16 grudnia, 2040 rok

Siedzę przed gabinetem dyrektorskim, gdzie w środku aktualnie moja mama i tata odbywają rozmowę. Nerwowo wymachuje nogą i odgarniam cały czas włosy. Jestem zła, zdenerwowana, wkurzona, a to wyłącznie wina jednej osoby. 

Spoglądam na zegarek co kilka sekund, a dla mnie wydaje się to, jak co kilka godzin. Weszli tam dwadzieścia minut temu i dalej to trwa, trwa, trwa i trwa. Dlaczego to tak długo trwa? Przecież przychodzili nieraz do szkoły na rozmowy, które zajmowały tylko od dziesięciu do piętnastu minut maksymalnie, a teraz wydaje się, że nie wyjdą zbyt szybko. 

I naglę dostrzegam kolejną parę rodziców, wezwanych przez dyrektora, którzy przemierzają nerwowo drogę prosto do gabinetu, a za nimi wolnym i pewnym siebie krokiem, idzie chłopak, nie robiący sobie nic z tego. 

Para dorosłych oczu posyłają mi rozczarowane spojrzenie, które znika dopiero po wejściu do gabinetu, gdzie znajdują się moi rodzice. Chłopak usiadł na przeciwko mnie z włożonymi rękoma w czarne spodnie, opinające jego szczupłe nogi, a głowę oparł o ścianę, zamykając przy tym oczy.

Kruczoczarne włosy, ostrzyżone po bokach, a dłuższe włosy na czubku głowy postawione żelem do góry. Czarne, podkreślające jego zadziorne spojrzenie brwi, nie były cieniutkie, czy też mocno grube, a idealnie dopasowane. Zarost na kościstej szczęce i żuchwie był delikatnie widoczny, co podkreślało jego przystojną twarz. Zawsze zastanawiało mnie to, dlaczego codziennie ma taki zarost, czemu mu się nie zmienia? Jego tunel w lewym uchu dodawał mu jeszcze więcej seksapilu.

Po chwili obniżył swoją głowę i wbił wzrok w moje oczy. Jego błękitne tęczówki, które najbardziej dodawały mu tajemniczości, zadziorności, ostrzegały wręcz przed nim samym - przebijały mnie na wylot.

Facet, za którym oszalałaby każda, za którym w sumie ustawiają się kolejki, rozbierają się panienki, wysyłają nagie fotki, a szacunek wokół chłopaków ma chyba największy - jest moim odwiecznym wrogiem.

William Olivers, to osoba, którą nienawidzę z całego serca. Od dzieciństwa siebie nienawidzimy, nie trawimy, nie przepadamy, a pomimo tego, to i tak przebywamy obok siebie. Nie ma tygodnia, kiedy siebie nie usłyszymy, nie ma miesiąca, kiedy siebie nie zobaczymy. Wszędzie razem, a to tylko z jednego powodu - rodzina, przyjaciele, znajomi i ta sama klasa. 

Ciocia Eva, a jego mama, jest kuzynką mojego ojca. Jej mąż, czyli wujek Matt, ma wspólne interesy z moim tatą, więc bardzo często spędzają ze sobą czas, a to powoduje, że ja spędzam większość czasu właśnie z tym głąbem. 

- Na co się gapisz? - warknęłam prowokująco, kończąc tym samym ciszę, która zbyt długo między nami trwała.

- Na idiotkę - prychnął i uniósł kąciki ust w górę.

- Zamknij się, Olivers i posłuchaj mnie lepiej. No chyba, że chcesz mieć przejebane - ułożyłam się wygodniej na krześle. 

- Czego chcesz? - oparł łokcie o kolana i spojrzał na mnie.

- Mogą nas wywalić ze szkoły, dlatego lepiej trzymaj się wersji, że nas sprowokowali.

- Śmieszna jesteś - prychnął kpiąco i powrócił do swojej wcześniejszej, luźniejszej postawy.

- Chcesz, żeby nas wywalili ze szkoły? - uniosłam jedną brew w górę.

- Przynajmniej wylecę z tobą - na jego twarzy namalował się łobuzerski uśmieszek, za którym tak bardzo szaleją panienki.

- Jeb się - warknęłam i skrzyżowałam dłonie pod piersi, odwracając tym samym głowę w bok. 

I cisza. 

Nie mam zamiaru go prosić. Moja duma nie pozwala mi, żebym to prosiła tego debila o cokolwiek. Jak chce zostać wywalony ze szkoły, okej, rozumiem, jego problem. 

Ale i też mój!

Przez niego mam same problemy! Prowokuje mnie, nawet nic nie mówiąc. Denerwuje mnie on, wszystko związane z nim. Nie potrafię mu odpuścić, nie umiem. Walka z nim stała się dla mnie rutyną, która ciągnie się cały czas.

Po chwili drzwi się otworzyły, a w nich stanął dyrektor naszej szkoły. Spojrzał na nas obojga surowym wzrokiem i zaprosił do środka gestem ręki. Wstałam i zabrałam ze sobą torbę szkolną, a kiedy już byłam przy wejściu - wepchnął się centralnie pod moim nosem Will, który na dodatek nadepnął mi na buta.

No rzesz kurwa mać! 

- Uważaj, jak chodzisz, ofermo - fuknęłam i weszłam za nim.

- Proszę bez takich komentarzy, dobrze? - wtrącił się dyrektor.

- To uważaj, jak stajesz, łamago - odbił piłeczkę.

- Jeste...

- Koniec! - warknął dyrektor. - Henderson, Olivers, proszę za mną! - mężczyzna się ulotnij do drugiego pomieszczenia.

- Jesteś chujem - szepnęłam do niego.

- A ty suką.

- Za którą każdy lata, psie - mruknęłam, uśmiechając się przy tym cwaniacko. 

Weszłam wraz z Will'em do drugiego gabinetu, gdzie znajdowali się nasi rodzice. Nie jest dobrze, nie jest dobrze, nie jest dobrze...

- Proszę - powiedział mężczyzna, zasiadając przy swoim biurku. - Jakieś wytłumaczenia? - spojrzał na nas pewnym siebie wzrokiem.

- Sprowokowali na...

- Ona zaczęła - przerwał mi.

Co jest kurwa?

- Co?! - spojrzałam na niego marszcząc brwi. - Co ty gadasz?! To ty! - zrobiłam krok w tył. 

Och, już widzę ten wzrok rodziców...

- Zaczęła mnie prowokować - złożył ręce na klatce piersiowej.

- Cooo?! - jeszcze bardziej się oburzyłam. - Jak to ty zacząłeś, idioto! - krzyknęłam do niego.

- Jane! - skarciła mnie mama.

- Panie dyrektorze, to on zaczął! - wskazałam na prawdziwego winowajcę. - To on na lekcji mnie prowokował! - rzuciłam.

Will tylko prychnął.

- Co takiego robił? - dopytywał mężczyzna za biurkiem.

- No prowokował! Wyzywał i cały czas jakimiś tekstami walił w moją stronę! - zmarszczyłam brwi.

- Jak to ty pierwsza wyzwałaś, idiotko! - wtrącił się posyłając mi wrogie spojrzenie.

- Nie, nie, nie, nie... Tak na pewno nie będziemy rozmawiać - dyrektor zaczął wymachiwać dłońmi. - Ostrzegam was, młodzieży, że jeszcze raz usłyszę od nauczyciela, od dyżurującego, od kogokolwiek z personelu szkolnego, wylatujecie - skarcił nas srogim i ostrzegawczym wzrokiem. - Nie obchodzi mnie, kto zaczął, macie się teraz w tej chwili przeprosić! 

- Co?! - spojrzałam na mężczyznę, marszcząc brwi i nie dowierzając.

- Co?! - Will zareagował tak samo, jak ja.

- Dlaczego nie możemy dostać kary?! Dlaczego za każdym razem musimy się przepraszać?! - krzyknęłam.

- Jane, proszę... Zrób to, o co prosi dyrektor - mama dała mocny nacisk na słowa pod koniec.

Przegryzłam wewnętrzną część prawego policzka, bo to zawsze pomagało mi przestać się denerwować. Sprawiając sobie ból, zapominałam o gniewie. 

- Mamo... - rzuciłam z politowaniem.

- Nie będę jej przepraszał! - warknął Will.

- William! - odezwała się jego mama.

A ojcowie, jak zwykle w ciszy.

- Albo się przeprosicie, albo dyscyplinarnie zostajecie wywaleni z drużyn, bez powrotu! - przejął głos dyrektor.

- Co?! 

- Co?! - oboje znowu stanęliśmy, jak wryci.

Jestem kapitanem drużyny cheerleaderek, a Will piłki nożnej. Zespoły dla nas są ważne i każdy o tym wie, a zwłaszcza dyrektor. Nie może nam tego zrobić! 

- Więc? - spytał cierpliwie.

Przegryzłam wargę i spojrzałam na Will'a, który także odwrócił się do mnie z przymusu. Oboje teraz piorunowaliśmy się wzrokiem, a napiętą atmosferę między nami można by było wyczuć nawet przez zamknięte drzwi. 

Jak ja go nie cierpię.

- Okej, pożegnajcie się z druż...

- Przepraszam.

$$$$$$$$$$$$$$$