Pov. Emma

Albo nie. Poznałam gdzie biegłyśmy. Podążałyśmy w stronę...

...Empire State Building?

-Nicola jesteś pewna, że wiesz gdzie idziemy?

-Tak - warknęła

-Nie mamy iść w stronę East River?

-Nie

-Możesz przestać na mnie warczeć?!

-Nie

Zrezygnowana szłam za nią. Nicola była zdenerwowana to było widać i czuć. Zaraz czuć? Faktycznie czułam bijący od niej chłód.

Po około pół godzinie stanęłyśmy z siostrą na przeciwko najwyższego budynku na Manhattanie - Empire State Building.

Nicola pewnie weszła do środka i skierowała się do faceta, który siedział przy wejściu i czytał gazetę. Miał blond włosy i niebieskie oczy, ubrany był w czarny elegancki garnitur.* Podeszłyśmy do niego i moja siostra powiedziała coś przez co strzeliłam sobie porządnego facepalma:

-W czym mogę pomóc? - zapytał monotonnym głosem facet

-Na piętro szejśćsetne - odpowiedziala Nicola

-Takie piętro nie istnieje - odparl mężczyzna

-On ma rację. Nicola wszystko jest w porządku? - zapytałam

-Tak- powiedziała do mnie i spowrotem zwróciła się do mężczyzny- Chcemy dostać się na Olimp. Mam...zaraz...-zaczęła przegrzebywać kieszenie i po chwili wyjęła złotą monetę i podała ją facetowi- proszę złota drama

-Drachma - poprawił ją

-Nie ważne, możemy na szejśćsetne?

-Już - mężczyzna podał Nicoli złotą kartę i spowrotem zaczął czytać gazetę.

Siostra pociągnęła mnie w stronę wind. Weszłyśmy do jednej i Nicola wsunęła złotą kartę do otworu a na panelu z przyciskami pojawił się przycisk z napisem "600" dziewczyna nacisnęła go i winda zaczęła jechać do góry. Muzyka, która w niej leciała była okropna miałam ochotę rozwalić głośniki i faktycznie głośniki pokryły się cienką warstwą, szronu? Chyba tak i muzyka przestała grać.

-Po co my tu przyszłyśmy?

-Zaraz zobaczysz - powiedziała to nie pewnie - Mam nadzieję, że Percy dobrze mi powiedział - mruknęła sama do siebie ale ja usłyszałam

-Co ci powiedział Percy? Że istnieje piętro szejśćsetne?

-No tak

-Nicola czy wszystko w pożądku?

-Tak, przestan zadawać to pytanie.

Winda zatrzymała sie i drzwi się otworzyły moja siostra wyszła pierwsza a ja zaraz za nią i opadła mi szczęka. Stałyśmy na początku małej ścieżki biegnącej wprost do jakiegoś miasta wyglądającego jak wzięte ze starożytnej Grecji. Wszędzie mnóstwo roślin, małe i większe świątynie chyba to były one. Po ulicach przechadzały się dziwaczne osoby. Widziałam jakiegoś gościa z koźlimi nogami, kobietę o zielonej skórze i parę jeszcze dziwniejszych osób. Nie pewnie zrobiłam krok do przedu i spojrzałam w dół. Był to błąd ponieważ znajdowałyśmy się szejścset pięter nad Nowym Jorkiem, a ja mam lęk wysokości.

Nicola ruszyła do przodu a ja za nią bardzo powoli. Kiedy doszłam do końca chodnika odetchnełam z ulgą. Szłyśmy do przodu rozglądając się ,żeby jak najlepiej zobaczyć wszystko. Inni przechodnie, bo ludźmi nazwac się ich nie da nie zwracali na nas szczególnej uwagi. Co przyjełam z ulga bo nie zamierzałam rozmawaić z pół osłami i zielono skórymi.

-Czy teraz odpowiesz mi na moje pytanie? Gdzie jesteśmy?

-Ciężko to wytłumaczyć ale jesteśmy na Olimpie

-Olimp, coś mi to mówi. W szkole tego nie było?

-Było

-Kto buduje miasto 600 pięter nad innym miastem i nazywa je Olimp? - ale za nim Nicola zdąrzyła cokolwiek powiedzieć, odpowiedź sama wypłyneła przes moje usta- Bogowie, poczekaj co?

-Mogę wytłumaczyć?

-Mhm

-Pamiętasz jak chodziłam do Percy'ego? Pewnego razu powiedział mi o półbogach, są to potomkowie bogów greckich i śmiertelników. Mówił mi o tym, że bogowie istnieją i są tutaj w Ameryce oczywiście go wyśmiałam i powiedziałam, że chyba ma co nie tak z głową. Lecz na pewnej wycieczce klasowej zaatakował nas potwór, wszyscy wrzeszczeli, że widzą uzbrojone kobiety, a stałam i widziałam potwory z wężowymi nogami. Percy pokonał je i wtedy mu uwierzyłam. Zaczął mi opowiadać o teraźniejszych półbogach, że istnieje obóz w którym byłybyśmy bezpieczne, mówił tez o Olimpie, że znajduje się na 600-setnym piętrze Empire State Buliding. Nie byłam pewna czy mu wierzyć aż do teraz. To wszystko jest prawdą.

-Czekaj, to jest jakieś szaleństwo. Nie chcę mi się wierzyć ale to prawda. W sensie stoimy na Olimpie w siedzibie starożytnych bogów olimpijskich. A co z tym wspólnego ma nasza matka, która zostawiła nas jak byłyśmy małe?

-Czy do ciebie nic nie dociera? Nasza matka jest boginią dlatego nas zostawiła. Percy... miał tak samo.

-Wiesz jak to szalenie brzmi?

-Wiesz gdzie jesteśmy? W miejscu gdzie są odpowiedzi na nasze pytania musimy tylko znaleźć mamę

-Przynajmniej wiemy kim ona jest? Znaczy boginią ale którą, ich są setki!

-Nawet tysiące - odezwał się głos za mną

Odwróciłam się na pięcie, żeby znaleźć się twarzą w twarz z dwunastoletnią dziewczynką? Miała długie rude włosy związane w warkocz, ciemne oczy, ubrana była w strój jak na polowanie, a na plecach miała łuk.

-Kim jesteś? - zapytałam powstrzymałam się od dodania dziewczynko

-Jestem Artemida

-Jesteś, jesteś boginią prawda? - zapytała Nicola

-Tak, jestem. Wy jak sądzę heroskami.

-Yyy nie... to znaczy tak ale nie. Nie wiem - powiedziałam strasznie się plącząc

-Tak jesteśmy - poprawiła mnie moja siostra i rzuciła mi spojrzenie mówiące, że mówienie mam zostawić jej - Ale nie wiemy kim jest nasza matka

-Boginią, sama tak mówiłaś - powiedziałam a Nicola zaczęła mordować mnie spojrzeniem - Dobra, jestem cicho

-Jak nie wiecie chodźcie za mną - powiedziała Artemida

Wzruszyłam ramionami i poszłam za boginią, Nicola zrównała się ze mną.

-Mówiłaś, że Percy nam pomógł jak? - zapytałam szeptem mojej siostry chociaż wydaję mi się, że Artemida i tak wiedziała o czym rozmawiamy

-Podał mi adres obozu, dał dwa sztylety i ambrozję

-Masz w plecaku sztylety? Co to ambrozja?

-Tak, ambrozja to pokarm bogów a w niewielkich ilościach leczy rany herosów.

-Jeśli Percy podał ci adres obozu to czemu sam nas tam nie zaprowadził, przecież jest półbogiem

-Bo... ym... bo tak jakby on ma dziewczynę.

-I co to ma do tego?

-No bo ja ją kiedyś poznałam i tak jakby nie lubimy się. Ona uważa że próbuje odbić jej Percy'ego i... - urwała

-I co?

-I ona tu jest! - powiedziała i wskazała palcem na jakąś blondynkę, która wychodziła spod wielkiej bramy do, której chyba zamierzałyśmy - Nazywa się Annabeth i jest wkurzająca - dodała szybko

Ta cała Annabeth chyba nas zauważyła bo podeszła do nas. Przywitała się z Artemidą a potem rzuciła Nicoli wredne spojrzenie i rzekła:

-Więc jesteś pół bogiem. To trudne dla takiego pół główka jak ty?

-O ile wiem ty masz mniej mózgu odemnie więc sama sobie na nie odpowiedz - odparła Nicola

-Odwaliłaś się w końcu od Percy'ego? - Annabeth zmieniła temat

-Może i nie. Czy twój móżdżek tego nie przyswoi, że się przyjaźnimy?

-A ty nie umiesz skumać, że ja z nim chodzę?

-Dziewczyny ja wiem, że odbywacie pasionujaca rozmowę ale chyba wychodzimy po pałacu i możecie na chwilę przestać. - oby dwie rzuciły mi mordercze spojrzenie i pewnie gdyby można było zabijać spojrzeniem leżała bym już martwa - Po tem możecie ją dokończyć

-Kim ty wogóle jesteś? - zapytała Annabeth

-Emma Rose, siostra Nicoli

*Nie wiem jak dokładnie wyglądał ten facet w orginale więc hm... opisłam go sama.