Obudziłam się przez słońce drażniące moje oczy. Chciałam się podnieść, ale ręka oplatająca moją talię uniemożliwiała to, spojrzałam na osobę leżącą obok mnie. Brett. Rozejrzałam się po pokoju, w którym się znajdowałam, a wydarzenia z poprzedniego wieczoru powróciły.

Powoli zabrałam rękę Talbota z mojego brzucha i wstałam. Rozejrzałam się za moimi ubraniami, które po powrocie do domu będę musiała wyrzucić. Zauważyłam je na podłodze obok biurka, podeszłam do nich i w momencie gdy już miałam się podnieść usłyszałam głębokie jęknięcie. Szybko się odwróciłam, a wzrok chłopaka zrównał się z moim.

- Wolałem gdy stałaś do mnie tyłem i się wypinałaś. - wyszczerzył się i zlustrował mnie wzrokiem.

- Jesteś obrzydliwy. - podeszłam do łóżka, wzięłam poduszkę i go nią w twarz.

- Radzę Ci uciekać.

Zanim ogarnęłam o co mu chodziło, on już był obok mnie z zwycięskim uśmiechem na twarzy. Zaczęłam piszczeć gdy przewiesił mnie sobie przez ramię. Biłam go pięściami w plecy, ale nic sobie z tego nie robił.

- Brett ! Puść mnie, słyszysz ? - dalej to biłam - Brett no !

- Spokojnie. - zrobiłam wielkie oczy gdy uderzył mnie w tyłek.

- Nie wierzę, że to zrobiłeś.

- To uwierz. - powtórzył czynność.

- Brett ! - krzyknęłam zdenerwowana.

W odpowiedzi usłyszałam tylko jego śmiech. Dałam sobie spokój i teraz wisiałam na jego ramieniu jak worek.

- No Ksieżniczko, gotowa ? - Brett stanął przy krawędzi basenu.

- O mój Boże. Brett proszę Cię nie. - przerzucił mnie tak, że teraz trzymał mnie w stylu panny młodej. Spojrzałam na niego, a w jego oczach zauważyłam iskierki rozbawienia.

- No nie wiem. Zbytnio mnie nie przekonałaś.

- Błagam Cię. Zrobię wszystko, tylko nie wrzucaj mnie tam.

- Wszystko? - uśmiechnął się łobuzersko.

- Tak. Tylko postaw mnie na ziemi.

- Okej. Wiesz, że dzisiaj mamy mecz? 

- Tak, wiem. - odparłam.

- Przyjdziesz ? 

- Tak, jak zawsze. 

- Dobra. Przyjdziesz w mojej koszulce. Tej, którą masz teraz na sobie. - wyszczerzył się. 

- To w czym będziesz grał? 

- Skarbie, mam ich więcej niż ci się wydaje.

Kurczę, a myślałam, że nie będę musiała w niej iść. Liam się wścieknie, ale mu przejdzie. Mam taką nadzieję.

- To jak ? - moje rozmyślenia przerwał Brett. 

- Dobra, ale postaw mnie już na ziemi. 

- Dobry wybór. - puścił mi oczko.

W domu byłam około południa, bo Brett zrobił śniadanie i koniecznie musiałam je zjeść.

Do meczu zostały jeszcze cztery godziny. Umówiłam się z Mason'em, że przyjdzie do mnie godzinę przed meczem. Bałam się jak zareaguje kiedy zobaczy mnie w koszulce z nazwiskiem "Talbot" na plecach.

Westchnęłam zrezygnowana i pokręciłam głową. Powoli zaczynałam się przygotowywać, wzięłam szybki prysznic, ubrałam koszulkę Brett'a i legginsy, zrobiłam lekki makijaż i byłam gotowa do wyjścia. W momencie gdy schodziłam po schodach usłyszałam dzwonek do drzwi, ubrałam buty i otworzyłam je.

Mason uśmiechnął się i w momencie, w którym miał mnie przytulić, jego mina zrzędła. Chłopak przyglądał się mojej koszulce z wyraźnym zaciekawieniem. Wyszłam na zewnątrz, zamknęłam dom i ruszyłam w stronę szkoły. Po chwili Mason zrównał się ze mną, ale nic nie mówił. Szliśmy w ciszy, którą postanowił przerwać.

- Dobra... Olivia czy... - zaczął, ale mu przerwałam, bo wiedziałam do czego dąży.  

- Mason, wiem jak to wygląda, ale to nie tak. - spojrzałam na niego, jego twarz nie wyrażała żadnych emocji więc kontynuowałam. - Naprawdę wiem jak to wygląda z twojej strony, ale musiałam to założyć.

Zapanowała cisza. Mason wyglądał jakby głęboko nad czymś rozmyślał. W końcu na mnie spojrzał, lecz jego mina nie wyrażała złości czy zdenerwowania tylko ciekawości.

- Dlaczego musiałaś założyć akurat Jego koszulkę? 

- Bo mi pomógł. - chłopak spojrzał na mnie nie rozumiejąc o co mi chodzi, zaczęłam mu wszystko wyjaśniać od wyjścia z domu Stiles'a do sytuacji nad basenem. Brunet ani razu mi nie przerwał, tylko uważnie mnie słuchał.

- Nie jesteś zły? 

- Liv, no co ty. Nie jestem zły, ale wiesz, że jak Liam cię zobaczy to się wścieknie? 

- Tak, wiem. - westchnęłam. - I wiem też, że gdy mu wyjaśnię całą sytuację to i tak to nic nie da. Boje się, że nie będzie się do mnie odzywał. 

- Liam może się trochę po złościć, ale mu przejdzie. Nie martw się.

Resztę drogi Mason opowiadał jak było u jego babci.

Kiedy znaleźliśmy się już na terenie szkoły, skierowaliśmy się w stronę boiska. Przybyło całkiem sporo osób z naszej szkoły i Devenford. Razem z brunetem zaczęliśmy się rozglądać w poszukiwaniu naszego przyjaciela. Tchnięta nagłym impulsem swój wzrok skierowałam w stronę boiska i zobaczyłam wyszczerzonego Talbot'a, który swój wzrok skierował na mnie i jego bluzkę. Skrzyżowałam ręce i uniosłam brwi, Brett wskazał palcem na swoją koszulkę, później na mnie i uniósł kciuk w górę. Wystawiłam mu język i kontynuowałam dalsze poszukiwania Liam'a.

Zauważyłam go gdy wychodził z szatni, szturchnęłam Mason'a łokciem i ruszyłam w stronę niebieskookiego. Uśmiech to pierwsza rzecz jaką zauważyłam u chłopaka, który gdy tylko nas zobaczył machać. Jednak Liam nagle stanął w miejscu, wyraz jego twarzy diametralnie się zmienił. Wiedziałam co to oznacza. Powoli podeszłam do niego.

- Liam. To nie tak jak myślisz. 

- Nie?! A jak?! - wydarł się - Wytłumacz mi, bo nie rozumiem. 

- Brett mi pom... - nie dane mi było dokończyć, bo od razu mi przerwał. 

- Oo, już przeszliście na ty?! Przecież wiesz, że go nie znoszę, chcesz mi zrobić na złość czy jak?! Myślałem, że się do chuja przyjaźnimy Liv!

- Bo przyjaźnimy - odparłam - Jestem twoją przyjaciółką. 

- Przyjaciele nie robią sobie takich rzeczy! - spojrzałam na niego wielkimi oczami - Ty już nie jesteś moją przyjaciółką! - jego tęczówki pociemniały, a moje zaszły łzami - Ty jesteś zwykła suką.

Jego ręką powędrowała w górę i niebezpiecznie szybko znalazła się blisko mojej twarzy, ale Mason w porę chwycił jego dłoń.

Pozwoliłam łzom spokojnie spłynąć po moich policzkach, drżałam. Odsunęłam się do tyłu o parę kroków, nie spuszczając wzroku z Liam'a, którego w tej chwili się bałam. On chciał mnie uderzyć i zrobiłby to gdyby nie interwencja czarnoskórego. Niebieskooki wyrwał swoją rękę z uścisku i postawił krok w moją stronę, na co automatycznie cofnęłam się w tył. Chłopak dopiero teraz sobie uświadomił co chciał zrobić, ponieważ zrobił wielkie oczy.

- Liv, jaa... 

- Nie mów tak do mnie - przerwałam mu. 

- Olivio, ja nie chciałem, ja tak nie myślę - zrobił krok w moją stronę, a ja wyciągnęłam ręce do przodu na znak aby się do mnie nie zbliżał. 

- Nie. Osoby zdenerwowane zawsze mówią prawdę. 

- Przepraszam. Ja tak nie myślę. 

- Zrozumiałam jasno twój przekaz. - pociągnęłam nosem - Po prostu nie zbliżaj się do mnie, nie dzwoń, nie pisz, nie przychodź. Tak będzie dla nas najlepiej.

Ostatni raz spojrzałam na Liam'a, odwróciłam się i poszłam w stronę domu ignorując nawoływania Liam'a i Mason'a. Nie odwracając się za siebie, wróciłam do domu.

~~~
Trochę się porobiło.
Do następnego ♡♡♡