Kinabukasan abala ang lahat sa pakikinig sa kasalukuyang nagtuturo sa normal subject. Upang hindi mahalata ng ibang estudyante na kakaiba ang Section ng Meta. Itinuro rin sa kanila ang mga subject na gaya ng pangkaraniwan. 

Na tumunog ang bell nagsilabasan ang mga estudyante maliban sa nag-iisang babae na iwan. May seryuso ekspresyon nakatingin sa bintana. 

“Laura, anong ginagawa mo dito? Oras na para sa sunod na subject. Omygosh math...!” saad ni Iza. 

“Eh ano naman?” 

“Alam mo naman hirap ako pagdating sa solving.” 

Tumayo si Laura na lumapit si Iza. Sabay ang dalawa lumabas ng silid patungo sa sunod na subject. Wala sa mood si Laura na makipag usap.  Kahit nainis na ito si Iza wala siyang magawa kung hindi mag salita ukol sa math. 

“Nandito na pala tayo.” 

“Tapos?” 

“Hindi ko alam kung bakit ganyan ka, Laura. Pero sana naman kung may problema ka pinagdadaanan huwag ka mahiya mag kwento sa akin.” 

“Okay.” 

Magkalayo ang bawat upuan  kasama ang mesa. Mahigpit ang guro nila sa math, gusto nito palagi may natutunan ang kaniyang mga estudyante upang hindi ito mapahiya lalo na sikat ito na guro. 

“Good morning!” masiglang boses na bati ng guro sa kanila. 

“Good morning ma'am.” 

“Nandito lang ako para mag bigay ng assignment dahil isang linggo ako mawawala dito sa school, kaya napag isipan ko mag bigay ng mga solving problem. Alam kong basic lang ito para sa iyo.” 

“Princes Nadia, sa iyo ko ibinigay ang assignment at ikaw na bahala nito. Thank you.” 

Pagkatapos maingay kay Princess Nadia. Nag salita muli ang guro upang Ipagbigay alam na ang pasahan sa assignment sa kaniyang pagbabalik. Lumabas na ito na hindi nag paalam. 

“Send ko na lang gc about sa assignment!” 

Sumang ayon ang lahat sa sinabi nito. “Wala naman tayo next subject kaya pwede na tayo lumabas. Sa hindi nakaka alam nakasulat sa rule sa paaralan nito. Good bye everyone, see you tomorrow.” una lumabas ng silid si Princess Nadia. 

Napansin ni Laura si Diego na tumayo kaya nagmamadali siya lumapit para itanong ang nangyari noong unang araw ng klase. 

“Diego?” 

“Yes?” walang kabuhay buhay na saad nito. 

“Anong ba nangyayari sa iyo last time? Muntik na ako doon ah,” reklamo ni Laura. 

“I'm so sorry, Luara. Hindi ko sinasadya ang nangyari, lahat naman tayo may tinatagong secret. Mauna na ako sa iyo.” 

Naiwan tulala si Laura. “Secret?” wala sa sarili banggit nito. Tinapik naman siya ni Iza kaya na tauhan siya sa mga bagay bagay at naalaala ang sinabi ng guro noong first day. 

“Wala ba kayo balak lumabas dyan? Kayo na lang tao sa loob.” 

“Nandito naman pala ang roommate mo, Luara. Annabell ikaw na bahala kay Laura Ah.” 

Hindi sumagot si Annabell sa halip tumango lang ito.  Sabay ang dalawa lumabas samantala si Annabell naghihintay sa labas.  Bago mag hiwalay si sina Laura at Iza, nagpaalam si Laura subalit mababa ang boses nito. 

Habang sa kalagitnaan ng paglalakad napahinto si Laura na may nararamdaman kakaiba sa palibot. 

“Ayos ka lang?” 

“Huwag mo na ako pansinin, Annabell. Ayos lang ako, salamat.” 

“Okay sabi mo eh.” 

Nakarating sila ng dorm na bukas na naman pintuan. 

“Sorry Laura baka magtaka kung bakit bukas na naman ang pintuan. Ang mga kalaro ko lang siguro ang nagbubukas.” 

Pumasok ang sa loob saka sabay binuksan ang pintuan ng pinto ng silid nila. “ Yan ba ang sumpa mo?” wala sa sarili tanong nito. 

“Siguro, pero next time ko lang i kwento sa iyo.” 

“Sige.” 

Pumasok si Laura na may blankong ekspresyon. Hindi siya nakaramdam ng kahit anong emosyon sa hindi malamang dahilan.  Ito yun pinaka ayaw niya sa lahat ang maging empty. Hindi man siya nakaramdam ng lungkot o pag ka miss sa magulang nasa Pilipinas pero kung kapalit naman ng ganitong emosyon, gusto na lang matulog ni Laura upang hindi makaramdam na parang wala lang. 

Abala ang lahat ng mga guro sa Meta section sa isang problema kinakaharap nila. Ang lahat may seryoso ginagawa sa mga gawain ibinigay sa kanila ng principal. 

“I don't know, what if i thi—” 

Na alerto ang lahat na makita sa Flat Screen TV ang kasalukuyang nakikita nila sa isang sulok ng silid sa dorm na walang estudyante nakatira. Na bigla sila na may mabilis dumaan sa camera na isang nilalang. 

“Baron, follow me!” bakas sa boses ng principal na parang may kinatatakutan. Nag lakad ang principal ng doretso palabas ng silid. 

Sumunod ang lalaki sa principal na hindi sinubukan mag tanong. Alam naman ni Baron kung sisigaw ang principal. Nakasalubong nila ang Guidance Counselor na abala sa pag tingin sa record book nito. 

“Ms. Villasco,” tawag sa mababang tinig ng principal. 

Huminto ang babae saka tumingin sa harap at kasabay na sinara ang record book. 

“Yes?” 

“Did you get it?” 

Napakunot noo ang Guidance Counselor. “Sorry. I don't know.” Nanliit ang mga mata nito. 

Nakarating ang dalawa sa kinatatayuan ng Guidance Counselor. “Ms. Villasco. Did you forget about the vacant dorm?” taas kilay na saad ng principal. 

Nakahinga ng maluwag ang Guidance Counselor na malaman kung ano ang tinutukoy nito. 

“I apologize. Hindi ko kaagad nakuha ang gusto mong itanong sa akin. Yes, Ms. Principal. There is nothing different from the book I've seen, in the vacant dorm. According to your preferences, I took it to show you.” 

“Ito ba ang tinutukoy mo?” 

Nasunog ang pabalat ng record at lumitaw ang tunay na pabalat nito. Pabalat na nabuo ng mga buto na kung ano man. Ibinigay ito ng Guidance Counselor sa principal na kaagad naman ito tinanggap. 

“You don't really disappoint me. Thank you.” 

Nagmamadali umalis ang Guidance Counselor sa takot na bigla mag iba ang mood ng principal. Bago ito tuluyan makalayo napasulyap pa ito kay Baron. 

“Baron because you are the meta adviser. Ipagkatiwala ko sa iyo ang aklat upang hindi ka mahirapan malaman ang mga sumpa dala-wala ng bawat estudyante. I know it's hard but I believe you. Kaya mo yan!” 

Lumapit si Baron sa principal. Tinanggap naman niya na ibigay sa kaniya ang libro. Tinapik sa balikat si Baron ng principal bago mag lakad papalayo. 

“Ngayon lang ito sobrang seryuso ng principal. Sigurado ako may matinding pangyayari na hindi kanais-nais sa paaralan ito.” 

Itinago ang libro ni Baron sa kaniyang bag na dala-dala. 

Samantala sa loob ng silid ni Annabell tulala ito nakatingin sa mga manika nakapila sa kaniyang harapan. Natauhan na lang siya na may kumatok sa pinto. 

Hindi naman nakasarado ang pinto. “Pasok!” Dahan-dahan naman bumukas ang pinto at pumasok si Laura na may dala juice. 

“Oh bakit naparito ka?” bungad na saad ni Annabell. 

“May itatanong lang sana ako sa iyo.” 

“Ano ba yun?” 

“Matagal ka na ba dito?” 

“Yes. Why?” 

“May dark side or nakakatakot nangyari sa paaralan ito?” 

Napakunot noo si Laura na tumawa si Annabell. Tumahimik naman ito agad napagtanto bago lang pala si Laura sa paaralan. 

“Ang masasabi ko lang sobrang hindi mo magugustuhan kong aalamin mo pa.” 

“Bakit naman?” 

“Mapanganib ang bawat impormasyon na iyong matutuklasan. Pasensya ka na hindi ko maari sagutin. Don't worry, nasasagot ang mga katanungan sa library. Hanapin mo lang ang black at white na book cover nito. Hindi ko alam ang pamagat pero sundin mo na lang sinabi ko. Sa pagka alaala ko may krus na simbolo yun.” 

Natahimik si Laura na marinig ang ilang impormasyon nalaman niya. Napagtanto niya, mali ang kaniyang akala na mapanganib pero lubhang mapanganib. 

“Pahingi ako ng Juice mo.” 

Ibinigay ni Laura ang isang bote kay Annabell. Binuksan ni Annabell ang takip ng bote saka uminom. Nang maubos, palihim siya ngumiti. 

“Baʼt na tahimik ka dyan?” 

“A-Ah may na ala-ala lang ako. Ma iba tayo ng usapan. Ano ba talaga sumpa meron ka?” 

Sa isip-isip ni Laura kung hindi dahil sa kaniyang kakayahan baka mahirapan siya makausap itong si Annabell at lalong na sa ibang estudyante. 

“Sorry. I have no courage to tell you about me. Pero sasabihin ko sa iyo kung paano ko nalabanan ang sumpa ko.” 

“Kung napapansin mo maraming manika ang sa silid ko.” Itinuro ni Annabell ang mga manika niya. “Dahil sa pamamagitan niyang na iwasan ko ang panganib. Ang ma ipayo ko lang sa iyo, hanapin mo ang kahinaan ng kung sino man ang gumagambala sa iyo.” 

“Thank you for advised. Pupunta na ako sa library, thank you ulit.” 

Nag paalam na si Laura bago lumabas ng silid. Hindi sumagot si Annabell sa halip kumway lang ito habang tumatango. 

“Sana makaligtas ka, Laura,” bulong ni Annabell. 

Na mag sarado ang pinto, bumalik si Annabell sa kaniyang ginagawa. Ngunit hindi siya makapag pokus na maalaala ang mukha ni Laura nakangiti. 

“Sana maging maayos ang pananatili niya dito. Hindi ko na dapat siya inaalaala. Kailangan ko mag pokus muli ng sa ganoon maiwasan ko muli ang naka abang na panganib.” Dahan-dahan pinikit ang mga mata nito. Lumuhod sa harapan ng mga manika kasabay ang pagsasalita ng hindi maintindihan na wika. 

Samantala sa loob ng library kasalukuyang naghahanap ng libro si Laura. “Black and White? Wala naman ako nakita na may ganoon book cover.” nakuha ang kaniyang atensyon na may nalaglag na libro malapit lang sa kaniya. 

Nagmamadali naman siya nag lakad at dinamput niya ito na makarating sa harap nito. “Kakaiba ang libro. Kulay itim at pula ang cover nito. May hugis puso sa gitna ng cover na parang kulay dugo. May title na... Ang hirap naman basahin nito. Interesting ito, ang book cover sadyang kakaiba. Bongga may mga ugat pa sa gilid ng libro.” Binuklat niya ang libro pero na bigla siya na wala naman laman. Nag palipat siya ng pahina pero ganoon pa rin ang nangyari. 

“Kahit walang laman, gusto ko pa rin ito hiramin.” 

Napalingon siya sa likod na marinig ang yabag ng paparating sa kaniya pero wala naman tao siya nakita. Napahinto ang kaniyang mga mata sa isang libro na walang mga katabi, nag iisa lang ito. Sa old section na lalagyan nito. 

“Binggo ito na ang hinahanap ko. Bakit ganoon wala rin pamagat. Mamaya ko na ito basahin pag-uwi ko sa dorm.” 

Nagtungo si Laura sa may-ari ng library. Huminto siya na makarating sa harap nito. “Excuse me.” tumigil sa pagsusulat ang matandang lalaki. Inaangat ang ulo nito. Bumungad sa kaniya ang masamang tingin pero nakangiti. 

“Yes?” 

“Pwede ko ba ito mahirap.” sabay lapag niya sa mesa para ipakita. 

Napakunot noo ang matanda na makita ang dalawang libro. “Hindi pagmamay-ari ng library ang mga librong yan. Kung gusto mo, sa iyo na lang.” Bumalik naman ito sa pagsusulat na matapos mag salita. 

“Maraming salamat.” 

Kahit nagtataka sa sinabi ng matanda. Minabuti niya dalhin na lang kaysa may ka kuha ng iba.