Hira:

Otworzyłam oczy widząc ciemność pojedyncze przebłyski nad moją głową z okna padały na żelazne drzwi. Rozejrzałam się zdenerwowana wokół w rogu stał niewielkich rozmiarów stolik i krzesełko. Ja leżałam na kocu pode mną był sam koc plecy bolały mnie niemiłosiernie. Na stole stało coś podniosłam się do pozycji siedzącej. Stała tam szklanka z wodą i suchy chleb. Nie rozumiałam co się stało i gdzie ja jestem. Lecz po chwili wszystko do mnie doszło. Mama mnie oddała jakiemuś typowi z pod ciemnej gwiazdy. Wstałam szybko zaczynając trzaskać w drzwi ile sił w rękach.

- Hallo jest tam ktoś! Orhun to nie jest zabawne wypuść mnie stąd! - krzyczałam.

Jednak echo mi odpowiedziało zrezygnowałam i usiadłam na krześle. Nagle usłyszałam kroki i klucz przekręcając w drzwiach. W nich stanął on w garniturze. Wszedł zamykając za sobą drzwi na klucz. Jego zaś schował do kieszeni.

- Pierwsza zasada nie jestem twoim kolega byś mówiła mi po imieniu zwracaj się do mnie panie! - warczy.

Spojrzałam na niego wzrokiem spod łba i nie wiedziałam czy mam coś odpowiedzieć na to czy dalej milczeć. Postanowiłam to drugie.

- Nie zrozumiałaś co do ciebie powiedziałem?! - krzyknął.

Aż podskoczyłam na tym krześle.

- Zrozumiałam - przestawałam chwilę się zastanawiając - Panie.

- Świetnie... druga zasada odpowiadasz mi od razu nie po namyśle.

Pokiwałam jedynie głową w odpowiedzi.

- Resztę dowiesz się w między czasie jedno jest pewne nie lubię jak ktoś mi się przeciwstawia więc nie rób tego nigdy - podkreślił surowo ostatnie słowo.

- Dobrze panie.

Zirytowało mnie to teraz serio mam się do niego zwracać Panie? Jak w jakimś filmie akcji.

- Spędzisz tu kilka nocy potem jeżeli będziesz się dobrze sprawować pojedziemy do mojego domu rodzinnego jako mąż i żona.

- Mąż i żona ?! - burknelam.

- Czego znów nie zrozumiałaś Hira?

- Nie wyjdę za ciebie.

- Ale ja się ciebie nie pytam czy chcesz czy nie tylko tak będzie - westchnął podchodząc bliżej.

Na co ja zaczęłam się cofać trwało to aż nie poczułam ściany na plecach.

- Nie masz gdzie przede mną tutaj uciec - mówi z rozbawieniem.

- Nie rób mi tylko krzywdy proszę cię.

- Nie jestem taki  sprawie, że sama będziesz mnie błagać bym zrobił ci te jak ty to nazwałaś " krzywdę" - powiedział to do mojego ucha.

- Nigdy - mówię.

- Jeszcze zobaczymy - mówi uśmiechając się.

A ja miałam ochotę ściągnąć mu ten uśmiech z ust. Jednak nic nie zrobię bo co ja mogę ? Jestem o dwa razy słabsza od niego w życiu bym nie wygrała. Po chwili odsunął się ode mnie i złapał za rękę prowadząc do wyjścia. Otworzył drzwi i wyprowadził mnie z piwnicy. Wyszliśmy na niewielki korytarz pociągnął mnie dalej prowadząc w głąb następnie po schodach.

- Dokąd mnie prowadzisz ?

- Chyba czegoś zapomniałaś i nie drażnij mnie bo zmienię zdanie.

- Zmienisz zdanie? - powtarzam pomijając wszystko inne.

Nagle zatrzymał się i wbił moje ciało w ścianę.

- Ponieważ ja idę do pracy ty musisz się zajść moją córką.

- Córka ? - powtarzam gdy ciągnie mnie dalej przed siebie.

W końcu zatrzymał się przed drzwiami i otworzył je na podłodze siedziała mała istotka o jasnych włosach.

- Masz córkę?

- A wygląda na chłopca? - zadrwił śmiejąc się.

- No tak - wzdycham idąc wgłąb pokoju.

Jak taki człowiek może mnie dziecko? Pomyślałam spoglądając na nich jak dziewczynka podbiegła i przytuliła się dl taty.