Kiedy się budzę, druga strona łóżka jest pusta.

- Chciałem zamówić ci śniadanie, ale nie wiem, co lubisz.

Ziewam, przeciągam się.

- Hmm, chciałabym dużo kawy, owsiankę i omleta po hawajsku – wymieniam z uśmiechem.

- Fuj! Ananas i szynka? Jak można jeść takie paskudztwo! – krzywi się, siadając na brzegu łóżka.

- I to mówi facet, który pije krew, prosto z żyjącego ciała? – komentuję, wygrzebując się z pościeli.

- Chyba... masz rację? – mówi niepewnie, patrząc na mnie z rozbawieniem.

Zabieram swoją torbę i idę się odświeżyć. Kiedy wracam, zauważam tacę z parującym jedzeniem. Siadam na łóżku i zaczynam jeść. Czuję na sobie jego wzrok. Podnoszę więc głowę i go obserwuję.

- Wampiry nie mogą jeść?

- Mogą, ale nie chcą. Wszystko smakuje dla nas jak ziemia do kwiatów.

- Jak smakuje ziemia do kwiatów? – pytam z rozbawieniem.

- Ohydnie – odpowiada, krzywiąc się.

Biorę łyk kawy.

Rozmyślam, skupiam się i analizuję wydarzenia wczorajszego dnia.

- Jak wygląda plan na dzisiaj? – pytam, odkrywając miseczkę z owsianką.

- Po zmroku jesteśmy umówieni z Maritą. Wnioskując z tonu jej głosu, nie jest tym faktem zbyt zachwycona – informuje, sięgając do kieszeni. – Dlatego chciałbym, żebyś miała to przy sobie.

Wyciąga w moją stronę czarne, podłużne pudełko.

Wychylam się, odbieram pakunek, odkładam tacę z jedzeniem i go otwieram.

To sztylet. Wygląda na bardzo stary i ciężki.

- Srebro – wyjaśnia Fabian. – Wystarczające, byś w razie kłopotów, mogła się obronić.

Oglądam ostrze i gorzko przełykam ślinę.

- Myślę, że nie będzie ci potrzebny – kontynuuje – ale chcę, żebyś go wzięła.

Patrzę na niego i zastanawiam się przez moment, a następnie chowam sztylet do kieszeni kurtki.

- Dziękuję – mruczę cicho.

***

Około północy opuszczamy hotel i idziemy w stronę "Boutique du Vampyre". Ulice są zatłoczone, a turyści chichoczą głośno, cały czas gestykulując. Przepychamy się przez tłum i docieramy do celu. Miejsce wygląda na zamknięte, w żadnym z okien nie pali się światło. Spoglądam na Fabiana, a on kieruje mój wzrok na wąskie przejście między budynkami. Przeciskamy się i docieramy do ledwo widocznych drzwi. Fabian łapie za klamkę i otwiera je przede mną. Przechodzę przez próg i idziemy schodami w dół, a gdy jestem już prawie przy końcu, zrównuje się ze mną i łapie za rękę, splatając swoje palce z moimi. Nie zdążam zareagować, gdyż wchodzimy do ogromnej sali, wypełnionej po brzegi, nadnaturalnymi stworzeniami. Rozglądam się nerwowo. W tle gra jazzowa muzyka, pomieszczenie jest tłoczne i sprawia wrażenie tętniącego mistyczną energią. Każdy z obecnych wydaje się być w dobrym humorze, bawiąc się i rozmawiając. Instynktownie napinam wszystkie mięśnie, obserwuję i przysuwam bliżej Fabiana. Rzuca mi ukradkowe spojrzenie i obejmuje mnie ramieniem, przytulając do siebie. Dochodzimy do kolejnych drzwi, które jakby czekając na nas, otwierają się zapraszająco.

- Steve, Anne, Fangine – wita trójkę wampirów, stojących naprzeciwko nas, zmniejszając swój uścisk, ale nie puszczając mnie całkowicie.

- Fabian – odpowiada pogardliwie kobieta. – Czym zawdzięczamy sobie tę przyjemność?

- Przyszliśmy do Marity. Jestem pewien, że was o tym uprzedziła.

Wampirzyca robi zniesmaczoną minę i wskazuje na drzwi za sobą.

- Tędy – oświadcza.

Idziemy we wskazanym kierunku i wchodzimy do środka.

Na ogromnym łożu, leży ubrana jedynie w bieliznę roześmiana kobieta, w towarzystwie trzech nagich mężczyzn, obsypujących ją pocałunkami po całym ciele. Dziewczyna wydaje dźwięk rozkoszy, gryząc jednego z nich w przegub dłoni. Pościel w wielu miejscach naznaczona jest krwią, ale nikt zdaje się tego nie zauważać. Dostrzega nas i wypuszcza kolejne jęknięcie, jakby fakt, że jest obserwowana, sprawiał jej dodatkową przyjemność. Odpycha mężczyzn od siebie i wstaje powoli, na co jej towarzysze reagują niezadowoleniem.

- Fabian! – krzyczy radośnie i skacze na niego, owijając w pasie nogami, po czym składa wygłodniały pocałunek na jego ustach. – Tęskniłam!

Odstawia ją powoli na ziemię i uśmiecha się niepewnie.

- Witaj Marita, mam nadzieję, że nie przeszkadzamy? – pyta, wskazując głową na jej kompanów.

Kobieta uśmiecha się grzesznie i zawija kilka włosów wokół palca.

- Możesz do nas dołączyć, jeśli chcesz.

- To kusząca propozycja, ale goni mnie czas. Chciałbym cię o coś zapytać, jeśli nie masz nic przeciwko?

- Nuda, nuda, nuda – mamrocze, obracając głowę i siada na brzegu łóżka, na co mężczyźni przysuwają się błyskawicznie i znów zaczynają pieścić jej ciało.

- Poszukuję Siggara, możesz opowiedzieć mi o waszym ostatnim spotkaniu? – kontynuuje, ignorując jej zachowanie.

Marita wydaje jęk niezadowolenia i rzuca mu nieznośne spojrzenie.

- Spędziliśmy ze sobą kilka upojnych nocy, po czym zniknął bez słowa. Nie toleruję takiego zachowania. Jak go spotkasz, możesz mu powiedzieć, że nie jest tu mile widziany.

- Wiesz, dokąd poszedł?

- Nie i nie obchodzi mnie to! Nikt nie ma prawa tak traktować Marity! – krzyczy oburzona, po czym wstaje i zaczyna chichotać i tańczyć, jakby jej złość natychmiast wyparowała. – Zostaw nas samych – zwraca się do mnie.

- Ona nigdzie nie wychodzi – oświadcza Fabian, zanim zdążam zareagować.

- Niech się stąd wynosi! – zaczyna krzyczeć i rzucać w niego wszystkim, co wpadnie w jej ręce.

Doskakuje do mnie błyskawicznie i szepcze do ucha:

- Zaczekaj na zewnątrz. Za chwilę do ciebie dołączę.

Podbiega do niej i łapie za nadgarstki, lekko nią potrząsając.

Wychodzę.

W przylegającym pokoju zastaję tę samą trójkę wampirów, która przywitała nas kilka minut temu.

- Spragniona? – mruczy jeden z mężczyzn, wykrzywiając usta w uśmiechu i pokazując swoje długie, białe kły.

Zostawiam ich w pośpiechu i wchodzę do ogromnej sali, wypełnionej po brzegi nadnaturalnymi stworzeniami. Obracają głowy w moją stronę, zapewne przyciągani odgłosem mojego galopującego serca. Wkładam rękę do kieszeni, rozglądam się, wyczuwam palcami zimne ostrze. Ściskam mocno za rękojeść sztyletu i szybkim krokiem idę do wyjścia. Wbiegam na górę, biorąc po dwa stopnie naraz i wyskakuję na zewnątrz. Opieram się o chłodne mury i próbuję ustabilizować swoje tętno; biorę powolne, głębokie wdechy powietrza.

- Przerażające, co? – przemawia męski głos za moimi plecami.

Obracam się gwałtownie. Jest wysoki, szczupły i umięśniony. Po jego bladej skórze i unoszącej w powietrzu ciężkiej energii stwierdzam, że nie jest człowiekiem.

- Chciałabym zostać sama – odpowiadam spokojnie, moje serce zaczyna bić jeszcze szybciej.

Nieznajomy rechocze gardłowo i robi krok w moją stronę.

Chcę się cofnąć, ale jedyne co robię, to przysuwam do twardej ściany za moimi plecami. Utknęłam.

- Dokąd się tak spieszysz? – kontynuuje, oblizując wargi i przybliżając do mnie jeszcze bardziej.

Rozglądam się nerwowo. Obserwuję, śledzę i badam miejsce, w którym stoję. Wyszukuję choćby najmniejszego, działającego na moją korzyść szczegółu. W pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby mi pomóc. Jesteśmy sami. Mężczyzna jest coraz bliżej mnie. Zaciskam palce na srebrnym nożu w swojej kieszeni.

- Czego ode mnie chcesz? – pytam, starając się, aby mój głos brzmiał na tyle pewnie, na ile to możliwe.

- Poznać cię bliżej, oczywiście – oświadcza nonszalancko, przysuwając głowę do mojego ucha.

Przełykam głośno ślinę i z całej siły wbijam sztylet w jego szyję. Wampir wydaje gardłowy jęk, odpycham go rękami i biegnę przed siebie. Zdążam zrobić kilka kroków, zanim łapie mnie za nogę i przewraca. Zaczynam kopać powietrze wokół siebie i próbuję odczołgać jak najdalej, wbijając łokcie w ziemię. Mężczyzna rzuca się na mnie i wystawia ostre kły. Zamykam oczy w oczekiwaniu na ból, ale nic takiego nie następuje. Słyszę huk i podnoszę głowę.

- Uciekaj stąd! – krzyczy Fabian, a na jego twarzy maluje się wściekłość.

Wstaję oszołomiona i biegnę przed siebie. Zastygam, słysząc donośny ryk.

Obracam głowę, mężczyzna nie jest już sam. Dwóch innych wampirów pojawiło się, żeby mu pomóc i całą trójką skoczyli na Fabiana.

Wydaję głośny krzyk, momentalnie zakrywam dłonią usta.

Mężczyźni wymachują rękami, próbują zadać mu cios. Jest szybszy i udaje mu się uniknąć uderzeń. Wampiry skaczą wokół niego, jakby właśnie zdały sobie sprawę z siły swojego przeciwnika. Powinnam uciekać, ale nie mogę. Nie chcę zostawić go samego, nie kiedy walczy w mojej obronie. Fabian wydaje głośny jęk i upada na ziemię. Cała trójka rzuca się na niego i zaczynają kopać i okładać pięściami każdy kawałek niezasłoniętego ciała. Jeden z mężczyzn wyciąga długie ostrze.

- Uważaj! – krzyczę, a powstrzymywane łzy zaczynają spływać po moich policzkach.

Podnosi głowę i spogląda na mnie, po czym wstaje gwałtownie i odrzuca ich na kilka metrów. Podbiega w moją stronę i łapie mnie w pasie, następnie wzbija nas w powietrze i ląduje na dachu najbliższego budynku. Przytulam się mocno, a on zaczyna biec, przeskakując z jednego domu na drugi. Chcę zamknąć oczy, ale powstrzymuję się i obracam nerwowo, aby sprawdzić, czy mężczyźni nie biegną za nami. Nie widzę nikogo. Zatrzymujemy się dopiero, lądując na dachu naszego hotelu. Fabian puszcza mnie gwałtownie i upada na ziemię, a grymas bólu wykrzywia jego piękną twarz. Obracam głowę i próbuję zlokalizować drzwi.

- Zaczekaj tu – proszę, schylając się i głaskając delikatnie jego policzek.

Biegnę szybko przed siebie i próbuję odnaleźć wejście do budynku. Zauważam je i mocno szarpię za klamkę. Otwarte. Wracam do Fabiana i pomagam mu wstać, przewieszając jego rękę przez moje plecy.

Jest ciężki.

Zbyt ciężki.

- Musisz mi pomóc! Nie utrzymam cię! – krzyczę, powstrzymując łzy.

Wstaje z głośnym jękiem i przenosi ciężar swojego ciała na nogi.

Zapieram się, rozglądam i kieruję nas w stronę drzwi.

Schodzimy powoli po schodach, chociaż z ogromną chęcią zaprowadziłabym nas do windy. W ten sposób jest jednak mniejsze ryzyko, że ktoś nas zauważy.

Mijamy kolejne poziomy.

Nie dam rady.

Nie mam siły.

Zatrzymuję się, rozglądam, oddycham i idę dalej. Opieram dłonie na barierce.

Jest ciężki.

Zbyt ciężki.

Pot, ból i przerażenie oblewają moje ciało. Jeszcze kawałek. Jeszcze tylko chwila.

Docieramy do naszego piętra.

Odpychając się od ścian, doprowadzam nas do drzwi. Gorączkowo przetrząsam kieszenie w poszukiwaniu karty magnetycznej. Wyczuwam ją palcami i trzęsącą dłonią, celuję do zamka. Otwierają się, wydając ciche piknięcie.

Odpycham je łokciem i wciągam nas do środka.

Zamykam drzwi kopniakiem i ostatkiem sił kładę Fabiana na łóżku.

Siadam w kącie pokoju, przyciągam kolana do twarzy i pozwalam płynąć łzom.