- Wychodzę do ogrodu. Nie przerywajcie pracy - powiedział Sensei.

Drzwi lekko trzasnęły. W pracowni nastała cisza. Dopiero, gdy usłyszeli zgrzyt drzwi frontowych i kroki Wu umilkły, pozwolili sobie odetchnąć.

- Mam już dosyć - jęknął Cole.

- Ta praca nie ma sensu. Kto zechce kupić te drzazgowe klątwy do ogródka? - mówił Ronin, wyciągając z palców szpilki drewna.

- Może odstraszać złodziei - zaśmiał się Kai.

- Złodziei czego? Róż i tulipanów?

- Róże i tulipany są akurat bardzo cenne. Szczególnie, gdy skończą się pieniądze akurat w dzień kobiet.

- Na pewno cenniejsze niż te rzeźby - ciągnął Ronin. - Mówię wam, zarobimy więcej na hodowli róż.

- W tym tempie na pewno - odrzekł Lloyd. - Ale jak weźmiemy się do roboty, zarobimy chociaż tyle, by mieć na jedzenie.

- Muszę zgodzić się z Roninem - rzekł Zane. - Dochód z rzeźb będzie niewystarczający.

- W tym tempie pracy - dodał Lloyd.

Zane pokręcił głową.

- Nawet pracując 2 razy szybciej zarobimy za mało.

- Jest mały popyt na rzeźby. Pogódź się z tym młody - mruknął Ronin.

Cole westchnął.

- Kończmy to szybko. Jestem głodny, zbliża się pora obiadu.

- A ty tylko o jedzeniu - oburzył się Kai.

- Nie umiem pracować z pustym żołądkiem.

- Cole ma rację - poparł go Lloyd. - Zane, Jay, idźcie coś przygotować, a my tu zostaniemy, by jeszcze chwilę popracować.

Zane odłożył dłuto i młotek, zdjął szary fartuszek i założył różowy.

- Masz fartuszki na każdą okazję? - spytał Cole.

- Prawie - powiedział wychodząc.

- Hej, a gdzie Jay?

Jay miał stoliczek na samym końcu pracowni. Duży drewniany sześcian skutecznie go zasłaniał, dlatego z początku nikt nie zauważył, że przygląda się małej figurce. Cały dzień nad tym myślał -skoro rzeźbienie szło mu tak fatalnie, to jak udało mu się zrobić to maleństwo? Nie miał wtedy dłuta, nie miał nawet noża. A jednak mała Nya patrzyła na niego teraz swoimi brązowymi oczkami, uśmiechając się czarująco. Próbował sobie przypomnieć, co wtedy robił. Wziął kawałek drewna i dosłownie formował go w ręku jak plastelinę. Ale jak? Na figurce nie ma żadnych śladów cięć... 

Zaczynał mieć wrażenie, że brązowa Nya śmieje się z niego, jakby odpowiedź była dziecinnie prosta, a on, tak głupi, nie umie dodać dwa do dwóch... Zaraz... Brązowa? Jay spojrzał na sześcian na jego stoliku. Drewno z którego rzeźbią było jasne, biało-żółte, lipowe bodajże. Figurka za to była ciemnobrązowa, kasztanowa, choć drewno było to samo.

Przyjrzał się jej jeszcze dokładniej. W jednym miejscu u spodu była ciemniejsza, zwęglona, jakby nadpalona... Jay zmarszczył brwi. Jeszcze nie rozumiał, ale czuł, że odpowiedź jest blisko. Spojrzał na swoją dłoń. Zbliżył do siebie kciuk i wskazujący, wywołał iskrę. Zetknął palce, próbując utrzymać ją dłużej. Przyłożył dłoń do drewnianego sześcianu. Drewno uciekło mu spod palców, zostawiając brązowe wgłębienie. Spojrzał na małą Nyę i uśmiechnął się zadowolony.

- Jay? Jesteś tam? Co ty robisz?

- Chłopaki! - krzyknął wysuwając się zza sześcianu. - Wiem już, jak przyśpieszyć naszą pracę!

Spojrzeli na niego z zaciekawieniem.

- No, dawaj - zakpił Ronin. - Co niby wynalazłeś? Samobieżne dłuto? Nigdy-nie-tępiący-się nóż?

Jay obszedł z uśmiechem swój stolik, by zaprezentować swój pomysł. Odwrócił się do sześcianu. Spojrzał na swoją dłoń. Utworzył wokół niej błękitną powłokę, siatkę maleńkich nitek prądu. To samo zrobił z drugą dłonią. Przyłożył obie do drewna, które od razu zaczęło uciekać mu spod palców. Wyobraził sobie Burzę i zaczął formować kształt. Drewno samo układało mu się w rękach, musiał mu nadać tylko właściwy tor. Gładził je, jak świeżą glinę, a gdy skończył, czuł jak palą go ręce.

Odstąpił parę kroków, by zobaczyć swoje dzieło. W niecałą godzinę sześcian na jego stoliku zmienił się w żywego smoka. Choć był wielkości zaledwie sporego kota, robił ogromne wrażenie swoją szczegółowością. wszystko było zrobione bardzo dokładnie: zęby, oczy, ogon, pazury. Rozpostarte szeroko skrzydła i zgięte łapy sprawiały, że smok wyglądał jakby miał zaraz skoczyć i wylecieć przez otwarte okno.

Jay spojrzał zadowolony na kolegów. Szeroko otwarte oczy Ronina i rozdziawione usta Cole'a mówiły same za siebie. Ale i tak zapytał:

- I jak wam się podoba?

- Jak ty to... - spytał Lloyd.

Nagle do pracowni wpadł Zane w poplamionym różowym fartuszku.

- Wołam was już od jakiegoś czasu. Czemu nie przychodzicie? Obiad już gotowy. I czemu Jay nie pomógł mi w kuchni jak zwykle?

Jay uśmiechnął się szeroko, wspierając się ręką o swój stolik.

- Byłem zajęty.

Zane zauważył smoka i rozpromienił się.

- Ty to zrobiłeś?

- No ba.

- Ale jak ty to... - spytał znowu Lloyd.

- To może się udać - powiedział Ronin, podchodząc do rzeźby i ostrożnie jej dotykając. - W tym tempie i dokładności dochód będzie wystarczający. Ale nie damy rady spłacić długów, nawet jeśli ludzie rzuciliby się łapczywie na te rzeźby.

- Ale jak ty to... - powtórzył po raz trzeci Lloyd.

- A czy Jay mógłby nam powiedzieć "jak on to" po obiedzie? - wtrącił Cole.

- Nie ciekawi was jak ja to zrobiłem?

Lloyd energicznie kiwnął głową, ale nikt go nie zauważył.

- W tej chwili ciekawi mnie, co nam dziś Zane upichcił - odrzekł Cole.

- Spaghetti - odparł Zane.

- Mniam. Uwielbiam twoje spaghetti - ucieszył się Kai.

- Też jestem głodny - mruknął Ronin.

- W sumie też zgłodniałem - poparł Jay.

- Obiad! - krzyknął Cole, mijając Zane'a w drzwiach.

- Ale po obiedzie opowiesz jak to zrobiłeś? - spytał Lloyd Jaya.

- Po obiedzie trening... Po treningu.

- Chodźcie, bo stygnie - krzyczał Cole z jadalni.