MARATON 1/7

Zakupy które chciałam składały się z ciuchów.
Kupowałam coś co w ogóle nie było mi potrzebne, ale kiedyś zawsze mogło się przydać

- Dobry pieseł jesteś ci powiem- mruknęłam do Dylana a ten warknął na mnie

- Nie jestem psem

-Jasne wilczku. Wracajmy już. Jestem zmęczona i chcę na obiad.

Tak jak powiedziałam tak Dylan zrobił. Wróciliśmy do auta a ja usiadłam na swoim siedzeniu pasażera.

Za dużo jęków i wzdychania

- Jedziemy normalną drogą- narzuciłam mu z góry

- Jak sobie królewna życzy- przewrócił oczami i zaczął kierować się w strone pasu gdzie znajdowała się jego wataha

- Kiedy jest pełnia?- spytałam

- Za miesiąc. Masz dużo czasu by przygotować nasz nowy dom, jak się na myślisz to właśnie w pełnie się wprowadzimy

- Bo.. Dylan w pełnie jakbyśmy..już..no wiesz co robili- wyjąkałam z zawstydzenia- To byśmy się zabezpieczyli prawda?

- Po głębokim namyśle dam ci odpowiedź jeszcze dzisiaj.- mruknął

Super

Gdy wróciliśmy wysiadłam z auta zabrałam rzeczy i odłożyłam je na łóżko w sypialni.

Zaczęłam chodzić między korytarzami, w tym wielkim domu. Nigdy nie chodziłam tak sobie po nich bo zwykle moja droga ograniczała się do kuchni i sypialni czasem biura Dylana i pokoju Luny.

Zeszłam na parter a z niego schodami do tak zwanych ,,podziemi,,. Rozglądnęłam się po tych ciemnościach i no japierdziele nic nie widziałam

- Cicho- usłyszałam nagle kogoś kilka metrów przede mną, momentalnie sie zatrzymałam

Kurwa czemu tu jest tak ciemno do cholery?!

- To Luna- kolejny szept kogoś mnie trochę przestraszył

Zaczęłam się powoli cofać a gdy wpadłam na coś instynktownie krzyknęłam.

Szybko zorientowałam się że to jakieś drzwi ale je ominęłam i szybko pobiegłam na górę roztrzęsiona.

- Luno!- krzyknął Beta Max- Co się stało?

- Tam- wskazałam na drzwi- Tam ktoś jest!- krzyknęłam przerażona

- Spokojnie- odparł jakby nigdy nic- Pójdź do Alfy proszę, on ci powie wszystko

- Ale co?

Nie czekając na odpowiedź pobiegłam do biura Dylana.

Mężczyzna widząc mój stan szybko podszedł do mnie i przytulił do siebie.

- Lea- szepnął- Co się stało? Ktoś ci coś zrobił?

- Na dole ktoś jest.

- Na dole? Oczywiście że są.

- Nie chodzi mi o wilkołaki. Tam w podziwmiach ktoś jest.

- Siadaj- usadził mnie ma kanapie i kucnął przede mną

- Bałam się

- Spokojnie kochanie. W podziemiach są więzienia, tam przetrzymujemy niektórych banitów,wygnańców albo wampiry które nam zaszkodziły albo próbowały

- Czyli te głosy to oni?

- Tak. Nikt inny.

- Napewno?

- Jestem tego tak pewny jak tego, że bym cie pieprzył.

- A kto ci zabrania?- spytałam

- A ty nie?

- A kiedyś to powiedziałam?

- A nie?

- Hah- zaśmiałam się- Nie- przegryzłam wargę i położyłam ręce na jego ramionach

Pchnęłam go na podłogę i usiadłam na nim okrakiem.

Zaczęłam się o niego ocierać a on przycisnął moje biodra mocniej do jego kroku.

- Starczy- szepnął próbując się powstrzymać

Nie zwracając uwagi na jego lekki sprzeciw podwinęłam jego koszulke i przejechałam palcami po jego rowku między mięśniami.

Mężczyzna przymknął oczy i westchnął odchylając głowę do tyłu.

Uśmiechnęłam się i przeniosłam rękę na jego członka. Przez jego spodnie można było wyczuć że mu stanął. Dlatego lekko ścisnęłam tamto miejsce a Dylan gwałtownie otworzył oczy i jęknął

- Widzimy się na obiedzie albo w ogrodzie jak chcesz- wstałam z uśmiechem i wyszłam z jego biura zostawiając go z problemem.

- Kurwa!!-krzyknął zdenerwowanym- Wykiwała mnie!