Dojeżdżając na miejsce,mój brzuch zaczął wariować. Przecież na takich imprezach różne rzeczy się dzieją. Gwałty,picie,narkotyki i tak dalej. To nie są w ogóle moje klimaty. Wolę w spokoju posiedzieć w domu,pogadać z Georg'em,poczytać książki. Nie wiem jak mam się zachować,do tego nie mam zamiaru pić. Pomyślą,że jestem...z innego świata,że jestem odmieńcem.

-Jesteśmy.-Oznajmił Jeremi i wysiadł z samochodu.

-Będzie się działo!-Pisnęła Vanessa i również opuściła samochód.

Ja tym czasem nadal siedziałam z tyłu wbita w fotel.

Nie ma mowy. Nie pójdę.

Nagle od mojej strony otworzyły się drzwi.

-Co jest?-Pyta Jeremi.

-Ja...chyba nie mogę.

-Czemu?

-To w ogóle nie są moje klimaty Jeremi. Nie mam pojęcia co robić i na pewno nie będę pić,brać narkotyków,czy...

-Matko,Olivia nie panikuj. Nie musisz robić tych rzeczy. Zabraliśmy cię tu,abyś poznała parę ludzi i się zabawiła.

-Pomyślą,że jestem jakaś dziwna...

-Olivia,zaufaj nam. Będzie fajnie.-Uśmiechnął się i wyciągnął w moją stronę dłoń.

Po chwili wahania,przyjęłam ją i wyszłam z samochodu.

-Do tego wyglądasz pięknie i nikt ci się nie oprze.-Puścił mi oczko i owinął rękę wokół moich ramion.

-No dobra,chodźcie się w końcu zabawić!-Krzyknęła Vanessa i pociągnęła nas w stronę domu,gdzie aktualnie jest pełno ludzi.

Wzięłam głęboki oddech i ruszyłam za nimi.

Po kilku minutach znaleźliśmy się przy wejściu ogromnego domu,gdzie w ogrodzie jest pełno ludzi. Zapewne z tyłu jak i w środku jest tyle samo.

Przy wejściu przywitał nas średniego wzrostu chłopak,który ma lekko kręcone włosy, ciemną karnację i oczy. Na palcach ma kilka pierścionków.

-Siema.-Przywitał się z Jeremim.-Widzę,że przyprowadziłeś koleżanki.-Uśmiechnął się.

-Jakby inaczej.-Odpowiedział Jeremi.-Vanessę już znasz,a to jest Olivia.-Przedstawił mnie a chłopak podał mi rękę,którą uścisnęłam.

-Simon.-Przedstawił się z uśmiechem,który odwzajemniłam.

-To jest jeden z tych ciasteczek,które pokazywałam ci w szkole.-Szepnęła mi na ucho Vanessa.-Przyjaźnią się z tym drugim. Pewnie tu jest,bo to impreza Simona.-Na jej słowa kiwnęłam głową.-Simon,nie wiesz może czy nasi już dotarli?-Zapytała chłopaka.

-Przyjechali jakieś 10 minut przed wami. Jestem pewien,że już okupują alkohol.

Na te słowa się zaśmiali,a ja nadal stałam zestresowana. W pewnym momencie poczułam wzrok Simona na sobie.

-Przyjezdna czy...-Zaczął,ale przerwał mu Jeremi.

-Widać jak interesujecie się,co dzieje się w szkole. Olivia jest nową uczennicą.

-Czyli będziemy widywać się codziennie.-Puścił mi oczko,a ja czuję jak lekko moje policzki przybrały koloru czerwonego.-Okej,lećcie się bawić. Później do was dołączę.-Powiedział i poszedł witać kolejnych przybywających gości.

-O mój Boże!-Pisnęła Vanessa,gdy już byliśmy w środku domu.-Spodobałaś mu się!

Spojrzałam na nią jak na wariatkę.

-Na pewno nie.

-Wiem co mówię.

-On tak pewnie robi do wszystkich poznanych dziewczyn.

-No właśnie,że nie. Myślisz,że czemu nie ma dziewczyny? Czeka na poważny związek.

Przewróciłam oczami.

-Okej,widzę że nie da się z tobą normalnie pogadać.

-Jasne,że można. Ale ja na razie nie interesuję się żadnymi chłopakami.

-O mój Boże.-Westchnęła i przeszłyśmy do kuchni.-Co ci zrobić? Drinka?

-Nie,naleję sobie colę.-Odparłam i nalałam do kubeczka napoju.

-Wow,ty serio nie będziesz pić.-Zaśmiała się.-To z kim wypiję kolejkę?

-A ta wasza paczka?-Zapytałam i pociągnęłam łyk coli.

-No właśnie ich nie widzę,a miałaś ich poznać. Do tego Jeremi gdzieś zniknął...

-Ale ty mnie nie zostawisz?-Spanikowałam.

-No jasne,że nie. Za kogo ty mnie masz... O są!-Krzyknęła i pobiegła gdzieś w tłum tańczących ludzi.

Zostawiając mnie samą na pastwę losu.

Dziękuje wam,że jesteście przy mnie.

Westchnęłam i cała w nerwach pociągałam kolejne łyki, patrząc na tańczących ludzi. Nagle obok mnie pojawił się jakiś chłopak,który tak jak ja do kubeczka nalał sobie coli.

A ze mnie się śmiali...

Odwrócił się przodem,a ja kątem oka mogę zobaczyć jak wygląda. Jest wysoki i dobrze zbudowany. Ma blond włosy,które układają mu się w gęstą grzywkę. Oczu nie widzę. Nie mam śmiałości odwrócić lekko głowę w jego stronę i wpatrywać się w niego jak wariatka.

-Jak się bawisz?-Zabrzmiał jego głos w moich uszach.

Nie patrzył na mnie,tylko prosto na tłum tańczących ludzi. Zastanawiam się przez chwilę,czy pytanie było skierowane do mnie. Chwilę odczekałam z odpowiedzią.

Tak,to było chyba do mnie.

-Nie najgorzej.-Odpowiedziałam skrępowana.

-I dobrze.-Odpowiedział nadal na mnie nie patrząc i odszedł.

Zmarszczyłam brwi.

Jak zwykle powiedziałam coś źle,jak zwykle zrobiłam coś nie tak. Nie jestem dobra w takich rzeczach.

Już miałam wychodzić i dzwonić po taksówkę,gdy zawołała mnie Vanessa:

-Olivia!Chodź,poznasz resztę!

Z wymuszonym uśmiechem podeszłam do nich,aby się zapoznać.

Brian

Z ostatniej akcji wróciłem o piątej rano. Jestem tak cholernie zmęczony,że dosłownie padam na twarz. Wróciłem do domu,wziąłem prysznic i poszedłem spać. Na trzy godziny. O 8:00 zaczął dzwonić budzik.

Czas do szkoły.

Zwlokłem się z łóżka,ubrałem pierwsze lepsze ciuchy i wsiadłem do samochodu. Po kilku minutach,znalazłem się pod budynkiem szkoły. Wysiadłem z auta i zacząłem się kierować do wejścia. Po kolei oczywiście witam się z wszystkimi,nawet których za bardzo nie znam i nie rozmawiam. Ale co zrobię,skoro sami podchodzą i podają dłoń? Nie jestem jakimś nieprzyjemnym kolesiem. Nawet jak jestem cholernie zmęczony,nie daję po sobie tego poznać.

Po kilku minutach,dotarłem do mojej szafki i oparłem na chwilę czoło na drzwiczkach.

Potrzebuję snu...

Nagle koło mnie pojawia się uśmiechnięty Simon.

-Siema stary!

Jęknąłem po ciuchu i przybrałem na twarz uśmiech.

-No siema!-Odpowiedziałem i zbiłem z przyjacielem piątkę.

-Coś ty taki zmarnowany? Miałeś kogoś na noc?-Poruszył brwiami.

-Ty pewnie tak.-Mruknąłem z uśmieszkiem.

-Co ty. Nie miałem czasu. Wiesz,co dzisiaj szykuję?

-Oświeć mnie.

-U mnie w domu. Impreza. I tym razem przychodzisz.

-Nie dam rady,przepraszam.-Podrapałem się w tył głowy.

-No weź!Ominąłeś już trzy!-Odparł z wyrzutem.

-Ostatnio jakoś nie mam ochoty...

-Brian,jesteś moim przyjacielem?

Zaczyna się...

-No jestem.-Westchnąłem.

-Więc masz być na mojej domówce.

Zastanowiłem się chwilę.

-Dobra,postaram się.

-No i prawidłowo!-Krzyknął i przyjacielsko pięścią walnął mnie w ramię.-A teraz idziemy na lekcje.

***

Stoję przed lustrem i robię ostatnie poprawki we włosach. Naprawdę nie chcę mi się iść na tą imprezę. Lubię pobyć ze znajomymi i wypić piwo,ale w małym gronie. Do tego denerwują mnie dziewczyny,które próbują zwrócić na siebie moją uwagę.

Nie mam teraz głowy do miłości.

Do tego mam straszne wyrzuty sumienia,bo nie byłem dzisiaj u mamy. Dzwoniłem i wytłumaczyłem sytuację. Jak zwykle była zadowolona,że gdzieś w końcu wychodzę,ale wolałbym pobyć z nią.

Kiedy stwierdziłem,że jestem gotowy,wziąłem kluczyki i wyszedłem z domu. Do domu przyjaciela,mam 15 minut drogi. Nim się obejrzałem,byłem już na miejscu. Zgasiłem silnik,wyszedłem z samochodu i go zamknąłem.

Muzykę słychać na całą okolicę,a ludzi przybywa coraz więcej. Wziąłem wdech i wydech i wszedłem do środka. Alkohol leje się litrami.

W mgnieniu oka,podeszli do mnie wszyscy i zaczęli wiwatować na moje przybycie. Krzyczałem razem z nimi,bo co mogę innego zrobić? Zaczęli mi proponować piwo,ale powiedziałem:

-Dzisiaj muszę być trzeźwy!

-Jeszcze cię przekonamy!-Ktoś odkrzyknął,ale ja już odszedłem od tego tłumu.

Po drodze spotykam mojego przyjaciela.

-Jesteś!-Uśmiechnął się.

-Obiecałem.

-To bardzo dobrze. Piwa?

Pokręciłem głową przecząco.

-Jeśli zmienisz zdanie,wiesz gdzie co jest. Słuchaj,jest tutaj naprawdę śliczna dziewczyna...

-Wszystkie są śliczne.-Odpowiedziałem nie za bardzo zainteresowany tematem.

-Ale ona jest...inna. Nowa,przeprowadziła się.

-Zauroczony?-Spytałem,podnosząc prawą brew.

-Stary,ja się chyba zakochałem.

Przewróciłem oczami.

-Więc...jak wygląda?

-Jest...-Zaczął,ale ktoś go zawołał:

-Ej Simon,musisz to zobaczyć!

-Zaraz wracam.-Powiedział i poszedł.

Ja tym czasem skierowałem się do kuchni. Przy blacie stoi jakaś dziewczyna,ale za bardzo nie chcę mi się jej przyglądać. Podchodzę i nalewam sobie coli do kubeczka. Odwracam się i zaczynam wpatrywać się w tłum tańczących ludzi,tak jak ona.

-Jak się bawisz?-Spytałem po chwili.

Dziewczyna nie odpowiada,więc zmarszczyłem lekko brwi.

Może nie usłyszała?

Już miałem podejść bliżej i spytać znowu,gdy usłyszałem odpowiedź:

-Nie najgorzej.-Zabrzmiało to tak,jakby się wstydziła.

Uśmiechnąłem się lekko,na jej skrępowanie i odparłem:

-No i dobrze.-Odszedłem,bo w tej chwili zobaczyłem Simona w tłumie.

Olivia

-No,więc tak. Olivia poznaj Shay,Ninę i Sierrę. Dziewczyny,to jest Olivia,przeprowadziła się do nas z rodzicami.-Przedstawiła mnie Vanessa.

Przytuliłyśmy się,a Shay zapytała:

-Poznałaś już Jeremiego?

-Tak.

-Poznała go już w szkole. Oprowadzał ją.-Dopowiedziała Vanessa.

-I jak ci się na razie podoba?-Spytała z uśmiechem Nina.

-Na razie jest dobrze.-Odpowiedziałam również z uśmiechem.

-Naszych kochanych chłopców poznasz później,bo nam się gdzieś zawieruszyli.-Zaśmiała się Sierra.

-Masz kogoś?-Padło kolejne pytanie od Shay.

-Em,nie. Tak jakoś jeszcze nie miałam okazji poznać takiego wiecie...-Powiedziałam rumieniąc się.

-Dobrze się składa,bo my jesteśmy ekspertkami od chłopców. Zaraz ci kogoś znajdziemy.-Rozpromieniła się Nina.

Już miałam powiedzieć,że na razie dam sobie spokój,ale Vanessa była szybsza:

-Mi się wydaje,że wpadła w oko Simonowi.

-Serio?!-Pisnęła Shay.-O mój Boże. Dobry wybór.

-To zdanie Vanessy,nie moje.-Odparłam.

-On i jego kolega są najprzystojniejsi w ich roczniku. Gdybym nie była z Justinem,sama bym się brała za któregoś z nich.-Powiedziała Nina.

-Simon szuka dziewczyny,która tak jak on,chce poważnego związku,a Brian nie wiem... Na razie chyba o tym nie myśli. Jego mama choruje od trzech lat na raka.-Odrzekła Sierra.

-To straszne.-Powiedziałam od razu się smucąc.

Co ja bym zrobiła,gdyby ktoś z mojej rodziny zachorował?

-Dobra,lepiej już chodźmy zatańczyć.-Zaproponowała po chwili Shay.

Stawiłam opór,ale w końcu zaciągnęły mnie w tłum tańczących ludzi i kazały się ruszać.

***

Nie zostawimy cię. Nie,nie będziemy pić. Z nami jesteś całkowicie bezpieczna.

Po 2,5 godzinach siedzę właśnie na kanapie i po kolei wszystkim zabieram kieliszki. Jeremi jest pod wpływem marihuany,gada o jakiś jednorożcach i śmieje się z...wszystkiego.

-Obiecaliście mi coś.-Powiedziałam do wszystkich z wyrzutem.

-Spokojnie,wytrzeźwieją.-Usłyszałam męski głos za sobą i powoli się odwróciłam.

-A ty nie pijany? Na swojej imprezie?-Spytałam zdziwiona.

-Postanowiliśmy,że dzisiaj nie upijemy się jak świnie.-Zaśmiał się Simon.

Mi nie było do śmiechu.

-Coś się stało?

-Nic,tylko wszyscy są pijani,zjarani a ja muszę zaraz być w domu.

-Odwiozę cię.

-To miłe,ale...

-Nie ma żadnego ale. Przy okazji poznasz mojego przyjaciela...

-To niepotrzebne,naprawdę...-Zaczęłam,ale mnie nie słuchał.

-Hej Brian! Podejdź tu na chwilę!

Zaraz potem podszedł do nas chłopak,którego widziałam wtedy w kuchni.

Czyli to te dwa "ciasteczka",jak mówiły dziewczyny.

Jeszcze lepiej.

Zaraz spalę się ze wstydu.

W życiu nie rozmawiałam aż tak długo z chłopakami.

-Cześć,Brian.-Podał mi rękę.

-Olivia.-Uścisnęłam ją.