Uwaga....powracam!!! Dlaczego nie było mnie tak długo? Eeeee...nie sądzę żeby to kogoś obchodziło ale...byłem w szpitalu. Sytuacja trochę słaba. Intensywna terapia. A potem psychiatra. Opowiem wam o wszystkim więc weźcie sobie coś do picia, weźcie kołdrę i żarcie.                     

Zacznijmy od tego że...mam anoreksję. Zaburzenia odżywiania.   Dlatego byłem w szpitalu.  3 tygodnie temu zasłabłem w szkole. Jakim cudem zachorowała na anoreksję? Jak wiecie (lub nie ) mam 14 lat. Niedługo będę miał urodziny.

Dwa lata temu z tego świata zniknęła moja dziewczyna. Jej psychika ją zabiła. To zniszczyło również mnie. Chciałem się z nią połączyć. Po prostu ją kochałem. Nie potrafiłem się powiesić, zastrzelić ani podciąć sobie żył. Zdecydowałem się na najgorszy możliwy sposób. Na zagłodzenie się. Przestałem jeść. Z dnia na dzień. Wszyscy poklepywali mnie po ramieniu, mówiąc że wszystko będzie dobrze. Ale ja ich nie słuchałem.  Byłem w jakiś sposób odcięty od rzeczywistości. W mojej głowie istniał jeden cel. Spotkać się z Marysieńką. Zabić się. Z dnia na dzień robiłem się coraz słabszy. Po kilku miesiącach mój ojciec zobaczył, że....wow. Coś jest nie tak. Poszliśmy do psychologa. Wysłuchał mnie i wypisać skierowanie do psychiatry. Kiedy zdiagnizował u mnie anoreksję wysłał mnie do szpitala psychiatrycznego.

To miejsce kojarzy się ludziom z chorrorami w których mała dziewczynka z nożem goni grupkę znajomych. Powiem więc...nie. To tak nie działa. W szpitalu psychiatrycznym mają doprowadzić cię do stanu używalności. Zabierają ci wszystko co może stanowić potencjalne zagrożenie dla twojego życia. Kable, paski i sznurówki, żebyś nie miał na czym się powiesić. Maszynki do golenia, temperówki i nożyczki żebyś nie miał czym się pociąć. Lekarstwa i witaminy aby wiedzieć że nie bierzesz leków na przeczyszczenie. Zabierają ci telefon byś nie mógł rozmawiać z osobami które źle na ciebie wpływają. Masz tam za to jedzenie, picie, łazienkę i łóżko. Czyli wszystko co jest Ci do życia potrzebne. Pielęgniarki nie są straszne i surowe. Mają być miłe by nie pogarszać twojego stanu emocjonalnego. Musisz o siebie dbać. Spędziłem tam dwa miesiące.

Gdy wychodziłem z niego, zostawiłem każdego z kim się  zaprzyjaźniłem. Oczywiście, życzyłem im szczęścia. Bo czego innego można życzyć osobie która jest zawsze smutna. Śmierci? To trochę okrutne.

Gdy wychodziłem ważyłem 53 kilo przy 165cm wzrostu. I tak mało. Ale więcej niż przedtem.

Wróciłem do szkoły. Zostałem przywitany dosyć chucznie. Jeżeli mogę tak powiedzieć. Moja klasa zorganizowała przyjęcie powitalne. Było to bardzo miłe. Na tym też przyjęciu, poznałem się bliżej z jedną dziewczyną z mojej klasy. Z Mają. Jest naprawdę cudowną osobą. Rozmawialiśmy razem i tak dalej. Nie chcę słodzić ani nic. Po prostu zakochałem się w niej. Niestety ona miała mnie tylko za przyjaciela. Nie było mi przykro ani nic takiego. I tak się cieszyłem że mogę z nią spędzać czas. Te kilka miesięcy, które razem spędziliśmy były chyba najlepszym okresem w tej całej historii.

Gdy już myślałem że wszystko będzie dobrze, dowiedziałem się że Maja się wyprowadza. I nigdy nie wróci. Myślałem że to moja wina. Że coś jest ze mną nie tak. Do tej pory nie dowiedziałem się co było prawdziwym powodem przeprowadzki. Nie odzywała się do mnie.

Znów coś we mnie pękło i znów zacząłem się głodzić. Coraz bardziej. Było mi tak smutno, że do anoreksji doszło samookaleczanie się.

Tak jak mówiłem trzy tygodnie temu zasłabłem w szkole. Teraz jestem już w domu i wychodzę z anoreksji. Ważę 48 kilo przy 173cm wzrostu. Mało? Ja wciąż myślę, że za dużo.

Na koniec chciałbym tylko powiedzieć. Nie krzywdź cie się bo to najgorsze co możecie zrobić. Skrzywdzić się. Nie bierzcie przykładu ze mnie. Bo to ja robiłem nie jest godne naśladowania.

Dziękuję, że ze mną jesteście. Przepraszam za błędy. Od dziś będę pojawiał się regularnie.