Read Chapter 5 now on Patreon/Facebook group. This story won't be completed here in Wattpad. You can pledge $3 on Patreon or message me on Facebook Rej Martinez to join private group for 150/month that you can pay using GCash/Maya. Thank you for your support!

Simula

Rosette

Nilagay ko na ang huling diamond earrings sa isang tainga ko. Tiningnan ko ang sariling repleksyon sa salamin ng tokador ko rito sa kwarto. Kahit ako ay nakikita ang kalungkutan sa sarili kong mga mata hanggang ngayon kahit isang taon na nang nangyari iyon...

"Are you done?"

Nakita ko sa repleksyon din sa salamin si Sancho na nandoon na sa likuran ko at nakatayo malapit sa may pintuan na tinatawag na ako.

I sighed slowly and stood up from the dresser.

Pagkatapos mismo ng nangyari at hindi pa man ako nakakapagluksa nang husto ay agad na akong pinakasal ng mama at papa sa lalaking pinili nila. Santiago Llamanzares was the son and heir of a prominent family here in Iloilo. The Llamanzares were a family friend to the Regalado, my family.

At kaarawan ngayon ni Ynessa Llamanzares, ang nakababatang kapatid ni Sancho. Pupunta rin ang mga magulang ko sa mansion at ancestral house ng mga Llamanzares para sa selebrasyon.

Pagdating sa party ay agad nagsimula ang nakakapagod na mga pagbati. At kailangan ko rin ngumiti sa mga bisita dahil nasa akin na ang mga mata nina mama at papa. Binabantayan ang mga kilos ko. Because they never trust me until today. They did not trust my decisions and feelings...

I've always wondered if I'm really a daughter to them—a person, or just someone that they could use to broaden their connections for money and power...

"Can I go to the balcony now? Just for a while. Gusto ko lang magpahangin sandali." paalam ko kay Sancho.

Nagkatinginan kami at tumango naman siya. Tinalikuran ko na siya para pumunta sa malapad na balcony ng mansyon nila. I've been here several times since I was young. Magkaibigan ang mga magulang namin ni Sancho at halos sabay din kaming lumaki. I never developed feelings for him, though. Even now that we're already married. I can't find myself loving him...

Nang makabalik ako sa loob kung saan kasalukuyan pang nagaganap ang party ni Ynes para sa kaniyang 21st birthday ay naabutan ko ang palakpakan ng mga dumalo. Tumungo ang mga mata ko harap kung nasaan ang birthday celebrant. Agad na umawang ang mga labi ko nang makita ko kung sino ang lalaking nandoon din sa tabi ng kapatid ni Sancho...

Napahawak ako sa ulo ko at nakaramdam ng pagkahilo nang parang inatake ako ng napakabilis ng mga alaala ko ng nakaraan...

How I met him. How we started liking and loving each other... Until he was taken away from me...

"Sorry, Rosette... Pero naiwan sa barko si Caspian... Nasali siya sa pagsabog..."

Sobra ang panlalaki ng mga mata ko at hindi ako makapaniwala. Ayaw kong maniwala. Maayos pa ang lahat noong magpaalam siya sa aking aalis lang at pupuntang trabaho. At alam kong babalik din siya. Tapos ngayon ganito... Hindi ito pwedeng mangyari. Humawak ako sa dibdib ko na parang naninikip at hindi ako makahinga hanggang sa lumabas at sumabog na ang iyak ko sa balitang natanggap. Humagulgol ako sa harap ng katrabaho at kaibigan ni Caspian.

Inalalayan nila ako hanggang sa nawalan na ako ng malay. At nang magising ako ay nandoon na ang mama at papa ko. Agad akong bumangon kahit pinigilan din nila ako at hinanap ko si Caspian.

Ayaw tanggapin ng utak ko ang nangyari. At hindi pa ako nakakapagluksa ng husto nang dalhin na ako nina mama pabalik sa mansyon ng mga Regalado, ang bahay namin. Ilang buwan din akong nawala at hindi nagpakita sa kanila. I runaway from home with Caspian and we're just trying to live our life simply but I was happy. I was never happy with my life until I met Caspian...

"Hindi pwedeng ganito ka na lang, Rosette! Bumangon ka na riyan at humarap sa mga bisita!" Pinilit ako ng mama sa puntong sinasaktan na niya ako para lang lumabas sa kwarto ko rito sa mansyon namin at humarap sa bisita.

But I still couldn't do it because I did nothing else but cry with my loss... Hindi ko pa rin matanggap at gusto ko na lang mamatay din at sumunod sa kung nasaan ngayon si Caspian... Gusto ko lang naman na magkasama kami at wala na akong iba pang mahihiling. Pero bakit? Bakit nangyari sa amin ito...

Pero isang araw ay pinasok ako mismo ni Sancho sa kwarto ko...

"Ano'ng ginagawa mo rito?" Umatras ako hanggang sa sandalan na ng kama ko at lumayo sa kaniya.

Tumayo lang siya roon sa may paanan ng kama ko at tiningnan ako. "I'm sorry for what happened to you..." he said.

Nanatili sa kaniya ang mga mata ko. Pinapasok ba siya ng mama rito sa kwarto ko? Ganoon na ba sila kadesperado... I gritted my teeth. "I hate you! I hate my mama and papa. I hate all of you!" I shouted and then I was crying again.

Humakbang siya ng isa pang beses palapit. Gumalaw na naman ako at umatras kaya tumigil din siya. And then he sighed. "If you hate your parents... Then you can come with me..." he said.

"I won't marry you!" But I shouted at him instead.

"You will if you want out of here." he said this firmly.

Nanatili ang tingin ko sa kaniya.

Pagkatapos noon ay nagkaroon kami ng kasunduan ni Sancho...

I married him and our parents were happy. But not Sancho's mama. Siguro ay dahil alam nitong hindi ko naman talaga mahal ang anak niya. At alam na rin siguro nila ang nangyari sa akin. She probably find me unworthy of her son. Pero wala na akong pakialam. Kung ayaw nga niya sana ay may ginawa siya para hindi rin maikasal sa akin ang anak niya. Pero wala rin siyang ginawa, so let's just all accept and face the consequences together...

After I married Sancho we moved to Manila because of his work as an actor. Noong una ay ayaw ng mga magulang niya ang napili niyang pag-aartista but when they found it helpful during their political campaigns ay hinayaan na lang din nila si Sancho. At ayos din sa akin na sa Maynila kami manirahan dahil naaalala ko lang ang masakit kong nakaraan dito sa probinsya...

And now we only came home for Ynessa's birthday. At may bahay din kami rito na regalo ng lolo ni Sancho sa kaniya...

"Caspian..." I whispered his name as I watched him on the stage with Ynes.

"Caspian—"

Maglalakad na sana ako palapit sa kung nasaan siya nang isang kamay ang humawak sa braso ko at pumigil sa akin. "Let's go home."

Bumaling ako kay Sancho. "Si Caspian..."

He gritted his teeth, at hinila pa rin ako paalis. Nakasunod lang din sa amin ang mga mata nina mama. Pilit kong inaalis ang kamay ni Sancho sa akin. Hindi ko rin maalis ang mga mata ko sa unahan kung nasaan si Caspian... "Caspian..."

I couldn't believe it. But I know that it's him! "Caspian—"

Sancho covered my mouth and dragged me to the car outside. Wala lang ang lakas ko kumpara sa kaniya kaya nagtagumpay siyang magawa iyon. Hindi rin kami napansin ng guests dahil abala ang atensyon ng lahat sa kay Ynes at Caspian...

"That was Caspian!" I shouted at Sancho as we were already inside his car. I tried to open the doors but he already locked it and stopped me from going out. "Let me go!" Hinampas ko siya ng mga kamay ko at halos gusto ko na rin siyang kalmutin dahil ayaw niya akong pakawalan. I have to go and see Caspian!

"Kaya nga kita dinala rito, because I knew that you'll act this way! Calm down." He said.

Nanlalaki ang mga mata kong nakatingin sa kaniya...

He sighed after I calmed down for a bit. "There's people inside, Rose. Hindi ka pwedeng mag-iskandalo roon—"

"I was told that he died! Pero buhay siya! Nakita ko lang siya ngayon... What really happened?!" Parang sumasakit ang ulo ko at hindi ko na alam ang iisipin...

"We all believed that he died in that explosion—"

"Sinungaling!" I shouted at him. Pakiramdam ko ay niloko ako. I trusted him... Nanginginig ako habang kinokompronta siya.

Natahimik siya at parang nawalan ng lakas. Mabilis akong lumabas ng sasakyan para bumalik sa loob at makita si Caspian. Pero nagulat din ako nang makita kong halos nasa harapan ko na siya agad. "Caspian..." I called his name and my eyes started to get wet from tears...

Hindi ako makapaniwala pero alam kong siya ito. I can feel it. And I know it. "Caspian—"

"You're leaving the party early." He said and he looked cold...

My lips parted. At kahit gaano pa kalamig ang boses niya ay namiss ko pa rin ito. Hindi ko na alintana iyon. Gusto ko na lang siyang yakapin...

Narinig kong lumabas ng sasakyan si Sancho sa likod ko. Pagkatapos ay nakita ko rin si Ynes sa likod ni Caspian na bumagal ang lakad palapit nang makita kami...

"Yes, Captain. We're leaving earlier than expected...I'm sorry. Iuuwi ko na ang asawa ko." Naramdaman kong lumapit si Sancho at hinawakan ako. I can't look at him because my eyes stayed with Caspian in front of me.

Mabilis na ring lumapit sa amin si Ynes. Hinawakan niya rin si Caspian. "Let's go back inside. Gusto ka pang kausap nina tito..." She said to Caspian.

Unti-unting tumango si Caspian. Pagkatapos ay binalik na rin ako ni Sancho sa loob ng sasakyan na wala pa ako sa sarili. Natigilan din ako sa malamig at hindi pamilyar na pakikitungo sa akin ni Caspian... And his eyes looked at me like it's tearing up my soul...

"What's happening..." wala pa rin sa sariling nasabi ko habang natutulala na lang sa harapan ng sasakyan...

"We'll talk once we're home." I heard Sancho said.

Natulala lang ako sa daanan at tuluyan na kaming nakaalis habang pinanghihinaan ako...