Nick

Nie potrafiłem skupić się na tekście umowy przede mną cały czas słuchając rozmowy Sam z jej bliskim znajomym mimo lekko uchylonych drzwi. Naprawdę tak bardzo zależało jej na tym bym to wszystko usłyszał?

Wstałem z zamiarem całkowitego zamknięcia drzwi, gdy usłyszałem jej naturalny śmiech bez cienia sztuczności i poczułem, jakbym dostał mocnego sierpowego. Zacisnąłem palce na klamce niezdolny do najmniejszego ruchu.

- Dziękuję ci za ten wieczór i przepraszam, że nie zadzwoniłam, gdy dojechałam. Naprawdę dobrze się bawiłam i również mam nadzieję, że kiedyś to powtórzymy. - kolejna porcja jej śmiechu wypełniła ciszę w apartamencie. - Tak, będę pilną uczennicą, Trek. Muszę kończyć, wzywają mnie. Dobranoc. 

Źle się czułem podsłuchując we własnym domu, ale nie mogłem się powtrzymać. Nogi wrosły mi w podłogę. Nasłuchiwałem przez jak krząta się po kuchni, a następnie znika w sypialni. Nie wiem kim był Trek, ale jakoś za nim nie przepadałem.

- Szybko się pocieszyłaś. - mruknąłem pod nosem i zamknąłem drzwi. 

Nie sądziłem, że tak szybko się pozbiera po naszym rozstaniu i szybko znajdzie kogoś. Spojrzałem na obrączkę, której drobne kamienie odbijały światło rzucane przez lampę nade mną. Jednym ruchem zdjąłem ją i schowałem do szuflady. Przetarłem twarz uważając na siniaki  i spojrzałem na umowę, która czekała na podpis. Przejrzałem punkty zlecone przez prawników i podpisałem w określonym miejscu. Po dzisiejszym dniu marzyłem tylko o tym, by wziąć szybki prysznic i wreszcie położyć się spać. Byłem zmęczony, a świadomość, że dzielą nas jedynie metry z pewnością nie pomagała zasnąć. Nigdy nie sądziłem, że małżeństwo przynosi tak wiele problemów. Jednak najgorsze jest to, że nie potrafiłem, jak ona zapomnieć o wszystkim i ruszyć dalej. 

- Lepiej się czujesz? - zamarłem, gdy usłyszałem za sobą Sam. 

- Tak, dzięki za troskę. Nie powinnaś już spać? - powiedziałem i odwróciłem się w jej stronę. 

- Nie mogłam zasnąć, a ty ?

- Właśnie kładłem się spać. 

- Jasne, nie przeszkadzam. Dobrej nocy. - zaczęła się wycofywać. 

Miałem na końcu języka ciętą ripostę, ale nim się obejrzałem już jej nie było. Wróciła na korytarz w jednej ręce koc, a w drugiej poduszkę. Minęła mnie i ruszyła w stronę salonu, gdzie rozkładała się na kanapie.

- Co robisz? - spytałem, przyglądając się jej i musiałem z trudem przyznać, że wyglądała zbyt dobrze w moich ciuchach. 

- Kładę się spać. - odparła nie zaszczycając mnie spojrzeniem.

- Mówiłem ci przecież, że sypialnia jest twoja. - powiedziałem ostrzej niż chciałem. 

Podniosła na mnie głowę ignorując moje ostatnie słowa.

- Nick, nie mam zamiaru wyrzucać cię z własnej sypialni. To twoje łóżko i nie obraź  się, ale wyglądasz jakbyś pilnie potrzebował snu, wątpię by spanie na tej kanapie było wygodne. 

- Masz rację potrzebuję snu i spokoju, więc wracaj do sypialni i pozwól nam zasnąć - byłem zbyt zmęczony, by próbować być miły. Otwarła usta, by coś powiedzieć, ale ją ubiegłem  - Nie radzę ci się ze mną kłócić Samantho.  

Zmrużyła oczy i zrobiła kilka kroków w stronę sypialni, ale zatrzymała się przy mnie.

- Nie możesz mi rozkazywać, już nie - powiedziała i odwróciła się, by przenieść koc i poduszkę na fotel przy kominku.