NICK

Stałem w salonie, czyli jednym z trzech pokojów i przyglądałem się Sam krzątającej się po małej kuchni. Chciałem namówić ją na powrót do mojego mieszkania, ale wiedziałem, że muszę być ostrożny z Sam. Z każdym małym krokiem byłem bliżej niej.

- Czuję, że mi się przyglądasz. - mimo że była odwrócona do mnie tyłem słyszałem jej uśmiech. Spojrzała na mnie - Widzę, że moje mieszkanie niezbyt przypadło Ci do gustu. - podeszła do mnie z kubkiem.

- Najważniejsze, że tobie się podoba.

Na jej ustach pojawił się nieśmiały uśmiech. 

- Dobra odpowiedz. Jest tu bezpiecznie i to na razie wystarczy. 

Upiłem łyk herbaty zastanawiając się, jak spędzić jak najwięcej czasu z Sam. Rozejrzałem się  szukając inspiracji. Usiedliśmy na kanapie i w ostatniej chwili powstrzymałem się przed objęciem jej ramieniem. 

- Wierzysz w przeznaczenie, a raczej w to, że wiemy jakie ono jest? - odezwała się Sam po chwili ciszy.

- Skąd to pytanie?

Wzruszyła ramionami.

- Po prostu głośno myślałam. 

Wziąłem ją za rękę i splotłem nasze palce. Nie spojrzała na mnie, ale nie umknęło mi jej drżenie. Nie kryłem się z tym, że nie mogę oderwać od niej rąk, więc nie była zdziwiona, gdy podniosłem ją i posadziłem na swoich kolanach. 

- Uparty jesteś. 

- Nie jesteś zaskoczona.

- Bo już wielokrotnie mi to udowodniłeś. 

- Daj nam szansę, Sam. Potrzebujemy siebie, by móc oddychać. - wyszeptałem jej do ucha mimo ciszy, która nas otaczała.

- Nickolas ... ja się boję.  Nawet nie wiesz, jak cholernie się boję znowu z tobą zaryzykować. Myślę jednak, że możemy spróbować być razem na okresie próbnym.

Spojrzała na mnie, a ja natychmiast przylgnąłem do jej ust. Czułem jak się uśmiecha. Iskierki w jej oczach pojawiły się, gdy moje dłonie zabłądziły pod jej bluzką.

— Nick, co robisz?

— Staram się być dobrym mężem.

Ściągnęła z siebie moje dłonie i dała mi szybkiego całusa.

— Powoli, Nick. Jestem ciekawa co się u ciebie dzieje.