(15 aleja, prawie wieczór, New York)

Jean-Pierre i Nicolas idą sobie ulicą.

J.P.: Gdzie idziesz, Nicolas?

N.: Do Katiany.

J.P.: Po co idziesz do tej wiedźmy? Przecież kazała nam już nie wracać.

N.: Nic mi się nie stanie. Idziesz ze mną?

J.P.: Nie! Nie idę do tej walniętej czarownicy z piekła rodem.

N.: Jak chcesz. Jak już z nią pogadam, to do ciebie zadzwonię.

J.P.: Dobra. A tak w ogóle, to o czym chcesz z nią rozmawiać?

N.: Powiem ci później, teraz mi się spieszy. Do zobaczenia, Jean!

J.P.: Do zobaczenia.

Nicolas odchodzi, a Jean-Pierre nadal chodzi po ulicy.
Trafia na Colina i Harveya.

C.: Tu jesteś, szczęściarzu.

H.: Ciekawi nas, jakim cudem nadal żyjesz.

J.P.: Ja?

C.: Nie, Święty Piotr.

J.P.: Musicie mieć poczucie humoru.

H.: I mamy. Jakim cudem ty nadal żyjesz?!

J.P.: Zmartwychwstałem.

C.: Nie pierdol, nie da się zmartwychwstać. Musiałeś mieć dobrego lekarza.

H.: Nie gadaj, tylko rób to, co kazał ci Derek!

C.: Nie krzycz do mnie! Wiem, co mam robić.

H.: To to rób!

J.P.: Co znowu kazał wam zrobić Derek?

C.: Gówno! Mamy cię zabić.

J.P.: To i tak nic nie da, skarbie. Wrócę tutaj i mój będzie wad dręczył po wsze czasy.

H.: Ty to kurwa słyszysz?

C.: I po chuj się go słuchasz? Pewnie jest naćpany. Strzelaj mu w głowę i spadamy.

J.P.: Sami tego chcieliście...

Colin i Harvey strzelają do Jean-Pierra. Jean-Pierre umiera. Mężczyźni idą dalej. Śmieją się.