Eva siedziała smutna przy martwej Selenie. Wciąż nie mogła uwierzyć, że straciła najlepszą przyjaciółkę, tym razem bezpowrotnie.

-Czemu to musiałaś być ty, a nie ja? - zadając sobie te pytania nagle przypomniała sobie o pewnym wydarzeniu.

*Siedziała sobie smutna na tarasie, gdy zajrzała do niej jej matka

-Co jest słonko?

-Bo ja nie mam nikogo kogo mogłabym kochać i jest mi z tego powodu smutno

-A ktoś ci się podoba?

-Bardzo podoba mi się Rafael, ale nie wiem czy on mnie też kocha, tak jak ja jego

-To czemu go o to nie spytasz?

-Boję się z że on mnie wyśmieje albo, że tego nie zrozumie

-Nie mów tak kochanie

-Ale to prawda mamo. Uważają, że brzydko śpiewam

-Córeczko, musisz wierzyć, że tak jest, inaczej się tego nie dowiesz - przytuliła się do mamy

-Dziękuje mamusiu*

Odzyskała wspomnienia o Magictopii i o swojej mamie. Popatrzyła na ciało Seleny i złapała ją za rękę.

-Mam nadzieję, że zobaczysz Magictopię z nieba i że tam jesteś ze swoją rodziną i że poznasz tam moją mamę, Władczynię Miłości - udało jej się pogodzić z tym, że jej nie ma, choć to nie było takie proste.

⭐⭐⭐⭐

Maria wraz z Morro siedziała na poddaszu i oboje ze sobą rozmawiali

-To co się stało jest straszne. Musi jej być naprawdę ciężko

-Przeżyła już tyle, że się jej dziwię

-Czemu?

-Bo daje radę to znieść, a ledwie co dała radę pozbierać się po śmierci Seleny

-Masz rację. Każdy ma jakieś przeznaczenie, które musi spełnić - gdy to powiedziała przypomniało jej się, kiedy to pierwszy raz powiedziała

*Siedziała w królewskiej bibliotece i czytała książki, kiedy zobaczyła swoją mamę

-Część mamusiu

-Część kochanie co czytasz?

-A takie baśnie braci Grimm, moje ulubione 

-O czym jest baśń którą czytasz? - usiadła obok małej Marii

-Czytam teraz o śpiącej królewnie, która zasnęła na 100 lat

-Jesteś miłośniczką książek córeczko

-To prawda mamusiu i wiesz co?

-Co takiego moja maleńka?

-Według mnie Emi jest bardzo do niej podobna. Czy źle mówię?

-Nie kochanie, wręcz przeciwnie, bo dobrze ją porównałaś

-Naprawdę?

-Tak. Emila czasami śpi do południa

-Tylko dlatego, że nie śpi nocami - przytuliła się do mamy

-Każdy z nas ma jakieś przeznaczenie, które musi spełnić. Sama to wymyśliłam

-Brawo, mądra z ciebie dziewczynka - malutka uśmiechnęła się do mamusiu

-Dziękuje mamusiu, że tak mówisz*

Jej wspomnienia o Magictopii wróciły. Pamiętała wszystko z tej krainy.

-W porządku?

-Tak Morro, tylko odzyskałam wspomnienia o Magictopii

-To super, może jak wszyscy potomkowie odzyskają wspomnienia to wtedy Donnie będzie chciał uratować Justine i Rafiego

-Też tak myślę skarbie - objęli się i pocałowali. Taki romantyczny widok można by było oglądać codziennie.

⭐⭐⭐⭐

Pixal przebywała w pokoju razem ze swoim chłopakiem. Nie wiedziała, że dzisiaj planował coś specjalnego dla swojej ukochanej.

-Czemu nie jesteśmy z resztą na dole w salonie?

-Bo coś przygotowałem dla nas - włączył romantyczną muzykę i sobie jej słuchali

-Muzyka pomaga wczuć się w romantyczny nastrój - gdy to powiedziała, pomyślała o pewnym zdarzeniu

*W sali muzycznej próbowała coś zagrać, ale coś jej nie wychodziło. Do pomieszczenia weszła jej mama.

-Co tu robisz?

-Próbuje stworzyć jakąś nową melodię, ale nie potrafię się skupić i ciągle mi coś nie wychodzi

-Naprawdę?

-Tak. Z godzinę już próbowałam i nic. Nigdy nikomu nie zaimponuje, jak się nie nauczę

-Pamiętasz co ci zawsze powtarzałam?

-Że trzeba się skupić i się wyciszyć, żeby wydobyć z siebie odpowiedni dźwięk

-Dokładnie, a teraz spróbuj jeszcze raz - za namową matki zaczęła grać na flecie, żeby wydobyć to co chciała i jej się to udało. Grała tak pięknie, że tą nową melodię, było słychać na cały ogromny pałac.

-Brawo kochanie

-Podobało ci się?

-Oczywiście, że tak córeczko

-Dzięki mamo. Muzyka zawsze pomaga wczuć się w odpowiedni nastrój - przytuliła się do mamy, bo naprawdę bardzo ją kochała

-Kocham cię mamusiu*

Magictopia wróciła do jej pamięci. Przypomniała sobie mamę i to, że kiedyś grała na flecie.

-Przypomniałaś sobie?

-Tak Zane. Odzyskałam wspomnienia o tej krainie i grałam kiedyś na flecie

-To fajnie, a poza tym mam do ciebie pytanie - pokazał jej pierścionek i zapytał

-Pix, wyjdziesz za mnie? - srebrnowłosa była w szoku, ale i tak wiedziała co powiedzieć

-Pewnie, że tak - białowłosy założył jej pierścień na palec i się pocałowali. Dziewczyna nie dość, że odzyskała wspomnienia to jeszcze Zane jej się oświadczył i od tej pory byli już coraz bliżej ślubu.

⭐⭐⭐⭐

Czarnowłosy siedział w pokoju myśląc, co mógłby dać swojej narzeczonej w prezencie.

-Wiara czyni cuda, szczególnie w takich chwilach - przypomniał sobie moment z przeszłości

*W swojej komnacie chciał napisać list do sympatii, jednak bał się, że ona go odrzuci. Ojciec przyszedł do jego pokoju.

-Co robisz synu?

-Próbuje napisać list do pewnej dziewczyny, ale nie wiem czy odwzajemni moje uczucia

-Dla kogo jest ten list?

-Dla córki Władczyni Magii

-Czyli dla Emi?

-Tak, ale się boję, bo...nie jestem pewny czy ten list jej się spodoba

-Czemu tak uważasz synku?

-Bo jej pewnie się nie spodoba mój liścik miłosny

-Jestem pewny, że jej się spodoba ten list. W końcu wiara czyni cuda, szczególnie w takich sytuacjach jak ta - chłopak przytulił się do taty

-Ty zawsze wierzysz we mnie i za to ci dziękuje tatusiu*

Odzyskał wspomnienia, które stracił. Wiedział też co jej da.

-Przecież ona lubi róże. Może w kwiaciarnii będą jakieś fajne - wyszedł z pokoju i poszedł do kwiaciarnii po kwiatki dla siostrzyczki.

⭐⭐⭐⭐

Eweni była ze swoim narzeczonym w pokoju i spędzali ze sobą czas.

-Jak się czuje twój przyjaciel?

-Kiepsko, nadal jest mu smutno z powodu Justine. Chciałbym go pocieszyć, ale nie wiem jak

-Mówi się, że jeżeli widzisz kogoś smutnego, to trzeba go pocieszyć najlepiej jak tylko możesz - po tych słowach przypomniała sobie sytuację, jaką kiedyś miała

*Blondynka siedziała w pałacowej jadalni myśląc jak pocieszyć swojego brata. Zauważyła, że jej mama weszła do pomieszczenia.

-Czemu jesteś smutna?

-Brat jest smutny i nie wiem jak go mogę pocieszyć

-A czemu jest zmartwiony?

-On boi się tego, co będzie jeśli Gestela napadnie na nasz pałac

-Próbowałaś go pocieszyć?

-Zawsze mi to kiepsko wychodzi. Poza tym nie wiem jak to mam zrobić

-Nie martw się, dasz radę go pocieszyć

-Naprawdę?

-Oczywiście, że tak

-Skąd to wiesz mamusiu?

-Jeżeli ktoś jest smutny i widzisz, że coś jest nie tak. To trzeba pocieszyć najlepiej jak tylko możesz i robić to dotąd, dopóki się nie uśmiechnie - córeczka przytuliła się do mamy

-Dziękuje mamusiu*

Wiedziała teraz wszystko i pamiętała. Przypomniała sobie dosłownie wszystko.

-Coś się stało kochana?

-Tak Pedruś, przypomniałam wszystko. Pamiętam naszą mamę, Magictopię i chciałam cię jeszcze raz przeprosić za to, że wtedy ci nie uwierzyłam i cię uderzyłam

-Już dawno o tym zapomniałem i nic się nie stało - przytulił ją do siebie

-Ważne, że cię mam nie tylko jako narzeczoną, ale też jako siostrę - pocałowali się bardzo namiętnie i się tego nie wstydzili. Ważne, że są razem i nic już tego nie rozdzieli.

⭐⭐⭐⭐

Donnie siedział u siebie w pokoju i dalej zastanawiał się nad słowami, które powiedziała do niego Justine przed porwaniem.

-Powiedziała, że Magictopia istnieje, a tak naprawdę jej nie ma. Nie wolno mówić, że coś nie istnieje jak się tego na oczy nie zobaczy - przypomniał sobie te słowa w pewnym wspomnieniu

*Siedział w komnacie i razem z ojcem pomagał w sprzątaniu.

-Tato, czy myślisz, że inne krainy taka jak nasza też istnieją?

-Oczywiście synu. Przecież nie jesteśmy jedyni którzy żyją na tym świecie

-Tak samo jak w kosmosie?

-Dokładnie. Nawet najdziwniejsze światy, które jeszcze nie zostały odkryte czy zaginione królestwa do odnalezienia

-Ale nigdy o nich nie słyszeliśmy, to znaczy, że nie ma innych krain oprócz naszej

-Nie wolno mówić takich rzeczy, że coś nie istnieje dopóki się tego nie zobaczy na oczy - spojrzał z powagą na syna

-Przepraszam po prostu nigdy nie wiedziałem o innych krainach

-Jeżeli kiedyś spotkasz osoby z innych światów, to będziesz musiał ich zrozumieć

-Dobrze tato, obiecuję*

Teraz wiedział, że miała rację we wszystkim, zwłaszcza w tym, że Magictopia istnieje.

-Ależ ja byłem głupi, że jej nie nie uwierzyłem wtedy. Czasu nie da się cofnąć, a jaka szkoda - miał wyrzuty sumienia, ale wiedział też i zrozumiał, że uratuje swoją siostrę i przyjaciela z niewolnictwa wrogów.

⭐⭐⭐⭐

Nico siedział załamany w swoim pokoju i myślał jak pomóc uratować Justine.

-Muszę jej pomóc, tylko nie wiem jak. Nadzieja umiera ostatnia - do jego głowy weszło ciekawe wspomnienie

*Był na sali tronowej razem z tatą i patrzyli na tron dla króla i królowej.

-Tatusiu, czy kiedyś zasiądę na tym tronie razem z Justine?

-Tak mój synku. Oboje jesteście sobie przeznaczeni nie tylko jako małżonkowie, ale i jako następcy tronu

-Bardzo się cieszę, że będę za parę lat królem

-To dobrze, że się cieszysz

-Mogę cię tato o coś spytać?

-Tak, a o co synku?

-Co będzie jak Królowa Mroku zaatakuje?

-Tym na chwilę obecną nie musimy się martwić, ale jeżeli do tego dojdzie, to ty i Justine ocalicie Magictopię

-A jak się nie uda?

-Nadzieja umiera ostatnia mój drogi, zapamiętaj i kieruj się tą myślą w przyszłości nieważne gdzie będziesz

-Dobrze tato, nie zawiodę cię*

Wspomnienia wróciły do jego umysłu. Pamiętał już wszystko związane z magiczną krainą.

-Może i jesteś gdzieś indziej, ale teraz pamiętam wszystko i byliśmy od dawna sobie przeznaczeni. Ocalę cię moja Tysieńko - wierzył, że uda im się ocalić przyjaciół na czas.

⭐⭐⭐⭐

Emi rozmyślała nad tym wszystkim i tym co teraz będzie.

-Sama nie wiem co robić. Zawsze trzeba wierzyć w cuda, nawet gdy jest za późno - przypomniało jej się ważne wspomnienie.

*Chodziła po pałacu razem ze swoją mamą martwiąc się pewną rzeczą.

-Słoneczko, coś się stało?

-No bo, czemu ja nie zostałam następczynią tronu?

-Bałam się, że sobie nie poradzisz z rządzeniem, poza tym tak mówi legenda

-Jaka niby legenda?

-O przyszłych następcach tronu

-Też chce pomóc swojemu królestwu i przyjaciołom. To nie jest sprawiedliwe

-Może Agavion zgodzi, żebyś była jej doradczynią lub damą dworu albo nawet księżniczką

-Naprawdę?

-Oczywiście drogie dziecko. Zawsze trzeba wierzyć w cuda, nawet jeśli jest za późno na nie

-Będę w to wierzyć mamo, zawsze*

Pamiętałam już wszystko. Nawet to, że nie będzie następczynią.

-Szkoda, że to nie ja będę królową, ale może Justine powierzy mi jakąś funkcje, kto wie - usłyszała pukanie do drzwi

-Mogę? - wiedziała do kogo należał ten głos

-Wchodź braciszku - wszedł do pokoju i dał jej kwiaty

-To dla ciebie

-Och Cole, te czerwone róże są wprost przepiękne. Dziękuję skarbie - objęła go i pocałowała, a ten to odwzajemnił. Oboje byli w sobie naprawdę zakochani.

⭐⭐⭐⭐

Justine i Rafi wciąż czekali na ratunek. Do ich celi podszedł Nigel, ale nie miał co ciekawe złych zamiarów.

-Przyszedłeś nas zabrać do Overlady na katowanie?

-Nie - oboje byli zdziwieni jego odpowiedzią tak bardzo, że aż popatrzyli zdumieni na siebie

-To co powiedziałeś Rafael, było mądre i przekonujące. Wtedy zrozumiałem swoje błędy jakie popełniłem i teraz chce to naprawić. Przepraszam za wszystko co zrobiłem w przeszłości - oboje wiedzieli, że nie kłamał i mówił to z serca i zupełnie szczerze

-Nie wiem jak moi przyjaciele na to zareagują, ale ja i Justine ci przebaczamy wszystko

-Dziękuję wam. Overlady też kiedyś była dobra

-Kiedyś?

-Tak i miałeś rację, że ma w sobie dobro. Ona nie umie z siebie tego wydobyć. Mogę jej w tym pomóc

-Dobry pomysł Nigel i tak zrób

-Mam nadzieję, że oni po was wkrótce przyjdą

-Też mamy oboje taką nadzieję

-Od teraz i zawsze będę po waszej stronie - po tych słowach odszedł zostawiając ich samych. Byli zaskoczeni, że Nigel się zmienił, ale to był też dobry znak, że nawet zła osoba może zmienić się na dobrą. W między czasie Justine przypomniała sobie coś ważnego.

*Siedziała w swojej komnacie razem ze swoim ojcem.

-Coś cię gnębi córeczko?

-Tak tatusiu, cieszę się, że ja i Nico będziemy przyszłymi władcami, ale..Emi nie była z tego zadowolona

-Zauważyłem

-Boję się, że...znienawidzi mnie ona przez to

-Czemu tak uważasz?

-Bo ciocia Natalie mówiła, że Emila bardzo chciała zostać królową Magictopii, ale przez to, co było podczas narady Władców, będzie o to zazdrosna

-Kochanie, kiedyś będziesz musiała jej pomóc się z tym pogodzić. Poza tym Władczyni Magii chciała, żebym się ciebie spytał o to, czy ona mogłaby ci pomagać w rządzeniu krainą?

-Tak tato. Ona ma dużo pomysłów. Na pewno jej o tym powiem

-Powiesz jej w swoim czasie

-Dobrze tatusiu, tak właśnie zrobię*

Przypominając sobie to miała łzy w oczach, a Rafi to zauważył.

-W porządku?

-Obiecałam ojcu, że powiem Emi o tym, że będzie ona mogła być moją doradczynią, a do tej pory tego nie zrobiłam i teraz jest mi z tym wstyd - czarnowłosy nic nie powiedział i dotknął jej ramienia

-Powiesz jej kiedy będziesz gotowa. Lepiej późno niż wcale

-Masz rację. Dzięki Rafael. Ty masz zawsze dobre rady - ich spokój został przerwany przez Overlady, która weszła do ich celi.

-Czego znowu chcesz?! Jeszcze ci mało?!

-Nie pyskuj - uderzyła ją w brzuch tak mocno, że aż jęknęła z bólu

-Zostaw ją Overlady!! Czemu to robisz?!

-Dla przyjemności - po tych słowach wyjęła nie jeden, a dwa bicze, po czym zaczęła ich katować jednocześnie. Potworny ból przeszywał ich ciała z którego lało się morze krwi. Tym razem oboje cierpieli jednocześnie, ale Rafi po tylu torturach tracił ostatnie swoje siły jakie mu zostały. Z kolei Justine również traciła siły, tak samo jak on. 

-Macie coś jeszcze do powiedzenia?

-Oni...nas...uwolnią

-Tak myślisz, naiwna dziewczynko. Nie przyjdą po was, a jeśli już to znajdą was martwych - Rafael miał tego dość. Ledwie zdołał wstać i spojrzał na Overlady.

-Kłamiesz....Oni...nas....u-uratują.....i...znajdą...nas..ży-...żywych....a...dobro...w...końu...wy-wygra...nad...złem....i....cały....ten...k-k-koszmar...się....wreszcie.....skończy.. - ledwie co mógł powiedzieć te słowa przez to, że był cały we krwi. Ciemnowłosa się wnerwiła i nie mogła już tego znieść. Wyjęła swój ostry miecz i spojrzała na czarnowłosego

-Ty i ta twoja "nadzieja". Wciąż w to wszystko wierzysz. Zamilcz w końcu!! - po tych słowach wbiła miecz w pierś Rafiego tak mocno, że aż krzyczał z bólu, a po chwili padł na ziemię.

-RAFI!!! - Justine nie mogła na to wszystko patrzeć

-A ty cicho!! - znowu uderzyła brunetkę w brzuch, spojrzała jeszcze raz na nich i schowała swoje bicze oraz miecz

-Później do was zajrzę, o ile będziecie jeszcze żyć - wyszła z celi zamykając ich na klucz i sobie poszła. Potomkini Tajemnicy była osłabiona i ledwie doczołgała się do Rafiego, który ledwie dyszał.

-W....w porządku?

-T-tak....T-tysia....n-nie..wy-wytrzymam....długo

-Nie...mów....tak....z-znajdą....nas....zobaczysz......

-M-miejmy...t-taką....n...na...nadzieję - po tych słowach stracił przytomność z powodu ran i wyczerpania. Brunetka ledwie próbowała go obudzić, ale bez skutecznie.

-R-r-rafi... - ledwie powiedziała jego imię i złapała go za rękę, po czym padła obok niego na ziemię i straciła przytomność z tego samego powodu co on. Oboje byli wykończeni i nie mieli już prawie żadnych sił, a z ich oczu, pomimo, że byli nieprzytomni leciały łzy, które się mieszały z krwią na ich coraz bardziej bladych twarzach. Nie mieli zbyt wiele czasu, a ten czas coraz szybciej ucieka.

C.D.N.

Czarna_Kocia dziękuję za wiarę we mnie, że skończę ten rozdział.