Naprawdę, nie rozumiem cię.

Albo po prostu trudno mi zrozumieć  twoje czyny, zamiary.

Nie umiem pojąć, dlaczego tak wierzyć. Pokładasz w tym wszystkie swoje nadzieje.

Nie płaczesz, ale się nie uśmiechasz. Idziesz dalej, żeby coś osiągnąć.

Tylko... Dlaczego?

Jak można iść w ciemność wiedząc, że za sobą zostawiamy światło?

Jak można ominąć radość i dobroć wiedząc, że przed nami już tylko smutek i cierpienie?

Nie rozumiem, naprawdę nie rozumiem.

Trudno mi wyobrazić sobie, że przecież doskonale o tym wszystkim wiesz.

To tak, jakby ufać kłamstwu, że powie ci prawdę.

Takie ślepe podążanie, w niewiadomym celu.

Powiedz tylko jedno słowo, wystarczy nawet, jak na kilka sekund podniesiesz na mnie swój wzrok.

Może wtedy uda mi się pojąć, zrozumieć...