω για να πάει να φέρει τον Ρόμπερτ.

Ο Ρόμπερτ είναι ινδικό χοιρίδιο. Ο Πέρσι τον λατρεύει. Ο Πέρσι είναι επίσης λίγο ξεχασιάρης. Βέβαια, και ποιος δεν είναι, σύμφωνα με τα λεγόμενά του.

«Λοιπόν, θέλετε να σας δείξω τώρα το πάνω πάτωμα;»

«Μα φυσικά δεσποινίς!» απάντησε η μαμά μαζεύοντας τα μανίκια του πουκαμίσου της μέχρι τους αγκώνες.

Η γυναίκα κατευθύνθηκε προς τη μεγάλη δρύϊνη σκάλα που είχα δει μόλις μπήκαμε στο σπίτι και από πίσω της ακολουθήσαμε όλοι.

«Όπως μπορείτε να δείτε, η πρώτη πόρτα στα αριστερά είναι η αποθήκη. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το πιο μικρό υπνοδωμάτιο. Ευθεία είναι ο ξενώνας.» άρχισε η μεσίτρια.

«Τι είναι ξενώνας;» πετάχτηκε η Λυσιμάχη.

«Λυσιμάχη!» τη μάλωσα.

«Δεν πειράζει.» χαμογέλασε η μεσίτρια με κατανόηση. «Ξενώνας είναι το υπνοδωμάτιο που θα κοιμούνται οι ξένοι, οι φιλοξενούμενοι.»

Η μικρή έγνεψε ικανοποιημένη από την απάντηση και η δεσποινίς χαμογέλασε.

«Τώρα, ας προχωρήσουμε στη δεξιά μεριά του χολ.»

«Όπως βλέπετε, ευθεία είναι το δεύτερο μπάνιο. Το πρώτο το είδατε κάτω, πριν από την πόρτα της κουζίνας. Δεξιά είναι το μεγαλύτερο υπνοδωμάτιο και ακριβώς δίπλα το αμέσως μικρότερο. Απέναντι είναι άλλα δύο υπνοδωμάτια.» πρόσθεσε.

«Ωραία. Τα παιδιά θα διαλέξουν αργότερα.» αποκρίθηκε ο μπαμπάς.

«Υπέροχα. Αυτά ήταν όλα. Σας έδειξα ήδη πώς λειτουργεί το στεγνωτήριο, παρόλα αυτά, για όποια απορία έχετε μη διστάσετε να μου τηλεφωνήσετε!» είπε η μεσίτρια και μαζί με τους γονείς κατέβηκε τη σκάλα.

«Εγώ παίρνω το μεγάλο δωμάτιο!» δήλωσε η Λυσιμάχη μόλις οι μεγάλοι αποχώρησαν.

«Ναι καλά! Εγώ θα το πάρω!» ανταπάντησε η Κασσάνδρα γελώντας.

«Ψιτ, παιδιά, κάντε όνειρα! Εγώ το παίρνω, θα το πει άλλωστε και η μαμά!» είπε ο Απόλλωνας χαμογελώντας αυτάρεσκα.

«Μπα; Πώς κι έτσι;» έκανε η Κασσάνδρα.

«Απλό. Θα μου πάρουν σάκο για να κάνω εξάσκηση στο καράτε.» απάντησε άνετα ο αδερφός μου.

«Ναι! Καράτε! Θα με αφήνεις κι εμένα να τον χτυπάω Απόλλωνα;» ενθουσιάστηκε η Λυσιμάχη.

«Εννοείται μικρή. Εμείς οι δυο είμαστε θεοί, το έχουμε ξαναπεί. Όποιος πάει καράτε σκίζει.» δήλωσε και κόλλησε πέντε με τη μικρή του αδερφή.

Ναι, η Λυσιμάχη πήγαινε κι αυτή καράτε. Είχε κίτρινη ζώνη.

«Καλά, θα δούμε.» αποκρίθηκε η Κασσάνδρα αναφερόμενη στο ποιος θα πάρει το μεγάλο δωμάτιο.

«Αν το προσέξατε τα δωμάτια είναι πέντε, οπότε δύο πρέπει να μπουν μαζί.» πετάχτηκε ο Πέρσι ξύνοντας το πίσω μέρος του κεφαλιού του.

«Εγώ έχω δικό μου δωμάτιο! Δεν μπορώ με τον Πέρσι να παίζει κιθάρα με το που ξυπνάει κάθε μέρα!» γκρίνιαξε ο Πλάτωνας κάνοντας εμένα και την Κασσάνδρα να γελάσουμε.

«Μα δε φταίω εγώ Πλάτωνα! Μου αρέσει να παίζω μουσική το πρωί!» απάντησε ο Πέρσι κουνώντας τα χέρια του απολογητικά.

«Ο καθένας με τον πόνο του! Όταν εγώ θέλω να κάνω εξάσκηση στα κάτα για να τα ξαναθυμηθώ, ο Πλάτωνας αποφασίζει να κάνει φιγούρες με το σκέιτ μέσα στο δωμάτιο!» ανταπάντησε ο Απόλλωνας.

«Όπως τα λες αδερφούλη, ο καθένας με τον πόνο του.» είπα κοροϊδευτικά.

«Αγόρια σου λέει μετά! Εμείς τα κορίτσια μια χαρά κι ωραία είμαστε! Κι επειδή ξέρω ότι η Αμαρυλλίς είναι η μεγαλύτερη και θα θέλει αυτή ένα δωμάτιο μόνη της, θα πάρω εγώ ένα δωμάτιο μαζί με τη Λυσιμάχη. Δεν γίνεται όμως να είναι το μικρό όπως καταλαβαίνετε.» δήλωσε η Κασσάνδρα χαμογελώντας πονηρά.

«Ωραία, εσείς θα πάρετε το δεύτερο μεγαλύτερο, δίπλα στο μεγάλο. Κανονίστηκε και δε μιλάει κανείς!» είπα δυνατά για να μην συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις.

«Εγώ θα πάρω αυτό εδώ, απέναντι από το μεγάλο γιατί μ'αρέσει που έχει δύο παράθυρα.» συμπλήρωσα και χάρισα ένα άγριο βλέμμα στον Πέρσι που ήταν έτοιμος να διαμαρτυρηθεί.

«Εγώ παίρνω το μεγάλο, λοιπόν.» αποκρίθηκε ο Απόλλωνας.

«Και εγώ το διπλανό από την Αμαρυλλίς!» είπε ο Πλάτωνας.

«Από την Αμαρυλλίδα! Αιτιατική!» φώναξε ο Απόλλωνας και το αγόρι του έβγαλε τη γλώσσα.

«Ακριβώς! Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω!» συμφώνησα.

«Έι, έι, έι! Εγώ δεν μπορώ να πάρω το μικρό! Έχω τον Ρόμπερτ!» παραπονέθηκε ο Πέρσι.

«Αν το πας έτσι κι εγώ έχω την Αρτέμιδα. Πόσο χώρο θέλει ένα χάμστερ πια;» είπε ο δίδυμός του με αγανάκτηση.

«Με δουλεύεις; Δεν είναι καν χάμστερ! Ινδικό χοιρίδιο, τι δεν μπορείς να καταλάβεις ηλίθιε;» φώναξε, χωρίς να σχολιάσει τίποτα για τη γάτα του αδερφού του, αφού γνώριζε πολύ καλά ότι δεν τον συνέφερε.

«Πω, άσε με. Πήγαινε φτιάξε τα πράγματά σου και κάνε ό,τι θες.»

Ο αδερφός του έφυγε θυμωμένος και ακολούθησε την Κασσάνδρα που πήγαινε κι αυτή να πάρει τη βαλίτσα της από το αυτοκίνητο.

«Λυσιμάχη, θέλεις να σε βοηθήσω να κουβαλήσεις τα πράγματά σου;» ρώτησα.

«Όχι! Μόνη μου!»

«Εντάξει, αν μπορείς!»

Σταύρωσε τα χέρια της.
«Φυσικά και μπορώ.»

Ύστερα πήγε κι αυτή με τη σειρά της στο αυτοκίνητο και ακολουθήσαμε εγώ, ο Πλάτωνας κι ο Απόλλωνας.

***

Αφού τακτοποίησα τα ρούχα στη ντουλάπα και την οδοντόβουρτσα και τα σχετικά στο πάνω μπάνιο, έστρωσα καθαρά σεντόνια και ξάπλωσα στο κρεβάτι ανοίγοντας ένα βιβλίο.

Δεν είχα αρχίσει να διαβάζω ούτε πέντε λεπτά, όταν η μαμά μπήκε στο δωμάτιο. Μόλις με είδε με το βιβλίο στο χέρι, πήρε μια γκριμάτσα που είχα πραγματικά βαρεθεί να βλέπω.

«Αμαρυλλίς μου, μόλις ήρθαμε κι εσύ κάθεσαι και διαβάζεις αντί να έρθεις να βοηθήσεις λίγο;»

«Τα πράγματά μου τα έφτιαξα!» δήλωσα κλείνοντας το βιβλίο.

«Α, εντάξει.» είπε σαν να μην το πίστευε «Τότε έλα κάτω να βοηθήσεις με το συμμάζεμα, έχω να βάλω σκούπα, να ξεσκονήσω.»

«Μα αφού το σπίτι είναι σαν καινούριο! Δε χρειάζεται να βάλεις σκούπα και να ξεσκονήσεις βρε μαμά. Κάτσε να το διαλύσουμε πρώτα.»

«Αμαρυλλίς! Τι είν' αυτά που λες;» είπε με τρομαγμένη έκφραση.

«Έλα ρε μαμά αφού το ξέρεις ότι έτσι θα γίνει.» είπα και ίσως άφησα ένα ελαφρύ μειδίαμα να φανεί.

Μάλλον κατάλαβε ότι δε θα έβρισκε έναν πειστικό τρόπο για να με κάνει να σηκωθώ από το κρεβάτι, γιατί πέρασε το χέρι της μέσα από τα μαλλιά της τινάζοντας το πίσω μέρος και σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος αφήνοντας έναν σιγανό αναστεναγμό.

«Τότε τι λες να περάσεις από την Ανδρομέδα να χαιρετήσεις την Τερψιχόρη και τον Έλερι;»

Την κοίταξα έντρομη. Με ξεγέλασε η άτιμη για άλλη μια φορά. Πάνω που νόμιζα ότι θα έφευγε, αποδεχόμενη την ήττα της και θα διάβαζα με την ησυχία μου.

«Ε, μα δε θα έρθουν σπίτι να μας δουν και τέτοια;» ρώτησα.

«Δεν ξέρω, μπορεί ναι, μπορεί και όχι, έχουν αρκετή δουλειά οπότε καλό θα ήταν να πας να τους δεις εσύ.»

Την κοίταξα ικετευτικά.
«Πρέπει;»

«Ω, ναι.» απάντησε με ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά.

«Εντάξει, εντάξει, σε πέντε λεπτά κατεβαίνω, φύγε τώρα.» είπα ελπίζοντας να ξεφύγω.

«Δεν το νομίζω. Σήκω τώρα και κατέβα κάτω αμέσως.»

Από την έκφρασή της κατάλαβα ότι δε με έπαιρνε να το διαπραγματευτώ για πολύ ακόμα, αλλιώς το λατρεμένο μου βιβλίο Πέρσι Τζάκσον θα είχε άσχημη μοίρα, πιθανώς σε κάποια φοβερή κρυψώνα έως ότου η Λυσιμάχη το ανακαλύψει και μου το επιστρέψει αργότερα με αντάλλαγμα πέντε πολύχρωμους βόλους ή κάτι παρόμοιο.

Σηκώθηκα λοιπόν, βάζοντας το βιβλίο κάτω απ' το μαξιλάρι και ακολούθησα τη μαμά στο σαλόνι.

Ο Απόλλωνας διάβαζε ατάραχος κόμικς στον καναπέ, η Λυσιμάχη έπαιζε με κάτι πλαστικούς δεινόσαυρους στο πάτωμα, ενώ ο Πλάτωνας κρατούσε το σκέιτ του ανυπόμονος.

Αφού είδε ποιοι βρίσκονταν εκεί, η μαμά κατευθύνθηκε προς τη βάση της σκάλας.
«Κασσάνδρα και Πέρσι, ελάτε τώρα στο σαλόνι αλλιώς δε θα πάμε στα καρτ αύριο!» φώναξε.

Μετά από ένα λεπτό περίπου οι δύο ταραξίες εμφανίστηκαν τρέχοντας στη σκάλα, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο.

«Μη σπρώχνεστε.» είπα έχοντας συνηθίσει πλέον, αλλά με αγνόησαν και έκατσαν γρήγορα δίπλα στον Απόλλωνα.

Αφού δεν υπήρχε περίπτωση να πάνε σε καρτ, γιατί τα πιστεύουν κάθε φορά;

«Τι είναι μαμά;» είπε η Κασσάνδρα.

«Λοιπόν, αφού είστε επιτέλους όλοι εδώ, θα ήθελα να έχω την προσοχή σας παρακαλώ.» είπε δυνατά για να ακούσουμε όλοι.

Ωχ, θα αρχίσει κανένα κήρυγμα για τη συμπεριφορά και τα λοιπά τώρα που μετακομίσαμε. Μακάρι να είναι σύντομο.

«Βγείτε καμιά βόλτα όλοι μαζί, να γνωρίσετε τη γειτονιά.»

Ε όχι.

«Ναι! Ναι! Πάμε.» είπε ο Πλάτωνας ενθουσιασμένος, έτοιμος να βγει να κάνει σκέιτ.

«Ε, καλά.» είπε ο Πέρσι και χασμουρήθηκε.

«Βαριέμαι.» μουρμούρισε ο Απόλλωνας.

«Τι βόλτα;» έκανε η Κασσάνδρα και η Λυσιμάχη χαμογέλασε ευχαριστημένη από αυτή την εξέλιξη.

Όταν η μαμά είδε ότι μόνο εγώ δεν αντέδρασα, συμπλήρωσε «Το εννοώ. Άντε!»

«Δε μου είπες να πάω στην Ανδρομέδα;»

«Αυτό, πήγαινε.» είπε σπρώχνοντάς με προς την πόρτα.

«Ε, παιδιά! Ελάτε.» φώναξα για να μη με αφήσουν μόνη μου.

Όταν βρεθήκαμε όλοι έξω από το σπίτι, ένιωσα τη ζέστη να απειλεί να μας μετατρέψει σε λιωμένο παγωτό.

«Εγώ θα πάω στην Ανδρομέδα, ποιος θέλει να έρθει μαζί μου;» ρώτησα βάζοντας τα μαλλιά πίσω από τα αυτιά μου.

Η Κασσάνδρα ήρθε κοντά μου.
«Εγώ.» «Κι εγώ.» πρόσθεσε η Λυσιμάχη.

Έγνεψα και αφού χαιρετήσαμε τα αγόρια αρχίσαμε το δεκάλεπτο περπάτημα έως την καφετέρια που είχαν ανοίξει εδώ και μισό μήνα η θεία και ο θείος εκ μέρους των γονιών μας, την “Ανδρομέδα”, όπως σκέφτηκαν να την ονομάσουν, αναδεικνύοντας έτσι τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό που τόσο αγαπούν.

━━━━━

γεια σααας!

ελπίζω να χαρήκατε με αυτό το update ♡

(αν δε θυμάστε τι έχει γίνει διαβάστε πάλι το πρώτο και μετά αυτό)

μου ήρθε μια ξαφνική ορμή έμπνευσης, δεν ξέρω πώς και γιατί ακριβώς, αλλά σίγουρα υπεύθυνη είναι η -createchaos, η bubbIeteas και η shadyyluv, για τα υπέροχα σχόλια και ναι βασικά ξέρετε νομίζω :')

να πω ότι μέχρι το σημείο που τσακώνονταν για τα δωμάτια ήταν ήδη γραμμένο οπότε απλώς το άλλαξα λίγο, ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΟΛΟ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ! είμαι πολύ ενθουσιασμένη που κατάφερα να γράψω γιατί είχα να διαβάσω μαθήματα, τώρα αυτό θα κάνω βασικά γιατί έχω μάθημα ουφ :'(

το μέγεθος του κεφαλαίου σας ικανοποιεί; θέλετε πιο πολύ μήπως; πιο λίγο δε νομίζω να γράψω, αλλά ναι, για πείτε για να ξέρω 💕

αν δεν καταλάβατε, αυτό το κεφ είναι από τη μεριά της αμαρυλλίδας, όπως το προηγούμενο ήταν του πέρσι. το επόμενο θα είναι του απόλλωνα και θα εναλλάσσεται ανάμεσα σε αυτούς τους τρεις, λογικά με αυτή τη σειρά.

σημειώσεις:
κάτα = όρος του γουάντο ρίο(υ) καράτε (wado ryu), συνδυασμός κινήσεων με διάρκεια από μισό έως ενάμισι λεπτό περίπου, σαν μικρή επίδειξη δηλαδή
ινδικό χοιρίδιο = είδος ζώου που μοιάζει πολύ με χάμστερ

πάω για διάβασμα, μετά έχω μάθημα, μετά προπόνηση, οπότε γύρω στις 12 που θα ξαναμπώ ελπίζω να δω μερικά όμορφα σχόλια που θα μου φτιάξουν τη μέρα!

σας αγαπώ, αναστασία ♡