Nie mam werwy,
by jako żółknący liść,
przeczuwając co ma nadejść opaść pierwszym.
Za mną nie pójdą tysiące.

Nie mam werwy,
by bez zastanowienia
nad każdym kolejnym
krokiem radośnie iść.
I to chyba dobrze.

Nie mam do tego werwy
i nie wiem czy chciałbym mieć.