***Sebastian***

Margaret Thatcher powiedziała kiedyś: ,,Nie ma czegoś takiego jak publiczne pieniądze. Jeśli rząd mówi, że komuś coś da, to znaczy, że zabierze tobie, bo nie ma żadnych własnych pieniędzy". Podobna zasada funkcjonuje nie tylko w prokuraturze, ale ogólnie, w szeroko pojętym prawniczym światku. Tyle że nie dotyczy pieniędzy, a...szacunku. Jeżeli sam sobie na niego nie zapracujesz, to nikt ci go nie okaże. Tak jest w większości, o ile nie w każdej branży, ale w tej swojej widzę to wyjątkowo wyraźnie. Kilka lat temu, mówiąc, czym się zajmuję, usłyszałem, że niemożliwym jest, abym do tego doszedł sam, bo prawnicy muszą mieć wtyki. A tu zaskoczę, bo przez całe studia, aplikację i asesurę, nikt mi nic nie załatwił. Poza tym, lubię wiedzieć, że zawdzięczam coś w całości sobie i chyba nawet nie chciałbym, żeby ktoś mi coś organizował pokątnie. A tak, jestem z siebie dumny, bo wiem, że sam sobie zapracowałem na bycie w miejscu, w którym się obecnie znajduję. Nieskromnie powiem, że jest to miejsce bardzo...satysfakcjonujące. 

***

Adrian zjawia się w moim gabinecie po dosłownie kilkunastu sekundach od mojego telefonu, w którym poprosiłem, żeby przyszedł.

- O co chodzi, panie prokuratorze?- pyta, z trudem łapiąc powietrze.

- Biegłeś tu?

- Nie zaprzeczam.

- Mniejsza o to - macham ręką.- Idę o zakład, że wiesz, jakie masz prawa jako aplikant.

- Wiem.

- Więc masz świadomość, że od pół roku możesz występować w roli oskarżyciela publicznego w sprawach o przestępstwa, za które kara nie przekracza pięciu lat odsiadki, prawda?

- Tak, ale...dalej nie rozumiem. 

- Lubię mówić wprost, więc zapytam. Chciałbyś mnie zastąpić w jednej sprawie?

Krztusi się powietrzem, jakbym zaproponował mu coś nad wyraz niemoralnego. 

- Jakiej sprawie?

- Artykuł 231. 

- Nadużycie władzy?

- Dokładnie. Spokojnie, dasz radę. Będę obok. Pomogę ci, gdyby było trzeba.  Zuzanna też na aplikacji podjęła się obrony klienta Ivana i, jak obaj wiemy, żyje i ma się dobrze. Nikt od tego jeszcze nie umarł. 

- No właśnie, jeszcze. Mogę być tym pierwszym, który tego dokona. 

- Nie przesadzaj.  Nie jest tak źle. 

- A co jak nie...

- Znasz kodeks?

- Znam.

- Potrafisz czytać i zadawać pytania?

- Jakoś mi to wychodzi.

- To o co się martwisz?

- Dobra, wezmę tę sprawę- kapituluje.- Kiedy?

- Za tydzień. Zdążysz się przygotować. Tylko nie zapomnij.

- O czym?

- O oddychaniu. 

- Postaram się.

***

- W przyszłym tygodniu Adrian oskarży ci klienta- informuję przyjaciela, który wydaje się równie zaskoczony, co mój aplikant kilka godzin wcześniej. 

- Serio?

- Tak. Przeraził się trochę, ale się zgodził. Czasem mam wrażenie, że się mnie boi. 

- Ciebie ogólnie się ludzie boją- zauważa bardzo sarkastycznie, popijając czarną jak węgiel kawę.-  Ciężko mu się dziwić.  Gdybym związał się z siostrą własnego patrona, chyba też nie czułbym się zbyt pewnie.

- Nie zrobiłbym mu krzywdy. 

- Nawet, gdyby  się z Gają....no wiesz...

- Nawet wtedy.  To sprawa wyłącznie Gai. Jej ciało, jej związek.  Nie miałbym w tym przypadku nic do gadania.  Mógłbym jej wtedy tylko powiedzieć, żeby uważała. 

- Bardzo to liberalne, panie prokuratorze. 

- Wiem!

***

Wracając do domu, zastaję Zuzę pochyloną nad ,,Anną Kareniną". Książką ponownie podebraną mi z gabinetu.

- Jak tak dalej pójdzie, Julek jako ulubioną bajkę będzie określał ,,Pana Tadeusza".

- Nie grozi mu to- spogląda na mnie z uśmiechem. - Czytałam mu rano Tuwima.

- Poszedłbym w Słowackiego. W końcu to imiennik.

- Miałam mu czytać ,,Kordiana"?

- Raczej ,,Balladynę". No wiesz, rodzice karniści, a tam trochę kryminału...

- Człowieku, on dopiero zaczął porządnie słyszeć- udaje irytację, uderzając mnie delikatnie w głowę zamkniętą książką. Nagle poważnieje, wyglądając na lekko zmartwioną i zamyśloną.

- Co jest, kochanie?

- Naprawdę, chcesz tam wtedy być ze mną?

- Rozmawialiśmy o tym. Myślałem, że mnie znasz. Skoro mówię, że coś zrobię, to naprawdę zrobię. 

- To nie będzie przyjemny widok. Z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością będę się wtedy drzeć, trząść i płakać. I tak przez kilkanaście godzin. 

- Jeżeli oczekujesz, że zemdleję albo będę się rozglądał po ścianach, to muszę cię rozczarować. Bo nie mam zamiaru robić żadnej z tych rzeczy. 

- Kocham cię. 

Cześć!

Oto rozdział!

Myślicie, że Adrian podoła wyzwaniu?

Mam nadzieję, że rozdział Wam się podoba<3

Do następnego!

P.