14. 11. 2015 r.
9:00 a.m

- Hej Max  - Witam się schodząc na dół. 

- Siema młoda. - Odpowiada. 

- Gdzie tata i Jane?  - Zapytałam. 

- Jane pojechała z Alanem do jego dziadków,  a tata pojechał gdzieś w sprawie służbowej.  - Kiwnęłam głową siadając koło niego.  - Głodna?

- Nie dzięki.  - Powiedziałam. 

- No dobrze. - Westchnął.  - A coś się stało?  - Zapytał siadając koło mnie. 

- Nie.. Nie wiem. 

- To znaczy?

- Alex i Bruno ostatnio dziwnie się zachowują.  - Powiedziałam. - Chyba coś im zrobiłam. 

- Dlaczego tak twierdzisz?  - Uniósł brew. 

- No nie wiem.. Może dlatego, że mnie unikają? - Popatrzyłam kątek oka na brata. 

- Mam z nimi pogadać? - Od razu kiwnęłam głową na "nie". - Dlaczego? 

- Sama to muszę zrobić. - Westchnął. 

- Dobra, ale jak coś, to wal do mnie. Pomogę Ci. 

- Dziękuje. - Uśmiechnęłam się. 

*****

Ubrałam buty i wyszłam z domu. Popatrzyłam w okno mojego przyjaciela, siedział na parapecie  tyłem do mnie. Westchnęłam, po czym z kieszeni wyciągnęłam białe słuchawki i telefon. Po podłączeniu schowałam znów telefon do kieszeni i ponownie popatrzyłam w okno. Tym razem brunet stał twarzą do mnie, nie wiedziałam czy mu po machać czy sobie pójść, więc tylko uśmiechnęłam się w jego stronę i skierowałam swoje kroki w stronę parku, w którym umówiłam się z Bruno. 

Tak, właśnie! 

Kilka godzin wcześniej rwałam sobie włosy, bo nie wiedziałam o co chodzi jemu i Alex'owi. A teraz idę na spotkanie z jednym z nich, mam nadzieje, że dowiem się  co chodzi i nawet jeśli to będzie najgorsze co można sobie wyobrazić będę szczęśliwa, że wiem na czym stoję. Nie znoszę się komuś narzucać, wolę wiedzieć na czym stoję i się trzymać się tych osób, których jestem pewna. 

Kiedy byłam na miejscu, on już tam siedział. Wyciągnęłam słuchawki z uszu i podeszłam bliżej. 

- Cześć. - Przywitałam się. 

- Hej. - Lekko się uśmiechnął. - Siadaj. - Poklepał miejsce obok siebie. 

Usiadłam na ławce i popatrzyłam na niego oczekując jakiegoś wytłumaczenia dotyczącego tego wszystkiego. On też na mnie patrzył i widziałam, że nad czymś się zastanawiał. Popatrzyłam przed siebie, obserwowałam ludzi przechodzących obok nas. Niektórzy byli z naszej szkoły, którzy zawsze zwracali na mnie uwagę. Było to trochę denerwujące, ale nie zwracałam na to uwagi. 

- Jak tam u Ciebie? -Zapytał jak gdyby nic. 

- Nie narzekam. - Wzruszyłam ramionami. - A tam? - Zerknęłam na niego. 

- Dobrze. - Kiwnęłam głową. - Dawno nie gadaliśmy. - Ponowiłam czynność. 

Kilka minut siedzieliśmy w ciszy, cały czas biłam się z myślami czy nie wypytać się go o wszystko. 

- Przepraszam. - Powiedział. - Nie chciałem Cię tak olewać. - Uniosłam brew. - Po prostu.. Tak wyszło.. Nie umiem się nawet wytłumaczyć. 

- Dale myślisz, że jestem głupia? - Popatrzył na mnie nie zrozumiałym wzorkiem. - Myślisz, że nie zdążyłam Cię poznać przez te półtora miesiąca? Że nie widzę jaki jesteś? 

- Nie rozumiem. 

- Zawsze masz jakieś wytłumaczenie. - Powiedziałam zakładając ręce na piersi. - Teraz mi takiego kitu nie wciśniesz. - Chłopak głośno westchnął. 

- Dobra! - Wstał. - Nie gadałem z Tobą, bo.. nie mogłem.. 

- Nie mogłeś? Niby czemu? 

- Bo nie wiedziałem co do Ciebie czuje?! - Otworzyłam usta, nie wiedząc co powiedzieć, po kilku chwilach zaczęłam się śmiać. - No i z czego ty się śmiejesz co? - Tym razem on założył ręce na piersi. 

- Z twoich słów.. - Powiedziałam poważniejąc. - Nie rób ze mnie idiotki. - Warknęłam. 

- Nie robię! - Krzyknął. 

- Ta.. jasne, a mi czołg pod okiem na wstecznym jedzie. 

- Pokaż. - Pociągnął mnie za rękę, dzięki czemu wstałam. Zbliżył się do mnie i popatrzył mi w oczy. Chciało mi się znowu śmiać, ale zanim cokolwiek zdążyłam zrobić  jego wargi znalazły się na moich. Bardziej się do mnie przybliżył i objął mnie swoimi długimi rękoma, nie wiedziałam co ma robić, stałam jak słup soli i patrzyłam na niego. - Eh.. - Westchnął. - Nic tam nie ma. - Uśmiechnął się, ale dalej się nie odsunął. 

___________

Kolejny bonus!

Może ostatni rozdział pojawi się jeszcze dzisiaj! 
A z epilogiem to nie wiem.. Zobaczy się. 

Cześć Gwiazdeczki <3