- Wrócę dzisiaj trochę po 18:00, o 17:00 mam ostatnie spotkanie z bardzo ważnym kontrahentem. Poradzisz sobie ?

- Tak.

- Masz telefon, kiedy coś się stanie zadzwoń na pewno odbiorę.

- Dobrze. 

- Masz cały dom dla siebie, korzystaj z czego chcesz. 

Kiwam posłusznie głową i poprawiam poły szlafroka. Wciąż czuję, jak woda z końcówek moich włosów spływa mi po plecach, a później znika w puszystym materiale, który swoją drogą jest już od niej mokry.

- Do widzenia, Myr.

Zayn składa słodki pocałunek na moich ustach i wychodzi z penthausu, uprzednio zabierając swoją czarną, skórzaną teczkę. Wracam z powrotem do sypialni i kładę się na najwygodniejszym łóżku świata. Dochodzi powoli siódma. Zamykam oczy i pozwalam sobie na małą drzemkę.

***

Budzi mnie głośny huk, dochodzący gdzieś z mieszkania. Szybko dochodzę do pełnej świadomości i zrywam się z łóżka. Po cichu schodzę po schodach i idę za hałasem. 

- O mój boże, przepraszam. Myślałam, że nikogo tu nie ma. 

Średniego wieku kobieta staje przerażona, podobnie jak ja, kiedy ją widzę, wchodząc do kuchni. Podnosi metalowy garnek z ziemi i stawia go na kuchence. 

- Przepraszam, kim jesteś ?

- Ym.. mam na imię May

- Zayn, nie uprzedził mnie, że ktoś tu będzie. Byłabym ostrożniejsza.  

- Nic nie szkodzi. 

- Czy Zayn, wie o twoim pobycie tutaj ?

- Tak.

- Jestem Caty.

Caty to piękna kobieta, ma ciepły uśmiech, a kilka niewielkich zmarszczek okala jej oczy i kąciki ust. Mimo to, może chwalić się swoją sylwetką i grzeszyć seksapilem. 

- Jesteś głodna ?

- Troszeczkę.

- Zjesz bruschette z łososiem i kaparami ?

- Nigdy tego nie jadłam. Mogę sama sobie coś przygotować, proszę się nie trudzić.

- Oh nie. To dla mnie nie kłopot.

Obraca się do lodówki, a ja mogę podziwiać jej starannego koka, nie umyka mojej uwadze purpurowe pasemko, a zaraz obok niego karmazynowe. Oba kolory wyróżniające się w ciemnych blond włosach.

- Ma pani ładne włosy.

Mówię jej komplement i naprawdę tak uważam. Są zadbane, ładnie uczesane, a dzięki tym dwóm kolorom również ciekawe.

- Dziękuję kochana.

Obraca się do mnie i śmieję cicho. Kilka kolejnych zmarszczek ukazuje się na jej twarzy, ale dodają jej uroku.

- Te kolory to pomysł moich wnucząt.

- Ma pani wnuczęta ?

Pytam ją zaskoczona, a zaraz potem oblewam się rumieńcem przez swoją impulsywność.

- Och tak. Dwójkę. Kochane dzieciaki.

- Nie wygląda pani, znaczy... wydaje się być pani za młoda...

Moją plątaninę przerywa jej przyjazny śmiech. Dużo się śmieje.

- W wieku 27 lat adoptowałam 16-letnią dziewczynę, moją córkę. Teraz jestem 39-letnią babcią. 

Jej uśmiech jest zaraźliwy.

- Bardzo ją pani kocha ?

- I to jak, to moje jedyne i najdroższe dziecko. Ona i dzieciaki to moje całe życie. 

Spuszczam wzrok. Czasem myślę, że chciałabym zostać oddana do adopcji. Może trafiłabym w ręce kogoś, kto pokochałby mnie tak, jak Caty swoją córkę. Nie musiałabym przechodzić przez całe to piekło, miałabym lepsze życie. Wszystko byłoby dla mnie lepsze od tego co przeżyłam.

- Długo pani pracuje dla Zayna ?

- Nie długo. Jakiś rok. Ale to naprawdę dobry mężczyzna, traktuję go trochę jak syna. Ale ja wszystkich traktuję jak swoje dzieci.

Kiwam głową i zabieram się za śniadanie, które przede mną stawia. Chyba oznacza to, że ze sobą nie spali. Caty, nie wygląda na taką co wchodzi do łóżka mężczyzną, jest bardzo kobieca i atrakcyjna, ale jest też pełna miłości, nie jest zimną suką, a do tego wszystkiego jest odrobinkę szalona.

- Muszę zrobić zakupy, wrócę za godzinkę.

- Mogę iść z panią ? Znaczy, nie mam co tu robić.

- Będzie mi bardzo miło. Mów mi proszę po imieniu. 

Uśmiecham się do niej. Dokańczam chrupiącą bagietkę z łososiem i kaparami, które w smaku są bardzo słone, ale pasują do słodkawego łososia i biegnę do sypialni ubrać się w ciuchy. Naciągam na siebie dżinsy i białą koszulkę, zakładam swoje nowe, czyste, białe trampki i związuję włosy w wysoki kucyk. Ubieram kurtkę i wkładam do kieszeni swój telefon oraz pieniądze, które wczoraj dostałam i ile sił biegnę na dół. 

- Jestem gotowa.

Mówię do kobiety, która aktualnie ubiera elegancki płaszcz. Zabiera swoją torebkę i obie wychodzimy na foyer. Chcę zamknąć drzwi, ale powiadamia mnie, że same się zatrzaskują. Zjeżdżamy windą na dół i wychodzimy na niesamowicie ruchliwą ulicę. Idę za Caty do taksówki, którą sprawnie zatrzymuje i wsiadam do środka.

- Nie jesteś z Ameryki prawda ?

- Nie.

- Słychać, twój angielski jest inny, May. 

- Jestem z Anglii.

- Och, to wszystko wyjaśnia i tłumaczy twój akcent. 

Kiwam głową. 

- Jesteś przyjaciółką Zayna, albo kimś ?

- Albo kimś. 

Uśmiecham się do niej, co odwzajemnia.

***

Odkładamy pełne żywności reklamówki z logiem Walmartu na blat, a mój telefon zaczyna dzwonić. Wyciągam go z kieszeni kurtki i odbieram, ha wiem jak to się robi.

- Cześć Zayn.

Mówię z euforią.

- Dzień dobry, May. Wszystko z tobą w porządku ?

- Tak. A z tobą ?

- Jak najbardziej. Dlaczego nie powiedziałaś mi, że gdzieś wychodzisz ?

Jego głos się trochę zmienia i pobrzmiewa w nim złość.

- Skąd wiesz ?

- Zadzwoniono do mnie z recepcji z informacją, że widziano cię jak skądś wracasz. May, o co cię prosiłem ?

- Żebym cię informowała. Przepraszam zapomniałam. Ale nie byłam sama. Nie bądź zły.

- Z kim byłaś ?

- Z Caty.

- Dobrze, mam kolejne spotkanie. Dokończymy ten temat, kiedy wrócę. Na pewno wszystko z tobą w porządku ?

- Tak.

- Informuj mnie, jeżeli będziesz chciała gdzieś wyjść. Nie będę ci ufał, jeżeli będziesz postępowała tak, jak dotychczas. 

- Dlaczego, tak się martwisz ? To trochę przesadzone.

- Nie uważam tak. Po prostu się martwię. Uszanuj to. Do zobaczenia, May

Podnosi lekko głos. Między nami zapada cisza i czekam, aż się rozłączy. Czego nie robi. Mój humor popsuł się, a moje gardło ściska się przez smutek. Czuję się jak małe dziecko o krzyczane przez rodzica, chociaż tak naprawdę nie zrobiło nic, co byłoby bardzo złe.

- Dlaczego się nie rozłączasz ?

- Ponieważ czuję, że jest coś nie w porządku, a twój głos to potwierdza.

- Jesteś zły.

Bardziej stwierdzam, niż pytam.

- Kurewko zły.

- Przepraszam. 

Nie wiem co jeszcze powiedzieć, więc rozłączam się, czując żal do siebie, bo to ja go rozgniewałam. Przychodzi na mój telefon sms.

Nie rozłączaj się nigdy więcej.

Przełykam smutek i teraz ogarnia mnie złość, bo nie może mnie tak bardzo kontrolować. Nie zrobiłam nic złego. Poszłam tylko na zakupy spożywcze i nie poszłam sama, poszłam z Caty, która zna Nowy Jork. Dlaczego wścieka się o coś takiego? Tym razem telefon kobiety zaczyna dzwonić, więc opuszczam pomieszczenie dając jej trochę prywatności. Siadam w pokoju dziennym na skórzanym wypoczynku i wpatruję się w panoramę miasta za przeszkloną ścianą.

- May ?

Spoglądam na Caty.

- Dzwonił do mnie Zayn, kazał mi na ciebie uważać. Pomyślałam, że ci o tym powiem. Powinnaś wiedzieć, że on nie martwi się o wiele osób. Pracuję tu dopiero rok, ale słyszałam i widziałam wiele. Pan Malik nie ma wokół siebie wielu bliskich mu ludzi. Słyszałam wielokrotnie jego rozmowy. Jeśli nie rozumiesz, to w biznesie zawsze jest masa przeciwników, którzy chcą cię zniszczyć.

Odchodzi do kuchni, a ja zostaje z myślami. Złość odchodzi, a mnie znowu zalew smutek. Żal mi Zayna, bo wbrew pozorą jego życie na swój sposób też jest wymagające.

***

Spędzam na wypoczynku większość dnia, nie ruszam się stamtąd. Czekam na Zayna. Caty wychodzi koło 16, zaraz po tym jak posprzątała gabinet domowy i pokój gościnny oraz ugotowała obiad na specjalne życzenie mężczyzny.  Sprawdzam godzinę na telefonie jest 18:17, wtedy też drzwi frontowe otwierają się, a w nich staje Zayn. Zostawia swoją teczkę w wejściu i od razu przechodzi do mnie, siadając blisko. Nie odzywam się, zastanawiając, czy jeszcze jest zły. Jego źrenice są powiększone, szczęka zaciśnięta i jest spięty. 

- Przepraszam.

- Nie jestem już zły.

- Jesteś, widzę to.

- Nie na ciebie.

Przyciąga mnie do siebie i wciąga na swoje kolana. 

- Nie jestem zły na ciebie.

Całuje mnie w czoło, a później w usta. 

- Za bardzo na ciebie naskoczyłem, przepraszam. 

Całuje mnie ponownie i mocno przyciska do siebie. Obejmuje mnie silnymi ramionami i chowa twarz w moich włosach. Przykładam głowę do jego piersi i słyszę szybkie bicie serca. Zupełnie nie równe. Przykładam dłoń do złotego miejsca na lewej stronie klatki, na co reaguje większym napięciem mięśni.

- Zayn, co się stało ?

- Nic. 

- Powiedz mi, proszę.

- Nic, May. Nie jest to na tyle ważne, by zaprzątać twoją śliczną główkę.

Jest ważne. Jego złość i coś jeszcze jest namacalne. Odczuwam to tak bardzo, że ogarnia mnie silny niepokój. Ściska mnie jeszcze mocniej, niemal pozbawia mnie oddechu.

- Kocham Cię.

- Z-z-ay-zayn.

Nie mogę się wysłowić. 

- Nie będę dłużej tego ukrywał, ponieważ naprawdę cię kocham. Nie mam problemu z wyznawaniem ci miłość. Zaprzątałaś moje myśli dzisiaj cały dzień. Będę kochał cię cały czas i nic mnie od tego uczucia nie odciągnie. Trzymasz mnie w garści, nawet jeżeli nie zdajesz sobie z tego sprawy.

Zaciska dłonie na moich plecach i ciągnie za materiał w dół. Koszulka odsłania moje ramię, gdzie mężczyzna od razu składa pocałunek.

- Mów mi o wszystkim co będzie cię niepokoić, Myr. Zawsze ci pomogę. 

Ledwo co składam myśli. Dlaczego on mnie kocha? Dlaczego pytam siebie dlaczego, przecież chcę by mnie kochał.

- Powiedz, że wszystko usłyszałaś ?

- Usłyszałam. 

- Dobrze.

Wciąż w jego oczach i na twarzy majaczy złość, odrobina strachu. Jest coś, coś się stało o czym mi nie mówi. Coś, co sprawia, że nie może się ukryć ze swoimi emocjami.

- Dobrze.

Powtarzam bez celu. 

- Kochaj mnie też, moja May.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nie sprawdziłam rozdziału, nie chciałam przedłużać wszego czekania. Sprawdzę go w międzyczasie i poprawię ewentualnę błędy.  Miłego wieczoru  xx