Brunetka szła pustą ulicą. Była noc,  coś koło 1 nad ranem.

W ręce dziewczyny błyszczało ostrze noża,  które trzymała w prawej dłoni.

Miała zamknięte oczy i spuszczoną głowę.  Znała to miasto jak własną kieszeń, więc nie potrzebowała mieć ich otwartych.

Nagle zatrzymała się przed jednym z wielu domów na tej ulicy i podniosła głowę.  Kiedy otworzyła oczy, one rozbłysły białym  światłem, ponieważ nie miała tęczówek, ale dlaczego rozbłysły, dowiecie się kiedy indziej.

Sarah chwyciła wygodniej broń i podeszła do uchylone go okna. Widziała doskonale w ciemności,  więc bez problemu przedostała się do środka.

Bezszelestnie weszła do pokoju.  Jak się okazało,  należał on do małej dziewczynki.

Miał różowe ściany i dużo zabawek porozrzucanych po pokoju.

Czarnowłosa podeszła do łóżeczka swojej przyszłej ofiary i popatrzyła na nią. 

- Taka słodka, że aż rzygać się chce - wysyczała cicho, a jej usta wykrzywił grymas,  który po chwili zmienił się w uśmiech szaleńca.

Podeszła o krok bliżej do blondyneczki i jednym zgrabnym ruchem wbiła ostrze w tchawicę dziecka. Dziewczynka otworzyła szeroko oczy, a szatynka patrzyła jak gaśnie iskra życia w jej zielonych oczkach. Krew prysnęła na wszystkie strony, tworząc arcydzieła na ścianie i łóżku. Biało oka nie zwróciła nawet uwagi na stan jej ubrania.

Kiedy dziecko umarło,  ona rozcięła jej brzuch, w który włożyła dłoń i zaczerpnęła krwi, po czym podeszła do pustej ściany i napisała Śmierć nigdy się nie pokazuje. Następnie wycięła jej serce i położyła obok na poduszce. Resztką krwi napisała Coś na pamiątkę. Podniosła swój nóż ze stołu, który wytarła w pościel,  ale i tak zostało trochę krwi. 

W jej czarnych oczach błysnęło szaleństwo. Uśmiechnęła się i zlizała krew z noża.

Kiedy kierowała się do okna, niechcący nastąpiła na jakąś zabawkę,  która zaczęła mówić mama  i tak ciągle,  i ciągle.

W przedpokoju rozbłysło światło.  Sarah przeklęła pod nosem i szybko wyskoczyła na podwórko, po czym zniknęła w ciemności.