Jo stapt uit de taxi en laat de zonnestralen haar gezicht even verwarmen, voordat ze haar rugtas van de achterbank pakt. De leren rugtas bevat alles wat ze nog bezit in deze wereld en dat is niet veel meer.

Onbewust raakt ze het verse litteken op haar wang even aan en loopt dan richting de boardwalk. Venice Beach...Wat heeft ze zichzelf aangedaan? Nou niet echt nummer één op haar reis bucket list, maar om één of andere reden voelde ze zich aangetrokken tot deze plek.

Trouwens, de eerste vlucht van Schiphol naar een plaats buiten Europa, was die naar LAX. En God weet dat ze zo veel mogelijk afstand nodig had tussen zichzelf en de plek die ze ooit thuis noemde.

Ze probeert haar gedachten te kalmeren, lopend over de boardwalk tussen de mensen. Maar verschrikkelijke herinneringen komen boven en ze zakt bijna door haar benen.

"Verdorie! Ik kan maar beter een plek vinden om te zitten, voordat ik mezelf compleet voor gek zet."

Ze kijkt rond en ziet een café, een paar stappen verderop. Ze ademt diep in en loopt langzaam richting de ingang, op gevaarlijk trillende benen. Ze klampt zich vast aan de klink van de deur, terwijl ze naar binnen strompelt. Met een diepe zucht laat ze zich vallen op de eerste de beste stoel die ze ziet.

Ze fluistert tegen zichzelf: "Gehaald." Ze zit daar met haar hoofd in haar handen en probeert met al haar kracht het trillen en de opkomende tranen te stoppen.

Ze hoort zachte voetstappen dichterbij komen. Voorzichtige voetstappen, alsof de eigenaar ervan bang is om haar te storen of haar te laten schrikken. Zodra de voetstappen stoppen bij haar tafeltje, hoort ze iemand diep ademhalen.

Een diepe, warme stem zegt: "Je ziet eruit alsof je wel een warme kop koffie kunt gebruiken."

Ze kijkt voorzichtig omhoog, in een paar warme, bruine ogen. De eigenaar van dit vriendelijke gezicht geeft haar het gevoel dat ze hem compleet kan vertrouwen. Ze knikt langzaam en probeert te glimlachen.

De man draait zich om en loopt weg. Ze denkt bij zichzelf: "Hoe is het mogelijk dat ik het gevoel heb dat ik deze man kan vertrouwen? Dat brein van me is niet goed hoor. Ik zou toch moeten weten dat een man vertrouwen uiteindelijk alleen maar pijn oplevert."

Ze legt haar bril op tafel en veegt haar tranen weg. Ze probeert wat rechter op te zitten, nu haar benen gestopt zijn met trillen. De volgende stap is normaal ademhalen en die stomme tranen binnenhouden.

"Je hebt voor meer dan een mensenleven aan tranen gehuild in het vliegtuig! Genoeg nu! What doesn't kill you, makes you stronger, toch?"

Ze mompelt een gedeelte van een songtekst, in de hoop dat het haar wat moed zal geven. "This is my fight song, take back my life song..."

Zodra ze het laatste woord mompelt, verschijnt er een kop koffie voor haar neus. Haar stem breekt als ze de man bedankt en ze neemt meteen een slok. Hij knikt en loopt bij haar vandaan.

De warme, sterke vloeistof kalmeert haar een beetje. Ze ruikt aan de koffie en een klein lachje verschijnt op haar lippen.

"Dit is goede koffie. Deze plek mag ik niet vergeten."

Ze pakt haar dagboek uit haar rugzak en kijkt naar het menu op tafel. Ze ziet er 'The Sidewalk Cafe' op staan en schrijft de naam in haar dagboek. Ze tekent er een kopje koffie naast met een hartje.

Ze neemt nog een slok en voelt zich wat rustiger worden. Ze zet haar bril weer op en neemt de omgeving in haar op. Ze realiseert zich snel dat ze zich op een heel mannelijke plek bevindt.

Ze lacht zachtjes, zodra ze de grote marmeren bar ziet, met grote tv schermen om sportwedstrijden op te kijken. De meubels zijn ook behoorlijk mannelijk en toch voelt ze zich om de één of andere reden helemaal niet ongemakkelijk hier.

"Van alle plekken waar ik letterlijk naar binnen had kunnen strompelen..."

De belangrijkste reden voor haar plotselinge vlucht uit Nederland, was om zo ver mogelijk bij de man vandaan te komen, die de afgelopen 5 jaar van haar leven had verwoest. Ze wilde eigenlijk helemaal niets meer met mannen te maken hebben. En nu zit ze in dit café, waar testosteron uit de muren en de vloer lijkt te komen.

Ze kijkt verder rond en ziet de man die haar de kop koffie heeft aangeboden. Hij lijkt diep in gedachten te zijn, terwijl hij de bar schoonmaakt. Ze probeert zijn leeftijd te raden, terwijl ze haar laatste slok koffie doorslikt.

Ze schat hem zo eind veertig en hij straalt een soort betrouwbaarheid uit. Iets wat ze nog nooit gevoeld heeft voor een man, al helemaal niet voor een man die ze helemaal niet kent.

Het enige gevoel dat daar ooit in de buurt kwam, was het gevoel dat haar vader haar gaf toen ze nog klein was. Dat gevoel dat er van je gehouden wordt en dat je continu beschermd bent.

Ze zucht zachtjes, denkend aan haar vader. Hij is er al een flink aantal jaren niet meer, maar ze mist hem nog elke dag. Hij was de enige man die ze ooit volledig vertrouwde en dat vertrouwen nooit misbruikt heeft.

Na zijn dood, raakte ze de weg kwijt en verloor ze de goede band met haar moeder. Haar moeder had zo haar eigen manier om met haar verdriet om te gaan. Een manier die Jo helemaal niet zinde, maar moest accepteren.

Haar moeder had het recht om haar eigen leven te leiden, ook al was ze het daar niet mee eens. Haar moeder reisde de wereld over, met verschillende mannen en stuurde haar elke week een kaartje van een nieuwe plek.

Jo verhuisde naar een klein appartementje en werkte als serveerster in een restaurant om de rekeningen te kunnen betalen. De dagen gingen aan haar voorbij, zonder dat ze dat echt door had. Er was geen plezier meer. Het enige wat ze deed was werken, eten en slapen.

Een vaste gast zorgde uiteindelijk voor opschudding in haar saaie leven. Mark kwam regelmatig in het restaurant en vroeg haar keer op keer mee uit. Ze bleef nee zeggen, want ze zag dat helemaal niet zitten. Maar op een dag, haalde haar baas haar over om gewoon eens ja te zeggen. Want ze had toch niets beters te doen.

De avond van de date deed ze haar best om er leuk uit te zien. Ze vlocht haar rode, krullende haar om het zo goed mogelijk in bedwang te houden.

Haar haar was altijd al wild en onhandelbaar geweest. Haar vader zei dat haar haar het enige was dat altijd haar ware karakter liet zien.

Ze deed wat mascara op en een beetje lip-gloss en lachte naar zichzelf in de spiegel. Ze trok een kort,zwart jurkje aan met lage, zwarte pumps eronder.

Ze probeerde zichzelf enthousiast te maken, door tegen zichzelf te zeggen dat ze er prachtig uit zag. Alle meiden van het restaurant waren gek op Mark, met zijn donkere haar en donkerbruine ogen.

Hij droeg altijd pakken die op maat gemaakt waren en had een vriendelijke glimlach. Er was eigenlijk helemaal geen reden om niet met hem uit te gaan en ze had hem nu vaak genoeg afgewezen.

Een man zoals Mark, bleef niet voor altijd wachten. En het leven werd niet uit zichzelf weer leuk, daar moest ze zelf ook wat voor doen.

Op het moment dat de deurbel ging, was ze helemaal klaar om weer te beginnen met leven. Ze opende de deur en daar stond Mark, in een zwart overhemd en zwarte broek. Hij zag er heel knap uit en glimlachte naar haar.

"Ben je klaar om te gaan?"

Ze pakte snel haar sleutels en op het moment dat Jo naar buiten stapte, bood hij haar zijn hand aan. Er was niets op hem aan te merken toen. Er was nog geen snipper van zijn wrede kant te zien.

Hij was knap, lief en zorgde ervoor dat ze alles kreeg wat ze maar wenste. Ze werd razendsnel verliefd op hem, ervan overtuigd dat hij het perfecte vriendje was.

En toen hij haar voor de eerste keer sloeg, wist hij haar ervan te overtuigen dat het allemaal haar schuld was. En dat het nooit meer zou gebeuren.

Zittend in het café in Venice Beach, schudt Jo haar hoofd, in een poging alle nare herinneringen eruit te krijgen.

De man achter de bar, staart naar haar met een bezorgde blik. Ze geeft hem een nerveuze glimlach en hij komt naar haar toe lopen met twee koppen koffie.

Hij geeft er één aan haar en vraagt: "Mag ik even bij je komen zitten? Ik kan wel een pauze gebruiken en het is nu niet zo druk."

Ze knikt en hij gaat zitten. Hij steekt zijn hand uit naar haar.

"Ik ben Jake. En dit café is van mij."

Ze schudt zijn hand en zegt: "Ik ben Jo." Ze tilt haar rugzak up en zegt: "Dit is alles wat ik bezit in deze wereld."

Ze ziet een bezorgde blik in zijn ogen, maar hij herstelt zich snel en kijkt haar uiteindelijk vriendelijk aan. Jake neemt een slok van zijn koffie en ze ziet hem denken. Hij bestudeert haar gezicht.

"Je komt hier niet vandaan, of wel?"

Wow, was het zo duidelijk? En Jo dacht nog wel dat haar Engels aardig goed was. Ze dacht eerlijk gezegd ook dat er mensen van over de hele wereld hier woonden en ze daarom niet zou opvallen.

"Euh, nee ik kom hier niet vandaan. Ik kom uit Nederland."

Jake kijkt een beetje verbaasd en zegt met een zwaar accent: "Welkom in mijn café, mooie dame."

Dat was een welkom die Jo niet verwacht had en al helemaal niet in haar eigen taal. 

"Hoe heb je dat geleerd?"

Jake leunt achterover in zijn stoel en vertelt haar over een Nederlandse vrouw, die naar Californië kwam voor modellenwerk. Ze leerde hem een aantal Nederlandse woorden en zinnen, die hij nooit vergeten is.

Zijn glinsterende ogen verraden hoeveel hij van deze vrouw gehouden heeft. Jo moet glimlachen om het gemak waarmee hij zo'n persoonlijk verhaal met haar deelt. Hij glimlacht terug en zijn ogen dwalen naar de rugzak.

Hij fronst en vraagt met een bezorgde stem: "Ben je hier op vakantie?"

Jo blijft een tijdje stil, om voor zichzelf uit te vinden hoeveel van haar waarheid ze bereid is te delen met deze man.

Haar enige gedachte was: ver weg zien te komen van Nederland, heel ver weg. Maar voordat ze op Schiphol terecht kwam, had ze geen idee waarheen.

De enige reden om voor LAX te kiezen, was omdat het de eerste beschikbare vlucht was die ver genoeg weg leek.

De hele vlucht heeft ze opgerold liggen huilen. En toen ze naar buiten liep, vroeg ze de taxichauffeur om haar naar Venice Beach te brengen. Omdat ze vlak daarvoor een sticker van Venice Beach op iemands koffer had gezien. Ze besliste alles snel en op intuïtie, puur omdat ze haar oude leven ver achter zich wilde laten.

Ze schraapt haar keel en zegt zachtjes: "Een extreem spontane vakantie, maar ik ben wel van plan om te proberen een tijdje hier te blijven."

Jake kijkt diep in haar ogen, alsof hij probeert haar verhaal daar te lezen.

Hij knikt en zegt: "Duidelijk op de vlucht voor iets ergs. En met jou, vele anderen. Maak je maar geen zorgen, ik ga je er niet naar vragen."

Hij glimlacht en zegt: "Als het heel spontaan was, dan heb je vast nog geen plek om te slapen vannacht."

Jo kijkt hem aan met paniek in haar ogen en schudt haar hoofd. Hij pakt haar rugtas en knikt naar de deur achter de bar.

"Volg mij maar."

Jo staat op en loopt onzeker achter hem aan. Jake loopt door de deur en knikt naar een trap. Ze lopen samen naar boven, waar Jake een deur open doet.

Hij zet haar rugtas op een stoel in de hoek.

"Alsjeblieft, je bed voor vannacht. En misschien wel voor meerdere nachten, maar daar praten we later wel over. Maak het je gemakkelijk, doe een dutje...En als ik iets voor je kan doen, dan geef je maar een gil. De badkamer is twee deuren verderop. En ik accepteer geen nee. Oh en ik ben geen seriemoordenaar. Ik ben alleen behulpzaam, soms."

Hij knipoogt naar Jo en gaat de trap weer af.

Jo laat zich op het bed zakken en knippert een paar keer met haar ogen, nog niet helemaal bevattend wat er zojuist gebeurd is.

De enige gedachte in haar hoofd was wegrennen in het midden van de nacht, met het geld dat ze stiekem gespaard had. Ze heeft geen seconde nagedacht over iets anders. Hoe stom kun je zijn? Vliegen naar het buitenland en uitkomen op een plek waar je niemand kent.

De tranen stromen over haar wangen, als ze terugdenkt aan het moment dat ze besloot te vluchten. Het was één van de donkerste dagen uit haar leven.

Die dag verloor ze haar kat, Tony. Haar soulmate en zonnestraaltje op vier poten. De dierenarts vond een tumor in zijn buik en op de röntgenfoto's was duidelijk te zien dat er uitzaaiingen in zijn longen zaten.

Hij was een grote, rode kater en helemaal verliefd op haar. Iets wat Mark verschrikkelijk vond, maar om één of andere reden mocht ze de kat wel houden. Misschien wel om te laten zien hoe lief hij kon zijn, als zij weer eens 'onredelijk' was.

Toen Mark thuis kwam van zijn werk, had ze al de hele dag zitten huilen. Hij keek naar haar en toen naar de rommel in het huis.

"Wat zie je er verschrikkelijk uit en het huis ook! Je had wel een beetje moeite mogen doen voor de man waar je van houdt!"

Verslagen vertelde ze hem over Tony en het enige dat hij zei was: "Mooi, zijn we ook van dat beest af! Heb ik je lekker helemaal voor mezelf!"

Jo zakte in elkaar op de vloer met haar handen voor haar gezicht, dikke tranen huilend. Ze zei zachtjes: "Je zou wat medeleven kunnen tonen, zoals de dierenarts dat wel deed."

Het moment dat de woorden haar mond verlieten, had ze al spijt. Want Mark pakte haar agressief haar vlecht vast en sleepte haar naar de keuken.

Zijn ogen schoten vuur en hij schreeuwde: "Zou je liever bij die dierenarts zijn? Is hij knap?"

Hij greep haar bij de keel en duwde haar ruw tegen het aanrecht, terwijl hij met zijn vrije hand een mes uit de la haalde. Hij duwde het mes tegen haar wang, terwijl hij schreeuwde dat ze een hoer was en van hem was, totdat ze begon te bloeden.

Het bloed liep over haar wang en hij fluisterde kwaad: "Ik maak je nog lelijker, dan je al bent. Ik ga ervoor zorgen dat geen vent meer naar je wil kijken!"

Jo stond daar, stil als een standbeeld, veel te bang om te bewegen of iets te zeggen. Als de dood dat hij het mes zou gebruiken om een einde aan haar leven te maken.

Ze hield haar adem in en sloot haar ogen, om de blik in die van hem niet meer te hoeven zien. Plotseling kuste hij haar lippen en draaide zich om.

Hij riep: "Ik ga en blijf de hele nacht weg! Ik ga op zoek naar een vrouw die mijn liefde en aandacht wel waard is! Denk jij maar eens goed na over je gedrag! En ik verwacht een beter welkom morgen!"

Hij sloeg de deur achter zich dicht en Jo bleef nog een paar minuten doodstil staan, voordat ze weer adem durfde te halen.

Ze hield haar ogen gesloten, terwijl ze een paar keer moeizaam inademde. Ineens schoot haar een liedje te binnen: Were you born to resist or be abused? Is someone getting the best, the best, the best, the best of you? 

En op dat exacte moment veranderde er iets in haar. Ze pakte haar rugtas en liep de slaapkamer in, op zoek naar kleding uit de tijd voor Mark. De meeste kleren waren veel te groot, maar wel alleen van haar.

Ze stopte haar dagboek in de tas en knielde voor de kledingkast om haar hand in een van haar legerkistjes te steken. Met een glimlach haalde ze een creditcard uit haar schoen.

Ze glimlachte nog steeds toen ze de badkamer in liep, tot het moment dat ze in de spiegel keek en het bloed op haar wang zag. Ze hield de punt van een handdoek onder de kraan en kreunde toen de vochtige handdoek de wond raakte.

Ze probeerde het bloed weg te vegen en zag dat de snee best diep was. "Shit, dat gaat voor altijd een litteken blijven. Ik hoop maar dat het me helpt herinneren dat een man niet te vertrouwen is."

Ze verzamelde wat spulletjes uit de badkamer en pakte uiteindelijk haar paspoort en portemonnee.

En dat is, hoe ze midden in de nacht op Schiphol terechtkwam, met maar één gedachte: vluchten.

Jo doet haar bril af en rolt zich op, in het bed boven het café. Ze sluit haar ogen en valt bijna meteen in slaap. Zo uitgeput van alle emoties, dat ze zelfs geen tijd heeft om de deur dicht te doen.

Een uur later komt Jake bij haar kijken en pakt een deken van het voeteneind. Hij legt de deken over haar heen met een glimlach op zijn gezicht.

Hij loopt naar zijn kamer om een schone handdoek te pakken en legt die op de stoel in de hoek. Hij doet de deur zachtjes achter zich dicht en loopt weer naar beneden.

⋆⋅✭⋅ ⋆⋅✭⋅ ⋆⋅✭⋅⋆

Nou, daar heb je hem dan. Mijn eerste hoofdstuk van mijn eerste boek.

Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben, maar ik beleef wel veel plezier aan het schrijven. 

Reageer, like, deel als je het de moeite van het lezen waard vindt.

Ik mag dan wel een beetje stil zijn, maar ik hoor graag van je.

⋆⋅✭⋅ ⋆⋅✭⋅ ⋆⋅✭⋅⋆

Bezoek hankiebeer.nl voor meer informatie.

Of volg me op Instagram (hankie_beer)

XO Hankie ➵❥

⋆⋅✭⋅ ⋆⋅✭⋅ ⋆⋅✭⋅⋆