Może to kwestia przeciwności losu,
Być może jeszcze nie zadał ostatecznego ciosu.

Ciągle nie udaje nam się spotkać,
Mimo że tak bardzo się przemogłam.

A przyjaźni na horyzoncie nie widać,
Nie umiem już nic napisać.

Gdyż bezsilności uczucie,
Zabiera mi mą muzę.

Którą są uczucia i myśli,
Które z popiołu i krwistej kiści,
Powstają.

Mimo że pragnę je zagłuszyć,
Czym prędzej serce zbyt czułe ususzyć.

One wypływają obmywając je wodą słoną,
Moją duszę wkrótce smutkami zasolą.

A ja jedynie będę,
Pisać o tym
bezsensowne wiersze.

Jeśli ktoś czyta też inne moje "tomiki" i kojarzy ten wiersz to już tłumaczę. Robiłam porządek i stwierdziłam że bardziej mi to pasuje tutaj.