Niesprawdzany

Tydzień później...

Wbiegłam razem z Jessy do pokoju całe roześmiane. Dziennikarze są okropni...

Weszłyśmy do naszego pokoju o położyłyśmy się na łóżku.

- Mam ich dość...- westchnęła Jessy.- Całe życie tak samo...

- Dokładnie...

Chwilę milczałyśmy.

- A jak z Alex'em?- zapytała Jessy.

Przewróciłam oczami.

- Rodzice twierdzą, że się pogodziliśmy na krótko.- powiedziałam znudzona.- Ale dalej udajemy...

- Mhm...- mruknęła.- Ty! Ale ta Amelia to fajna jest.- powiedziała i się podniosła.

Amelia, czyli ,,koleżanka" Louisa, wczoraj przyjechała do Los Angeles ze swoimi rodzicami i bratem. Podobno bez przyjaciółki, bo zachorowała.

Z tego co słyszałam to jej tata jest jakimś ważnym politykiem i przylecieli tu w sprawach służbowych. Na jakiś czas.

- Fajna to znaczy?- zapytałam opierając się o łokieć.

- No wiem, w sensie ładna i w ogóle. Chwilę z nią pogadałam.- wzruszyła ramionami.

- To prawda. Jest cicha i nieśmiała, ale polubiłam ją. Może naprawi mojego brata...

Jessy się cicho zaśmiała.

- A widziałaś jej brata?- zapytała z ciekawością.

- Nie a ty?

Podkręciła głową na nie.

Ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę!- krzyknęła Jessy.

Do pomieszczenia weszła Amelia w piżamie i Louis tak samo w piżamie.

- Co jest?- zapytałam.

- Gracie z nami w butelkę? Będzie jeszcze parę osób, które już poznaliśmy.- oznajmił Louis.

To fakt. Przez ten tydzień poznałam Jerry'go, Hiszpana, który jest tu ze swoją babcią i ma 19 lat. Nie mówi doskonale po francusku, ale normalnie porozumieć. Poznałam także Ivate i Norę, są to siostry, które mają po 17 lat. Nie są bliźniaczkami, ale jedna urodziła się w Styczniu a druga w Listopadzie.

- Sama nie wiem...- zaczęłam się wykręcać, kiedyś lubiłam tą grę, ale przestałam i czasem grałam jak musiałam.

- No Jasne! A będzie twój brat?- zwróciła się Jessy do Amelii.

- Nie, jest z ojcem na spotkaniu i wróci dopiero w nocy. Nie ma szans.

---

O godzinie 22 przyszli do nas goście. Brakowało nam jeszcze Alexa, który był z rodzicami na ważnej rozmowie. Nie wiem o co chodziło i w sumie nie interesowało mnie to.

Cała nasz siódemka siedziała w naszym salonie i się śmiała z nie wiadomo czego.

- No i gdzie jest ten Alex?- westchnął Jerry.

- Napisał mi właśnie, że idzie.- po tym jak to mój brat powiedział usłyszeliśmy, że ktoś wszedł do apartamentu.

Alex stanął na środku salonu i spojrzał na każdego z osobna. Kiedy na mnie spojrzał, patrzył na mnie chwilę a ja nie wiedziałam o co mu może chodzić.

- Siadaj Stary!

Alex się otrząsnął i powiedział, że idzie się tylko ogarnąć i wraca do nas.

Po piętach minutach przyszedł w białej bluzce i czarnych spodenkach.
Usiadł obok Jerry'go i mojego brata, który obejmował w talii Amelię. Oooo...

- To zaczynajmy!- krzyknął uradowany Louis.

Wszyscy się zaśmiali z jego entuzjazmu.

- Zasady są proste.- zaczął tłumaczyć.- Osoba na którą wskaże butelka, wybiera pytanie albo wyzwanie, z czym ma tylko do wykorzystania pięć pytań. Jeśli wybierze ktoś już pięć pytań to musi brać potem same wyzwania lub rezygnuję i przegrywa. Zrozumiano?

Wszyscy przytaknęliśmy.

- W porządku. Wyzwania nie mogą być chamskie, ale za to zboczone tak. Osoby, które są w związku partnerskim nie muszą się z kimś innym całować lub macać, reszta musi, bo jak nie to odpada. Można z wyzwania zrezygnować tylko raz. Jak już to zrobisz to tak jak w przypadku pytań, grasz już normalnie albo rezygnujesz z gry, czyli przegrywasz.

- To grajmy!- ogłosił Alex i jaki pierwszy sięgnął po butelkę.

Wszyscy usiedli na podłodze, w kółku. Alex położył butelkę na środek i spojrzał na każdego z uśmiechem.

- Gotowi?

Każdy przytaknął.

- Na pewno?

- Kurwa kręć!- krzyknęła Jessy.

Alex prychnął, ale zakręcił dynamicznym tempem przedmiot. Każdy patrzył na butelkę i czekał kogo wylosuje.

Butelka zwalniała, aż w końcu na kogoś padło.

- Pytanie czy wyzwanie, Nora?- zapytał Alex.

Ta się chwilę zastanowiła.

- Pytanie.- odparła.

Alex się lekko uśmiechnął.

- Czy jakbyś chciała to byś mnie pocałowała?

Ta się uśmiechnęła kpiąco.

- Nie. Mam chłopaka.- wzruszyła ramionami.

Alex warknął teatralnie po czym się uśmiechnął. Podał Norze butelkę i nią zakręciła.

- Louis? Pytanie czy wyzwanie?

- Wyzwanie!- powiedział od razu.

Przewróciłam oczyma. Popisuje się jak zwykle.

- Wyjdź na korytarz i krzyknij ,, Paryż najlepsze miasto!".

- Aha i tyle? Przecież to jest słabe. Nawet Emma by to zrobiła.- zakpił sobie.

- Ej!- krzyknęłam.

Czemu on uważa, że nie jestem w stanie zrobić głupiego zadania?!

Louis prychnął i poszedł wykonać zadanie.

Na korytarzu krzyknął.

- PARYŻ NAJLEPSZE MIASTO!

- Shut up!- krzyknął ktoś na korytarzu po angielsku.

Wszyscy się zaśmiali.

- Jaki Debil...- westchnął ciężko Alex.

Musiałam się z nim zgodzić.

---

Graliśmy już dobre piętnaście minut a mnie ani razu nie wylosowali. W sumie nawet to dobrze.

- Prawda czy wyzwanie, Amelia?- zapytał Alex z uśmiechem.

Chwilę się zamyśliła.

- Wyzwanie.- powiedziała nie chętnie. W sumie wykorzystała  już trzy pytania.

Alex się uśmiechnął triumfalnie.

- Powiedz nam co czujesz do Louisa?

Na twarzy Amelii pojawiły się rumieńce. To urocze. Tak w sumie to z tego towarzystwa wiem tylko ja co ona czuje.

- Eeee...

Spojrzałam na Louisa i patrzył na Amelię z ciekawością jak i z nadzieją.

O boże! Mój młodszy (głupi) braciszek się zakochał!!!

- N-no p-podoba mi się!- powiedziała szybko.

Wszyscy oprócz mnie i Alexa się zdziwiło. Na ogół wyglądają na parę, ale tylko my wiemy, że tak nie jest.

- Dobra! Teraz ty Amelia.

Dziewczyna wzięła butelkę i nią zakręciła.

Wypadło na mnie.

- Pytanie czy wyzwanie?

...

Hejooo!

Nudzi mi się więc dodaję heh.

Kosiam 💗