Razem z Gilbertem weszliśmy do garażu, a naszym oczom ukazały się trzy różne auta. Chłopak wybrał białe Porsche, do którego klucze zdjął z wieszaczka. Wsiadłam do środka, wyglądając przez okno. Gdy już odjechaliśmy od willi i wjechaliśmy do miasta, zaczął mówić:

— Aniu, przepraszam. — Westchnął.

— Za co? To ja zachowałam się jak głupia dziwka. — Zaśmiałam się, spuszczając wzrok na moje nogi.

— Nie, Aniu. Nie powinienem tak przesadzać z tym, że się z kimś całowałaś. Po prostu... — Na chwilę zamilkł i oblizał wargi, zanim zaczął mówić dalej. — Zależy mi na tobie. Chcę, byś była szczęśliwa.

Na jego twarzy malował się smutny uśmiech. Popatrzyłam na niego, widząc w jego oczach tę samą pustkę, którą zauważyłam, gdy stracił swojego ojca.

Blask księżyca oświetlał jego twarz. Światła miasta z każdą chwilą stawały się coraz jaśniejsze. Widziałam, jak po jego policzku spływa pojedyncza łza.

— Gilbert. Już dobrze. — Uśmiechnęłam się i bez zastanowienia złapałam go za rękę.

Przez chwilę patrzyłam na nasze dłonie, aż w końcu powróciłam wzrokiem do jego twarzy. Spoglądał na mnie, a w jego oczach ponownie pojawiło się szczęście.

— Przepraszam, Gil. Nie chciałam cię zranić. — Po moim policzku stoczyła się łza, choć na ustach nadal widniał uśmiech. Widok jego smutku wywołał u mnie tę samą emocję i nie mogłam powstrzymać się od płaczu.

— To nic. — Uniósł kąciki ust. Po jego słowach zaczęliśmy obserwować miasto.

Po kilku minutach cichej jazdy postanowiliśmy wrócić do willi i wkraść się do środka. Dotarliśmy na miejsce, po czym weszliśmy do środka, jednak okazało się, że wszyscy nadal byli przy basenie.

— Kurwa, zauważą — krzyknęłam szeptem.

— No cóż. — Uśmiechnął się szeroko i wyszedł na zewnątrz.

— Gilbert! — zawołałam, rzucając się biegiem za nim.

— Gdzie, do cholery, byliście? — zapytał od razu Karol.

— Naprawdę lubisz wiedzieć, gdzie wszyscy są. — Zmarszczyłam nos i zajęłam miejsce obok Diany.

— Pewnie się obściskiwali — zażartowała Józia, na co posłałam jej mordercze spojrzenie.

— Nie, przeprosiliśmy się nawzajem. — Wyszczerzyłam się, opierając o krzesło.

— Wow, gratulację. Oboje dorośliście! — Tillie roześmiała się sarkastycznie. Wywróciłam oczami i zmieniłam temat.

☁

            Było już około pierwszej w nocy, gdy postanowiliśmy wrócić do środka i iść spać. Leżałam w łóżku, wbijając wzrok w sufit. Nie mogłam zasnąć. W mojej głowie było zbyt wiele myśli. Gilbert Blythe w końcu przestał być moim wrogiem. Nagle usłyszałam, jak drzwi pokoju Karola i Gilberta się otwierają, po czym ten sam dźwięk nastąpił z pokoju Diany. Usiadłam i wbiłam wzrok w ścianę, którą dzieliłam z przyjaciółką. Czy Karol właśnie wszedł do jej pokoju? Nagle drzwi pokoju chłopaków ponownie się otworzyły oraz zamknęły, a po chwili usłyszałam pukanie do moich drzwi. Wstałam z łóżka i pobiegłam je otworzyć.

— Gilbert? — wyszeptałam i zanim zdążyłam zapytać o cokolwiek innego, chłopak wszedł do mojego pokoju, siadając na łóżku z uśmiechem.

— Karol właśnie poszedł do Diany. — Nadal nie opuszczał kącików ust.

— Jestem tego świadoma, słyszałam drzwi. — Zamknęłam drzwi i zajęłam miejsce obok niego.

— Jak myślisz, co robią?

— Nie wiem? Rozmawiają?

Przez chwilę na mnie patrzył, aż w końcu podszedł do ściany.

— Gilbert!

Zaczął się śmiać.

— Nic nie słyszę. — Rzuciłam w niego poduszką i zaczęłam się śmiać.

— Gilbert, o mój Boże.

Chłopak odrzucił do mnie pościel, na co żartobliwie sapnęłam.

— Nie zrobiłeś tego! — krzyknęłam i wstałam, przytulając do siebie poduszkę.

— Och, zrobiłem. — Uśmiechnął się szeroko, robiąc krok w moją stronę.

— Pożałujesz tego, Blythe! — Zachichotałam, po czym uderzyłam go w ramię.

Brunet również zaczął się śmiać, a następnie podniósł drugą poduszkę, również mnie nią uderzając. Biliśmy się, dopóki on nie znalazł się tuż przy łóżku. Wtedy wyrwałam mu pościel i rzuciłam się na niego.

— Wygrałam! — Śmiałam się, dopóki nie uświadomiłam sobie, że właśnie na nim leżę. Moja twarz zrobiła się cała czerwona, a na jego wkradł się zadowolony uśmieszek.

— Powiedziałbym, że jest remis.

Szybko z niego zeszłam i żartobliwie kopnęłam go w nogę.

— Ew! Fuj, Blythe!

Nadal chichocząc pod nosem, zaczęłam poprawiać mojego kucyka. Następnie położyłam się obok niego, próbując złapać oddech.

— Nadal jesteśmy wrogami, Aniu? — spytał i na mnie popatrzył. Uśmiechnęłam się.

— Jesteśmy wszystkim, oprócz tego.

☁

            Gdy się obudziłam, zobaczyłam Gilberta leżącego obok mnie. Moje oczy się rozszerzyły, a ja sapnęłam, po drodze spadając z łóżka.

— Kurwa! — jęknęłam, po czym podniosłam się, masując ramię. Gilbert również się obudził, szybko siadając.

— Ania? — zapytał zaspanym głosem.

— Zasnąłeś tutaj! — krzyknęłam szeptem i rzuciłam w niego poduszką.

Chłopak uśmiechnął się szeroko, po czym potarł kark.

— Co zrobimy?

— Wyjdziemy stąd razem. — Z jego twarzy nadal nie znikał ten głupi uśmieszek.

— Haha, Gilbert, ale jesteś zabawny — odparłam sarkastycznie.

— Dobra, ty wyjdź pierwsza, zobacz, gdzie są wszyscy i powiedz, kiedy będę mógł wyjść. — Wstał z łóżka, po czym zaczął się przeciągać.

— Okej, poczekaj tutaj — poleciłam, a następnie wyszłam z pokoju.

Ruszyłam do kuchni, w której wszyscy już jedli śniadanie.

— Dzień dobry, wszystkim. — Ziewnęłam. — Gdzie Gilbert?

— Nie wiem, pewnie poszedł na spacer. — Karol wzruszył ramionami i wziął gryza swojego tosta.

— O kurde, zapomniałam telefonu. Zaraz wrócę. — Szybko wstałam, by ponownie pobiec do mojego pokoju. — Okej, jest czysto. Są w kuchni.

Wyszliśmy z pomieszczenia, jednak wszyscy stali tuż przed nim z szerokimi uśmiechami na twarzach.

— To nie tak, jak myślicie! — zawołałam od razu, a moja twarz stała się niewyobrażalnie gorąca.

Gilbert popatrzył na mnie, prawdopodobnie z zamiarem zażartowania z tej sytuacji, jednak ujrzał przerażenie na mojej twarzy.

— Chciałem powiedzieć Ani, że Karol poszedł do Diany. Zaczęliśmy bitwę na poduszki, która nas zmęczyła i zasnąłem na kanapie w rogu. — Wzruszył ramionami.

Popatrzyłam na niego z uśmiechem. Nawet nie powiedział im, że spaliśmy w jednym łóżku.

— Woah, Karol i Diana? — Zaśmiała się Józia i popatrzyła na parę, których twarze były jeszcze bardziej czerwone niż ta moja.