Jo wordt gedesoriënteerd wakker. Ze heeft even helemaal geen idee waar ze is en heeft nog niet door dat ze de hele avond en nacht aan één stuk door geslapen heeft. Ze gaat rechtop zitten en wrijft in haar ogen, zich langzaam herinnerend waar ze is en wat er is gebeurd. Ze ziet de zon door de gordijnen schijnen en vraagt zich af hoe laat het is. 

Ze kijkt de kamer rond en staart naar een klein tafeltje aan de andere kant van de kamer. Op het tafeltje staan een glas sinaasappelsap en een bord met een croissantje. Haar maag rammelt al bij het zien van het eten en ze staat op om er een hap van te nemen. Een zachte kreun ontsnapt haar en ze kauwt blij op het brood. 

Ze neemt een slok van de sinaasappelsap en hoort in de verte iemand fluiten. Ze glimlacht een beetje, genietend van haar ontbijt, terwijl ze de kamer in zich opneemt. Op de stoel met haar rugzak, ziet ze een grote, zachte handdoek liggen.

Zichzelf geen tijd gevend om er over na te denken, pakt ze haar toilettas en gaat op zoek naar de badkamer. Ze stapt naar binnen en zet de douche vast aan, terwijl ze zich uitkleedt. Ze voelt een scherpe pijn zodra het water haar wang raakt en terwijl het water over haar lichaam stroomt, merkt ze dat haar hele lichaam pijn doet. 

Ze sluit haar ogen en probeert te ontspannen, de vlecht uit haar haar halend. Ze vindt een fles shampoo in de hoek en wast haar haar daarmee. Als ze haar lichaam ook gewassen heeft, stapt ze onder de douche vandaan. Ze droogt zich af met de handdoek en slaat hem om.

Ze loopt richting de spiegel en pakt haar tandpasta en tandenborstel. Ze veegt de spiegel schoon en staart naar zichzelf terwijl ze haar tanden poetst. Ze spuugt de tandpasta uit en borstelt haar haren uitgebreid, nog steeds kijkend naar haar eigen spiegelbeeld. Ze vlecht haar haar snel, nu het nog nat is, om te zorgen dat het goed blijft zitten vandaag. 

Al kijkend naar zichzelf, ziet ze iets nieuws aan haar spiegelbeeld. Ze kan niet echt benoemen wat er anders is, maar ze lijkt gelukkiger, meer ontspannen. Niet mooi, maar dat is ze nooit geweest, dus dat kan niet. Haar zelfvertrouwen is op een dieptepunt, na een vijf jaar durende relatie met Mark. 

Ze kan niks moois aan zichzelf ontdekken, ook al is ze veel afgevallen. Mark dwong haar om te lijnen, omdat ze veel te dik was naar zijn smaak... Ze schudt haar hoofd boos, om de gedachten aan Mark te stoppen. Die vent verdient geen seconde van haar tijd, nooit meer.

Ze doet wat make-up op en loopt terug naar haar kamer. Vlak voordat ze de deur achter zich dicht doet, ruikt ze de geur van koffie. Ze rommelt in de rugtas en haalt er een T-shirt van vroeger uit, haar favoriete Foo Fighters shirt. 

Ze glimlacht als ze een rode, kanten beha en slip vindt. Die lingerie heeft ze ooit gekocht, dromend van een dag dat ze haar eigen leven zou kunnen leiden, ver bij haar ex vandaan. Ze bewaarde het setje achterin de kast en raakte het regelmatig even aan, zichzelf belovend dat er een dag zou komen dat ze sterk genoeg zou zijn. Ze trekt het ondergoed aan en daar overheen het T-shirt. 

Ze realiseert zich al snel dat iedereen die ze tegenkomt vandaag, kan zien dat ze een rode beha draagt. Het shirt is namelijk te groot en laat één van haar schouders bloot. Vroeger zou ze zich er heel erg aan geërgerd hebben, maar vandaag giechelt ze erom. 

"Niets mis met een mooi beha bandje. Ik loop niet bloot rond of zo. En het mengt het oude perfect met het nieuwe." 

Ze trekt haar skinny jeans en sokken aan en steekt haar voeten in haar legerkistjes. Oh wat heeft ze deze schoenen gemist. Ze droeg ze vroeger elke dag, maar.... 

Ze stopt zichzelf en zegt: "Je kunt ze nu zo vaak dragen als je maar wilt!" 

Ze pakt het lege glas en bord van het tafeltje en loopt naar beneden, richting de geur van koffie.

Ze zet de afwas op het aanrecht en opent de deur van het café om naar binnen te kijken. Ze ziet Jake richting het koffiezetapparaat lopen met twee mokken in zijn hand. Hij knipoogt naar haar, schenkt de koffie in en nodigt haar uit om aan de bar te komen zitten. 

"Je ziet er een stuk beter uit dan gisteren." 

Ze glimlacht voorzichtig, een beetje verbaasd om hoe direct hij weer is. Ze neemt een slok van haar koffie en bedankt hem voor alles. Ze vraagt of er iets is dat ze voor hem kan betekenen, als dank voor alles wat hij in deze korte tijd al voor haar gedaan heeft. 

Hij kijkt haar recht aan en zegt: "Vertel me hoe je aan dat litteken komt en voor wie of wat je op de vlucht bent." 

Jo kijkt naar beneden en trekt wit weg. 

Jake zegt: "Ik vraag je niet om je levensverhaal of alle details. Vertel me gewoon de kale feiten." 

Jo knikt en verzamelt moed door nog een slok van de koffie te nemen. 

 Ze staart naar de mok, terwijl ze zachtjes zegt: "Het litteken heb ik van mijn ex gekregen. Hij is ook degene voor wie ik op de vlucht ben." 

Jake vloekt, zodra hij hoort hoe ze aan het litteken gekomen is. Hij drinkt langzaam van zijn koffie om zichzelf te kalmeren. 

Hij ademt diep in en zegt: "Je kunt hier blijven voor zolang als dat nodig is. Of voor zolang als je wilt. En ik kan hier altijd hulp gebruiken, als je er wat voor terug wil doen." 

Hij kijkt op en in haar ogen, terwijl zij voorzichtig hetzelfde doet. 

"Je mag trots op jezelf zijn, dat je de kracht gevonden hebt om daaraan te ontsnappen. Ik kan in je ogen zien hoe zwaar het geweest moet zijn, maar je hebt het wel gedaan." 

Hij beweegt zijn hand richting haar litteken, maar een oude reflex zorgt ervoor dat ze achteruit springt. 

Jo haalt diep adem en zegt: "Het spijt me...Ik weet dat je niet...Ik bedoel...Het is niet persoonlijk...Het is...Ik weet het niet..." 

Ze zucht en is niet in staat om de juiste woorden te vinden. Jake staat op met een verdrietige glimlach en plugt een speaker in zijn mobiele telefoon. Hij tikt op het scherm en 'Best of you' van de Foo Fighters speelt door het café. Hij leunt achterover en bestudeert haar van een afstandje. 

Ze kijkt hem aan, met een dankbare glimlach op haar lippen, voordat ze zachtjes met het liedje meezingt. Ze voelt zich nog steeds net zo veilig bij Jake, als de eerste keer dat ze hem zag. Een vreemd gevoel dat ze nog nooit eerder gehad heeft. Maar ondanks dat, is hij precies wat ze nu nodig heeft. 

Ze kijkt naar hem, zachtjes neuriënd en zich afvragend waarom hij ze behulpzaam is. Zou het door die Nederlandse vrouw komen, waar hij ooit van gehouden heeft? Hij komt helemaal niet over als iemand die normaal gesproken makkelijk zijn gevoelens of persoonlijke ruimte deelt.

 Hij komt op haar aflopen en geeft haar een velletje papier. Met een verbaasde blik kijkt ze ernaar. Hij heeft een kaart voor haar getekend; van de bar tot aan een rood kruis met muzieknoten ernaast. Onderaan de kaart staat een telefoonnummer geschreven.

Hij wacht tot ze naar hem opkijkt en zegt: "Ik dacht dat je misschien de omgeving wel een beetje zou willen verkennen hier. En als je mijn schatkaart gebruikt, dan zul je gegarandeerd een muzikale schat vinden. Onderaan de kaart staat mijn telefoonnummer. Bel me als er ook maar iets is. Of vertel iemand dat je Jake Henderson kent, ik ben aardig bekend hier. Ik adviseer je om deze middag bij het café weg te blijven, omdat er een grote groep mannen football komt kijken." 

Jo fronst en vraagt zich af waarom ze weg moet blijven. 

Hij ziet de verwarring op haar gezicht en zegt: "Het zijn allemaal aardige kerels, maar ze drinken te veel als ze football kijken. En dan raken ze behoorlijk opgewonden en ik denk niet dat jij je daar nu prettig bij voelt." 

Hij ziet de emotie in haar ogen, zodra ze begrijpt wat hij bedoelt. Er verschijnt een klein lachje op haar lippen en ze knikt. 

"Als je wel 'thuis' wilt komen, kom dan door de achterdeur. Dan kun je al die kerels vermijden."

 Jo legt haar hand, bovenop die van hem en knijpt er zacht in. 

"Dankjewel", zegt ze in het Nederlands. 

Hij glimlacht, omdat hij zich het Nederlandse woord nog goed kan herinneren. Hij kijkt haar na, terwijl ze opgewekt het café uitloopt.

Ze voelt de zon op haar gezicht, zodra ze naar buiten stapt, alsof die haar verwelkomt in haar nieuwe leven. Ze kijkt naar Jakes kaart en begint richting het rode kruis te lopen. Ze begint langzaam te glimlachen, kijkend naar alle blije mensen die ze tegenkomt. Als ze ongeveer halverwege is, hoort ze trommels. 

"Trommels? Hier?" 

Ze gaat sneller lopen, richting het geluid. En met een glimlach op haar gezicht kijkt ze naar een groep percussionisten aan het einde van de straat. Er staat een grote groep mensen omheen te dansen en te klappen. Ze bespelen hun trommels met zoveel plezier, dat Jo's glimlach nog groter wordt. Blijdschap is het gevoel dat overheerst en ze begint op de maat van de trommels te dansen. Ze vergeet al haar zorgen en geniet van het moment.

Ze draait haar hoofd richting de zee in de verte en ziet een handjevol surfers de golven trotseren. De zee heeft haar altijd al gefascineerd. Ze kon als kind uren naar het water staren, met de wind in haar haren. Ze loopt langzaam richting het strand, de zilte lucht inademend. Zodra ze het strand bereikt, trekt ze haar schoenen en sokken uit en laat haar voeten met een blije zucht in het warme zand zakken. 

Haar ogen dwalen over de zee en ze kijkt diep in gedachten naar de surfers. Ze voelt zich helemaal ontspannen, een gevoel dat ze al heel lang niet meer gehad heeft. Ze leunt achterover op haar ellebogen en neuriet een liedje. 

Plotseling wordt haar aandacht getrokken door een surfer die, met zijn surfplank onder zijn arm, uit de zee komt lopen. Hij heeft zijn wetsuit tot aan zijn heupen naar beneden getrokken en onthult sterke armen en een indrukwekkende borst. Jo voelt haar wangen warm worden als ze hem dichterbij ziet komen. 

Hij stopt een eindje bij haar vandaan, bij een handdoek die op het strand ligt. Hij heeft halflang, blond haar, dat in de war zit en hij lijkt lang te zijn. Ze heeft het ineens heel warm en giechelt zachtjes bij zichzelf. Hij ziet er wel heel lekker uit en is vol zelfvertrouwen. Hij draait zich om en trekt zijn wetsuit naar beneden. Jo staart naar zijn stevige blote billen en schraapt haar keel. 

Hij trekt een korte broek aan, verzamelt zijn spullen en komt haar kant op lopen. Jo slikt moeizaam en kan haar blik niet van hem losmaken. Hij heeft op een gegeven moment door dat ze naar hem staart en een scheve glimlach vormt op zijn gezicht. Hij knipoogt naar haar en loopt verder. Jo bloost en is zo van slag dat ze niet eens over haar schouder durft te kijken. 

"Jeetje, ik zie er vast uit als een tienermeisje. En zo voel ik me ook. Maar wow, wat een mooie man. Ik hoop dat hij hier woont, zodat ik hem nog eens kan bekijken."

Ze glimlacht en kijkt weer naar de zee, met een ontspannen gevoel en een leeg hoofd. Ze blijft nog een tijdje zitten en veegt dan het zand van haar voeten, om haar sokken en schoenen weer aan te doen. Ze voelt zich nog steeds ontspannen en knikt naar de zee, voordat ze richting de boardwalk loopt. 

Ze neemt alles in zich op, met zo'n serene glimlach op haar gezicht, dat mensen naar haar terug lachen. Mensen die ze uiteraard helemaal niet kent. Het begint erop te lijken dat deze plek de juiste keuze was. Het heelt haar ziel op zo veel manieren, dat ze de goden in stilte dankt.

Ze ziet het café in de verte en vraagt zich af of de football wedstrijd al is afgelopen. Ze komt dichterbij en hoort mannenstemmen juichen. Ze doet een stapje achteruit en loopt achterom. Ze heeft dorst en is best een beetje nieuwsgierig naar deze groep football fans in de bar. 

Op het trapje naar de achterdeur, zit een kleine zwarte kat. Hij kijkt verschrikt op en lijkt elk moment weg te kunnen rennen. Jo blijft stil staan en praat zachtjes tegen de kat. 

"Dag poes. Niet bang zijn. Ik doe je niks." 

Ze komt langzaam iets dichterbij en strekt haar vingers uit naar het katje. Het beestje leunt iets naar voren om aan haar vingers te snuffelen en rent dan weg. Ze kijkt het katje lachend na en loopt dan de keuken binnen via de achterdeur. 

Ze hoort een grote groep mannen tegen de tv schreeuwen en Jake lijkt ook mee te doen. Ze opent de grote koelkast en vindt een flesje water. Ze draait de dop eraf en neemt een paar grote slokken. Als ze haar hoofd weer laat zakken, kijkt ze in de bruine ogen van Jake. Hij heeft zijn hoofd om de deur gestoken.

"Alles oké?" 

Ze knikt en glimlacht naar hem en hij draait zich snel weer om, klaar om de gasten weer te bedienen.

Na een tijdje wordt het wat stiller aan de andere kant van de deur. De wedstrijd zal wel afgelopen zijn. 

Jake kijkt weer door de deur en vraagt: "Zou je me willen helpen?" 

"Natuurlijk. Wat kan ik doen?" 

Hij vraagt Jo om de kippenpootjes uit de koelkast te halen en ze te frituren, terwijl hij zorgt dat de glazen van de mannen gevuld blijven. Jo loopt meteen naar de koelkast en opent de deur. Ze vindt een grote schaal met kippenpootjes, afgedekt met folie. Ze kan de schaal nauwelijks tillen, maar weet hem toch op het aanrecht, naast de frituurpan te krijgen. 

Ze zet de frituurpan aan en opent een la om te zoeken naar een tang. Ze opent wat kastjes, op zoek naar schalen of borden om de kip op te serveren. Een klein luik, aan de kant van de bar, schuift open en Jake leunt voorover om erdoor te kijken. 

"Ah, ik realiseerde me ineens dat die schaal misschien te zwaar voor je zou zijn. Maar ik zie dat je je gered hebt. Schaaltjes staan in het kastje onder dit luik." 

Hij knipoogt naar haar en draait zich weer om naar de mannen, die roepen om meer bier.

Jo zingt zachtjes, terwijl ze de kippenpootjes perfect frituurt. Ze is nooit echt gek op koken geweest, maar deze keer is het leuk. Ze heeft er namelijk alle vertrouwen in dat deze maaltijd gewaardeerd gaat worden. Deze mannen hebben simpelweg honger en zijn aangeschoten. 

Ze schuift de eerste schalen door het luik en lacht zodra ze het gejuich van de mannen aan de andere kant hoort. Ze frituurt de andere helft en de schalen worden weer met gejuich begroet  aan de andere kant. Ze loopt terug naar de frituurpan en zet hem uit. 

Ze pakt de schaal en de tang en spoelt ze af onder de kraan. Ze vindt de vaatwasser en zet ze daarin. Ze loopt naar de deur en opent hem op een kiertje, precies genoeg om de mannen te bespioneren. De groep mannen is groot en ze verorberen de kip in een recordtempo. Ze lacht en hoort iemand wat roepen. 

"Dit zijn de beste kippenpootjes ooit Jake! Heb je een nieuw recept geprobeerd?" 

Jake schudt zijn hoofd en zegt: "Nee, maar ik durf te wedden dat ze deze keer met liefde zijn klaargemaakt." 

De man die de vraag stelde kijkt hem verbaasd aan en Jake zegt: "Laat maar." 

Jo lacht nog steeds als ze de deur weer dicht laat vallen en gaat aan de tafel zitten. Ze is er nog niet klaar voor om zo'n grote groep mannen onder ogen te komen, maar het complimentje over haar kookkunsten doet haar goed. Dit was een hele goede dag tot nu toe. En ze had gedacht nooit meer een echt goede dag te zullen hebben. 

Ze glimlacht in gedachten verzonken, terugdenkend aan de leuke momenten van vandaag. Een fles bier glijdt over de tafel, haar kant op. Ze vangt hem op en leest het label met een glimlach: 'Grolsch'. Haar favoriete merk. Ze kijkt op om Jake te bedanken, maar ziet de deur van de keuken net weer dichtvallen.

Ze opent het flesje en neemt de eerste slok met haar ogen dicht. 

Ze denkt: "Geen idee wat ik gedaan heb om dit allemaal te verdienen. Maar ik ga er zeker niet aan twijfelen. Ik ga van elke seconde genieten, voor zolang het duurt." 

Ze geniet van haar biertje in stilte en luistert naar Jake, die probeert de mannen naar huis te krijgen. 

"Mannen kom op. Ga naar huis. Ik moet de boel hier weer aan kant hebben, voordat de eerste gasten voor het avondeten komen. Ga jullie vrouwen en vriendinnen lastigvallen en kom terug voor de volgende wedstrijd." 

 Zodra het stil wordt aan de andere kant van de deur, komt Jake de keuken in lopen. Hij gaat tegenover Jo aan tafel zitten en knikt met een glimlach naar het biertje in haar hand. 

"En? Hoe smaakt ie?" 

Jo lacht en zegt: "Beter dan hij thuis ooit gesmaakt heeft." 

Jake is voor een seconde stomverbaasd, maar al snel verschijnt er een brede glimlach op zijn gezicht. 

"Mooi zo. Hoe is je dag tot nu toe?" 

Met rode wangen en twinkelende ogen, vertelt ze Jake over haar dag. Ze praat zelfs over de surfer, al laat ze één bloot detail weg uit haar verhaal. 

"Ik weet dat je gezegd hebt dat ik moet stoppen met je bedanken. Maar dankjewel! Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo blij en relaxed heb gevoeld. Het is net of het de bedoeling was dat ik hier terecht zou komen." 

Ze kijkt Jake in zijn ogen en in een flits denkt ze een traan te zien, maar hij schraapt zijn keel en staat op. 

"Ik kan maar beter beginnen met schoonmaken."

Jo knippert en vraagt zich af of ze het goed gezien heeft of dat ze het zich verbeeld heeft. Ze staat snel op om Jake te helpen. Ze verzamelt alle schalen met kippen botjes en schuift ze door het luik naar de keuken. 

Jake gooit wat schoonmaakmiddel en twee doeken in een emmer en vult hem met water. Hij zet het volume van de stereo hoger en een oud nummer van Aerosmith schalt door het café. Jo begint op te ruimen en schoon te maken, terwijl ze hard meezingt: "Don't get mad, get even!" 

In een mum van tijd is het café weer netjes en ruikt alles fris. 

Jake kijkt haar aan met een trotse blik en zegt: "Potverdorie meisje, jij weet hoe je je mouwen moet opstropen. Ik heb zelfs tijd om wat te eten, voordat de eerste gasten komen." 

Hij loopt de keuken in en houdt de deur open, zodat Jo hem kan volgen. Hij schept iets uit een pan in de koelkast en vult twee kommen ermee. Hij warmt het op in de magnetron en zet de kommen op tafel, wijzend naar de stoel tegenover hem. Jo gaat zitten en Jake pakt twee lepels uit een la. Hij geeft haar een lepel en gaat dan snel zitten en begint te eten. 

Jo ruikt aan de groentesoep en de geur alleen al doet haar maag rammelen. Ze eet rustig en geniet van elke hap. Ze horen de eerste gasten binnenkomen en Jake slurpt snel het laatste beetje soep naar binnen. 

Hij staat op en wrijft met zijn hand over haar haar en loopt lachend het café in om de eerste gasten te helpen. Jo zit daar, in gedachten verzonken en is verbaasd dat zijn actie haar helemaal niet bang heeft gemaakt.

Jo eet het laatste beetje van haar soep op en begint met het verzamelen van afwas, om de vaatwasser mee vol te pakken. Ineens gaat de achterdeur open en er komt een hele grote pan, gedragen door sterke, donkere armen en benen binnenlopen. 

De pan wordt op het fornuis gezet en Jo ziet dat de armen en benen horen bij een vriendelijk gezicht. De man staart naar Jo, met een geschokte blik en kijkt om zich heen alsof hij zeker wil zijn dat hij op de goede plek is. Hij glimlacht breed, zodra hij doorheeft wie ze is. 

"Jij moet Jo zijn. Ik ben Ronnell. Ik zorg voor het avondeten hier. Ik heb je gisteren niet gezien. Jake zei dat je lag te slapen. Jij komt uit Nederland toch?" 

Hij zegt al deze dingen, zonder tussendoor adem te halen en glimlacht weer breed naar haar. Hij spreidt zijn armen en komt op haar aflopen, haar stevig knuffelend, zodra hij haar bereikt heeft. Jo is compleet in shock en reageert helemaal niet. Haar armen hangen slap naast haar lichaam, terwijl ze over Ronnell's schouder kijkt. Ze ziet Jake binnenkomen en alle kleur trekt uit zijn gezicht, starend naar het tafereel voor hem.

Ze ziet Jake bevriezen met een bezorgde blik in zijn ogen en dwingt zichzelf te bewegen, haar armen losjes om Ronnell's rug heen slaand. Het is onmogelijk om je bedreigd te voelen door zo'n knuffel. Deze man heeft geen idee van haar geschiedenis en is gewoon compleet zichzelf. Als een zonnestraal, verpakt in een sterk lichaam, met een grote glimlach en dreadlocks. 

Achter Ronnell ziet ze Jake weer ademhalen, terwijl hij met zijn vingers door zijn haar gaat. 

Hij zegt, in een verontschuldigende toon: "Euh, ik zie dat ik te laat ben om je te waarschuwen voor deze tank vol vriendelijkheid. Het spijt me. Er zit geen greintje kwaad in deze man, ik zweer het je. Maar ik begrijp het, als je even een momentje voor jezelf nodig hebt." 

Jake blijft Jo in de gaten houden, terwijl Ronnell haar loslaat en verward een stap achteruit doet. Jo blijft doodstil staan, maar met een klein lachje op haar lippen. Jake trekt een wenkbrauw op en is verbaasd als hij haar hoort zeggen: 

"Aangenaam kennis te maken Ronnell. Ik denk dat ik even een stapje naar buiten doe voor wat frisse lucht." 

Ze loopt naar Jake toe en fluistert in zijn oor: "Maak je geen zorgen." 

Ze loopt door de achterdeur naar buiten en laat zich op één van de treden van het trapje zakken. Ze haalt een paar keer diep adem en ziet naast de container iets bewegen. De kleine, zwarte kat, komt vanuit de schaduw naar haar toe gehuppeld en gaat voor haar zitten. Hij miauwt naar haar en Jo miauwt terug. Het katje kijkt haar verbaasd aan en Jo giechelt zachtjes. Het katje schrikt en rent weg.

Ze haalt nog een paar keer rustig adem en loopt de keuken weer binnen. Ronnel is bezig met de voorbereidingen voor het diner, met een geconcentreerde blik in zijn ogen. Jo besluit te gaan zitten en hem in stilte te observeren. Hij is pasta aan het maken, met allemaal verse ingrediënten. Hij snijdt de groente zo snel, dat hij wel een tovenaar lijkt. 

Jo staat op en duwt de deur naar de bar een stukje open om naar binnen te kijken. Ze ziet dat Jake een babbeltje maakt met de eerste gasten, mandjes met brood serveert en ze vertelt over de specialiteit van de dag. 

Jo besluit om het café in te lopen en aan het einde van de bar te gaan zitten. Om te kijken naar de mensen die binnenkomen en plaatsnemen aan één van de tafels. Jake is helemaal in zijn element, verwelkomend en charmant. Jo glimlacht terwijl ze naar hem kijkt en geniet van het geluid van pratende en lachende mensen. Ineens komt ze tot de conclusie dat deze plek al meer als een thuis voelt, dan haar oude thuis ooit gedaan heeft.