Czajnik gwiżdże głośno. Wyłączam gaz. Zalewam dwa kubki herbaty. Wracam do mieszania jajecznicy. Z lubością wdycham jej zapach. Przez uchylone okno niepewnie zaglądają promienie słońca. To będzie dobry dzień. Wiem to.

— Granger? Co tu się dzieje?

Odwracam głowę. W progu stoi profesor. Włosy sterczą mu na wszystkie strony, a od oczami odznaczają się wielkie sińce.

— Dzień dobry — witam się promiennie. — Zrobiłam śniadanie.

Snape nie odpowiada. Tylko kącik jego ust, ukradkiem wędruje w górę. Widzę, że jest zmęczony i niewyspany. Pewnie najchętniej wróciłby teraz do łóżka.

— Słodziłaś? — pyta, podchodząc do kubków z parzącą się herbatą.

— Nie. — Zaglądam do szafki, w poszukiwaniu talerzy.

— Są na górze — mówi. Ruchem głowy wskazuje na szafkę wiszącą nad moim czołem. Mimo zmęczenia, zdaje się mieć o wiele lepszy humor niż wczoraj. — Słodzisz? — Miesza w swojej herbacie.

— Nie. Wolę gorzką. — Wspinam się na palce. Otwieram szafkę. Wyciągam z niej talerze i nakładam na nie jajecznicę.

Idziemy zjeść do salonu. Mówię ciche Smacznego. Snape odpowiada mi skinieniem głowy. Nim zabierze się za jedzenie, zbiera potargane włosy i spina je w kitkę. Nie mogę oderwać wzroku od jego nowej fryzury. Jemy w ciszy. Profesor jest wyraźnie zmęczony, a ja nie wiem, co powiedzieć. Mam wrażenie, że Snape za chwilę zaśnie nad talerzem.

— Powinien się pan położyć — sugeruję cicho. Profesor podnosi na mnie zaczerwienione oczy.

— Nie mam czasu... — mamrocze cicho.

— Może mogę jakoś pomóc?

— Granger... muszę iść do mojej matki. Nie pójdziesz tam za mnie...

— Pójdę — wcinam się twardo. — Profesorze, powinien pan odpocząć. To znaczy... powinien pan odpocząć. — Chyba nigdy nie przestanę się do niego zwracać w ten sposób.

Snape nie odpowiada. Nieco odwraca głowę. Wbija wzrok w rant stołu, jakby się zastanawiał.

— Przecież dam radę... Proszę... Niech da pan sobie pomóc.

— Zgoda — odpowiada dopiero po chwili. — Ale ostrzegam cię Granger, moja matka nie jest miłą staruszką.

— Poradzę sobie — zapewniam z cieniem uśmiechu na ustach.

— Dobrze... — Wstaje od stołu. Odnosi swój talerz do zlewu. Idę w jego ślady, zostawiając w zlewie też swój. — Wyślę mojej matce patronusa. A ty idź się przebrać — mówi, lustrując mnie wzrokiem. Racja. Wizyta u pani Prince w piżamie, to nie najlepszy pomysł.

Gdy przebrana wracam na dół, profesor czeka już w przedpokoju.

— Spinner's End trzynaście — mówi, kiedy zakładam buty. — Najbliższy punkt deportacyjny, jest półtora kilometra dalej, przed urzędem stanu cywilnego w Downe.

Przytakuje, na znak, że zrozumiałam.

— Stąd też musisz kawałek dojść. Możesz się deportować dopiero przy latarni, na końcu ulicy.

— Dobrze... ale przecież wczoraj, aportował nas pan pod samą bramą... — dodaje zmieszana.

— Nie zapominaj, że ja wciąż mam to — mamrocze, odwracając lewe przedramię. Mroczny znak zionie na jego bladej skórze. Spuszczam oczy. Nie wiem co powiedzieć. — Masz dokumenty?

— Tak.

— Dobrze. — Wręcza mi koszyk z pełen jedzenia. — Liczę, że sobie pani poradzi, panno Venable.

— Na pewno. A jaj mam nadzieję, że pan się jeszcze położy. — Posyłam profesorowi delikatny uśmiech i wychodzę. Słońce przyjemnie grzeje mnie w twarz. Jest ciepło. Pcham ciężką furtkę. Wychodzę na ulicę. Rozglądam się w prawo i w lewo. Latarnie rozstawione są co dziesięć metrów. Ręce mi opadają. Przy której mam się teraz deportować?

Zaraz... Na końcu ulicy stoi nieco wyższa, grubsza latarnia. Jest pomalowana w biało – czerwone pasy. Ruszam w jej stronę. Raz kozie śmierć.

Dochodzę do latarni. Biorę głęboki wdech. Trudno. Najwyżej się rozszczepie.

Skupiam się na celu, woli i namyśle. Znikam z głośnym trzaskiem.

W Downe pojawiam się jeszcze z głośniejszym hukiem. Upadam na ziemię. Chce mi się wymiotować. To była moja pierwsza, samodzielna deportacja od prawie dwóch lat.

— Wszystko dobrze? — pyta młody mężczyzna. Wyciąga do mnie ręce i pomaga wstać.

— Tak, dziękuję. — Uśmiecham się delikatnie. — Wie pan może, którędy na Spinner's End?

— Musi pani iść pros...

— Odsuń się od tej czarownicy, parszywy mugolu! — wrzeszczy jakiś śmierciożerca, biegnąc w naszą stronę,

— Ten człowiek nic nie zrobił! — protestuje, składając ręce na piersiach.

— To mugol — mówi z wyrzutem. — Nie widziałem tu pani wcześniej. Dokumenty. — Wyciąga dłoń, czekając na papiery. Podaje mu je powoli.

— Alison Venable? — mamrocze, wnikliwie przyglądając się moim dokumentom. — Co tu robisz?

— Pracuje u Severusa Snape'a — odpowiadam machinalnie. Wyniosła mina śmierciożercy nieco blednie.

— Ach... Bardzo przepraszam, panno Venable — mówi, oddając mi dokumenty. — Mogę jakoś pomóc?

— Dziękuję. Poradzę sobie sama. — Wpycham papiery do kieszeni.

— Oczywiście. Miłego dnia. — Skina mi głową. Obrzucam go ostrym spojrzeniem. Odwracam się na pięcie. Ruszam w stronę domu pani Prince. Szeroki uśmiech wstępuje na moje usta. Pierwszy raz śmierciożerca potraktował mnie z szacunkiem...

Droga na Spinner's End zdaje się ciągnąć w nieskończoność. W końcu trafiam na brudne osiedle małych, szeregowych domków. Z rzeki płynącej między domami, unosi się nieprzyjemny zapach. Rozglądam się dookoła, w poszukiwaniu numeru trzynastego. Jest.

Wchodzę po małych schodkach. Delikatnie pukam do drzwi. Słyszę ciężkie kroki. W wąskiej, mlecznej szybie, widzę czyjś kontur.

— Pani Prince? Nazywam się Alison Venable. Profesor Snape, wcześniej wysłał pani patronusa, z wiadomością o moim przyjściu.

Drzwi uchylają się powoli. Stoi w nich zgarbiona staruszka. Lustruje mnie wzrokiem. Oczy ma równie ciemne i przenikliwe jak syn. Już wiem, że to nie jej zdjęcie stoi w gabinecie profesora.

— Masz przy sobie różdżkę? — pyta, celując we mnie własną.

— Nie...

Łapie mnie za rękę i wciąga do domu. Z hukiem zatrzaskuje drzwi.

— Zanieś to do kuchni — mamrocze, ruszając przed siebie. Nie wiedząc co robić, idę za nią.

Ukradkiem rozglądam się po domu. Wnętrza godne są otworzenia w nich muzeum poprzedniej epoki. Wszędzie pachnie kawą. Pod światło, ukradkiem wkradające się przez zasłonięte okna, widzę serpentyny kurzu, tańczące w powietrzu.

— Napatrzyłaś się już? — Jej głos jest ostry i chrapliwy.

— Przepraszam...

Docieramy do kuchni. Stawiam koszyk na stole.

— Czy mogę coś jeszcze dla pani zrobić? — pytam, starając się zdobyć na uprzejmy ton.

— Tak... — Siada na kuchennym krześle. — Możesz mi powiedzieć, dlaczego Severus cię tutaj przysłał. Nie sądziłam, że mój syn jest aż takim leniem, żeby nie odwiedzić własnej matki. — Kręci głową z dezaprobatą, a ja czuje, jak złość przejmuje kontrolę.

— Profesor Snape jest wykończony po ostatniej nocy — odpowiadam z wyrzutem.

— Nie tym tonem! — prycha. Patrzy na mnie z pogardą i obrzydzeniem. — Właściwie jakieś ty jesteś krwi? Wyglądasz mi na szlamowate, mugolskie dziecko.

— Jestem półkrwi...

Słysząc to, kobieta parska śmiechem.

— Jesteś, czy masz tak napisane w dokumentach? — uśmiecha się drwiąco. — A wracając do mojego syna, czym się tak zmęczył? Bieganiem za tym patałachem Voldemortem i mordowaniem byle kogo? — pyta kpiąco.

— Jak pani śmie?! — Sama nie wiem, dlaczego go bronię. — Gdyby nie profesor Snape to... — Urywam. Nie wiem czy jego matka wie o Zakonie. Czy powinna wiedzieć?

— To?! To co? — Bawi się różdżką. — Pewnie nie miałabyś gdzie mieszkać. Za co żyć i byłabyś martwa.

— Słucham?

— Jesteś szlamą — odpowiada beztrosko. — Nie zaprzeczaj. Widzę po twoich oczach. — Wstaje z krzesła. — A teraz się wynoś i powiedz mojemu synowi, że w przyszłym tygodniu oczekuje go tutaj! Osobiście. 

***

Wesołego Halloween Kochani!