Breakfast

I saw a bit sadness in his eyes habang sinasabi iyon. Pero ramdam ko pa din ang galit sa mga mata niya. It's not easy to move on lalo na kung tungkol iyon sa family mo. Nawala ang buong family ni Julio, hanggang ngayon ay wala pa ding justice kahit mukhang they have na the idea kung bakit iyon nangyari or suspect kung sino ang gumawa.

I his case, it's easy nga naman and it will lessen your sama ng loob kung may I-point out kang tao, if you have someone na masisisi. But in the other hand ay hindi naman tama na magbintang.

"Ikaw lang naman ang may galit sa ating dalawa, Julio. Kasi the last time I check...nice naman ako sayo," laban ko sa kanya bago ko binawi ang kamay ko sa pagkakahawak niya.

"I know na may kasalanan ako sayo dahil umalis ako even nag promise akong hindi ka iiwan dito. But my Tita Giselle needs me that time, my family needs me that time...it's not easy for me to go kasi maiiwan kita," mahabang sabi ko sa kanya kaya naman mas lalong pumungay ang kanyang mga mata.

"Kung yung don't want me near you...hindi na ako lalapit sayo," sabi ko pa sa kanya kaya naman unti unti nanamang tumigas ang kanyang mukha.

"Madali naman akong kausap...sometimes. And I'm true naman to my words," laban ko pa sa kanya habang pilit na pinapatapang ang boses ko kahit ang totoo ay sobra akong na hurt.

Looks like wala na din naman siyang gustong sabihin kaya naman tinalikuran ko na kaagad siya.

"Vera..." tawag niya sa akin pero hindi ko siya nilingon.

Ramdam kong naglalakad din siya kasunod sa akin. I want to go far from him dahil I think I need a good cry para naman ma-lessen yung bigat ng dibdib ko.

Mas lalo akong na hurt ng pagdating sa may labas ng Cr and nakita niyang palabas si Alice with Hobbes ay mabilis niya akong nilagpasan para lapitan ito.

"Kamusta ka na?" tanong niya kay Alice kahit kanina lang ay magkasama sila.

Bumaba ang tingin ko sa hawak niya sa siko ni Alice. Parang kanina lang ay ganoon din ang hawak niya sa braso ko kaya naman na mabilis akong nag-iwas ng tingin.

Humalukipkip pa ako to look like I'm cool lang. Ayokong ipakita sa kanila na I'm a bit nagseselos and galing ako sa iyak.

"Anong nangyari?" nagaalaang tanong ni Hobbes sa akin.

Nakakainis siya because he asked pa talaga. Mas nakakaiyak pa naman if someone notice that you're sad tapos will ask kung bakit.

"Saan?" nakangising tanong ko just to hide my true feelings.

Hindi siya nakuntento. Lumapit siya sa akin at hinawakan ako sa magkabilang siko para iharap ng maayos sa kanya.

Tinitigan niya ako at pilit na binabasa ang ekspresyon ng aking mukha.

"Anong nangyari? Umiyak ka ba?"

Napanguso ako ng itaas niya ang kamay niya para haplusin ang pisngi ko. The way he looked at me ay para bang he knows na umiyak ako and hindi lang ako nagsasalita.

"No. It's hot outside, hindi sanay ang skin ko sa ganitong weather," malayong sagot ko sa tanong niya bago ako nag-iwas ng tingin.

Napaayos ako ng tayo ng maramdaman ko ang kamay ni Hobbes sa bewang ko. Ready na sana akong awayin siya ng mapansin kong nmatalim ang tingin niya kay Julio na nakatingin din sa amin.

Tumalim ang tingin niya sa kamay ni Hobbes na nakapulupot sa bewang ko. Hindi na tuloy ako nagkaroon ng chance to scold Hobbes about it.

"Mauna na kami," matigas na paalam niya sa mga ito.

Yung treatment and mga tingin ni Hobbes kay Julio ay para bang he knows na siya ang reason kung bakit ako umiyak. Wala pa akong sinasabi sa kanya but looks like he knows me na kaagad.

"I'll go get some water," paalam niya sa akin ng ihatid niya ako pabalik sa inuupuan ko kanina.

Bumalik din siya kaagad na may dalang bottled water.

"Thank you, Hobbes."

Buong akala ko ay aalis na siya sa harapan ko pero nagulat ako ng he kneeled in front me para mapantayan ako ng tingin.

"Is there something bothering you?" marahang tanong niya sa akin.

I really feel his concern for me. Ramdam ko yung care ni Hobbes sa akin pero desidido akong layuan siya, baka sa pag-iwas ako then ganito yung ipinapakita niya sa akin ay ako lang din ang magsisi sa huli. I want to do this dahil gusto ko.

Gusto kong sabihin sa kanyang I want him to be my friend. Friend lang, hindi siya para sa akin. Alam kong kahit he thinks na gusto niya ako sa ngayon...hindi siya for me.

"Do you want me to win the game?" tanong niya sa akin after niyang sabihin sa akin na he wants to kiss me daw. Look at this babaero!.

Nagtaas ako ng kilay at tiningla siya because tumunog na ang buzzer tanda na magsisimula na ulit ang game.

"Just refrain from being too physical with other players. Basketball ito...hindi wrestling," sabi ko sa kanya.

Sandali niya akong tiningnan bago pumungay ang mga mata ko and muntik pang pumikit ng marahan siyang humilig sa akin at humalik sa aking ulo.

Gusto kong sabihin kay Hobbes ang totoo. I don't want to hurt him in any possible way pero I don't know what to do naman. Baka if I tell him na hindi ko siya sasagutin ay lumayo siya sa akin and umalis.

Hindi lang siya sa akin malalayo, kay Alice din. Lalo ngayon na I'm super sure na may gusto talaga si Alice sa kanya. My friend is happy na ata kahit makita niya lang si Hobbes.

"I really like you, Vera." he said.

Mas lalong bumigat ang dibdib ko because of that. Iba sa feeling na malamang someone likes me despite of all the sinasabi ng mga tao tungkol sa akin. Ofcourse I really appreciate Hobbes, pero I feel talaga na it's wrong to like him back or kahit ang isipin man lang iyon.

Bago pa man tuluyang makaalis si Hobbes sa aking gawi ay napatingin ako sa kararating lang na si Julio. Matalim ang tingin niya sa akin bago siya nag-iwas ng tingin sa akin.

Tahimik lang kaming pareho ni Alice habang nanunuod ng game continuation. Sa huli ay nanalo ang team nila Julio. He's magaling naman talagang mag basketball, pero I promise my self na hindi na ulit ako sisigaw for him.

Kung gusto niya ng supporter bakit hindi niya sinama ang anak niya at sabihan niyang tumahol everytime nakaka-shoot siya.

They invite pa ang mga vendors papasok sa court after the game at kumain sila ng mga streetfoods. I know nama na hindi iyon ganoon ka-dirty, a little lang. Pero medyo sensitive kasi ang stomach ko sa mga foods na hindi ko naman sanay kainin.

Before ay halos one week akong nagkaroon ng stomach flu because naka-inom ako ng expired na milk.

Tahimik lang ako habang pinapanuod silang pinagkakaguluhan ang mga street foods. Nangunguna si Piero na kagaya ata ni Hobbes ay matakaw din.

"I'll get you some," sabi ni Hobbes sa akin ng makita niyang tahimik lang akong nanunuod.

He thinks siguro na nahihiya akong kumuha because of his cousins.

"Sensitive ang tiyan ko sa mga dirty foods," sabi ko sa kanya.

Matapos kong sabihin iyon ay muli kong pinasadahan ng tingin ang lahat at muli silang inirapan. Ramdam ko ang tingin ni Hobbes sa akin pero hindi ko na lang pinansin. Masyado siyang gandang ganda sa akin, it's not his fault naman...sige na nga, kasalanan ng ganda ko.

"Dirty ice cream, dirty fishballs..." turo ko sa mga iyon. I really wish minsan na ma-turn off siya sa ugali ko and for being maarte just like what other people say.

If he'll get turn off sa akin then it's going to be easy na lang na sabihin sa kanya na wag niya nang ituloy ang panliligaw niya sa akin.

"Masarap ito, tikman mo kasi..." sabi niya sa akin kaya naman bumaba ang tingin ko sa plastick cup na hawak niyang may lamang kung ano.

Inirapan ko iyon, humalukipkip ako at nagde-kwatro pa bago ko sinamaan ng tingin ang pagkakagulo nila because of the food.

"Here...itlog lang ito," sabi niya sa akin at bahagya pa akong napa-iwas ng itapat niya sa aking bibig ang stick na may lamang orange na bilog.

Nagtaas ako ng kilay. Itlog lang daw pero color orange!.

"Itlog lang pero may coating?"

Mariin siyang napapikit at napangisi. "Itlog na may harina," pagtatama niya.

Matapos kong tingnan iyon ay lumipat naman ang tingin ko sa hawak niyang plastick cup ang may lamang suka with floating chopped onions and madaming sili. Napangiwi ako, imagine you'll gonna dip your egg coated balls there and isusubo mo...That is so mabaho sa bibig.

"Just try it...kahit isa lang," pamimilit niya sa akin kaya naman for him to shut the freakin up ay tinanggap ko na lang iyon.

Ilang nguya lang ang ginawa ko and pinilit ko kaagad na nilunok iyon.

"Vera, ikukuha kita ng ice cream," sabi ng kararating lang na si Alice.

"Sa iyo na yan, favorite mo yan di ba?" tanong ko sa kanya.

Tumango siya sa akin bago muling sumubo ng ice cream na ube pa ata because of it's color. Nakita kong sandali siyang napasulyap sa katabi kong si Hobbes. I want to tease her pa sana kaso ay pinili ko na lang matahimik because I know na sometimes it's uncomfortable for girls na inaasar sila sa mga crush nila kahit totoo naman crush nila iyon.

Some might like that idea, pero for some and kagaya ni Alice. Gusto nila tahimik lang and hindi inaasar sa mga crush nila. And we are not bata anymore for me to do that to her.

Sumama ang timpla ng stomach ko hapon ng araw na iyon kaya naman naiyak ako dahil sa ilang beses na pagbalik ko sa restroom and panghihina because of pagsusuka and sobrang sakit ng tiyan.

"Ano bang kinain mong bata ka?"

"I don't know, Yaya Esme..." sagot ko sa kanya.

"Anong hindi mo alam? Pwede ba yon?" tanong niya sa akin.

Nakatayo siya sa gilid ng bed ko habang nakapamewang. Nakahawak ako sa tiyan ko dahil sa pagkirot non.

"Yes ofcourse, I know lang yung itsura but hindi ko alam yung tawag," sagot ko sa kanya.

"Oh siya sige...anong itsura?" tanong niya sa akin. She is desidido talaga na malaman iyon na para bang it's the suspect and we need to arrest it for Yaya Esme's interogation.

"Egg coated balls na color orange," sagot ko sa kanya.

"Kwek-kwek!?" tanong niya. Sa tono ng boses niya ay parang galit na kaagad siya sa tinawag niyang kwek-kwek eh hindi ko naman iyon kilala.

"No, thats not it," giit ko at umiling pa habang naka-pikit habang iniinda ang pamimilipit ng aking tiyan.

"Kwek-kwek iyon, orange kamo na bilog eh," sabi niya sa akin.

"Orange na bilog? It's ponkan, Yaya Esme...hindi naman sinasawsaw ang ponkan sa mabahonh vinegar with floating objects," sabi ko sa kanya.

Pabiro niya akong hinampas sa braso. "Kunwari na lang kwek-kwek yung kinain mo para hindi tayo mahirapan pag nagtanong si Doc, ha..." sabi niya sa akin na para bang bata ako at sinasabi niya sa akin na wag akong magsusumbong.

"Yaya Esme!" daing ko sa kanya.

Natawa din siya pagkatapos. Napabuntong hininga ako habang inaalala ang itinawag ni Hobbes doon kanina.

"I remember na...it's itlog pugok," sabi ko sa kanya.

Sandali siyang natahimik bago siya tumawa ng malakas.

"Kaya pala nasira ang tiyan mo eh, bugok na yung itlog eh..."

"Yaya Esme naman eh," daing ko sa kanya kaya naman kaagad siyang umupo sa gilid ng bed ko para haplusin ang tiyan ko.

"Sino ba kasing nagsabi na kumain ka non?" tanong niya sa akin.

"Si Hobbes," sagot ko.

"Papaluin ko yang si Babe sa pwet eh," sabi niya.

"You're so bastos, Yaya!" sita ko sa kanya pero tinawanan niya lang ako.

Hinayaan nila akong magpahinga sa room ko. Dinalaw din ako ni Alice, even si Hobbes ay pumunta pa to say sorry because kasalanan daw niya. Buti naman he knows.

"Bakit niyo ako dinadalaw? Mukha na ba akong mamamatay?" tanong ko sa kanilang dalawa ni Alice ng magkasabay pa silang puntahan ako.

Tumikhim si Hobbes. "Wag kang magsalita ng ganyan. Dinalhan kita ng prutas, hindi ka din daw kumakain. Paano ka gagaling niyan?" seryosong tanong niya sa akin.

See that? Pinagalitan pa ako.

Pumasok din si Gertie para lang pilitin din akong kumain ng porridge. Hindi niya ata alam na I know na it's lugaw lang. They think siguro na kung sasabihin niyang lugaw iyon ay hindi ko kakainin.

Medyo maayos na ang pakiramdam ko the next morning kaya naman ng makaramdam na ako ng gutom after kong tanggihan lahat ng foods na dinala nila sa room ko kahapon ay nakaramdam na talaga ako gutom.

Saktong pagpasok ko sa kitchen ay naabutan kong nagtitimpla ng coffee si Eroz. Napatingin siya sa akin kaya naman inirapan ko siya. Anong tinitingin tingin niya diyan? Ayoko ng tinitingnan ako!.

"May nagpapabigay nga pala," sabi niya at itinuro ang basket of fruits na nakapatong sa may kitchen counter.

"Ano ako? Media noche na kailangan complete ang bilog na prutas?" tanong ko sa kanya kaya naman halos mapaso siya sa iniinom na kape.

"Hindi yan galing kay Hobbes..." sabi pa niya sa akin.

Inirapan ko ang laman ng ref. "Kahit sa outer space pa yan galing, I don't care," sabi ko sa kanya.

"Mukhang mataas din ang lagnat mo, Vera." sabi ni Eroz that's why kumunot ang noo ko.

"I don't have lagnat..." laban ko sa kanya.

Nagtaas siya ng kilay sa akin, tumaas ang isang sulok ng labi bago muling sumimsim sa kanyang kape.

"Wag mong irapan ang mga pagkain sa loob ng ref, wala silang kasalanan sayo..." sabi niya sa akin, bago pa man siya tuluyang mapangiti ay iniwan niya na akong mag-isa doon.

Hindi din ako lumabas ng bahay the whole day even the next day ay nasa room lang ako sa takot na baka sumakit ang tiyan ko and hindi ko mapigilan when the nature calls for me.

Because of the events that we had and sa mga events pang parating ay nagpasya ulit akong tumakbo the next morning. Medyo madilim pa sa labas kaya naman I do some stretching muna para hindi mabigla ang katawan ko. Ilang araw din akong napahinga.

Papasikat na ang araw ng lumabas ako sa Villa de Montero to run again sa same route na tinatakbuhan ko. Some of the house ay gising na gising na din, I feel proud pa naman sana kasi akala ko ako pa lang ang gising ng maaga sa Sta. Maria, hindi naman pala. It's an achivement kaya na magising na madilim pa.

Naglalakad na ako for cool down bago pa man ako makarating sa aming plantation. Una kong natanaw ang mansion nina Julio. Bigla tuloy akong na-consious na baka he's there at nakikita niya ang pagdating ko.

Kahit wala naman siya sa veranda ay pakiramdam ko may nakatingin sa akin kaya naman naging maingat ang galaw ko. Ilang beses pa naman akong natapilok because of the rocks na paharang harang sa daraanan ko.

Inirapan ko ang bahay nina Julio because I feel na kung hindi si Julio ang nakatingin sa akin, baka yung house mismo ang nakatingin sa akin.

"Good morning, Haunted house..." sambit ko na lang and inirapan iyon.

Nag stretching ulit ako habang nakatingin sa aming malawak na plantation. Tito Keizer told me na kailangan ko ng pag-aralan ang work sa plantation because the office is waiting for me.

"Good morning po, Ma'm Vera..."

Nagulat ako dahil sa biglaang nagsalita hanggang sa makita kong it's the taho vendor and nakangiti siya sa akin.

"Good morning," balik na bati ko sa kanya. I'm nice din naman sa mga nice sa akin.

"Gusto niyo po ng tahi? Libre ko na po," sabi niya sa akin kaya naman napanguso ako.

"No, thank you...I'm on a dite," sabi ko sa kanya.

"Baka po si Madam Esme gusto po," sabi niya kaya naman kumunot ang noo ko.

"Sino?"

"Si Madam Esme po," pag-uulit niya kaya naman natawa ako.

"Who told you to call her like that?" tanong ko sa kanya, si Yaya Esme talaga. That's the spirit!.

"Siya din po," sagot niya sa akin.

Tumango ako then bumaba ang tingin ko sa mga dala niyang dalawang big stainless cans na pinaglalagyan niya ng taho.

"I'll pay for everything, I-deliver mo na iyan kay Madam Esme," sabi ko and hindi napigilang matawa.

Ngumiti sa akin ang taho vendor kaya naman pinagtaasan ko siya ng kilay.

"What?" tanong ko sa kanya.

Nahihiya siyang kumamot sa kanyang batok. "Mas lalo po kayong gumaganda pag tumatawa," sabi niya sa akin kaya naman napairap ako.

"Kahit naman hindi tumatawa maganda na talaga ako," pagtatama ko sa kanya bago ko siya itinaboy para dumiretso sa amin.

Hindi pa sana siya aalis kaagad kaya naman sinamaan ko na siya ng tingin. Looks like may crush pa ata sa akin ang taho vendor.

Nawala ang tingin ko sa plantation ng makarinig ako ng mahihinang pagtahol. Nagulat ako ng makita kong brunie is running towards me. Nag-squat ako kaagad para mapantayan siya.

"What are you doing here, panget?" tanong ko sa kanya ng kaagad siyang lumapit sa akin.

Umupo siya sa harapan ko and inilabas nanaman ang dila niya because of pagkahingal.

"Maglalayas ka ano? Buti naman at naisip mo yan," pagkausap ko sa kanya.

Nakatingin pa din siya sa akin kaya naman pinagtaasan ko siya ng kilay.

"Paano ka nakalabas?" tanong ko sa kanya. Tumayo ako ng maayos at tinanaw ang gate nina Julio, baka bukas nanaman ang gate nila kaya nakalabas ang panget niyang aso.

"Pag-iisipan ko pa kung isosoli kita sa amo mo," sabi ko kay Brunie at humalukipkip sa harapan niya.

Naka tingala pa din siya sa akin at isang beses pang tumahol.

"Pag nawala ka ba...iiyak kaya si Snoopy?" tanong ko pa din sa kanya.

Syempre naman ayokong mawala si Brunie eventhough wala naman akong pake sa kanya because hindi naman kami close.

"Umuwi ka na nga sa inyo, Brunie...sinisira mo ang umaga ko," pagtataboy ko sa kanya.

Hindi siya nakinig sa akin and stayed there pa din na para bang hinihintay niya akong ihatid siya pauwi.

"I'm not gonna go there na, aawayin lang ako ni Julio. Yes, you heard it right, mang-aaway ang amo mo," sabi ko pa sa kanya. Pwede ko naman sigurong siraan si Julio sa aso niya. The dog have karapatan din na makilala ang totoong color ni Julio.

Tinahulan niya ulit ako na para bang hindi siya sang-ayon sa sinabi ko.

"Kontra ka because same kayo ng ugali. Panget mo talaga!" asik ko pa sa kanya.

Yuyuko pa sana ulit ako para hawakan ang ulo niya ng may nagsalita sa likuran ko.

"Sinong masama ang ugali?" tanong nito.

"Si Julio," sagot ko.

Kaagad akong napaayos ng tayo ng ma-realize kong it's him. Nilingon ko siya at pinagtaasan ng kilay.

"What are you doing here?" tanong ko sa kanya bago bumaba ang tingin ko sa hawak niyang plastik and brown paper bag na may laman atang pandesal.

"Pauwi ako sa amin...sa iyo ba ang daan?" seryosong tanong niya sa akin.

Nagtaas ako ng kilay. "Bakit for sale ba? Bibilhin ko," laban ko sa kanya kaya naman sumimangot nanaman siya sa akin.

"Uuwi na ako. Iuwi mo na yang aso mong feeling close sa akin..." sabi ko sa kanya at sandaling sinulyapan si Brunie, nilabas ko pa ang dila ko para asarin siya.

I was about to go na sana ng magsalita si Julio.

"Kamusta na ang pakiramdam mo?" tanong niya sa akin.

"Sinong nagtatanong?" tanong ko sa kanya.

Umigting ang kanyang panga. "Ako."

Napanguso ako. "Umiiwas na ako sayo," sabi ko sa kanya.

Dapat alam niya. Anong sense ng pag-iwas ko kung hindi niya alam na umiiwas ako?.

Bahagyang tumaas ang kilay niya bago siya tumikhim at tumingin sa dala niyang mga pagkain.

"Kumain ka na?" tanong niya sa akin.

"Sa bahay...when I get home," sagot ko. Hindi ko alam kung bakit niya ako kinakausap ngayon eh ayaw nga niya sa akin.

I saw kung paano bayolenteng nagtaas baba ang adams apple niya.

"Nagluto ako ng sopas...madami iyon kung ako lang ang kakain," sabi niya sa akin kaya naman napabuntong hininga ako.

"And so?" tanong ko pero ramdam ko na ang pag-init ng aking magkabilang pisngi.

He clered his throat. "You can eat with us...at umuwi pag tapos ka ng kumain," sabi niya sa akin.

"Hindi pwedeng mag rest pagkatapos kumain?" tanong ko sa kanya.

Umigiting ang panga niya bago tumalim ang tingin sa akin. "Ikaw ang bahala," sabi niya sa akin kaya naman nagliwanag ang mukha ko.

"Sure...sayang naman ang sopas kung ikaw lang ang kakain," sabi ko at kaagad siyang tinalikuran para maglakad papunta sa kanila.

Nilingon ko si Brunie na naglalakad na din sa aking tabi, sumasabay pa talaga sa akin.

"Pst, layo ka nga sa akin," pagtataboy ko sa kanya.

Hindi niya ako pinakinggan at naglakad pa din kasabay ko. Ilang beses kong sinubukang huminto while walking then ginagawa pa din niya.

Sa sumunod na lakad ko ay nasa tabi na namin si Julio. Tahimik lang siya habang bitbit pa din ang mga pagkain, sa gitna namin ay si Brunie na naglalakad din. Pwede na tuloy kaming family na na sabay maglakad pero hindi din dahil hindi ko naman anak si Brunie, kaaway ko siya!.

"Masarap ba ang sopas mo, Julio?" tanong ko sa kanya.

Tumikhim siya. "Hindi ko alam," masungit na sagot niya sa akin.

"Sus! Pa-humble pa," pang-aasar ko sa kanya.

Bumaba ang tingin ko sa hawak niyang pandesal.

"Masarap and mainit ba yang pandesal mo, Julio?" tanong ko kaya naman nagulat ako ng tumigil siya sa paglalakad.

"Can you please...manahimik ka nga," suway niya sa akin.

"Masyadong mainit ang ulo mo, Julio. Pag sobra ang pressure sa ulo...lalaki yan then sasabog ka, Julio," pangaral ko sa kanya kahit naman walang ganon.

Mariin siyang napapikit. Kaya naman napangiwi ako.

"Can you please stop saying...Mo, Julio."

Napaawang ang bibig ko at napanguso na lang ako. Inirapan niya ako bago kami tuluyang pumasok doon. Diretso ang lakad ni Brunie papunta sa back door. Hindi na ata niyang binubuksan ang front door.

"I'll prepare the table..." pag pre-presinta ko.

"Hindi na. Umupo ka na lang," sabi niya sa akin.

Hindi na ako nagpumilit pa. Habang hinihintay siya ay paulit-ulit kong nire-remind ang sarili ko na wag sasabihin ang Mo, Julio para hindi niya ako sipain palabas ng house niya.

"Wow...looks like yummy ang sopas m..." kaagad niya akong sinamaan ng tingin ng akalain niyang may idudugtong pa ako.

Nginitian ko na alng siya kaya inirapan niya ako. Kaagad akong sumubo at nanlaki ang mata ko ng matikman kong it tastes so good talaga.

"Ang sarap mo, Julio!" biglaang sabi ko. Napatakip ako sa aking bibig ng iyon ang nasabi ko imbes na...Ang sarap ng sopas.

"Uhm...yung sopas yon," pagtatama ko kaya naman marin siyang pumikit. Halos lumabas ang ugat sa sintido niya. Unti unti na siyang naiinis.

(Maria_CarCat)