Adrien
Widząc minę Marinette wybuchnąłem śmiechem. Patrzyła na mnie zażenowana.

- Alya! Jakim cudem!? To było koło trzeciej w nocy! - dziewczyna zdała sobie sprawę z tego co powiedziała i spiekła buraka.

Mulatka zaśmiała się.

- To nie ważne...

- Ale zdjęcie!? - przerwała jej ciemnowłosa - Jak mogłaś? I co to ma do rzeczy...? - plątała się dziewczyna.

- No nie obrażaj się. Powiedz lepiej, co tam robiliście. - dziewczyna poruszyła zabawnie brwiami.

Zaraz... Czy ona miała na myśli, że ja (tzn. Chat) i Mari...Bleee! Ja łapię, że to było późno, ale Mari to tylko moja przyjaciółka!

"To czemu nazywasz ją księżniczką?"

Odezwał się jakiś głos z tyłu głowy. Z moich rozmyślań wyrwał mnie głos Marinette:

- Oglądaliśmy film - odburknęła dziewczyna

- Ale...

- Alya, daj spokój - przerwałem mulatce - powiedziała, że do niczego nie doszło to nie doszło...

- Skąd możesz wiedzieć?

"Bo tam byłem"

- Bo ufam Marinette - uff uratowałem swój honor. No i przy okazji też Marinette.

Okularniczka zawstydziła się, a Mari spojrzała na mnie z wdzięcznością.

Lekcje ciągnęły się i ciągnęły. Kto wymyślił by chodzić do szkoły tyle godzin dziennie!?

Na ostatniej przerwie, gdy szedłem przez korytarz, usłyszałem głosy z komórki na miotły.

- Marinette, to typowy casnova. Rozkocha cię w sobie i zostawi. To flirciarz jakiego jeszcze świat nie widział!!!

Można się domyśleć o kogo chodziło. Zabolało.

- Alya, to tylko mój kolega! A po za tym jest jeszcze...

- ...Adrien, tak, wiem, wiem. Chcę tylko byś była ostrożna.

- Będę - dźwięk otwieranych drzwi. Szybko schowałem się za najbliższą szafkę. Dziewczyny poszły do klasy.

Siedząc na lekcji francuskiego, rozmyślałem o ciemnowłosej. Ona naprawdę była we mnie szaleńczo zakochana, a ja będę ją musiał zranić, bo kocham Ladybug. Biedna Marinette.

To dziwne, ale na imię bohaterki nie zareagowałem w ogóle. Jak zwykłe imię. Serce nie zaczęło bić szybciej, dłonie się nie pociły i nie przechodziły mnie przyjemne dreszcze. Jakbym całkiem zapomniał o kropkowane dziewczynie...

Zostawiłem ten temat na później i obiecałem sobie, że będę spędzać z Marinette więcej czasu.

Po lekcjach podszedłem do dziewczyn gadających przed szkołą.

- Hejka Marinette. Odprowadzić cię?- zagadałem. Jezu, Adrien, czemu ty się tak dygoczesz!?

- A...adrien? T...tak ja...jasne - dziewczyna zarumieniła się. Wyglądała jak prawdziwy, dorodny chiński pomidor.

- Alya, wracasz z nami? - zapytałem się mulatki.

- Nie, muszę już lecieć. Narka! - puściła Mari oczko,  po czym odbiegła w swoją stronę.

Marinette po drodze potykała się chyba ci dwa kroki. Nie zwracałem na to uwagi. Było to nawet urocze.

- Jak tam w szkole, Marinette? - matole, chodzisz z nią przecież do klasy!

- Kie...kiepsko. Mogę nie prze... przejść - mruknęła pod nosem i spuściła głowę.

Zamyśliłem się.

- Może ci pomogę! Moje oceny są w miarę.

- Tak. Dz.. dzięki - uśmiechnęła się, a ja poczułem jak ciepło rozlewa mi się po klatce piersiowej. Dlaczego? Przecież Mari to nie Ladybug. Chociaż są trochę podobne to jednak nie ona.

- Jutro po lekcjach? - dziewczyna przytaknęła, a ja pożegnałem się i poszedłem do domu.

-----------------------------

Wieczorem po całodniowym wysłuchiwaniu naruszenia Plagga, przemieniłam się, choć nie miałem patrolu. Razem z Biedronką postanowiliśmy sobie na razie odpuścić patrole.

Wyskoczyłem na dach rezydencji. Wchodząc tu nie miałem konkretnego celu, ale nagle pomyślałem o pewnej fiołkowookiej nastolatce.

Po jakimś czasie dotarłem na jej taras i delikatnie zapukałem w klapę. Po chwili otworzyła się, a na mnie padło zdziwione spojrzenie dziewczyny.
Mimowolnie się uśmiechnąłem.

- Witaj, księżniczko.

- Chat?

- We własnej osobie - oparłem się nonszalancko o barierkę.

- Wchodź - zniknęła w otworze. Wślizgnąłem się za nią. Robiąc to za bardzo się nadwyrężyłem i poczułem
piekący ból w boku. Syknąłem, a Marinette spojrzała na mnie zmartwiona.

- Wszystko okey, Chat?

- Tak, tak nie przejmuj się.

Dziewczyna usiadła kanapie i przyglądała mi się badawczo.

- Mam coś na twarzy? - zapytałem obmacując policzki

- Nie Chat. Zastanawiam się dlaczego do mnie przychodzisz?

- Nie chcesz bym przychodził? - zapytałem skołowany, siadając na przeciwko niej.

- Nie to nie tak. Bardzo cię lubię i w ogóle - westchnęła - ale robisz to z litości prawda?

Tak mnie zaskoczyła tym pytaniem, że spadłem z wersalki.

- C...co? - zapytałem, podnosząc się z podłogi - skąd ci to w ogóle do głowy przyszło.

- Bo nikt mnie nigdy nie lubił. Mam tylko trzech prawdziwych przyjaciół, a potem powiedziałam Ci o moich kłopotach sercowych...

- Nigdy tak nie myśl Marinette. A tak właściwie to kim są Ci przyjaciele? - doskonale to wiedziałem, ale musiałem udawać, że nie miałem o niczym pojęcia.

- Alya, Nino i ... Adrien.

- Tylko przyjacielem? - zapytałem szczerząc się do dziewczyny.

- Chat! - złapała najbliższą poduszkę i cisnęła przez pokój. Złapałem ją tuż przed swoją twarzą i odrzuciłem w kierunku dziewczyny. I tak zaczęła się legendarna bitwa na poduszki.

Po jakimś czasie padłem zmęczony na podłogę, a Mari na kanapę na której wcześniej siedzieliśmy.

Nagle do głowy wpadło mi pewne pytanie.

- A jak się tam z Agrestem układa?

- Chyba ok. Jutro będziemy się razem uczyć - ujrzałem w jej oczach typowe iskierki kiedy mówiła o mojej rzeczywistej postaci ale jakby słabsze. Zobaczyłem jej uśmiech. Poczułem ciepło na sercu. To miło, wywołać na czyjejś twarzy uśmiech, nawet nie świadomie.

- To świetnie - odwzajemniłem uśmiech, po czym zapytałem - a ja? Jestem twoim przyjacielem?

- Oczywiście, Kocie - zmierzwiła ręką miną blond czuprynę.

- Księżniczko? Opowiesz mi coś o tym jak zakochałaś się w Adrienie?

- A co, Chat zazdrosny? - wow. No od tej strony to jej nie znałem.

- Powinnaś częściej pokazywać pazurki księżniczko - zaśmiałem się.

- Pokazuję je tylko wybranym - wzruszyła ramionami.

- Jestem zaszczycony - usiadłem naprzeciwko niej po turecku - opowiadaj.

- Ekhem, no więc tak...

----------------------
Gdy opowiadał patrzyłem jak debil. Jaki ja byłem ślepy! Ona latała za mną a ja nic nie zauważyłem. Adrien, jutro idziesz sobie kupić okulary!

- No, no i ciągle....ciągle mam nadzieję że może kiedyś, może kiedyś mnie zauważy - zakończyła cała czerwona.

Podszedłem do niej i ja przytuliłem. Serce zabiło mi mocniej. Myślałem, że zaraz wyskoczy mi z piersi.

- Dziękuję, że mi to odpowiedziałaś Marinette. Teraz będę musiał pilnować tego blondaska - zaśmiałem się, a Mari razem ze mną. Oh gdyby wiedziała, że Chat to właśnie TEN blondasek...

Zerknąłem na zegarek stojący na jej biurku.

- Niestety księżniczko, ale muszę już lecie. Jeśli się uda wpadnę też jutro - posłałem jej szelmowski uśmieszek i wyskoczyłem przez okno.

Hejka!!!
To znowu ja, razem z kolejnym rozdziałem!

Mam nadzieję że się podobało. Jeśli tak zostaw po sobie jakiś ślad😉😉

Do następnego!😘😘😘

stingingrose