Justine postanowiła w końcu porozmawiać z Donnim, ale jednocześnie, nie mogła ujawnić tego, że są rodzeństwem, bo to nie była jeszcze odpowiednia pora.

-O czym chciałaś ze mną porozmawiać?

-A tak po prostu, bo w ogóle ze sobą nie rozmawialiśmy, poza tym trzeba znaleźć jakiś sposób na ujawnienie pozostałych potomków - odpowiedziała

-Tylko, jak chcesz to zrobić? - spytał

-Tego jeszcze nie wiem, ale coś się wymyśli, potrzeba na to trochę czasu

-Co będzie jak nie zdążymy na czas, jeśli on umrze. Jak Rafi nie wyjdzie z tego cało, to będzie tylko i wyłącznie wina Leo, bo on ma gdzieś ratowanie go, siedzi i nic - bał się o niego, że mogą nie zdążyć go uratować na czas

-Uwolnimy go Donatello, obiecuję

-Mam taką nadzieję Justine

-Boisz się o Rafiego, prawda?

-Tak, w końcu to mój bliski przyjaciel, a najstarszy brat najwyraźniej o tym zapomniał - brunetka położyła swoją dłoń na jego ramieniu

-Zmieni jeszcze zdanie, zobaczysz

-Wierzysz w to?

-Tak, bo każdy się zmienia na lepsze. To może ja już pójdę i nie będę ci przeszkadzać Donny

-W sumie racja, a porozmawiamy później?

-Pewnie, że tak - po tych słowach oboje poszli w swoje strony.

W tym czasie Overlady obmyślała plan doskonały.

-I co wymyśliłaś coś?

-Owszem Shredder, ale dowiesz się w swoim czasie. Wkrótce ten świat w końcu będzie mój - głośno się zaśmiała na całą kryjówkę

-To ci się nie uda - na te słowa odwróciła się w stronę Potomka Światła, który był przykuty do ściany łańcuchami i do niego podeszła

-A to niby dlaczego?

-Dlatego, że Donnie i reszta tutaj przyjdą i pomogę im Cię pokonać

-Ty serio myślisz, że mnie powstrzymają i zdążą ci przybyć na pomoc? Oni są słabi i bezużyteczni - mówiąc to obrażała jego przyjaciół

-Mylisz się. Nie są bezużyteczni i słabi, jak ty ich określiłaś. Są odważni, waleczni, silni i zrobią wszystko, by pokrzyżować ci plany i jednocześnie mnie ocalić

-Oni cię nie uratują!! - kopnęła go w brzuch tak mocno, że aż jęknął z bólu

-Dobrze, kopnij go jeszcze

-Robi się Nigel - zrobiła to ponownie, po czym zaczęła bić czarnowłosego swoimi pięściami, a białowłosy i Shredder się dołączyli do niej. Biedny potomek Światła bardziej jęczał, a wręcz krzyczał z tego ogromnego bólu, którzy zadawali mu ogromne cierpienie. Krwawił z nowo powstałych ran. Po chwili Overlady przestała.

-Zaraz tu wrócę - razem ze złymi chłopcami odeszła, zostawiając więźnia wciąż przykutego do ściany. Rafael wiedział, że coś wymyślą i że przyjdą, by go uratować zanim będzie za późno.

Justine siedziała na łóżku w swoim nowym pokoju, rozmyślając, jak i kiedy wyznać Donniemu prawdę. Wtedy do niej wszedł jej ukochany.

-Co robisz? - spytał siadając obok niej

-Nic ciekawego Nico, tak sobie myślę nad powiedzeniem mu prawdy

-Nie jestem pewny czy on, no wiesz, będzie chciał poznać prawdę. Teraz dla niego głównie się liczy to, żeby uratować Rafiego, jak i dla nas wszystkich 

-No wiem, ale ja kiedyś i tak będę musiała mu o tym powiedzieć - nagle poczuła silny ból głowy, a żółtowłosego to zaniepokoiło

-Skarbie, wszystko w porządku? - zapytał zmartwiony

Okazało się jednak, że to była kolejna, tym razem o wiele gorsza wizja, tego co miało wkrótce nastąpić

-Potomek Władcy Światła cierpieć będzie, a potomek Tajemnicy razem z nim. Śmierć z rąk Morgany poniesie ta, która kiedyś bliska jego sercu była - po tych słowach upadła na jego ramiona.

-Tyśka, nic ci nie jest? 

-Tak, tylko słabo mi trochę. Miałam wizję o której muszę opowiedzieć pozostałym - Nico pomógł jej wstać

-To chodźmy do salonu - oboje wyszli z pokoju i skierowali się w stronę salonu.

Po 10 minutach wszyscy byli w salonie, łącznie z Nico i Justine.

-O co chodzi? - spytała Nya

-Miałam straszną wizję w której widziałam Rafaela - gdy to usłyszeli, każdy był tym przerażony

-To straszne

-Dokładnie Pix, biedny Rafi

-To nie wszystko Carla. W wizji było też to, że....że osoba kiedyś bliska jego sercu, poniesie śmierć z rąk Morgany - mówiąc to brunetka spojrzała na Selene, a pozostali ponownie byli w szoku, tym razem większym niż wcześniej.

-Więc chcesz powiedzieć, że ona zabiję Selene? - dopytała Bia

-Dokładnie

-Przecież jest w połowie wampirem, nie da się zabić chyba pół wampira, prawda?

-Niestety Lloyd ona ma rację

-Selena, ty nie mówisz chyba poważnie - dalej Carla nie mogła uwierzyć w te słowa

-Mówię bardzo poważnie, bo wiem co nie co o Łowcach Tajemnic. Posiadają specjalną broń na takich jak ja. W taki sposób zginęli moi rodzice i rodzeństwo - z jej oczu poleciały łzy, kiedy to mówiła

-Nie pozwolimy, żeby ta wizja się spełniła. Ocalimy mojego męża i pokonamy tych całych Łowców Tajemnic - mówiąc to Eva sama miała obawy, że ta wizja mogła się spełnić. W końcu nie chciała stracić swojej przyjaciółki.

-To naprawdę straszna i dość szokująca wizja - dodał Kai

-Nie możemy pozwolić, żeby się spełniła

-A wiesz Raph co robi Leo? 

-Nie Karai, nie wiem - odpowiedział krótko 

-Tylko siedzi i ma to wszystko gdzieś. Zamiast nam pomóc obmyślać plan, tylko siedzi u siebie w czterech ścianach - widać, że dziewczyna była mega wściekła na Leonarda

-Miejmy nadzieję, że Rafi się jakoś trzyma - zastanawiali się, jak on się mógł teraz czuć.

Kilka kilometrów stąd Rafael dalej wisiał na tych łańcuch od którego już bolały mu ręce i nogi.

-Przeklęte łańcuchy. Serio one muszą być takie ciężkie - w tym momencie wróciła Overlady 

-Nie spodziewałam się, że tak długo wytrzymasz w takiej pozycji

-Do każdej sytuacji należy się przyzwyczajać

-To zobaczymy, jak przeżyjesz dzisiejsze katowanie z moich rąk - wzięła bicz do ręki, podeszła do niego i zaczęła go bić. Jęczał z bólu, ale dawał radę znieść ten ból, który dostawał z każdą kolejną nową raną na ciele. Ból był nie do zniesienia, ale on dawał radę to wytrzymać.

-Jak na Potomka, to jesteś naprawdę wytrzymały

-Prze....żyje...to....a...jak...tylko....z-zjawią...się...moi....przy-przyjaciele.....to...mnie..stąd...wy-wy-wydostaną

-Raczej martwego - znowu zaczęła go bić swoimi pięściami, tak mocno, żeby cierpiał. Czarnowłosy nie mógł tego dłużej znieść, ale w głębi serca musiał, dla swoich najbliższych.

-Może...i...jesteś...potężna, ale.....prawda..jest..taka, że nie masz.......żadnych...przyjaciół - kiedy to usłyszała, wściekła się

-Możesz się zamknąć!?

-Gdybyś...ich miała....wiedziałabyś...jak..to...jest

-POWIEDZIAŁAM ZAMKNIJ SIĘ DO CHOLERY JASNEJ!! - krzyknęła jednocześnie go uderzając w twarz tak mocno, że krew spłynęła mu z ust. Wróciła do męczenia biednego Rafiego swoim biczem i on wytrzymał tak przez całą następną godzinę. Po skończonych torturach był cały we krwi i miał na ciele wiele nowych ran, które krwawiły. Overlady zabrała biedaka z powrotem do celi.

Emi siedziała w swoim pokoju i nie wiedziała co ma zrobić. Wtedy do pomieszczenia wszedł brat i usiadł obok niej.

-Jak się czujesz?

-Sama nie wiem. Wiedziałam, że jestem potężna, ale nigdy nie sądziłam, że aż tak

-Siostra, musisz o czymś wiedzieć

-O czym dokładnie? - spytała

-Bo dowiedziałem się od Justine ciekawej rzeczy. Okazało się, że jestem..potomkiem Władcy Wiary - te słowa mocno ją zszokowały

-Ale to nie ma w ogóle dla mnie znaczenia. Jesteś moją siostrą i tak już na zawsze pozostanie - Cole po tych słowach, przytulił siostrę do siebie, a ona to odwzajemniła 

-To prawda, może i w Magictopii byliśmy w innych rodzinach, ale teraz jesteśmy razem i nic tego nie zmieni - Emi mówiła to ze spokojem w głosie, a jej braciszek zrobił coś, czego nawet ona się nie spodziewała....pocałował ją, ta jednak była w wielkim szoku

-Cole czy ty mnie przed chwilą pocałowałeś? - ten nie mógł tego dłużej ukrywać

-Tak i przyznaję się, kocham Cię, ale nie tylko jako siostrę. Chciałem ci to powiedzieć już dawno, ale twoje zaginięcie mi w tym przeszkodziło

-Wiesz, że to będzie tak zwane "kazirodztwo" z naszej strony 

-No wiem, obiecuję ci Milka, nikt się o tym nie dowie 

-Nie powiem im - w tym momencie oboje się pocałowali. Pomimo, że są rodzeństwem i nie powinni tego robić, to i tak będą się kochać nieważne co się stanie. To był ich mały romantyczny sekret, ale trzeba przyznać, że to było bardzo romantyczne.

Overlady wrzuciła wieźnia do celi i zamknęła na klucz.

-Nie sądziłam, że będziesz aż taki wytrzymały niż poprzednio - kpiła sobie z niego

-Możesz.....sobie...ze mnie kpić i...i.....poniżać.....ile chcesz, ale....i tak....i tak....nie....będę się.....p-pod-poddawał i wytrzymam.......do....czasu....aż....mnie.....stąd...wydostaną 

-To się okaże czy przeżyjesz

-Jestem....silny....więc...wytrzymam

-Lepiej będzie jak się zamkniesz - odeszła w swoją stronę, a Rafi ledwie usiadł pod ścianą i dyszał wyczerpania.

-Dlaczego....to....się....dzieje? Oby inni.....wymyślali....plan, znając Leo pewnie...on....ma...to....wszystko....gdzieś, nie chciał....najpierw....ratować.....wtedy Dona, a....a...teraz...m-mnie. Boję....się, że....mogę....nie.....wytrzymać....ale...i...tak...do...samego....końca...będę...walczył......dopóki..starczy....mi....sił - mówiąc to miał łzy w oczach, ale nie płakał, bo był zbyt osłabiony. Starał się być spokojnym, ale nie umiał. Był zbyt wyczerpany na tyle, że zaczął ciężko dyszeć.

-Do....Donny...proszę....pomóż - po tych słowach stracił przytomność z dużego osłabienia organizmu. Pomimo tego, że był nieprzytomny z jego oczu poleciały łzy, które mieszały się z krwią na jego twarzy. Nie miał zbyt wiele sił na przeżycie terroru Overlady.

Justine i Nico wspólnie poszli na poddasze i usiedli na ławce, mając w końcu czas tylko dla siebie.

-Cole już wie? - spytał

-Tak wie, że jest Potomkiem Wiary. Teraz tylko odkryć jednego potomka i trzy potomkinie i jak to powiedział Pedro, można się zjednoczyć i odzyskiwać wspomnienia

-Fakt, tylko boję się jednej rzeczy 

-Jakiej? - zauważyła, że posmutniał

-Że stracę Ciebie lub Pedra, a ja nie chce nikogo z was tracić - spojrzała na jego brązowe oczy

-Nie martw się Nico, nikogo z nas nie stracisz. Zawsze będę przy tobie - uśmiechnęli się do siebie i złapali się za rękę

-A jak dowiemy się kim są pozostali potomkowie, to jak się o tym dowiedzą? - spytał po dłuższej chwili milczenia

-Nie wiem, czas pokaże - po tych słowach oboje spojrzeli na okno

-Widzisz jaki piękny zachód słońca?

-Tak, jest po prostu przepiękny 

-Tak samo jak ty, słoneczko - zarumieniła się na te słowa

-Ty mój brazylijski romantyku - on też się zaruminił słysząc te słowa

-To był ciężki dzień 

-Ciężki dla wszystkich i trudny - położyła głowę na ramieniu ukochanego, a ten ją objął swoim ramieniem

-Kiedy mieszkałem w Rio De Janeiro, miałem pecha z kobietami

-Naprawdę, dlaczego? - spytała

-Bo chciałem znaleźć tą jedyną, ale każda mnie odrzucała

-Mogłyby teraz ci pozazdrościć - oboje się zaśmiali 

-Racja, teraz mam Ciebie i będziemy na zawsze razem, aż do końca, widzisz te gwiazdy?

-Tak są piękne, nigdy ich nie widziałam

-Czemu? - zapytał

-Bo zawsze bywałam sama i nikt nigdy mi ich nie pokazał

-Czasami ciężko jest uwierzyć w cuda, prawda Justine? 

-Tak i to w takie, które są nie do spełnienia, zgodzisz się ze mną? - nie usłyszała jednak odpowiedzi

-Nico? - zauważyła, że zasnął. Uśmiechnęła się pod nosem widząc, jak słodko spał, że nie chciała zbyt bardzo go budzić

-Dobranoc skarbie - popatrzyła na niego i po chwili zasnęła. Oboje spali tak słodko, że nic nie mogło ich  wybudzić z tego romantycznego snu. 

C.D.N.